Η ανθρωπότητα μέσα στο σκοτάδι περίμενε τον Σωτήρα της. Η πνευματική κατάσταση της εποχής εκείνης ήταν τέτοια, που απαιτούσε τη θεία επέμβαση. Άνθρωποι σοφοί, σαν τον Σενέκα και τον ιστορικό Τάκιτο, περιγράφουν την εποχή που ήλθε ο Χριστός με μαύρα γράμματα.

Η Γέννηση του Κυρίου Ιησού Χριστού στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός της ανθρωπότητας. Η μετάβαση από το π.Χ. στο μ.Χ. δεν είναι μόνον ένα ιστορικό ορόσημο. Είναι μία πραγματικότητα της ριζικής αλλαγής που κάνει ο Ιησούς Χριστός τόσο στη ζωή του ανθρώπου που εμπιστεύεται σ’ Αυτόν ως Σωτήρα της ψυχής του, όσο και σαν ιστορικά αναγνωρισμένη αλλαγή που έκανε και συνεχίζει να κάνει σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή (Γαλ. 4:4), ότι: «Ότε δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός.» Ο ερχομός του Ιησού Χριστού στον κόσμο έγινε όταν παρουσιάστηκαν τα γεγονότα εκείνα που χρειάζονταν για να εκπληρώσουν το σωτήριο έργο του Θεού. Έτσι, μελετώντας την εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός, διαπιστώνουμε τις παρακάτω πραγματικότητες:

α. Όλος ο τότε γνωστός κόσμος μιλούσε την ελληνική γλώσσα που είχε εξαπλωθεί με τις κατακτήσεις του Μεγ. Αλεξάνδρου. Έτσι το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και η χριστιανική πίστη κηρύχθηκε στα ελληνικά σε πολλά μέρη του κόσμου.

β. Οι κοινοί νόμοι, η ειρήνη που επικράτησε, η παγκόσμια ρωμαϊκή κυβέρνηση, το άνοιγμα των συνόρων, οι δρόμοι που ανοίχτηκαν σ’ όλη την αυτοκρατορία, έδιναν τη δυνατότητα να κινηθεί κάποιος με ασφάλεια και ελευθερία. Έτσι, οι πρώτοι Χριστιανοί ιεραπόστολοι μπορούσαν να διέρχονται τις περιοχές και κήρυτταν τη χριστιανική πίστη σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.

γ. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, τόσο στο θρησκευτικό όσο και στον ιδεολογικό τομέα, ήταν προετοιμασμένοι να δεχτούν την χριστιανική πίστη. Οι εθνικοί ειδωλολάτρες είχαν κουραστεί από τη λατρεία των ψεύτικων θεών. Τα φιλοσοφικά συστήματα είχαν φθαρεί και δεν ικανοποιούσαν. Η πνευματική κατάσταση ήταν απελπιστική.

δ. Οι Εβραίοι, ως ο μοναδικός λαός που πίστευε στον αληθινό Θεό, περίμεναν με αγωνία να έρθει ο Μεσσίας, ο εθνικός και πνευματικός τους ελευθερωτής. Η μεγάλη όμως τραγωδία του λαού αυτού ήταν ότι, όταν ήρθε, Τον απέρριψαν.

Τα γεγονότα, λοιπόν, της εποχής εκείνης απαιτούσαν τον ερχομό του Σωτήρα του κόσμου. Ο Ιησούς Χριστός στέκεται στην ιστορία της ανθρωπότητας ως η μοναδική προσωπικότητα που επισκίασε κάθε ανθρώπινο. Ποτέ δεν υπήρξε άλλος σαν Αυτόν. Ο Ιησούς Χριστός έφερε από τον ουρανό τη ζωή της ειρήνης, της αγάπης και της δύναμης για να ξαναδημιουργήσει τον άνθρωπο. Αυτός που αναγνωρίζει την πνευματική του κατάσταση, μετανοεί και ζητάει ταπεινά και ειλικρινά την αναγέννησή του γίνεται ένας καινούργιος άνθρωπος. Η σωτηρία του Ιησού Χριστού είναι απόλυτη και τέλεια. Η ριζική απελευθέρωση από τα βάρη ολόκληρης της ζωής του ανθρώπου που μετανοεί, είναι μια θαυμαστή πραγματικότητα. Ο άνθρωπος, έχοντας τον Χριστό στη ζωή του, ζει μια νέα και υπέροχη ζωή, όπου «τα παλαιά πέρασαν, όλα έγιναν καινούργια» (Β΄ Κορινθ. 5:17)

Η γέννηση του Χριστού, σήμαινε ότι ο Θεός γινόταν άνθρωπος, για να βγάλει τον άνθρωπο από το βούρκο που βρισκόταν και να τον ανεβάσει στον ουρανό. Η αιωνιότητα έμπαινε στο χρόνο. Το Αιώνιο Πνεύμα φόρεσε τη σάρκα και πήρε το αίμα το ανθρώπινο και το φθαρτό για να το κάνει αιώνιο. Ο Δημιουργός ενώθηκε με το δημιούργημά Του. Γι’ αυτό ο Βασιλιάς των Βασιλιάδων άφησε το θρόνο Του και ήρθε να γεννηθεί στην αχυρένια φάτνη.

Ο Πάνσοφος, Παντογνώστης και Πανάγαθος Θεός αποφάσισε να βάλει τέρμα στα ανθρώπινα δεινοπαθήματα. Με την ταπεινή γέννηση του Σωτήρα Χριστού, άρχισε ο Θεός της αγάπης να γράφει την καινούρια ιστορία του ανθρώπου, την ιστορία της άφθονης, πλούσιας ζωής εδώ κάτω στη γη και στη συνέχεια της υπέροχης αιώνιας ζωής στην αιωνιότητα του Παραδείσου.

Ο Χριστός γεννήθηκε, για να αναγεννηθεί ο άνθρωπος. Η γέννηση του Χριστού έφερε την αναγέννηση του ανθρώπου.

Ευχόμαστε στους αγαπητούς φίλους και συνδρομητές της εφημερίδας μας τα φετινά Χριστούγεννα

να γίνουν αφορμή για την κατάκτηση της καρδιάς μας ολοκληρωτικά από τον Χριστό,

ώστε δίκαια να ονομαζόμαστε «Χριστιανοί»

Θέλεις να Γεννηθείς Άνωθεν;

H άνωθεν γέννηση είναι η αναγέννηση που κάνει ο Θεός στη ζωή του ανθρώπου ο οποίος ειλικρινά μετανοεί για την αμαρτωλή του ζωή, πιστεύοντας στο έργο του Χριστού στο Σταυρό και γίνεται συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, που είναι το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς περιγράφουν αυτή την ξαναδημιουργία του ανθρώπου με τα παρακάτω λόγια: «Ανόρθωση, αποκατάσταση, αναστοιχείωση, μεταποίηση, αναπτέρωση, ανάπλαση, αναμόρφωση, ανακαίνιση, καινή κτίση, ανακεφαλαίωση, αναγέννηση, νέα ζωή, αληθινή ζωή» (βλ. Φωνή Κυρίου 10.11.85).

Ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται υπεύθυνα να διαλέξει: Ή να συνεχίζει να ζει όπως ζει, μακριά από τον Θεό και να πληρώνει κάθε μέρα το κόστος της εκλογής του ή να πει «τέρμα στη ζωή αυτή, στρέφομαι στον Θεό, εμπιστεύομαι σ’ Αυτόν και ζω σύμφωνα με τις εντολές Του».

Γράφει πάνω σ’ αυτό η Φωνή Κυρίου της 22.1.1989: «Όπως ο απ. Παύλος, έτσι και οι Άγιοι γνωρίζουν από προσωπική εμπειρία ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Σωτήρ του κόσμου». Όποιος έχει προσωπική πείρα της σωτηρίας του Χριστού, όποιος έχει αναγεννηθεί, είναι ο πραγματικός, ο αληθινός, ο γνήσιος Χριστιανός.

Στη Σαμαρείτισσα οι πατριώτες της, αφού άκουσαν τον Χριστό, είπαν: «Η πίστη μας δεν στηρίζεται στα δικά σας λόγια, γιατί εμείς οι ίδιοι Τον έχουμε ακούσει και ξέρουμε πως πραγματικά Αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός».

Αν ο άνθρωπος δεν αναγνωρίσει ότι, παρά τις επιτυχίες του σε πολλούς τομείς της ζωής του, έχει αποτύχει να ζει ήρεμος, ευτυχισμένος, ικανοποιημένος, χωρίς άγχος και ψυχικά βάρη και δεν ζητήσει τη βοήθεια του Θεού να τον ξαναδημιουργήσει, θα συνεχίσει να ζει στην εσωτερική ψυχική μιζέρια και απόγνωση.

Τη στιγμή που ο άνθρωπος σοβαρεύεται, γίνεται μέσα του ένας διανοητικός και συναισθηματικός αγώνας. Ο άνθρωπος κρίνει, αποφασίζει να μετανοήσει, ζητά συγχώρηση και ο Θεός τον συγχωρεί και τον κάνει ένα καινούργιο δημιούργημα. Αποφασίζει με το μυαλό του και με την καρδιά του ν’ αλλάξει ζωή, να στραφεί στον Θεό. Και για να πραγματοποιήσει την απόφασή του αυτή απαιτείται μετάνοια, λύπη και ντροπή για όσα έκανε και αδίκησε, λύπησε ή δεν συγχώρησε. Λύπη για τα τόσα χρόνια που έζησε μακριά από τον Θεό.

Την κραυγή αυτή για τη σωτηρία τη βλέπουμε και στον Άσωτο Γιο. Όταν συνήλθε είπε: «Θα σηκωθώ και θα πάω στον Πατέρα μου και θα του πω: Πατέρα αμάρτησα στο Θεό και σ’ εσένα. Δεν είμαι άξιος πια να λέγομαι γιος σου» (Λουκάς 15:19).

Έτσι αλλάζει ο άνθρωπος: «Θα πάω στον Πατέρα». Και πήγε στον Πατέρα και ο Πατέρας τον δέχτηκε, τον συγχώρησε και άρχισε μια καινούργια ζωή. Μέσα σε μια στιγμή έγινε ένας καινούργιος άνθρωπος, όπως έγιναν το ίδιο καινούργιοι άνθρωποι ο ληστής στο σταυρό, ο Ζακχαίος, η Μαρία η Μαγδαληνή.

Κι εμείς, που είχαμε την ευλογία να βαπτισθούμε μικροί, τώρα που καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να πούμε και με τα δικά μας λόγια, τα λόγια που είπε αντί ημών ο νονός ή η νονά μας: «Αποτάσσομαι τον σατανά, συντάσσομαι με τον Χριστό»!!! Και όταν μπει ο Χριστός στην καρδιά, όλα αλλάζουν.

Έχεις, αγαπητέ μου, μια τέτοια στιγμή στη ζωή σου ή μια περίοδο που ένιωσες να γίνεται τεράστια αλλαγή μέσα σου; Έχει γίνει αυτή η ριζική αλλαγή στη ζωή σου; Ο άνθρωπος που δεν έχει την εμπειρία της «άνωθεν γέννησης», της αναγέννησης, είναι νεκρός, είναι πεθαμένος. Αυτό το είπε ο πατέρας του Ασώτου στους δούλους του: «Ο γιός μου ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε» (Λουκ. 15:24). Πώς ήταν νεκρός αφού μακριά από τον Πατέρα γλεντούσε και διασκέδαζε; Ήταν πνευματικά νεκρός, ψυχικά νεκρός, εσωτερικά νεκρός, ουσιαστικά νεκρός, όπως ο σύγχρονος άνθρωπος που ζει μακριά από τον Θεό. Πώς αναστήθηκε; Μετανοώντας. Ο αείμνηστος Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έγραψε: «Η μετάνοια εξασφαλίζει τη χάρη του Θεού και την αναζωογονεί». Η μετάνοια, η αλλαγή του νου, μετα-νοώ, δηλαδή αλλάζω νου, καθώς και η πίστη στο Χριστό, κάνουν τον άνθρωπο ένα καινούργιο δημιούργημα (Όταν κάποιος ανήκει στο Χριστό είναι μια καινούρια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν· όλα έχουν γίνει καινούρια. Β΄ Κορινθ. 5:17).

Ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα ανανεώνει το μυαλό του ανθρώπου, ώστε να βγάζει σκέψεις καλές, σωστές, χρήσιμες. Ο Ιερός Χρυσόστομος βροντοφωνάζει: «Η μετάνοια είναι είσοδος παραδείσου». Ο Χριστός και μόνον ο Χριστός ανανεώνει τον μετανοημένο άνθρωπο, ώστε να βγάζει αγάπη, καλοσύνη, συμπόνια, υπομονή, χαρά και ειρήνη.

28η Οκτωβρίου 1940

Γενναίες Ψυχές Ελληνίδων Μητέρων, Σας Ευχαριστούμε

Αντί άρθρου, δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή μιας γενναίας ψυχής Ελληνίδας μητέρας που παρείχε τα τέκνα της στην υπηρεσία της άμυνας της Πατρίδας, νοοτροπία που δυστυχώς σπανίζει στην σημερινή μας γενιά.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Θεός να «φωτίσει» τις σημερινές ψυχές μας και να ξαναγεννηθούν τέτοιες προσωπικότητες, όχι για την εκδίκηση που αναφέρει η εν λόγω μητέρα, αλλά για την αγάπη προς τον πλησίον και η Πατρίδα μας είναι ο κοντινότερος πλησίον μας.

«Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως κ. Αλ. Κορυζήν

Ο υιός μου Ευάγγελος Ιωάννου Ιωαννίδης απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. Παρήγγειλα εις τους τέσσαρας ήδη υπηρετούντας Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον και Νίκον Ιωάννου Ιωαννίδην να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των.

Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ιωάννου Ιωαννίδην, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.

Παρακαλώ κληθώσιν ονομαστικώς και ούτοι εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της πατρίδας ή τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησιν εχθρού.

Γνωρίσατε βασιλέα μας ότι ύστατον επιφώνημά μου θέλει είναι:

Ζήτω η Πατρίς!

Ελένη Ιωάννου Ιωαννίδου,

Κυπαρισσία 2 Φεβρουαρίου 1941»

Η Ελένη Ιωαννίδου τιμήθηκε από την Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής και το Δήμο Κυπαρισσίας, σε διήμερο εκδηλώσεων (28-29 Μαρτίου 2009) στην Κυπαρισσία υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, όπου ανακηρύχθηκε «σύμβολο της Ελληνίδας μητέρας του Έπους του 1940» και έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός της.

«Όποιος είναι του Χριστού είναι καινούργιο δημιούργημα, τα παλαιά πέρασαν, όλα έγιναν καινούργια» (Β’ Κορινθ. 5:17).

Τι σημαίνει να γίνεις ένα καινούργιο δημιούργημα; Σημαίνει μια ριζική, επαναστατική, τέλεια αλλαγή, που συμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου εκείνου, ο οποίος πιστεύει στον Ιησού Χριστό, μετανοεί που ζούσε μακριά Του και Τον δέχεται στη ζωή του με πίστη και αφοσίωση. Το αναφέρει ξεκάθαρα και η ακολουθία του αγίου βαπτίσματος. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Ο Χριστός κάνει τον άνθρωπο καινούργιο δημιούργημα, με μετάνοια και πίστη στο σωτήριο έργο Του επάνω στο σταυρό.

Το καινούργιο δημιούργημα έχει καινούργια φύση. Η παλαιά φύση αντιπροσωπεύει την κακή και άσχημη ζωή του παρελθόντος. Κακές εμπειρίες, κακά αισθήματα, κακές σκέψεις, κακές πράξεις και κακές συμπεριφορές, που κάνουν τον άνθρωπο δυστυχισμένο. Αυτή είναι η κατάσταση εκείνου που δεν είναι καινούργιο δημιούργημα. Η αλλαγή της κακής φύσης του ανθρώπου σε καλή φύση Θεού, δεν μπορεί να γίνει από τον ίδιο τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Μπορεί να γίνει μόνον από τον Θεό, που είναι Παντοδύναμος και Πανάγαθος.

Ο Ιησούς Χριστός μάς δίνει τη λύση με την ιστορία του σοφού Φαρισαίου Νικόδημου, στον κατά Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο (3:1-3):

«Κάποιος από τους Φαρισαίους, που λεγόταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων, ήρθε στον Ιησού νύχτα και Του είπε: “Διδάσκαλε, ξέρουμε πως ο Θεός σε έστειλε να διδάξεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτά τα θαύματα που κάνεις εσύ, αν ο Θεός δεν είναι μαζί του”. Ο Ιησούς του είπε: “Σε βεβαιώνω, πως αν δε γεννηθεί κανείς ξανά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού”».

Η γέννηση ξανά από τον ουρανό είναι το καινούργιο δημιούργημα που κάνει ο Θεός τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος χρειάζεται γέννηση από πάνω, από τον Θεό. Δεν χρειάζεται συμβουλές, ούτε ανθρώπινες προσπάθειες και καλά έργα. Χρειάζεται η δύναμη του Θεού να έρθει στη ζωή του και να τον αλλάξει. Χρειάζεται να γεννηθεί από τον Θεό.

Ο τέως Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς, στο περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία», στο τεύχος Μαΐου 1997, σελ. 5, γράφει: «Μόνον ο Αναστημένος Χριστός δίνει ανάσταση και ζωή στον άνθρωπο. “Εν ουδενί άλλω εστί σωτηρία.” Σωτήρας αληθινός άλλος δεν υπάρχει. Ο Χριστός είναι ο Ένας και Μοναδικός, ο ενανθρωπίσας Κύριος, ο Νικητής του θανάτου, ο Αναστάς Ιησούς, η αυτοζωή, Αυτός που ήλθε “ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν έχωμεν”».

Είμαστε τα τελειότερα δημιουργήματα της γης και έχουμε αιώνιο προορισμό. Όμως έχουμε αποτύχει να ζούμε ως τα τελειότερα δημιουργήματα. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε να επιστρέψουμε στον Θεό. Το περιοδικό «Ζωή», τ. 17.12.89, αναφέρει: «Ο Ιησούς Χριστός ήλθε να μας κάνει νέα ζύμη. Να μας απαλλάξει από την παλαιά ζύμη της κακίας και αμαρτίας. Να μας κάνει νέο δημιούργημα. Νέους ανθρώπους» (Β’ Κορινθ. 5:17).

Ο Θεός είναι καλός. Είναι αγάπη. Δεν ευθύνεται που ο καθένας μας τραβάει το δικό του δρόμο της αποστασίας. Ο Χριστός, για να μας σώσει, κατέβηκε στη γη μέσω της ενανθρωπίσεως από την Παρθένο Μαρία και ανέβηκε στο σταυρό για να χύσει το αίμα Του για τις αμαρτίες μας. Το πιο όμορφο χωρίο της Αγίας Γραφής μάς το εξηγεί: «Τόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε το Γιο Του τον Μονογενή για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3:16).

Ο Θεός έδωσε το Γιο Του, ώστε εμείς με μετάνοια, με αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μας και με πίστη στον Χριστό να γίνουμε καινούργιο δημιούργημα.

π. Δημητρίου Μπόκου

Η Παναγία είναι ο πιο θαυμαστός άνθρωπος. Μάλλον το πιο θαυμαστό δημιούργημα του Θεού. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου (π. Μωυσής Αγιορείτης). Πόσο μεγάλο είναι το πνευματικό της ανάστημα;...

Πώς όμως κατάφερε να κατακτήσει μια τέτοια θέση μοναδική η Παναγία; Μήπως δημιουργήθηκε διαφορετική από εμάς; Μήπως ο Θεός ενεργώντας μεροληπτικά τής έδωσε επιπλέον χαρίσματα ή κάποια φύση ανώτερη από τα άλλα δημιουργήματα;

Όχι! Τουναντίον, ήταν όπως όλοι μας. «Εκ γης έχει την γένεσιν». Γεννήθηκε σαν όλους τους ανθρώπους, με τη φυσική συζυγική συνάφεια των αγίων γονέων της, από το «πανάμωμον» σπέρμα του Ιωακείμ και από τη μήτρα της Άννας. Δεν γεννήθηκε έξω από τους όρους της ανθρώπινης φύσης, «αλλά καθώς πάντες εκ σπέρματος ανδρός και μήτρας γυναικός» (Αγ. Επιφάνιος). Δεν έχουμε «άσπιλο σύλληψη» της Παναγίας, δηλαδή γέννησή της χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, όπως διατείνεται η Μαριολογία, η εσφαλμένη περί της Θεοτόκου δυτική διδασκαλία.

Η καθαρότητά της είναι καρπός της δικής της θέλησης, του δικού της αγώνα. Αν και κληρονόμησε τη φθαρτή αδαμιαία φύση και συνεπώς και το προπατορικό αμάρτημα, εν τούτοις κρατήθηκε έξω από προσωπικές αμαρτίες. Εδώ είναι το ανυπέρβλητο μεγαλείο της. Έγινε «όντως αγία και Παναγία», «αγγελικών υπερτέρα δυνάμεων». Ανέβηκε πάνω από τα Χερουβίμ και υψώθηκε πάνω από τα Σεραφίμ» (Αγ. Ιω. Δαμασκηνός). Η κάθαρσή της από το προπατορικό αμάρτημα έλαβε χώρα με την επιφοίτηση της αγιαστικής δύναμης του Αγίου Πνεύματος (Λουκ. 1, 35) μόλις κατά τη στιγμή (του Ευαγγελισμού) που έδωσε τη συγκατάθεσή της και συνέλαβε μέσα της τον Υιό του Θεού και όχι νωρίτερα...

Επειδή όμως διά του Αδάμ «η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος», η Παναγία, ως απόγονος του Αδάμ και κληρονόμος του προπατορικού αμαρτήματος, πέρασε και αυτή μέσα από τη διαδικασία του θανάτου, όπως όλοι οι «εν τω Αδάμ αποθνήσκοντες». Δεν μετατέθηκε κατευθείαν ζωντανή, χωρίς θάνατο, στον ουρανό, κατά τη σφαλερή πάλι άποψη της δυτικής Μαριολογίας. Γεύθηκε και αυτή, όπως κάθε άνθρωπος, τον θάνατο. Η ψυχή της χωρίστηκε πραγματικά από το σώμα της. Την ώρα της ιεράς της Κοιμήσεως, ο ίδιος ο Υιός έρχεται «προς την οικείαν λοχεύτριαν», την παναγία μητέρα του, και «δεσποτικαίς παλάμαις… την ιεράν ψυχήν υποδέχεται» και με την τιμητική συνοδεία των αγγέλων όλων και των αγίων την ανεβάζει, όχι απλώς στον ουρανό, αλλά «έως αυτού του βασιλικού θρόνου» του, στα επουράνια «Άγια των Αγίων» (Αθανάσιος Γιέφτιτς).

Και πάλι ο Υιός της συνενώνει ουρανό και γη, συναθροίζει τους πάντες «του κηδεύσαι ενδόξως το σώμα το άχραντον» της Θεοτόκου. «Θεαρχίω νεύματι», με το θεϊκό του πρόσταγμα, από τα πέρατα της οικουμένης «οι θεοφόροι απόστολοι υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι», «πάντοθεν, θεία δυνάμει περαιωθέντες, την Σιών κατελάμβανον». Και οι υπέρτατες «των ουρανών δυνάμεις συν τω οικείω Δεσπότη παραγενόμεναι», αλλά και όλος ο άγιος λαός εν Ιερουσαλήμ, «καταλαβόντες το πανάχραντον και ζωαρχικόν σκήνος» της θεόπαιδος Μαριάμ, υπό το κράτος ασυνήθους δέους, προπέμπουν σε θεοπρεπή ταφή «το θεοδόχον και ακραιφνέστατον σώμα» της. Στο πάνσεπτο σκήνωμά της «προσπίπτουσι βασιλείς συν Αρχαγγέλοις και Αγγέλοις…, Εξουσίαι, Θρόνοι, Αρχαί, Κυριότητες, Δυνάμεις και Χερουβίμ και τα φρικτά Σεραφείμ».

Η Παναγία λοιπόν, όπως όλοι οι θνητοί, «τη νομίμω ταφή παραδίδοται». Το πανάγιο, αλλά φθαρτό ακόμη σώμα της κατατέθηκε στον τάφο. Εκεί όμως δεν το άγγιξε η φθορά του θανάτου. Δεν μπήκε στη διαδικασία της αποσύνθεσης. Συνέβη σ’ αυτήν «νέκρωσις άφθορος». Από το μνήμα το σώμα της «τριταίον και άφθαρτον προς ουρανίους δόμους μετεωρίζεται» (Αγ. Ιω. Δαμασκηνός). Στις τρεις ημέρες από την Κοίμησή της ο Υιός και Θεός της την ανέστησε...

Έτσι λοιπόν, αν και μιμούμενη τον Υιό της, υποκύπτει στους νόμους της φύσης, ταυτόχρονα νικάει τη φύση. Αν και αποθνήσκει, όμως «συν τω Υιώ εγείρεται διαιωνίζουσα». Δεν έχουμε μόνο Κοίμηση, αλλά και Μετάσταση. Και το γεγονός αυτό είναι για μας ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί. Διότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τους οικείους της, εμάς, η Παναγία. «Συγγενούς οικειότητος μη επιλάθη, Δέσποινα»!

Ας χαρούμε λοιπόν απέραντα όλοι για τη Μητέρα μας!

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 397, Αύγ. 2016)