Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013
Αξίζει και πάλι να τονιστεί πως οι ποικίλες δυσχέρειες της ζωής παρουσιάζονται για να αντιμετωπιστούν και να πολεμηθούν. Ο άνθρωπος όμως δεν επιθυμεί να αγωνίζεται κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος που καταστρέφει τη ζωή του. Οι δοκιμασίες δοκιμάζουν τους αδόκιμους, μας «λιχνίζουν» και μας κάνουν διακριτικούς. Είναι ασύλληπτο για τον σημερινό ορθολογιστή το ότι ο Θεός ευλογεί ιδιαίτερα αυτούς που αγαπούν να ακολουθούν το μαρτυρικό δρόμο, αφού με τους πόνους κατακτούμε επώδυνα την αρετή και τότε την εκτιμάμε και τη διατηρούμε σωστά.
Δεν παραδινόμαστε ανεπίγνωστα στον πόνο και τη συμφορά, αλλά με τη βαθιά γνώση ότι είναι ένας τρόπος να παραδοθούμε στον Θεό. Είναι μία ακόμη ευκαιρία να διδαχθούμε πως δεν αυτοσωζόμαστε. Τα παθήματα γίνονται βοηθήματα και μαθήματα στο να σταθούμε σωστά απέναντι του Θεού. Η νίκη των πειρασμών είναι το ενδεικτικό ότι μπορεί να μας εμπιστευθεί ο Θεός και τα χαρίσματά Του. Άρα, οι δυσκολίες υπάρχουν για να μας ευκολύνουν την πνευματική ωρίμανση, για να μας ετοιμάσουν για την ενώπιον του Θεού παράστασή μας.
Ο πόνος είναι το νυστέρι του Θεού στη διαφθορά, την αναισθησία, την οκνηρία και την πώρωση, την αναλγησία και την αδιαφορία. Ο πόνος τελικώς καθαρίζει τον άνθρωπο και τον κάνει από ευτυχισμένο, ελεύθερο. Μα θα ήταν δυνατόν να υπάρξει ελεύθερος που να μην είναι ευτυχισμένος; Μέχρι να φθάσει κανείς στην ελευθερία, θα πονά. Θα πονά από τότε που η αμαρτία έλαβε κυρίαρχη θέση στη ζωή του. Η κατάχρηση της ελευθερίας φέρνει πόνο. Ο πόνος αυτός δεν έρχεται από έναν δυνάστη και εκδικητή Θεό, αλλά είναι φυσικό αποτέλεσμα της απομακρύνσεως κι απομονώσεως του ανθρώπου από τον Θεό. Ο κάθε φιλάρετος και φιλόπονος είναι αδύνατον να είναι αφιλάνθρωπος. Ο πόνος μας βοηθά να πλησιάσουμε τον πονεμένο αδελφό μας, να σπάσουμε τα δεσμά της ατομικότητας και η ζωή μας να γίνει αυθεντική και υπεύθυνη.
Ο Χριστός, κενούμενος, αποκαλύπτει μία νέα ζωή. Ο Χριστός στον σταυρό απλώνει τα χέρια Του και αγκαλιάζει την ανθρωπότητα. Με τον πόνο Του στο σταυρό σταύρωσε τον πόνο, με το θάνατό Του νίκησε το θάνατο. Αγίασε έτσι τον πόνο μας. Μας έκανε άφοβους. Μας έκανε ελπιδοφόρους. Μας πλησίασε και μας είπε το πόσο πολύ μας αγαπά.
(«Η ευλογία του πόνου και ο πόνος της αγάπης» Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου σελ.23,24,25)