Ιούλιος - Αύγουστος 2016
Πόνος μέγας και η χρήση της ελευθερίας. Ελευθερία δίχως χαρά, ειρήνη, ανάπαυση, χάρη, δημιουργικότητα και θέρμη είναι δεσμά άθλια, είναι χειρότερη μιας σκοτεινής φυλακής. Η πλήξη στον γάμο, η νωθρότητα στην εργασία, η προπέτεια των παιδιών, η αποτυχία των φίλων, η καχυποψία των συνεργατών, κάνουν και την ημέρα νύχτα και τη γιορτή πένθιμη και οδυνηρή. Αυτός ο πολύς πόνος των ανελεύθερων ανθρώπων πώς θα διωχθεί; Θα διωχθεί; Ο πόνος των γύρω καταστάσεων και σχέσεων υπάρχει για να διώχνει και να παρηγορεί τον μέσα πόνο μας. Ας γνωρίσουμε τα όριά μας και την αντοχή μας. Δεν είμαστε εμείς οι ιατροί του κόσμου. Ο πόνος είναι ο ιατρός, αν τον εκμεταλλευτεί κανείς, για να λυγίσει τα ισχυρά πάθη του και να οδηγηθεί στην ελευθερία. Ο ελεύθερος αληθινά είναι ο υγιής, είναι ο νικημένος από τον πόνο, ο νικητής του πόνου, ο υιός του Θεού. Ο πόνος επαναλαμβάνω θα παραμένει πάντα στην ανθρώπινη ιστορία ως ιατρός, διδάσκαλος κι ελευθερωτής. Μακάριοι οι πρόθυμοι μαθητές και φίλοι του.
Σταματώ όμως εδώ, αγαπητοί μου την αδρή περιγραφή λίγων μορφών του πολύμορφου πόνου. Ο καθένας αν ερωτηθεί θα έχει να καταθέσει τα στίγματα του προσωπικού του μαρτυρίου. Το κύριο θέμα είναι αν αυτός ο πόνος ελάττωσε τη σκληρότητα των λίθινων καρδιών μας, αν είδαμε τον πλησίον διαφορετικά. Ο ανελέητος πόνος πρέπει να μας κάνει τολμηρούς. Ο άγνωστος πλησίον, ο ξένος, ο εχθρός, να γίνει φίλος και αδελφός. Να γίνουμε συμπονετικοί, συμπαθείς και συμπάσχοντες. Ο πόνος να διαλύσει τους φραγμούς, τους φόβους, τις φατρίες και τα φρούρια. Ο φίλος του πόνου δεν γνωρίζει την πλήξη. Ο φίλος του πόνου είναι φίλος όλων των πονεμένων.
(Μοναχού Μωυσέως σελ. 17,18)