Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2024
Ένα Έθνος, Μια Ψυχή
Με απροκάλυπτο θαυμασμό στάθηκε ο κόσμος ολόκληρος μπρος στη μικρή Ελλάδα, που το 1940 νίκησε την πανίσχυρη Ιταλία και αντιστάθηκε ηρωικά, χωρίς πνεύμα ηττοπάθειας, χωρίς σύμπλεγμα κατωτερότητας, ως ίσος προς ίσον, ακόμα και προς τη θεωρούμενη ως τότε αήττητη Γερμανία. Ο άθλος της αποτέλεσε απρόσμενη έκπληξη, ευχάριστη για τους μεν, δυσάρεστη για τους δε. Όλοι όμως, εχθροί και φίλοι, στάθηκαν μπροστά της προσοχή και απέδωσαν τα εύσημα στον μικρό λαό που επέδειξε σθένος γίγαντα. Στο εξής οι ήρωες θα είχαν ως πρότυπο τους Έλληνες, όπως ειπώθηκε προσφυώς (Ουίνστον Τσώρτσιλ).
Πολλοί παράγοντες, θείοι και ανθρώπινοι, συνέβαλαν στην επιτέλεση του θαύματος του ’40. Θα επικεντρωθούμε σε έναν. Στην ομοψυχία. Δεν πολέμησε μόνον ο στρατός μας στα βουνά της χιονοσκέπαστης Ηπείρου. Όλο το έθνος συστρατεύθηκε. Κάθε ηλικία, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη, έδωσε δυναμικά το «παρόν». Ο καθένας στο πόστο του. Ανάλογα με τη δύναμή του και την ειδικότητά του. Ο καθένας συνεισέφερε στον κοινό αγώνα κατά το χάρισμά του. Οι πολλοί έγιναν ένας. Ένα σώμα με πολλά μέλη, συντονισμένα στην απόλυτη λειτουργική αρμονία. Δεν σκεφτόταν και δεν ενεργούσε κανένας κατά το δικό του θέλημα. Ξεχάστηκε το εγώ, παραμερίστηκε. Ήρθε στο προσκήνιο η αξία του «εμείς» του ήρωα Μακρυγιάννη. Κατανοήθηκε πλήρως πως αν η Πατρίδα πηγαίνει στο σύνολό της καλά, είναι όφελος για όλους. Αν η Πατρίδα χάνεται, τί νόημα έχει να ευημερούν μερικοί; Η γενική δυστυχία θα παρασύρει και κάθε ιδιωτική ευημερία. Ενώ σε μια Πατρίδα που ευτυχεί, λέγει ο αρχαίος Περικλής, ακόμα κι αν κάποιος δυστυχήσει, «πολλώ μάλλον διασώζεται» (Θουκυδίδου Ιστορίαι, 2, 60, 2-4).
Έτσι, ο άμαχος πληθυσμός, αποχαιρετώντας με πόνο, αλλά και ενθουσιασμό τα μάχιμα παιδιά του που ξεκινούσαν τραγουδώντας για το μέτωπο, στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Πολέμησε κι αυτός με κάθε τρόπο στα μετόπισθεν. Οι Ελληνίδες της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας σήκωσαν, με ατσάλινη ψυχή, στους αδύνατους ώμους τους το βαρύτατο έργο του εφοδιασμού. Βρέθηκαν κι αυτές στην πρώτη σχεδόν γραμμή, δίπλα στον μαχόμενο στρατιώτη, δίνοντάς του πνοή ζωής, ανάσα απ’ την ανάσα τους, σ’ έναν δίχως ανάπαυλα πόλεμο.
Οι εχθροί ήταν πολλοί στα άγρια πολεμικά μέτωπα, μα χειρότερος απ’ όλους αποδείχτηκε το κρύο. Ολόκληρη η Ελλάδα βάλθηκε τότε να ζεστάνει τον παγωμένο φαντάρο. Μικρά κορίτσια, αλλά και αιωνόβιες γιαγιές, ρίχτηκαν στον αγώνα «της φανέλλας του στρατιώτη». Χιλιάδες δέματα με μάλλινα πλεχτά, συνοδευμένα με τις προσευχές όλου του έθνους, έφτασαν στη γραμμή του πυρός, ζέσταναν τις ψυχές των παιδιών που πολεμούσαν στα χιόνια. Ο λαός είχε γίνει μια μεγάλη ζεστὴ οικογένεια. Το ’νιωθε ο έρημος στρατιώτης και παρηγοριόταν.
Γράφει ένας τραυματίας από το μέτωπο για τον στρατό των μετόπισθεν:
«Καλή μου μανούλα, …όταν νιώθουμε ότι πίσω μας υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που φροντίζει…, όταν βλέπουμε ότι τα αισθήματα της αλληλεγγύης πλημμυρίζουν τις καρδιές όλου του Ελληνισμού, η ψυχή μας γεμίζει συγκίνηση και ορκιζόμαστε, ότι δεν θα αφήσουμε ποτέ εχθρικό ποδάρι να μολύνει την ένδοξη γη μας. Αψηφούμε τα χιόνια και τις παγωνιές. Αγνοούμε τους κόπους και τις κακουχίες. Γινόμαστε τρομεροί και ικανοί να επιτελέσουμε και τους δυσκολότερους άθλους».
Ποιος μπορεί να νικήσει το έθνος που έχει τέτοια ψυχή;
(π. Δημητρίου Μπόκου, «Αντιύλη», Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα)
Μάιος - Ιούνιος 2024
Ο Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης
Στις 20 Ιουλίου η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει μια μεγάλη προφητική μορφή, τον Προφήτη Ηλία τον Θεσβίτη. Είναι η ημέρα που όρισε η Εκκλησία μας να εορτάζεται η πυρφόρος ανάβασίς του στους ουρανούς. Η θέση του Προφήτη Ηλία είναι ξεχωριστή μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Συχνή αναφορά του ονόματός του γίνεται αρκετές φορές στην Καινή Διαθήκη από τον Κύριο ή από άλλα ιερά πρόσωπα.
Ο Ηλίας ήταν ένας Ισραηλίτης προφήτης του Θεού, υιός του Σωβάκ, καταγόμενος από την Θέσβη, που βρίσκεται δυτικά του Ιορδάνη ποταμού, γι’ αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης. Έζησε 816 έτη πριν την έλευση του Χριστού στη γη. Ήταν άνθρωπος με πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό, αλλά και άνθρωπος προσευχής όπως αναφέρει και ο Ιάκωβος στην επιστολή του. Ήταν δραστήριος, θαρραλέος, είχε ένθερμο ζήλο για τον αληθινό Θεό. Άσκησε για 25 έτη το προφητικό του χάρισμα.
Όταν γεννήθηκε ο πατέρας του είδε μια θεϊκή οπτασία: Δύο λευκοφορεμένους άνδρες να τον ονομάζουν Ηλία, τον σπαργάνωναν και του έδιναν να φάει φλόγα. Ο πατέρας του πήγε στους ιερείς οι οποίοι του απάντησαν ότι ο υιός του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει τον Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.
Η πίστη του Ηλία τον έκανε να κατεβάσει 3 φορές φωτιά από τον ουρανό, κάνοντας τους Ισραηλίτες να πουν «ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός». Επίσης, σταμάτησε την βροχή για τριάμιση συνεχή χρόνια και ανάστησε νεκρούς, όπως το νεκρό υιό της Σεραφθίας χήρας. Με την φωτιά έκαψε τους 100 στρατιώτες που είχε στείλει ο βασιλιάς Οχοζίας για να τον συλλάβουν. Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που επιτέλεσε είναι στην γυναίκα από τη Σαρεπτά που δεν είχε ψωμί και ο προφήτης φρόντισε το πιθάρι με το αλεύρι να μην αδειάζει και το λάδι στο δοχείο να μην λιγοστεύει, μέχρι την ημέρα που θα έστελνε ο Κύριος βροχή. Η γυναίκα άκουσε τον Ηλία με αποτέλεσμα ούτε το αλεύρι ούτε το λάδι να τελειώσουν για αρκετές ημέρες. Το τελευταίο θαύμα που επιτέλεσε «ο ένσαρκος άγγελος» ήταν ο χωρισμός του Ιορδάνη ποταμού.
Στο τέλος, ο Ελισσαίος χρίσθηκε διάδοχος του Ηλία από τον ίδιο τον Ηλία, κατόπιν υποδείξεως από τον Θεό: «τον Ελισσαιὲ υιόν Σαφάτ χρίσεις εις προφήτην αντί σου». Όμως ο Θεός δεν επέτρεψε στον προφήτη Ηλία να γευθεί θάνατο, αλλά τον παρέλαβε αναλαμβάνοντάς τον στους ουρανούς. Έχοντας φθάσει στο τέλος της αποστολής του ο Ηλίας ανακοινώνει στον Ελισσαίο ότι θα εκπληρωθεί το αίτημά του, να λάβει δηλαδή την ευλογία και χάρη του Ηλία, αφού ο Ηλίας αναληφθεί στους ουρανούς. Μάλιστα ο Ελισσαίος δεν ήθελε με τίποτα να αποχωριστεί τον Ηλία, αλλά να τον ακολουθήσει ακόμα και στους ουρανούς. Τότε ο Ελισσαίος είδε ένα πύρινο άρμα που το έσερναν πύρινοι ίπποι, που παρέλαβε τον Ηλία και τον ανέβασε στους ουρανούς.
Ο Ηλίας και ο Ενώχ είναι οι μόνοι άνθρωποι οι οποίοι αναλήφθηκαν στους ουρανούς χωρίς να γευθούν θάνατο.
Μάιος - Ιούνιος 2024
Η Εβδομάδα της Διακαινησίμου
Ο πανηγυρισμός του Πάσχα συνεχίζεται καθόλη την εβδομάδα που το ακολουθεί, την Διακαινήσιμο, τη νέα εβδομάδα. Όλη αυτή λογίζεται ως μία πασχάλιος ημέρα, κατά την οποία «αυτήν την ζωηφόρον ανάστασιν εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», κατά το Συναξάρι.
Η Διακαινήσιμη εβδομάδα στην αρχαία Εκκλησία ήταν και η πρώτη εβδομάδα του εκκλησιαστικού έτους, αφού ως αρχή του εθεωρείτο η μεγάλη Κυριακή του Πάσχα. Καθόλη την εβδομάδα μπορούμε να τρώμε απ’ όλα.
Μάρτιος - Απρίλιος 2024
Διανύοντας την Σαρακοστή ή Τί είναι Ταπείνωση;
Την περίοδο του Μαρτίου - Απριλίου φέτος διανύουμε την Μεγάλη Σαρακοστή. Περίοδος νηστείας και μετανοίας. Μετάνοια βέβαια σημαίνει αλλαγή του νου και για να αλλάξει ο νους χρειάζεται ο άνθρωπος να γίνει ταπεινός. Ο υπερήφανος άνθρωπος δεν θέλει να αλλάξει διότι πιστεύει ότι είναι τέλειος.
Έτσι, λοιπόν, ας διαβάσουμε παρακάτω ένα μικρό απόσπασμα από τον εκλεκτό π. Αλέξανδρο Σμέμαν, σχετικά με την ταπείνωση:
Πώς κανείς γίνεται ταπεινός;
Η απάντηση για ένα Χριστιανό είναι απλή:
Η ταπείνωση μαθαίνεται, ενατενίζοντας το Χριστό, ο οποίος είπε:
«Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ».
Τελικά γινόμαστε ταπεινοί, με το να μετράμε το καθετί με μέτρο το Χριστό και να αναφερόμαστε για όλα σ’ Αυτόν.
Χωρίς το Χριστό, η αληθινή ταπείνωση είναι αδύνατη.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν
Μάρτιος - Απρίλιος 2024
Από τις Ευχές των Προηγιασμένων
Κατά την περίοδο της Σαρακοστής η Εκκλησία μας έχει θεσπίσει τις Ακολουθίες των προηγιασμένων δώρων, οι οποίες είναι γεμάτες με εξαιρετικής πνευματικής αξίας ευχές. Επιλέξαμε την παρακάτω ευχή, που μπορούμε να λέμε καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου αυτής, καθώς φέρνει κατάνυξη στην ψυχή μας.
«Εσπέρας και πρωί και μεσημβρίας, αινούμεν, ευλογούμεν, ευχαριστούμεν και δεόμεθά σου,
Δέσποτα των απάντων, Φιλάνθρωπε, Κύριε,
Κατεύθυνον την προσευχήν ημών, ως θυμίαμα ενώπιόν σου, και μη εκκλίνης τας καρδίας
ημών εις λόγους, ή εις λογισμούς πονηρίας,
αλλά ρύσαι ημάς εκ πάντων των θηρευόντων τας ψυχάς ημών,
ότι προς σε, Κύριε, Κύριε, οι οφθαλμοί ημών, και επί σοι ηλπίσαμεν,
μη καταισχύνης ημάς, ο Θεός ημών,
Ότι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις,
τω Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»