Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2021
Η μετάνοια της Ζαμφίρας της τσιγγάνας
Είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο (σ.σ. Δημοκρατία της Μολδαβίας). Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.
Σε ένα κελί του χειρουργικού τμήματος βρισκόταν η Ζαμφίρα η τσιγγάνα. Ήταν περίπου 36 ετών, όμορφη και απ’ όσα είχα καταλάβει «ελαφρών ηθών». Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια, επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της, αλλά και για άλλα σοβαρά παραπτώματα. Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση, επειδή είχε ένα κάποιο «κύρος» στον υπόκοσμο.
Μία ημέρα τους εξομολόγησα όλους. Μόνο η Ζαμφίρα δεν εξομολογήθηκε. Τότε την ρώτησα: «Εσύ θα εξομολογηθείς;»
– Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ θα σου πέσουν οι τρίχες από την μύτη.
Μετά από δύο εβδομάδες έστειλα μέσω ενός εθελοντή το Ωρολόγιο στην γυναίκα η οποία έμενε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα, για να ετοιμασθεί για την αυριανή Θεία Λειτουργία. Αμέσως πετάχτηκε η Ζαμφίρα:
– Θέλω και εγώ να πάω αύριο στην Εκκλησία.
– Όχι, δεν θα πας, επειδή δεν κάθεσαι ήσυχη, της είπε ο εθελοντής.
– Σε παρακαλώ, θέλω να πάω, επέμενε η Ζαμφίρα. Δώσε μου κι εμένα ένα βιβλίο να διαβάσω.
Της έδωσε το Ψαλτήρι. Δεν ξέρω τι διάβασε και πόσο διάβασε, αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε μια συγκρατούμενή της και μου είπε:
– Πάτερ, η Ζαμφίρα δεν είναι καλά στο μυαλό της. Όλη νύχτα έκλαιγε. Διάβαζε και έκλαιγε.
Αφού τους εξομολόγησα όλους, πήγα στην Ζαμφίρα. Ήταν γονατισμένη σε μια γωνία. Φαινόνταν κλαμένη. Δεν έλεγε τίποτα.
– Θέλεις να εξομολογηθείς;
– Ναι πάτερ θα εξομολογηθώ, αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως όλοι οι άλλοι. Θέλω να εξομολογηθώ με δυνατή φωνή, μπροστά σε όλους.
Και όπως στεκόμουν εγώ με το πρόσωπο προς την εικόνα του Χριστού, γύρισε προς τους άλλους κρατουμένους και άρχισε να εξομολογείται δημόσια! Η εξομολόγηση κράτησε 45 λεπτά. Σε κάθε αμαρτία έκλαιγε, έκανε μια μετάνοια και έλεγε: «Παρακαλώ συγχωρέστε με». Αφού τελείωσε σκέφτηκα. «Να την κοινωνήσω;» Σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βασιλείου έπρεπε να μην της επιτρέψω να κοινωνήσει για τριακόσια χρόνια με τόσο βαριές αμαρτίες που είχε κάνει.
Σκεφτόμουν τί θα έκανε ο Χριστός μετά από μια τέτοια εξομολόγηση και προσευχόμουν ως εξής: «Κύριε, εάν την κοινωνώ αναξίως, παίρνω εγώ επάνω μου αυτήν την αμαρτία». Την κοινώνησα. Μετά την Θεία Κοινωνία έλαμπε από χαρά και έψελνε «Αλληλούια». Βρισκόταν σε μια τέτοια κατάσταση χαράς που σπάνια συναντάς σε Χριστιανούς που ζουν ελεύθεροι στον κόσμο.
Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φύλακας: «Πάτερ, η Ζαμφίρα πέθανε!».
Στις 9 το βράδυ έφτασα στην φυλακή και ρώτησα μια φυλακισμένη που είχε κοινωνήσει μαζί της, τί συνέβη και μου είπε:
– Πάτερ, ήταν πολύ χαρούμενη που κοινώνησε. Από το πρωί προσευχόταν στον Θεό, μου μιλούσε για τον Θεό, για τη μετάνοια, για την πίστη και την αγάπη και έκλαιγε για τις αμαρτίες της. Κατά τις οκτώ το βράδυ μου λέει: «Δεν αισθάνομαι καλά, κάτι έχω». Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε, έβαλε τα πιο καλά της ρούχα και είπε: «Εγώ θα πεθάνω τώρα, δώστε μου ένα κερί». Της έφεραν το κερί, γύρισε το κεφάλι της προς τον τοίχο και πέθανε!
Ιερέας Βιορέλ Κοζοκάρου-Κίσιβο,
Από το περιοδικό ”Familia Ortodoxa”, Τεύχος 39, Απρίλιος 2012
