Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019

Το Μάθημα του Θωμά

Σ’ ένα μικρό χωριό ζούσε ο Θωμάς με την οικογένειά του. Οι δουλειές στο χωριό τελευταία δεν πήγαιναν καλά. Έτσι ο πατέρας του αναγκάστηκε να κλείσει το μαγαζί του και να φύγει στη μεγάλη πολιτεία, για να ζήσει την οικογένειά του. Όσο κι αν προσπάθησαν να βρουν διαφορετική λύση δεν τα κατάφεραν.

Η ημέρα που ο πατέρας θα έφευγε δεν άργησε να έρθει και ήταν η χειρότερη μέρα για το Θωμά. Ήταν πολύ στενοχωρημένος, γιατί σκεφτόταν ότι τώρα θα έβλεπε τον πατέρα του μόνο στις γιορτές ή μια φορά το μήνα. Όμως ήταν πια μεγάλος, δεν έκλαψε και αποφάσισε να είναι δυνατός και σκληρός. Αποχαιρέτησε τον πατέρα του ψύχραιμα σαν μεγάλος άντρας και κλείστηκε στο δωμάτιό του για ώρες, προσπαθώντας να μην κλαίει. Το βράδυ όμως κάθε μέρα έκλαιγε συνέχεια. Μόνο όταν ήταν δίπλα του η μητέρα του σταματούσαν τα δάκρυά του.

Οι επόμενες μέρες κυλούσαν ήσυχα, όμως η καρδιά του Θωμά ήταν γεμάτη πίκρα και απογοήτευση. Απορούσε για όλα αυτά που συνέβησαν. Γιατί ο καλός Θεός που, όπως του έλεγαν, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, τους άφησε έτσι, χωρίς να τους βοηθήσει; Οι σκέψεις του αυτές τον έκαναν να θυμώνει με τον Θεό και στο σχολείο άρχισε να φέρεται απότομα σε όλους. Ήταν συνέχεια αφηρημένος και μοναχικός. Δεν διάβαζε τα μαθήματά του, η βαθμολογία του έπεσε και η δασκάλα αποφάσισε να καλέσει τη μητέρα του για να συζητήσουν το πρόβλημα.

Το ίδιο βράδυ στο σπίτι, η μητέρα με το Θωμά συζήτησαν «όπως οι μεγάλοι». Μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως μας αρέσουν, όχι επειδή ο Θεός είναι κακός και θέλει να μας βλέπει να στενοχωριόμαστε. Θέλει όμως να μάθουμε να Τον αγαπούμε, όχι από συμφέρον ή μόνο για να μας δίνει. Θέλει ακόμη να μάθουμε να υπομένουμε για να μπορούμε έτσι να βοηθάμε και άλλους ανθρώπους που έχουν προβλήματα, ίσως μεγαλύτερα από τα δικά μας.

«Κάνε υπομονή καλέ μου Θωμά και θα δεις ότι κάτι καλό θα βγει από αυτή την περιπέτεια», είπε η μητέρα του τελειώνοντας.

Πραγματικά, μετά από μερικούς μήνες ο πατέρας επέστρεψε, έχοντας βγάλει αρκετά χρήματα, ώστε να ανοίξει πάλι το μαγαζάκι του. Όλους αυτούς τους μήνες όμως ο Θωμάς δεν έπαψε να κάνει υπομονή και να προσεύχεται, γιατί αυτά είναι τα δυο κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα της χαράς και της ευτυχίας.

* * * *

Σ΄όλα τα παιδιά ευχόμαστε χαρούμενη χρονιά

με αγάπη και πίστη στο Χριστό