Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2018
Πως Έρχεται Η Ειρήνη Στην Οικογένεια
– Βλέπετε πως η οικογένεια μοιάζει πάρα πολύ με ένα μικρό μοναστηράκι;
Όπως στο μοναστήρι το πρώτο που ζητιέται είναι η υπακοή –δηλαδή το να μην έχει κανείς δικό του θέλημα– το ίδιο είναι απαραίτητο και μες την οικογένεια: Να μάθει και ο άντρας να μην έχει δικό του θέλημα και η γυναίκα επίσης, να μην έχει δικό της θέλημα. Θα πρέπει και οι δυό να κάνουν το θέλημα του Θεού.
Όταν λοιπόν και ο άντρας και η γυναίκα προσπαθούν να κόβουν το δικό τους θέλημα και να κάνουν το θέλημα του Θεού, τότε τι γίνεται; Έχουν και οι δυό το ίδιο θέλημα, οπότε δεν υπάρχει «τσακωμός».
Αντίθετα, όταν ο καθένας κρατάει το δικό του θέλημα, πάντα υπάρχει μια αιτία και μια συνεχής κατάσταση έντασης και εκνευρισμού. Σε μία τέτοια οικογένεια, ο καθένας προσπαθεί να επιβάλει το θέλημά του στον άλλον, να έχει «το πάνω χέρι» όπως λέμε, να κάνει το «κουμάντο». Και είναι εγωισμός βέβαια αυτό, αλλά είναι και μια μόνιμη αιτία ταραχής και τσακωμού.
Η αγάπη και η συμφωνία των συζύγων, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ευημερία όλης της οικογένειας. Αν οι γονείς δεν είναι αγαπημένοι, τότε όλη η οικογένεια δεν πάει μπροστά. Τότε και τα παιδιά δεν αισθάνονται καλά, αλλά και οι σύζυγοι δεν χαίρονται την ζωή τους.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, προβάλει την ενότητα της ψυχής με το σώμα, σαν πρότυπο ενότητας του άνδρα με την γυναίκα. Όπως είναι ενωμένη η ψυχή με το σώμα, έτσι πρέπει να είναι ενωμένος ο άνδρας με τη γυναίκα.
Οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν ότι η ψυχή δεν είναι μέσα στο σώμα, αλλά το σώμα είναι μέσα στην ψυχή. Δηλαδή η ψυχή αγκαλιάζει το σώμα. Έτσι πρέπει να είναι και η σχέση του άνδρα με την γυναίκα.
(Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτη)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2018
Τα Παντρεμένα Παιδιά και οι Γονείς τους
Από την αρχή της δημιουργίας, η Αγία Γραφή ορίζει τη σχέση των γονιών με τα παντρεμένα παιδιά με τα παρακάτω λόγια: «Γι’ αυτό το λόγο θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του, θα γίνονται ένα σώμα» (Γέν. 2:24). Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα παιδιά εγκαταλείπουν μια για πάντα τους γονείς ή αδιαφορούν γι’ αυτούς και τους παραμελούν. Σημαίνει ότι το καινούργιο αντρόγυνο έχει κάνει δική του οικογένεια και από δω και μπρος θα ζουν μαζί και όχι κάτω από την προστασία και την καθοδήγηση των γονιών, ιδιαίτερα όταν αυτή δεν είναι ούτε επιθυμητή ούτε και αναγκαία.
Από την άλλη πλευρά, οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι πια μικρά για να χρειάζονται τη συνεχή φροντίδα τους, όπως στα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια. Η δυσκολία των γονιών να αποτραβηχτούν από τα παιδιά τους βρίσκεται στις φιλοδοξίες τους. Οι γονείς έκαναν όνειρα να δούνε τα παιδιά τους όπως αυτοί ήθελαν και όχι όπως τα παιδιά τους τώρα θέλουν. Δεν μπορούν να συλλάβουν πως η χαϊδεμένη κόρη τους ή ο κανακάρης γιος τους θα ζουν μακριά από αυτούς. Πίστευαν και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το παιδί τους είναι αδύνατο να τα καταφέρει μόνο Του και χωρίς τη δική τους βοήθεια, για να κάνει αυτό που οι ίδιοι οι γονείς έχουν ονειρευτεί. Έτσι, είναι αδύνατον να συλλάβουν ότι το παιδί τους, μακριά απ’ αυτούς, θα μπορεί να ζήσει ευτυχισμένο, με έναν καινούργιο τρόπο ζωής, που αν και δεν θα έχει όλα τα «χαϊδέματα» των γονιών του, είναι όμως αυτό που θα το γεμίζει και θα το ευχαριστεί.
Στην Αγία Γραφή, που βρίσκεται η αλήθεια για κάθε θέμα της ζωής, βλέπουμε τους γονείς να παίζουν ρόλο συμβουλευτικό στα παιδιά τους και όχι να προσπαθούν να κατευθύνουν αυτοί τη ζωή τους. Πρώτα - πρώτα λέει στους γονείς ο Κύριος, να διδάσκουν τα παιδιά τους από τη μικρή τους ηλικία το δρόμο του Θεού και αυτά δεν θα απομακρυνθούν, ούτε όταν γεράσουν (Παροιμίες 22:6).
Η σωστή ζωή, η ζωή που έχει το φόβο του Κυρίου, είναι η μεγαλύτερη σοφία που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας, ώστε να ζήσουν όπως πρέπει. Όταν τα παιδιά παντρευτούν, η θέση μας στην οικογένειά τους είναι θέση σοφού συμβούλου, χωρίς την απαίτηση η συμβουλή μας να γίνεται αποδεκτή από αυτά. Ο σοφός Χριστιανός γονιός δεν ανακατεύεται στη ζωή των παντρεμένων παιδιών του. Αυτό που νομίζει ότι είναι σωστό, το λέει στα παιδιά του σε μορφή συμβουλής. Όταν δεν δέχονται τη συμβουλή του, τότε το λέει στον Θεό. Στο Θεό προσεύχεται νύχτα μέρα και ο Θεός ξέρει πώς να μιλήσει σ’ αυτά.
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιούλιος - Αύγουστος 2018
Χριστιανική Οικογένεια
Βασική αιτία της ακαταστασίας στην οικογένεια, λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι η υπερβολική και αγωνιώδης μέριμνα για τις βιοτικές ανάγκες.
Προσέξτε τις λέξεις: υπερβολική μέριμνα και αγωνιώδης. Μέριμνα θα πεί φροντίδα, υπερβολική αγωνιώδης φροντίδα. Η φροντίδα, η οποία έχει μέσα της αγωνία, είναι αιτία ταραχής. Η μέριμνα είναι ένα μεγάλο λάθος. Ο Κύριός μας είπε:«Μην μεριμνάτε, μην έχετε φροντίδα για τίποτα εκτός από την Βασιλεία Μου». Μάλιστα μας τόνισε να μην έχουμε ποτέ αγωνία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε οκνηροί, ότι θα γίνουμε αδιάφοροι και δεν θα κάνουμε αυτά που πρέπει, αυτά που μας πληροφορεί η λογική. Αντίθετα θα κάνουμε ό,τι πρέπει αλλά χωρίς άγχος, χωρίς αγωνία. Ο Κύριος μας είπε ότι πρέπει να ζητάμε συνεχώς την Βασιλεία Του και την δικαιοσύνη Του (δηλ. την σύνολη αρετή). Για όλα τα υπόλοιπα, τα βιοτικά, θα φροντίσει Εκείνος.
Εμείς θα προσπαθήσουμε να Τον έχουμε Βασιλιά μέσα μας και Εκείνος θα μας προσθέσει όλα αυτά τα γήινα, που σαν άνθρωποι γνωρίζει ότι χρειαζόμαστε: Τι θα φάμε δηλαδή, τι θα πιούμε, πώς θα έχουμε χρήματα, αν θα έχουμε χρήματα κ.λπ.
Εμείς ας ζητάμε πάντοτε να γίνεται το θέλημά Του και να επικρατεί η αρετή στη ζωή μας, και Εκείνος θα μας δώσει έτοιμα όλα όσα χρειαζόμαστε για την βιολογική μας συντήρηση.
«Ο συνήθης λόγος διαπληκτισμού και φιλονικίας είναι ο εγωισμός και το ίδιον θέλημα».
Πόσο σοφά είναι αυτά που λέει ο Άγιος! …
Ο εγωισμός και το ίδιον θέλημα. Όταν ο καθένας κρατάει το θέλημά του πεισματικά και εμμένει στο θέλημά του, τότε το γεγονός αυτό είναι αιτία διαπληκτισμού και ταραχής.
Όλοι ξέρουμε πόσο εύκολο είναι να συμβεί αυτό μέσα στην οικογένεια. Όταν ο καθένας εμμένει στο θέλημά του, τότε συμβαίνει αυτός ο διαπληκτισμός, αυτός ο «τσακωμός», όπως τον λέμε.
Γι’ αυτό, εκεί όπου δεν υπάρχει το «ίδιον θέλημα», επικρατεί ομόνοια και ειρήνη.
Μάιος - Ιούνιος 2018
Ο Δεκάλογος των Συζύγων
1. Μην κάνετε το δάσκαλο στο/στη σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.
2. Ο γάμος είναι μια διαρκής, αλλά ωραία περιπέτεια, που βοηθάει να ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας και να γνωρίσουμε το Θεό.
3. Το σύντροφό μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του, και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Η οικογένεια είναι παλαίστρα και γυμναστήριο.
4. Προσπαθείτε να καταλάβετε το/τη σύζυγό σας. Μην λησμονείτε ότι ο άντρας σκέφτεται περισσότερο με τη στεγνή λογική, ενώ η γυναίκα με την καρδιά.
5. Μην προσπαθείτε να επιβάλετε τη γνώμη σας και να διορθώσετε το/τη σύντροφό σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας.
6. Με την πίστη, την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζονται νικηφόρα όλες οι δυσκολίες της ζωής.
7. Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός. Δε μας σώζει η επίθεση κατά του συντρόφου μας, αλλά η επίθεση κατά του εγώ μας.
8. Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας είναι να αγαπάει ο πατέρας τη μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.
9. Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί (να χωράει μέσα του τον άλλον όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι).
10. Ο γάμος είναι «Μυστήριο μέγα», που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με τη Θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια.
Πηγή: http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=141&t=2890
Μάρτιος - Απρίλιος 2018
Οι Σύζυγοι ως Ζεύγος Αγάπης
H αγαπητική ενότητα του άνδρα και της γυναίκας μέσα στο γάμο εκφράζεται με τη φράση «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Εκείνοι που πριν το μυστήριο του γάμου ήταν δύο, τώρα γίνονται ένα σώμα. Δύο πρόσωπα που, ενώ διατηρούν τη μοναδικότητά τους, πορεύονται σε μία κοινή ζωή αγάπης και προσφοράς.
Η αγαπητική ένωση των συζύγων είναι το μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο της συμπορεύσεώς τους. «Ο πραγματικός πλούτος, η μεγαλύτερη περιουσία, είναι όταν ο άνδρας δεν βρίσκεται σε διχόνοια με τη γυναίκα του, αλλά είναι ενωμένοι σαν να είναι ένα σώμα. Έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν, λέγει. Αυτοί οι άνθρωποι, είτε φτωχοί είναι είτε άσημοι, είναι οι πιο καλότυχοι απ’ όλους, αφού κερδίζουν την αληθινή ηδονή, και περνούν τη ζωή τους με συνεχή γαλήνη». Αυτός είναι επιτυχημένος γάμος: Δύο σώματα σε μια ψυχή. Παντού και πάντα μαζί με τον Χριστό.
Με την ιερολογία του μυστηρίου του γάμου, η Εκκλησία εύχεται να δώσει ο Θεός στους συζύγους ομόνοια ψυχών και σωμάτων. Ο λόγος αυτός εκφράζει το βάθος της αγάπης που θα προσπαθήσουν να βιώσουν ο άνδρας και η γυναίκα. Αγάπη που αγκαλιάζει ολόκληρη την ύπαρξη των συζύγων: Ψυχές και σώματα.
Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας γι’ αυτή τη στενή ενότητα του ζεύγους στο γάμο, κάνει αναφορά στη σχέση του Χριστού με την Εκκλησία: «Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω, ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας… Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής,… ίνα ᾖ αγία και άμωμος. Ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά».
Από τη γυναίκα ζητείται η εν αγάπη υποταγή στην κεφαλή, που είναι ο άνδρας, σαν να υποτάσσεται στον ίδιο τον Χριστό (ως τω Κυρίω). Από τον άνδρα ζητείται αγάπη προς την γυναίκα παρόμοια με την αγάπη του Χριστού προς την Εκκλησία (καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν). Από την κεφαλή (τον άνδρα) ζητείται να αγαπά το σώμα, και από το σώμα (τη γυναίκα) να αγαπά με σεβασμό και υποταγή την κεφαλή.
(Το Μυστήριον του Γάμου, Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 31,32)