Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2021
Ένα Ποτήρι Γάλα
Συχνά ο Θεός επιτρέπει να περνούμε από στενόχωρες και στερητικές καταστάσεις στη ζωή μας, για να μάθουμε να εμπιστευόμαστε σ’ Αυτόν.
Μια φορά, πολλά χρόνια πριν, χρόνια πείνας, ο κυρ- Θόδωρος πήγε να ανοίξει το μικρομάγαζο που είχε, νηστικός όμως και πεινασμένος. Έκανε μικροεπισκευές, σε συσκευές που του φέρνανε από τη γειτονιά. Μόλις ανέβασε τα ρολά, μπροστά στον άδειο πάγκο έκανε αυτή την μικρή προσευχή: «Τι είναι για Σένα Θεέ μου ένα ποτήρι γάλα και δυο παξιμάδια;»
Ξέχασε, όμως, το αίτημα προσευχής του, μα ο Θεός δεν το ξέχασε. Ξαφνικά, μετά από λίγη ώρα, ένας γείτονας μπήκε στο μαγαζί του και κρατούσε ένα ποτιστήρι. Αυτό ήτανε για καμουφλάρισμα. Βάζει το χέρι μέσα στο άδειο ποτιστήρι και βγάζει ένα ποτήρι ζεστό γάλα. Βάζει πάλι το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του και βγάζει δύο παξιμάδια. Και του λέει: «Εκεί που πίναμε το γάλα με τη γυναίκα μου, σε σκέφτηκα ξαφνικά και αμέσως πήρα ένα ποτήρι, το γέμισα με γάλα από την κατσαρόλα, πήρα και δυο παξιμάδια και σου τα έφερα».
Άντε τώρα να πιείς αυτό το γάλα! Ο κυρ-Θόδωρος ξανακατέβασε το ρολό, γονάτισε στο πάτωμα και με ταλαιπωρία και πόνο στην ψυχή και με δάκρυα στα μάτια, ευχαρίστησε το Θεό. Λέτε ποτέ, στην κατοπινή του ζωή, ο κυρ- Θόδωρος να ξέχασε αυτή τη σκηνή; Ούτε εγώ δεν την ξέχασα, που απλώς την άκουσα πριν σαράντα οχτώ χρόνια και σας την ιστορώ. Είναι ανάγκη πολλές φορές να περνούμε από τέτοιες καταστάσεις και να τις λέμε και να τις γράφουμε, απλές ιστορίες, μόνο για τη δόξα του Θεού και για να μάθουμε τί Θεό έχουμε.
Το αξιόλογο σ’ αυτή την ιστορία είναι η ακρίβεια της απάντησης. Ένα ποτήρι γάλα και δυο παξιμάδια. Όχι άλλο είδος. Και δυο παξιμάδια. Ούτε τρία. Ούτε ένα. Έτσι, θα μάθουμε και θα καταλάβουμε, πως επάνω μας είναι σκυμμένος ο Θεός και σημειώνει και τον πιο μικρό ψίθυρο της καρδιάς μας.
Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να πει, πως αυτό το ποτήρι το γάλα και αυτά τα παξιμάδια πιο πολύ θα αντήχησαν στην καρδιά του φτωχο-Θόδωρου σαν χαστούκι και θα τον γέμισαν συντριβή. Ίσως ήταν κάτι που το χρειαζόταν την ώρα εκείνη. Δεν τον βοήθησε μονάχα για την διατροφή του, μα του έδωσε και ένα πολύτιμο μάθημα και το μάθημα θα έμεινε μέσα στην καρδιά του. Αυτό το δεύτερο, άξιζε πιο πολύ.
(«Η θαυμάσια ζωή της προσευχής», σελ. 381, Χ.Φ.)