Ένας Γέροντας που ασκήτευε στην έρημο, παρακάλεσε το Θεό να του δώσει τούτο το χάρισμα: Όταν γίνεται πνευματική συζήτηση, να μη νυστάζει ποτέ. Όταν όμως κανείς αργολογεί (π.χ. κουτσομπολεύει) ή κατακρίνει, τότε να τον παίρνει ο ύπνος, για να μη μολύνονται τ αυτιά του με τέτοιο δηλητήριο. Και πραγματικά, του έδωσε ο Θεός αυτό που ζητούσε. Έλεγε λοιπόν αυτός ο γέροντας, πως ο διάβολος είναι θιασώτης της αργολογίας και αντίπαλος κάθε πνευματικής διδαχής. Επιβεβαίωνε μάλιστα το λόγο του με τούτο το παράδειγμα. -Μία φορά, καθώς μιλούσα για ψυχωφελή ζητήματα σε κάποιους αδελφούς, τόσο πολύ νύσταξαν, που δεν μπορούσαν ούτε τα βλέφαρα τους να κουνήσουν. Κι εγώ τότε, θέλοντας να φανερώσω πως αυτό συμβαίνει από δαιμονική ενέργεια, άρχισα να αργολογώ. Στη στιγμή ξενύσταξαν κι έγιναν ολόχαροι. Αναστέναξα και τους είπαQ «Δέστε, αδελφοί μου! Όσο μιλούσαμε για ουράνια πράγματα, τα μάτια όλων τα έκλεινε ο ύπνος. Μόλις όμως ακούστηκαν λόγια μάταια, όλοι ξενυστάξατε και ακούγατε πρόθυμα. Σας παρακαλώ λοιπόν αδελφοί, να συναισθανθείτε την ενέργεια του πονηρού δαίμονα κι έτσι να είστε προσεκτικοί και να φυλάγεστε από το νυσταγμό, κάθε φορά που κάνετε ή ακούτε κάτι πνευματικό.
«Σας λέγω ότι για κάθε λόγο αργό που θα συζητήσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους θα απολογηθούν γι’ αυτόν κατά την ημέρα της κρίσης» (Ματθ.12:36)