Μάιος - Ιούνιος 2016

Πόνος δυνατός, όταν βλέπεις την Εκκλησία σου με λαθεμένους εκφραστές, συναγωνιζόμενη στη φρασεολογία και την ιδεολογία των πολιτικών, όταν αναγκάζεται να κάμνει επίδειξη ισχύος, όταν θέλει να ζήσει δίχως σταυρό, δίχως ακάνθινο στέφανο, δίχως μαστίγωση, δίχως κολαφισμούς και εμπρησμούς. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν, είναι και θα είναι μαρτυρική. Μία οδό γνωρίζει, του Μαρτυρίου, απ’ όπου θα έλθει η κάθε Ανάσταση. Μέσα στην Εκκλησία πονάμε και κλαίμε μαζί, αλλά κι ευφραινόμαστε μαζί. Εξαφανίζεται κάθε ατομικότητα. Ο πόνος του ενός είναι πόνος όλων, αφού είμαστε ένα σώμα. Χάθηκε ο αυθορμητισμός και η αγάπη. Η σημερινή Εκκλησία έχασε την παιδικότητά της. Την εντάξαμε στην αστικοποιημένη σκέψη μας και την κάναμε δημόσια αρχή, υποχρέωση, αξιοσέβαστη κ.λπ., δίχως ν’ αναφερόμαστε στη σημαντική ουσία της, που είναι η λύτρωσή μας από τον πόνο και η αγιότητα.

Η Ελλάδα είναι πολύ κουρασμένη από τον πόνο. Η ιστορία της είναι όλο δάκρυα, αίμα, θυσίες. Ο πόνος έκαμε τους Έλληνες «να μη το βάζουν κάτω», τους έκανε ήρωες, μα όχι αγίους. Ευκολότερα αυτοθυσιάζεται, παρά υπομένει. Το δώρο του πόνου, που είναι η υπομονή, δεν το κέρδισε ακόμη ο Έλληνας. Δυστυχώς, η επιπολαιότητα και η βιασύνη χαρακτηρίζουν αρκετές από τις πράξεις του. Σε αρκετούς ηλικιωμένους της επαρχίας, συναντάς μια πονεμένη έκφραση ωραίας υπομονής, που συχνά τη συναντάς και στα πρόσωπα νεωτέρων Αγιορειτών πατέρων. Από τη σημερινή Ελλάδα λείπουν οι αξίες κι αυτό είναι μία μεγάλη ένδεια κι ένας μεγάλος πόνος. Ο Χριστός συνεχίζει ν’ αγαπά κι ας μας οδηγήσει στη μετάνοια, στην κατάσταση αυτή του πόνου, που μας ελευθερώνει πραγματικά από κάθε πόνο.

Μοναχού Μωυσέως,
Η Ευλογία Του Πόνου Και Ο Πόνος Της Αγάπης, σελ. 16, 17.