Μάιος - Ιούνιος 2016
Όσοι από μας έχουμε πολλά χρόνια παντρεμένοι και ο Κύριος μας χάρισε σύντροφο που δεν γκρινιάζει, έχουμε οπωσδήποτε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή. Η γκρίνια είναι τρομερή και αθεράπευτη για τον άνθρωπο - όχι όμως και για τον Θεό - αρρώστια. Ο Ψαλμωδός λέει: «Φλύαρος γυνή, ακατάπαυστο στάξιμο ύδατος». Και έτσι είναι. Η γκρίνια είναι κάτι που δεν τελειώνει. Είναι ένα πριόνι που κάθε μέρα κόβει λίγο-λίγο το δέντρο της συζυγικής ζωής. Είναι από τα πιο σίγουρα κακά για τη διάλυση της οικογένειας. Όσο πιστός Χριστιανός κι άγιος κι αν είσαι, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μένεις ανεπηρέαστος από τη γκρίνια του συντρόφου σου, άντρα ή γυναίκας.
Ο σοφός Παροιμιαστής γράφει για τη γκρίνια: «Μες στην πολυλογία δεν λείπει η αμαρτία, μα όποιος τη γλώσσα του δαμάζει είναι σοφός» (Παροιμ. 10:19).
Ο γκρινιάρης, άντρας ή γυναίκα, το έχει κάνει συνήθεια να μιλάει και να μη σταματάει. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας «τρώει» κυριολεκτικά το σύντροφο του, με το να του λέει πράγματα ανούσια. Και όχι μόνον ανούσια, αλλά και απρεπή. Ο πολυλογάς, επειδή θέλει να μιλάει «χάριν ομιλίας», όταν τελειώσει τα καλά και τα ανούσια, τότε αρχίζει να περνάει «γενεές δεκατέσσερις» εχθρούς και φίλους! Γι αυτό ο σοφός Σολομώντας συστήνει: «Κράτα το στόμα κλειστό». Αλλού λέει, «και ο μωρός όταν δεν ομιλεί λογίζεται ως σοφός».
Σε κάποιο άλλο μέρος, ο Παροιμιαστής λέει: «Όποιος φιλία αποζητά, τα λάθη τα σκεπάζει. Όταν τα ξαναφέρνει στην κουβέντα, η φιλία σπάει» (Παροιμ. 17:9). Ο σοφός, λοιπόν, άνθρωπος δεν βγάζει στη φόρα τα κακά των αγαπητών του προσώπων. Τα κρύπτει, λυπάται και συμπάσχει με το αγαπητό του πρόσωπο. Ο φλύαρος όμως και ο κουτσομπόλης, λέγοντας ξανά και ξανά τα ίδια, χωρίζει και τους στενούς φίλους.
Θυμάμαι κάποιον, που αν και δεν ήταν ιδεώδης σύζυγος, εντούτοις αισθανόμουν γι’ αυτόν μεγάλη συμπάθεια. Και τον συμπαθούσα, γιατί είχε μια γυναίκα που η γλώσσα της «σ’ έτρωγε» κυριολεκτικά με το να μιλάει ασταμάτητα για το τι ψώνισε, τι μαγείρεψε, ποιους συνάντησε, τι είπε, τι άκουσε, τι νόμιζε ότι ανακάλυψε. Και όλα αυτά τα έλεγε στον ταλαίπωρο σύζυγο, την ώρα που έτρωγε κουρασμένος από τη δουλειά του. Και θυμάμαι επίσης κάποιον άλλο σύζυγο, που σε κάθε παρέα ήθελε μόνον αυτός να μιλάει. Όταν κάποιος έπαιρνε το λόγο αυτός έφευγε.
Ένας ευτυχισμένος γάμος απαιτεί κατανόηση του συντρόφου. Χρειάζεται σοφία και σύνεση όταν θα μιλήσεις και πόσα θα πεις. Δεν μιλάμε «χάριν ομιλίας». Μιλάμε για να κάνουμε το σύντροφό μας να χαρεί, να ξεκουραστεί. Όσο περισσότερο ακούμε και λιγότερο μιλάμε, τόσο πιο αγαπητοί γινόμαστε και τόσο πιο πολύ βοηθούμε το σύντροφό μας.
Μιχάλης Κανταρτζής
