Μάιος - Ιούνιος 2016
Όλα άρχισαν από ένα πείσμα. Ο Θωμάς και ο Χάρης χτυπούσαν με γροθιές ο ένας τον άλλον στη μύτη, στο στομάχι και όπου τύχαινε. Αν και πληγωμένοι δεν λέγανε να σταματήσουν.
Ξάφνου άκουσαν κάποιον να φωνάζει. «Ε! Εσείς οι δυο, σταματήστε επιτέλους!»
Έκπληκτα τότε τα δυο αγόρια είδαν το γνωστό σε όλους γέροντα της γειτονιάς. Τον κυρ-Νικόλα, που ήταν ένας καλόκαρδος παλιός καπετάνιος, με κουλό το ένα του χέρι.
Ο κυρ-Νικόλας, χαμογελαστός, τους ένευσε να καθίσουν σε μια αναποδογυρισμένη βάρκα. Τα αγόρια χαλάρωσαν και κάθισαν, βάζοντας τον κυρ-Νικόλα στη μέση.
«Θέλω να ακούσετε προσεχτικά αυτά που θα σας πω», είπε με την τραχιά φωνή του, καθώς κοίταζε μια τον ένα και μια τον άλλον κατάματα. Τότε ο Θωμάς και ο Χάρης έδειξαν ενδιαφέρον και τραβήχτηκαν πιο κοντά του. Ο κυρ-Νικόλας άρχισε:
«Πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν κι εγώ στη δικιά σας ηλικία καβγάδισα με το μεγαλύτερο αδερφό μου και ιδού τα αποτελέσματα», είπε, κι έδειξε το κουλό του χέρι. Τα δυο αγόρια τον κοίταξαν με συμπάθεια και απορία. Ο κυρ-Νικόλας εξήγησε:
«Τον καιρό εκείνο, εμείς τα αγόρια συνηθίζαμε να παίζουμε με τα σιδερένια στεφάνια των βαρελιών. Κάναμε συρμάτινους ή ξύλινους μοχλούς, που στην άκρη τους είχαν κάτι σαν άγκιστρο και μ’ αυτό σπρώχναμε και τσουλάγαμε το στεφάνι».
«Ωραία ιδέα», είπαν τα αγόρια ταυτόχρονα.
Ο κυρ-Νικόλας συνέχισε: «Μια μέρα, λοιπόν, ο μεγαλύτερος αδελφός μου έπαιζε με το στεφάνι του και εγώ του το ζήτησα να παίξω. Αυτός όμως μου το αρνήθηκε λέγοντας: “Είσαι μικρός και δεν ξέρεις να το κουμαντάρεις”. “Δεν είμαι μικρός, κι αν μου το δώσεις θα σου το αποδείξω”, του απάντησα πεισματωμένος. Αυτός όμως επέμεινε να μη μου δίνει το στεφάνι και τότε θυμωμένος του’ δωσα μια δυνατή γροθιά στο στομάχι. Αυτός άφησε το στεφάνι καταγής και μου ανταπέδωσε τη γροθιά. Εγώ όμως, μόλις είδα το στεφάνι καταγής έτρεξα να το αρπάξω. Ο αδερφός τότε μου έδωσε μια γερή σπρωξιά κι έπεσα με δύναμη πάνω στο κράσπεδο του πεζοδρομίου και χτύπησα στον ώμο.
»Πόνεσα πολύ κι άρχισα να φωνάζω και να κλαίω. Κάποιος περαστικός με σήκωσε στην αγκαλιά του, ενώ ούρλιαζα από τον πόνο. Προσπάθησα να κουνήσω το χέρι μου, αλλά η κίνηση αυτή με έκανε να πονέσω περισσότερο. Ο αδερφός μου φοβήθηκε και προσπάθησε να με παρηγορήσει.
»Στο μεταξύ μαζεύτηκαν κι άλλοι πολλοί για να βοηθήσουν. Ένας απ’ αυτούς είδε το χέρι μου και φώναξε: «Αυτό είναι σπασμένο. Τρέξτε το παιδί αμέσως στο νοσοκομείο». Ο γιατρός εκεί ξέσχισε το πουκάμισό μου, με εξέτασε καλά και μ’ έστειλε για ακτίνες. Έτσι διαγνώστηκε ότι έπαθα εξάρθρωση του ώμου και πολλαπλά κατάγματα. Αφού ο γιατρός τακτοποίησε το τραύμα μου, μου βάλανε γύψο. Αργότερα χρειάστηκε να κάνω κι άλλες δυο διορθωτικές εγχειρήσεις. Από τότε όμως το ένα χέρι μου έμεινε κοντύτερο από το άλλο», κατέληξε ο κυρ-Νικόλας.
«Για αυτό σου έμεινε η αναπηρία», είπε ο Θωμάς στενοχωρημένος.
«Γι’ αυτό μπήκα ανάμεσά σας και σας χώρισα», απάντησε ο κυρ-Νικόλας. Όταν βλέπω παιδιά να καβγαδίζουν, φοβάμαι πολύ μην πάθουν κάποιο κακό. Δεν αξίζει παιδιά μου να μαλώνετε μεταξύ σας, γιατί ο καυγάς ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Ακούστε κι εμένα που έπαθα ζημιά».
Παιδιά μου, τα αποτελέσματα του καυγά είναι πάντοτε καταστρεπτικά. Καλύτερα είναι να υποχωρείς, γιατί η πραγματική νίκη είναι να γίνεις τελικά φίλος με τον άλλον, που δεν συμφωνείς μαζί του.
Ο σοφός Παροιμιαστής μας συμβουλεύει: «Όταν αρχίζεις μια φιλονικία είναι σαν να σπάζεις ένα φράγμα και τότε χυμάνε τα ορμητικά νερά. Γι’ αυτό, προτού ανάψει ο καυγάς, παραιτήσου».