Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Η συντροφιά του Ερημίτη Παϊσίου στο Σινά
Η ανθρώπινη συντροφιά στο ερημικό κελάκι του και στη Σπηλιά ήταν σπάνια. Μερικά πουλιά και κάποια ποντικάκια. Συνήθως δύο πέρδικες έρχονταν και του έκαναν συντροφιά στις ατελείωτες ώρες που ήταν μόνος στην έρημο, στο βουνό της προσευχής. Οι πέρδικες και τα άλλα άγρια πουλιά τον παρηγορούσαν. Συχνά, όταν σκάλιζε εικόνες, έρχονταν κοντά του και ανέβαιναν στους ώμους του.
Οι «φτερωτοί φίλοι» έμπαιναν και μέσα στο μικρό κελί του από την πόρτα που την είχε συνέχεια ανοιχτή, επειδή δεν υπήρχε παράθυρο. Κάποτε πήγε να σηκώσει μία μεγάλη πέτρα, πιάστηκε η μέση του και έμεινε για είκοσι ημέρες ξαπλωμένος στο πεζούλι που είχε για κρεβάτι. Τότε πολλά πουλάκια έμπαιναν στο κελί, του έκαναν παρέα και κελαηδούσαν γλυκά για ώρες. Έλεγε μετά στους μοναχούς του Σινά: «Να είσαι άρρωστος, να σε επισκέπτονται πουλιά, να μη δίνουν σημασία στο φαγητό, μόνο να κελαηδούν γλυκά!» Ακόμα όμως και μακριά από το Ασκητήριό του, τον ακολουθούσαν πουλιά στα βράχια και στις σπηλιές που πήγαινε για να ψάλλει και να προσευχηθεί.
«Μια φορά έκανα χυλό με ρύζι και την άλλη μέρα καθάρισα το κονσερβοκούτι που είχα βράσει το ρύζι και πέταξα τα ξερά απομεινάρια στα ποντικάκια. Από τότε, κάθε φορά που σκάλιζα εικόνες και πετιόνταν κομματάκια ξύλου, αυτά, ακούγοντας το θόρυβο και βλέποντας το ξύλο, νόμιζαν ότι είναι ρύζι και μαζεύονταν. Ακόμα και τα άγρια ζώα ημερεύουν κοντά μας, όταν ζούμε σωστή ζωή» και συνεχίζει ο Άγιος την αναφορά του: «Τα άγρια ζώα είναι πολύ φιλότιμα. Συνάντησα φιλότιμο περισσότερο στα άγρια ζώα, παρά σε πολλούς ανθρώπους. Καλύτερα να έχουμε φιλία με αυτά, παρά με κοσμικούς ανθρώπους. Αν θέλεις φίλο αληθινό, μετά τον Θεό, πιάσε φιλία με τους Αγίους. Αλλιώς με τα άγρια ζώα.»
Ο Γέροντας, έξω από το κελλάκι του, ειδικά τον χειμώνα, έτριβε παξιμάδι και το έριχνε στην αυλή του να φάνε τα πουλιά, μικρά και μεγάλα, άγρια και ήμερα. Κάποια κάθονταν και στην παλάμη του Γέροντα και συνέχιζαν να τρώνε. Ένιωθαν τα πουλιά, ακόμα και τα άγρια, ασφάλεια κοντά στον Γέροντα.
Η άγια ασκητική ζωή του, η απλότητα και η ηρεμία του έκαναν τα πτηνά του ουρανού να βρίσκουν φωλιά στο κελί του, στα γύρω βράχια, στην απεραντοσύνη της καρδιάς του.
«Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου» (σελ. 110, 111, 112)
