Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2024
Χριστουγεννιάτικη Ιστορία
Μία μέρα ένας ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού. Μία παιδική φωνή ακούστηκε πίσω από την πόρτα να λέει:
– Αμέσως, παρακαλώ περιμένετε λίγο!
Μετά από λίγα λεπτά ο ταχυδρόμος άρχισε να χτυπά ξανά την πόρτα. Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού ακούστηκε πίσω από την πόρτα:
– Αν βιάζεστε, αφήστε τα γράμματα στο χαλάκι.
Ο ταχυδρόμος, θυμωμένος, απάντησε:
– Έχετε μια επιστολή που απαιτεί την υπογραφή σας. Θα περιμένω.
Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Όλος του ο θυμός έσβησε αμέσως. Ένα κοριτσάκι με καροτσάκι, χωρίς πόδια, αλλά με γουρλωμένα μάτια, τον παρακολουθούσε, χαμογέλασε και είπε:
– Σας ευχαριστούμε για την υπομονή σας. Καλημέρα!
Ο ταχυδρόμος, κάθε φορά που χτυπούσε την πόρτα, πλέον περίμενε υπομονετικά να φτάσει το κοριτσάκι, που άρχισε να του κάνει διάφορες ερωτήσεις: «Πώς σε λένε; Σου αρέσει αυτό που κάνεις; Έχεις παιδιά; Πόσα γράμματα πρέπει να παραδώσεις σήμερα;»
Τότε, ο ταχυδρόμος πήρε θάρρος και άρχισε κι εκείνος να την ρωτά. Τη ρώτησε για τα πόδια της, αλλά εκείνη δεν θύμωσε και του απάντησε χαμογελώντας:
– Δεν μπορώ να περπατήσω, γιατί γεννήθηκα χωρίς αυτά. Ο μπαμπάς λέει πάντα ότι η καρδιά μου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια. Κάθε μήνα βάζω χρήματα σε αυτόν τον κουμπαρά και όταν γεμίσει, ο μπαμπάς θα μου αγοράσει προσθετικά πόδια και θα μπορώ να περπατήσω κι εγώ.
Έγιναν καλοί φίλοι. Ήρθε το φθινόπωρο, μαζί και οι βροχές. Το κοριτσάκι παρατήρησε πως τα παπούτσια του ήταν σάπια. Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, ο ταχυδρόμος αποφάσισε να μην πάει με άδεια χέρια και αγόρασε ένα κουτί καραμέλες. Χτύπησε την πόρτα, της έδωσε το γράμμα, και μαζί και το κουτί. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Γύρισε και στο τραπέζι πίσω της, πήρε ένα μεγάλο κουτί και του ζήτησε να το πάρει στο σπίτι του.
– Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο.
– Νόμιζα ότι ήμασταν φίλοι, αν δεν δεχτείς, θα στεναχωρηθώ πολύ τα Χριστούγεννα.
Στο άκουσμα αυτό, ο ταχυδρόμος πήρε το δώρο και έφυγε, ευχαριστώντας το κοριτσάκι. Στο σπίτι, όταν άνοιξε το κουτί, βρήκε ένα καινούργιο ζευγάρι πανάκριβες μπότες και ένα σημείωμα: «Για τον καλό μου φίλο! Τώρα θα μπορείς να περπατάς χωρίς να βρέχονται τα πόδια σου».
Τα μάτια του ταχυδρόμου βούρκωσαν. Συνειδητοποίησε, όμως, ότι μέσα στο κουτί υπήρχαν και μερικά απομεινάρια από τον κουμπαρά, που μάλλον είχε σπάσει το κοριτσάκι για να του αγοράσει το ζευγάρι μπότες. Την επόμενη μέρα πήγε στο αφεντικό του και του είπε:
– Κύριε, αλλάξτε μου διαδρομή. Αυτό το παιδί εγκατέλειψε το όνειρό του να περπατήσει, για να μπορώ να περπατώ χωρίς να βρέχονται τα πόδια μου. Δεν μπορώ να την αντικρίσω άλλο. Ντρέπομαι.
Όταν το αφεντικό άκουσε για αυτή τη σπουδαία χειρονομία από ένα παιδί, οργάνωσε έναν έρανο. Την ημέρα των Χριστουγέννων ο ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα. Η πόρτα άνοιξε γρήγορα αυτή τη φορά και ο πατέρας βγήκε με το κοριτσάκι στην αγκαλιά του. Δεν ήταν μόνον ο ταχυδρόμος, αλλά το αφεντικό του και όλοι οι ταχυδρόμοι της πόλης. Το κοριτσάκι ξαφνιάστηκε με αυτό που είδε. Ο ταχυδρόμος κράταγε ένα κουτί, που το έδωσε στον πατέρα της, μαζί με ένα σημείωμα για το κοριτσάκι.
Στο κουτί υπήρχαν προσθετικά πόδια για να περπατήσει το κοριτσάκι και το σημείωμα έλεγε: «Για την καλύτερή μας φίλη. Τώρα θα μπορείς να περπατήσεις, αλλά η καρδιά σου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια, έτοιμη να τρέξει για να κάνει καλό ακόμα και σε ένα ταχυδρόμο».
Επομένως, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, αν έχεις καρδιά γεμάτη αγάπη, χαμόγελο στα χείλη και ζεστό λόγο, οι γύρω σου θα πλουτίσουν.
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2024
Ο Μέγας Βασίλειος για τη Γέννηση του Χριστού
Ο Μέγας Βασίλειος θαυμάζοντας το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, θέτει στο στόμα της Παναγίας τα ακόλουθα λόγια:
«Πως να Σε ονομάσω εγώ, θαυμαστό μου βρέφος; Τι θνητό όνομα να δώσω στον καρπό του Αγίου Πνεύματος;
Να Σου προσφέρω θυμίαμα ή γάλα; Έχεις ανάγκη από τις μητρικές μου φροντίδες, ή να πέσω στα πόδια Σου και να Σε λατρεύω; Τι ανεξήγητη αντίθεση;
O ουρανός είναι ο θρόνος Σου κι εγώ σε τοποθέτησα στα γόνατα μου. Σε βλέπω στην γη κι όμως δεν άφησες τον ουρανό. O ουρανός είναι εκεί, όπου ευρίσκεσαι Εσύ».
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2024
Σκέψεις Με Την Ευκαιρία Των Χριστουγέννων
Μέσα σε μια μεταβαλλόμενη κοινωνία, η ροή των ανθρωπίνων πραγμάτων αλλάζει και παίρνει πολλές φορές απρόβλεπτες διαστάσεις. Στην όλη αυτή μεταβολή, από ανθρωπίνης πλευράς, μόνον μια παράμετρος παραμένει σταθερή. Η προσπάθεια του ανθρώπου. Η προσπάθεια του ανθρώπου παραμένει πάντα σταθερός άξονας κάθε δημιουργίας. Η μάνα αγωνίζεται πάντα με αγάπη και αυτοθυσία για τον άντρα και τα παιδιά της, ο εργαζόμενος έχει τα δικά του προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσει, ο άνεργος και μάλιστα ο νέος, αντιμετωπίζει την ανελέητη κατάσταση που φέρνει η πάροδος του χρόνου. Η επιστήμη προσπαθεί να βελτιώσει τις ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Πρέπει να προσπαθήσει ο άνθρωπος, να αγωνιστεί, να κοπιάσει. Ο αγώνας είναι διαρκής. Η προσπάθεια για κάποια υπέρβαση είναι ασταμάτητη. Υπέρβαση από το πρόσκαιρο.
Γιατί αν δεν νιώσεις το πρόσκαιρο, το πεπερασμένο, πώς θα αντιληφθείς και πώς θα καταστήσεις δυνατό το να γευτείς το άπειρο, την αιωνιότητα; Στο τέλος, ο άνθρωπος είναι πλασμένος για την αιωνιότητα και αυτή είναι η καθοριστική του επιδίωξη. Για ποιο πράγμα και γιατί προσπαθούμε στη ζωή μας; Έχουμε ιεραρχήσει τους στόχους μας, τί ψάχνουμε στη ζωή μας και ποιος είναι ο σκοπός μας; Ξεχνάμε πως ένας μόνο στόχος της ανθρώπινης ζωής είναι εφικτός. Και αυτός αναφέρεται στην πνευματική μας υπόσταση. Η πνευματική μας πορεία παραμένει στο περιθώριο, ενώ αυτή εξαρτάται και από τη δική μας συγκατάθεση. Την ξεχνάμε και πολλές φορές την παραγνωρίζουμε. Η πνευματική μας πορεία πολλές φορές παραμελείται. Γι’ αυτό και η προσπάθεια του ανθρώπου πρέπει σε αυτό το σημείο να δώσει την προσοχή της.
Η προσπάθειά μας καθορίζεται από τον τρόπο που θα διατηρήσουμε την πίστη μας στον Θεό. Τούτο σημαίνει αυτόματα ότι πιστεύουμε και στην αποστολή του ανθρώπου πάνω στη γη. Η διατήρηση της χριστιανικής μας πίστης πρέπει να είναι πρωταρχικό μας μέλημα. Κύρια προσπάθεια του ανθρώπου είναι να παραμείνει άνθρωπος, με άλφα κεφαλαίο. Η προσπάθεια αυτή μειώνει τα αδιέξοδα, αυξάνει την πίστη, εξουδετερώνει τα αισθήματα ανασφάλειας που καταστρέφουν κάθε ελπίδα. Η εγκατάλειψη και η παραίτηση μπροστά στα δύσκολα δεν αποδίδουν ποτέ καρπούς. Η προσπάθεια κερδίζεται πάντα με νίκες, όσο κι αν τούτο φαίνεται δύσκολο. Τί άλλο μπορεί να σημαίνει το «καθ’ ομοίωσιν», αν όχι μια θεϊκή προτροπή που μπορεί και την τελειότητα να επιδιώκει;
Μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος του ουρανού είναι ανοιχτός για όλους τους ανθρώπους. Η γέννηση του Χριστού άνοιξε διάπλατα τον δρόμο αυτό και είναι δωρεάν. Η αγάπη πάντοτε είναι ανιδιοτελής και ο Θεός είναι αγάπη (Ευαγγελιστής Ιωάννης). Η προσπάθεια για πνευματική καταξίωση πλέον, δεν χρειάζεται παρά δύο μόνο πράγματα: την θέληση τη δική μας και τη Χάρη του Θεού. Αν θελήσουμε ειλικρινά, ο καρδιογνώστης Χριστός θα μας οδηγήσει στον δρόμο του ουρανού.
Φωτεινή Ηλιοπούλου
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2024
Ένα Έθνος, Μια Ψυχή
Με απροκάλυπτο θαυμασμό στάθηκε ο κόσμος ολόκληρος μπρος στη μικρή Ελλάδα, που το 1940 νίκησε την πανίσχυρη Ιταλία και αντιστάθηκε ηρωικά, χωρίς πνεύμα ηττοπάθειας, χωρίς σύμπλεγμα κατωτερότητας, ως ίσος προς ίσον, ακόμα και προς τη θεωρούμενη ως τότε αήττητη Γερμανία. Ο άθλος της αποτέλεσε απρόσμενη έκπληξη, ευχάριστη για τους μεν, δυσάρεστη για τους δε. Όλοι όμως, εχθροί και φίλοι, στάθηκαν μπροστά της προσοχή και απέδωσαν τα εύσημα στον μικρό λαό που επέδειξε σθένος γίγαντα. Στο εξής οι ήρωες θα είχαν ως πρότυπο τους Έλληνες, όπως ειπώθηκε προσφυώς (Ουίνστον Τσώρτσιλ).
Πολλοί παράγοντες, θείοι και ανθρώπινοι, συνέβαλαν στην επιτέλεση του θαύματος του ’40. Θα επικεντρωθούμε σε έναν. Στην ομοψυχία. Δεν πολέμησε μόνον ο στρατός μας στα βουνά της χιονοσκέπαστης Ηπείρου. Όλο το έθνος συστρατεύθηκε. Κάθε ηλικία, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη, έδωσε δυναμικά το «παρόν». Ο καθένας στο πόστο του. Ανάλογα με τη δύναμή του και την ειδικότητά του. Ο καθένας συνεισέφερε στον κοινό αγώνα κατά το χάρισμά του. Οι πολλοί έγιναν ένας. Ένα σώμα με πολλά μέλη, συντονισμένα στην απόλυτη λειτουργική αρμονία. Δεν σκεφτόταν και δεν ενεργούσε κανένας κατά το δικό του θέλημα. Ξεχάστηκε το εγώ, παραμερίστηκε. Ήρθε στο προσκήνιο η αξία του «εμείς» του ήρωα Μακρυγιάννη. Κατανοήθηκε πλήρως πως αν η Πατρίδα πηγαίνει στο σύνολό της καλά, είναι όφελος για όλους. Αν η Πατρίδα χάνεται, τί νόημα έχει να ευημερούν μερικοί; Η γενική δυστυχία θα παρασύρει και κάθε ιδιωτική ευημερία. Ενώ σε μια Πατρίδα που ευτυχεί, λέγει ο αρχαίος Περικλής, ακόμα κι αν κάποιος δυστυχήσει, «πολλώ μάλλον διασώζεται» (Θουκυδίδου Ιστορίαι, 2, 60, 2-4).
Έτσι, ο άμαχος πληθυσμός, αποχαιρετώντας με πόνο, αλλά και ενθουσιασμό τα μάχιμα παιδιά του που ξεκινούσαν τραγουδώντας για το μέτωπο, στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Πολέμησε κι αυτός με κάθε τρόπο στα μετόπισθεν. Οι Ελληνίδες της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας σήκωσαν, με ατσάλινη ψυχή, στους αδύνατους ώμους τους το βαρύτατο έργο του εφοδιασμού. Βρέθηκαν κι αυτές στην πρώτη σχεδόν γραμμή, δίπλα στον μαχόμενο στρατιώτη, δίνοντάς του πνοή ζωής, ανάσα απ’ την ανάσα τους, σ’ έναν δίχως ανάπαυλα πόλεμο.
Οι εχθροί ήταν πολλοί στα άγρια πολεμικά μέτωπα, μα χειρότερος απ’ όλους αποδείχτηκε το κρύο. Ολόκληρη η Ελλάδα βάλθηκε τότε να ζεστάνει τον παγωμένο φαντάρο. Μικρά κορίτσια, αλλά και αιωνόβιες γιαγιές, ρίχτηκαν στον αγώνα «της φανέλλας του στρατιώτη». Χιλιάδες δέματα με μάλλινα πλεχτά, συνοδευμένα με τις προσευχές όλου του έθνους, έφτασαν στη γραμμή του πυρός, ζέσταναν τις ψυχές των παιδιών που πολεμούσαν στα χιόνια. Ο λαός είχε γίνει μια μεγάλη ζεστὴ οικογένεια. Το ’νιωθε ο έρημος στρατιώτης και παρηγοριόταν.
Γράφει ένας τραυματίας από το μέτωπο για τον στρατό των μετόπισθεν:
«Καλή μου μανούλα, …όταν νιώθουμε ότι πίσω μας υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που φροντίζει…, όταν βλέπουμε ότι τα αισθήματα της αλληλεγγύης πλημμυρίζουν τις καρδιές όλου του Ελληνισμού, η ψυχή μας γεμίζει συγκίνηση και ορκιζόμαστε, ότι δεν θα αφήσουμε ποτέ εχθρικό ποδάρι να μολύνει την ένδοξη γη μας. Αψηφούμε τα χιόνια και τις παγωνιές. Αγνοούμε τους κόπους και τις κακουχίες. Γινόμαστε τρομεροί και ικανοί να επιτελέσουμε και τους δυσκολότερους άθλους».
Ποιος μπορεί να νικήσει το έθνος που έχει τέτοια ψυχή;
(π. Δημητρίου Μπόκου, «Αντιύλη», Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα)
Μάιος - Ιούνιος 2024
Ο Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης
Στις 20 Ιουλίου η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει μια μεγάλη προφητική μορφή, τον Προφήτη Ηλία τον Θεσβίτη. Είναι η ημέρα που όρισε η Εκκλησία μας να εορτάζεται η πυρφόρος ανάβασίς του στους ουρανούς. Η θέση του Προφήτη Ηλία είναι ξεχωριστή μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Συχνή αναφορά του ονόματός του γίνεται αρκετές φορές στην Καινή Διαθήκη από τον Κύριο ή από άλλα ιερά πρόσωπα.
Ο Ηλίας ήταν ένας Ισραηλίτης προφήτης του Θεού, υιός του Σωβάκ, καταγόμενος από την Θέσβη, που βρίσκεται δυτικά του Ιορδάνη ποταμού, γι’ αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης. Έζησε 816 έτη πριν την έλευση του Χριστού στη γη. Ήταν άνθρωπος με πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό, αλλά και άνθρωπος προσευχής όπως αναφέρει και ο Ιάκωβος στην επιστολή του. Ήταν δραστήριος, θαρραλέος, είχε ένθερμο ζήλο για τον αληθινό Θεό. Άσκησε για 25 έτη το προφητικό του χάρισμα.
Όταν γεννήθηκε ο πατέρας του είδε μια θεϊκή οπτασία: Δύο λευκοφορεμένους άνδρες να τον ονομάζουν Ηλία, τον σπαργάνωναν και του έδιναν να φάει φλόγα. Ο πατέρας του πήγε στους ιερείς οι οποίοι του απάντησαν ότι ο υιός του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει τον Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.
Η πίστη του Ηλία τον έκανε να κατεβάσει 3 φορές φωτιά από τον ουρανό, κάνοντας τους Ισραηλίτες να πουν «ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός». Επίσης, σταμάτησε την βροχή για τριάμιση συνεχή χρόνια και ανάστησε νεκρούς, όπως το νεκρό υιό της Σεραφθίας χήρας. Με την φωτιά έκαψε τους 100 στρατιώτες που είχε στείλει ο βασιλιάς Οχοζίας για να τον συλλάβουν. Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που επιτέλεσε είναι στην γυναίκα από τη Σαρεπτά που δεν είχε ψωμί και ο προφήτης φρόντισε το πιθάρι με το αλεύρι να μην αδειάζει και το λάδι στο δοχείο να μην λιγοστεύει, μέχρι την ημέρα που θα έστελνε ο Κύριος βροχή. Η γυναίκα άκουσε τον Ηλία με αποτέλεσμα ούτε το αλεύρι ούτε το λάδι να τελειώσουν για αρκετές ημέρες. Το τελευταίο θαύμα που επιτέλεσε «ο ένσαρκος άγγελος» ήταν ο χωρισμός του Ιορδάνη ποταμού.
Στο τέλος, ο Ελισσαίος χρίσθηκε διάδοχος του Ηλία από τον ίδιο τον Ηλία, κατόπιν υποδείξεως από τον Θεό: «τον Ελισσαιὲ υιόν Σαφάτ χρίσεις εις προφήτην αντί σου». Όμως ο Θεός δεν επέτρεψε στον προφήτη Ηλία να γευθεί θάνατο, αλλά τον παρέλαβε αναλαμβάνοντάς τον στους ουρανούς. Έχοντας φθάσει στο τέλος της αποστολής του ο Ηλίας ανακοινώνει στον Ελισσαίο ότι θα εκπληρωθεί το αίτημά του, να λάβει δηλαδή την ευλογία και χάρη του Ηλία, αφού ο Ηλίας αναληφθεί στους ουρανούς. Μάλιστα ο Ελισσαίος δεν ήθελε με τίποτα να αποχωριστεί τον Ηλία, αλλά να τον ακολουθήσει ακόμα και στους ουρανούς. Τότε ο Ελισσαίος είδε ένα πύρινο άρμα που το έσερναν πύρινοι ίπποι, που παρέλαβε τον Ηλία και τον ανέβασε στους ουρανούς.
Ο Ηλίας και ο Ενώχ είναι οι μόνοι άνθρωποι οι οποίοι αναλήφθηκαν στους ουρανούς χωρίς να γευθούν θάνατο.