Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2013

Όταν δύο νέοι άνθρωποι αποφασίσουν να προχωρήσουν μαζί δια βίου τελώντας το μυστήριο του γάμου, αρχίζουν να σκέπτονται μια σειρά από προετοιμασίες πρακτικών ζητημάτων που πρέπει να προηγηθούν του Μυστηρίου.

 Σκέπτονται, προβληματίζονται και αγωνιούν για το ποιο θα είναι το σπίτι που θα κατοικήσουν, τι επίπλωση θα βάλουν σ’ αυτό, πού θα τελέσουν το Μυστήριο και ποιους γνωστούς θα καλέσουν σ’ αυτό, σε ποιο κέντρο θα γίνει το τραπέζι, ποια θα είναι τα ρούχα που θα φορέσουν, πού θα κάνουν τα γαμήλιο ταξίδι, κ.τ.λ. Όλα αυτά είναι τόσο ψυχοφθόρα που μετατρέπουν το χρονικό διάστημα ως το γάμο, από περίοδο χαρούμενης αναμονής, σε περίοδο τρεξίματος και άγχους. Και μέσα σ’ όλες αυτές τις προετοιμασίες πολλές φορές δεν μένει καθόλου χρόνος και διάθεση για κάποια πνευματική προετοιμασία για το μεγάλο γεγονός.

 Έρχεται λοιπόν η ώρα του γάμου και κατά κανόνα το Μυστήριο μετατρέπεται σε ένα κοινωνικό γεγονός, στο οποίο προτεραιότητα έχουν τα λαμπρά ρούχα και τα κοσμήματα και όχι η λαμπρότητα της ψυχής, δηλαδή το πνευματικό ένδυμα που απαιτεί ο Χριστός. Δεν καθαρίζουμε την ψυχή μας για να έλθει να κατοικήσει Αυτός που θα είναι το στήριγμα και η καταφυγή σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Έτσι, η πιο ιερή στιγμή στην κοινή πορεία που αρχίζει, δεν προσφέρει τα πνευματικά εφόδια που θα χρειασθούν οι νεόνυμφοι μόλις ανοιχτούν στο πέλαγος της εγγάμου ζωής. Και είναι επόμενο, στην πρώτη κιόλας μεγάλη φουρτούνα, να διακινδυνεύσουν να υποστούν απρόσμενο ναυάγιο.

Δυστυχώς, στο πλοίο της ζωής μας δεν συνταξιδεύει ο Χριστός, που μπορεί με τον λόγο Του να γαληνεύσει την τρικυμισμένη θάλασσα. Διότι μέσα στην παραζάλη των προετοιμασιών ξεχάσαμε να Τον καλέσουμε να πορευθεί μαζί μας.

                                                            Το μυστήριο του γάμου, Ιερομονάχου Γρηγορίου