Ιούλιος - Αύγουστος 2013
- Γέροντα, για την ανατροφή των παιδιών ευθύνονται μόνον οι γονείς;
- Κυρίως οι γονείς ευθύνονται, γιατί, ανάλογα με την ανατροφή που θα δώσουν στα παιδιά, θα γίνουν καλοί κληρικοί, καλοί εκπαιδευτικοί κ.λπ. και θα βοηθούν και αυτά με την σειρά τους τα δικά τους παιδιά, και τα παιδιά του κόσμου. Η μητέρα μάλιστα έχει περισσότερη ευθύνη από τον πατέρα για την ανατροφή των παιδιών.
Αν οι γονείς, κατά το διάστημα που το παιδάκι είναι ακόμη στην κοιλιά της μητέρας προσεύχονται, ζουν πνευματικά, το παιδάκι θα γεννηθεί αγιασμένο. Και στην συνέχεια, αν το βοηθήσουν πνευματικά, θα γίνει αγιασμένος άνθρωπος και θα βοηθάει την κοινωνία, είτε στην Εκκλησία θα διακονεί, είτε στην εξουσία θα ανεβεί, κ.λπ. Πρέπει όλοι να βοηθούμε τα παιδιά, ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να μείνει λίγο προζύμι για τις επόμενες γενιές. Γιατί τώρα, όπως πάνε τα πράγματα, πάει να χαθεί και το προζύμι. Κι αν χαθεί το προζύμι, μετά τι θα γίνει;
Οι γονείς που γεννούν τα παιδιά και τους δίνουν το σώμα πρέπει να συντελέσουν, όσο μπορούν, και στην πνευματική τους αναγέννηση. Γιατί ο άνθρωπος, εάν δεν αναγεννηθεί πνευματικά, είναι για την κόλαση. Ύστερα οι γονείς, ό,τι δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι για τα παιδιά τους, θα το αναθέσουν σε δασκάλους. Γι’ αυτό λέει και η Εκκλησία μας «τους γονείς ημών και διδασκάλους». Υπάρχουν όμως και οι πνευματικοί Πατέρες, που μπορεί να μην έχουν παιδιά, αλλά βοηθούν πιο θετικά στην αγωγή των παιδιών, γιατί εργάζονται για την πνευματική τους αναγέννηση.
Θέλω να πω, όλοι πρέπει να βοηθούν, καθένας με τον τρόπο του, με το παράδειγμά του, για να αναγεννηθούν τα παιδιά, ώστε να ζήσουν ειρηνικά σ’ αυτή τη ζωή και να πάνε στον Παράδεισο. Όταν τα παιδιά γίνουν πνευματικοί άνθρωποι, ούτε νόμους χρειάζονται ούτε τίποτε. «Δικαίοις νόμος ου κείται». Ο νόμος είναι για τους παρανόμους. Η πνευματική εξουσία είναι ανώτερη από τις ανθρώπινες εξουσίες.
«Γέρων Παΐσιος» σελ.33,34
Μάιος - Ιούνιος 2013
Η ψεύτικη συμπεριφορά των γονέων, όσο καλή και να φαίνεται, δεν πληροφορεί εσωτερικά τα παιδιά, γι’ αυτό και δεν υποτάσσονται. Εάν φαίνονται πως ζαρώνουν, αυτό το κάνουν, γιατί δεν μπορούν προς το παρόν να κάνουν και αλλιώς. Όταν όμως μεγαλώσουν λίγο και δεν έχουν πολύ την ανάγκη των γονέων, τότε κλωτσάνε άσχημα και βγάζουν και όλο το αποθηκευμένο μέσα τους άχτι στους γονείς τους.
Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών και υποτάσσονται φυσιολογικά και μεγαλώνουν με ευλάβεια και δίχως ψυχικά τραύματα (με διπλή υγεία) και χαίρονται τα παιδιά τους γονείς τους, χαίρονται και οι γονείς τα παιδιά και σ΄ετούτη τη ζωήν και στην άλλη την αιώνια, όπου πάλι μαζί θ΄αγάλλονται.
Γέροντας Παΐσιος
Πηγή: Το Ζωντανό Ιστολόγιο
Μάιος - Ιούνιος 2013
Για να ζήσει ο άνθρωπος μια σωστή και φυσιολογική ζωή, πρέπει απαραίτητα να ζήσει μέσα στην οικογένεια. Τίποτα δεν είναι πιο σπουδαίο και πιο απαραίτητο στη ζωή από την οικογένεια. Άνθρωποι που δεν είχαν την ευλογία να ζήσουν σε μια οικογένεια, απόκτησαν ψυχικά τραύματα. Όταν η οικογένεια κλονίζεται, κλονίζεται και η κοινωνία. Όταν στέκεται η οικογένεια, στέκεται και η κοινωνία. Ο Πανάγαθος και Πάνσοφος Θεός ίδρυσε και ευλόγησε την οικογένεια στον Παράδεισο της Εδέμ.
Ο πρώτος βασικός σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου ήταν να δημιουργήσει οικογένεια. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ο Θεός για δικούς Υου θείους λόγους, επιτρέπει ο άνθρωπος να μην παντρευτεί.
Η οικογένεια είναι η πιο ζεστή και ευλογημένη σχέση. Ο παππούς, η γιαγιά, ο πατέρας, η μητέρα, τα παιδιά και τα εγγόνια, αποτελούν τον πιο στενό και δημιουργικό δεσμό. Η οικογένεια που ζει ενωμένη κάτω από τον Θεό, χαρίζει στα μέλη της μόνιμη ασφάλεια και σιγουριά και αποτελεί την αφετηρία για μια ευτυχισμένη μελλοντική ζωή των παιδιών.
Κάθε μέλος της οικογένειας, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, έχει τη σωστή θέση και παίζει το σωστό ρόλο. Κάποιος έγραφε: «Ο πατέρας μου είπε κάποτε ότι το πιο κοντινό πράγμα στον ουρανό εδώ κάτω στη γη, είναι η οικογένεια».Μέσα στην οικογένεια, το κάθε μέλος της νιώθει ότι είναι απαραίτητο. Οι ώρες του φαγητού είναι μια ευχαρίστηση και η παρέα μεταξύ τους, απόλαυση. Το σπίτι είναι ο κόσμος της μητέρας, ο παράδεισος των παιδιών και το βασίλειο του πατέρα. Είναι ένα μέρος όπου δεν μπαίνει ο χείμαρρος της διαμάχης, αλλά πλημμυρίζει ένας ωκεανός αγάπης. Είναι λυπηρό που όλο και περισσότερο σπανίζουν οι ευτυχισμένες χριστιανικές οικογένειες.
Η σύγχρονη οικογένεια κλονίζεται σήμερα, γιατί τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας δεν θέλουν να πάρουν το ρόλο τους στα σοβαρά. Η μητέρα βρίσκεται έξω από το σπίτι προσπαθώντας να δημιουργήσει καριέρα, ενώ ο πατέρας βρίσκεται στο καφενείο ή σε κάποια άλλη δουλειά. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς την παρουσία, τη φροντίδα και την αγάπη των γονιών τους. Το σπίτι γι’ αυτά αποτελεί ένα ακόμα πρόβλημα, αντί να είναι ο χώρος που θα μεγαλώσουν σωστά, ψυχικά και πνευματικά.
Η χριστιανική οικογένεια είναι ενωμένη κάτω από τον Θεό. Η ανώτατη εξουσία είναι ο Κύριος που είναι ο «πατέρας» στην οικογένεια. Κάτω από αυτόν, ο πατέρας της οικογένειας προσφέρει με αγάπη τον απαραίτητο χρόνο, κόπο και τα υλικά αγαθά, που κάνουν την οικογένεια κάθε μέρα και πιο ευτυχισμένη. Η μητέρα είναι η καρδιά και η ψυχή του σπιτιού. Είναι το πρόσωπο που ζεσταίνει και ενώνει όλα τα μέλη της οικογένειας. Πατέρας και μητέρα κάθε μέρα, ορατά και αόρατα, δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που θα κάνουν τα παιδιά να γίνουν σωστοί, φυσιολογικοί, κοινωνικοί και πνευματικοί άνθρωποι.
Μιχάλης Κανταρτζής
Μάρτιος - Απρίλιος 2013
Για να ζήσει ο άνθρωπος μια σωστή και φυσιολογική ζωή, πρέπει να ζήσει μέσα στην οικογένεια. Άνθρωποι που δεν είχαν την ευλογία να ζήσουν σε μια οικογένεια, απόκτησαν ψυχικά τραύματα. Όταν η οικογένεια κλονίζεται, κλονίζεται και η κοινωνία. Όταν στέκεται η οικογένεια, στέκεται και η κοινωνία. Ο Πανάγαθος και Πάνσοφος Θεός ίδρυσε και ευλόγησε την οικογένεια στον παράδεισο.
Ο πρώτος βασικός σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου ήταν να δημιουργήσει οικογένεια. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ο Θεός, για δικούς Του θείους λόγους, επιτρέπει ο άνθρωπος να μην παντρευτεί.
Η οικογένεια είναι η πιο ζεστή και ευλογημένη σχέση. Ο παππούς, η γιαγιά, ο πατέρας, η μητέρα, τα παιδιά και τα εγγόνια, αποτελούν το πιο στενό και δημιουργικό δεσμό. Η οικογένεια που ζει ενωμένη κάτω από τον Θεό χαρίζει στα μέλη της τη μόνιμη, ασφαλή σιγουριά και αποτελεί την αφετηρία για μια ευτυχισμένη μελλοντική ζωή των παιδιών.
Κάθε μέλος της οικογένειας, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, έχει τη σωστή θέση και παίζει το σωστό ρόλο. Κάποιος έγραφε: «Ο πατέρας μου είπε κάποτε ότι το πιο κοντινό πράγμα στον ουρανό εδώ κάτω στη γη, είναι η οικογένεια!» Μέσα στην οικογένεια, το κάθε μέλος της νιώθει ότι είναι απαραίτητο. Οι ώρες του φαγητού είναι μια ευχαρίστηση και η παρέα μεταξύ τους, απόλαυση. Το σπίτι είναι ο κόσμος της μητέρας, ο παράδεισος των παιδιών και το βασίλειο του πατέρα. Είναι ένα μέρος όπου δεν μπαίνει ο χείμαρρος της διαμάχης, αλλά πλημμυρίζει ένας ωκεανός αγάπης. Είναι λυπηρό που όλο και περισσότερο σπανίζουν οι ευτυχισμένες χριστιανικές οικογένειες.
Η σύγχρονη οικογένεια κλονίζεται σήμερα γιατί, τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας δεν θέλουν να πάρουν το ρόλο τους στα σοβαρά. Η μητέρα βρίσκεται έξω από το σπίτι προσπαθώντας να δημιουργήσει καριέρα, ενώ ο πατέρας μετά την εργασία βρίσκεται στο καφενείο ή σε κάποια άλλη δουλειά. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς την παρουσία, τη φροντίδα και την αγάπη των γονιών τους. Το σπίτι γι’ αυτά αποτελεί ένα ακόμα πρόβλημα, αντί να είναι ο χώρος που θα μεγαλώσουν σωστά, ψυχικά και πνευματικά.
Η χριστιανική οικογένεια είναι ενωμένη κάτω από τον Θεό. Η ανώτατη εξουσία είναι ο Κύριος που είναι ο «Πατέρας» της οικογένειας. Κάτω από Αυτόν, ο πατέρας της οικογένειας προσφέρει με αγάπη τον απαραίτητο χρόνο, κόπο και υλικά αγαθά, που κάνουν την οικογένεια κάθε μέρα και πιο ευτυχισμένη. Η μητέρα είναι η καρδιά και η ψυχή του σπιτιού. Είναι το πρόσωπο που ζεσταίνει και ενώνει όλα τα μέλη της οικογένειας. Πατέρας και μητέρα κάθε μέρα, ορατά και αόρατα, δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που θα κάνουν τα παιδιά να γίνουν σωστοί, φυσιολογικοί, κοινωνικοί και πνευματικοί άνθρωποι.
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013
Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές για την καρδιά των γονέων είναι εκείνη που τα παιδιά τους, αφού στο μεταξύ μεγάλωσαν, θεμελιώνουν με τη σειρά τους μια οικογένεια. Όταν ο γάμος των νέων γίνεται με την ειλικρινή συγκατάθεση των γονέων, οι προοπτικές είναι βεβαίως ενθαρρυντικές.
Αυτοί οι τελευταίοι, όμως, νομίζουν ότι δεν θα εκπληρώσουν στο ακέραιο το καθήκον τους, αν δεν συμβάλουν στην ευτυχή πορεία του ζεύγους, απευθύνοντας ορισμένες συστάσεις στο γιο ή στο γαμπρό τους, στην κόρη ή στη νύφη τους. Αλλοίμονο! Η πείρα απέδειξε ότι οι επεμβάσεις αυτές δεν είναι καθόλου ευχάριστες. Μια νέα γυναίκα που έφθασε στον τίτλο της κυρίας και υπεύθυνης του σπιτιού, το θεωρεί άτοπο, αν όχι απαράδεκτο, να προσπαθούν να της μάθουν την τάξη, την ακρίβεια, την οικονομία, τους ευπροσήγορους και λεπτούς τρόπους, που θα την καταστήσουν σύζυγο και μητέρα η οποία θα χαίρει της εκτίμησης και του σεβασμού όλου του κόσμου, ενώ κανείς δεν φρόντισε να της τα διδάξει όταν ακόμη ήταν δεσποινίδα.
Εκείνη την εποχή ακριβώς έπρεπε να την κάνουν να επωφεληθεί από την μητρική εμπειρία, να την πάρουν στην αγορά μάλλον παρά στο χορό, να της μάθουν την τέχνη να συντάσσει τον προϋπολογισμό της οικογένειας, να ετοιμάζει εύγεστα και όχι βαριά φαγητά, να διαλέγει απλά και καλοκατασκευασμένα ρούχα. Επίσης, μπορεί το φωτοστέφανο του συζύγου ή του πατέρα να δίνει κύρος στο νέο άνδρα, θα του είναι όμως δύσκολο από τη στιγμή που δεν του δίδαξαν ποτέ να συμβάλει στην άνεση των αγαπημένων του προσώπων, μαστορεύοντας διάφορα μικροπράγματα ή έχοντας ορισμένες ευφυείς ιδέες.
Δεν μπορούμε να αυτοσχεδιάζουμε πρόχειρα τα όσα έχουν υποχρέωση να κάνουν οι γονείς, όπως και το ότι το επάγγελμα του συζύγου ή της συζύγου δεν μαθαίνεται από την μία μέρα στην άλλη. Επομένως, η επίδραση των γονέων είναι αποτελεσματική πριν από τον γάμο των παιδιών τους και όχι μετά.
Μπορούν και μετά να προτείνουν διάφορες βελτιώσεις, να προσφέρουν την φωτισμένη τους βοήθεια, αλλά δεν πρέπει να επιμένουν να υπερισχύσει η δική τους άποψη έστω κι αν είναι ολοφάνερο ότι οι νέοι πάσχουν από έλλειψη ευθυκρισίας.
(Πρακτικός οδηγός οικογένειας, σελ. 501,502)