O Οκτώβριος έχει δύο μεγάλες επετείους, την επέτειο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης στις 26 Οκτωβρίου 1912 και την επέτειο του Ελληνοϊταλικού πολέμου, στις 28 Οκτωβρίου 1940.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ήταν το δίκαιο επιστέγασμα του Μακεδονικού αγώνα, στον οποίον αγωνίστηκαν σκληρά οι Μακεδονομάχοι με επικεφαλής τον Παύλο Μελά, τον Τέλο Άγρα και άλλους. Ο πόλεμος του 1940 πρόσθεσε στην Ιστορία μας λαμπρές σελίδες δόξας. Σε έναν άνισο αγώνα με την πάνοπλη Ιταλία, η Ελλάδα ανεδείχθη νικήτρια. Για μια ακόμη φορά απελευθερώνεται η Βόρεια Ήπειρος. Έτσι με τη θυσία των προγόνων μας άνοιξε ο δρόμος της απελευθέρωσης της βασανισμένης Μακεδονίας μας.

Η πρώτη περιοχή όπου αντιλάλησαν οι καμπάνες της λευτεριάς ήταν η Πίνδος. Ήταν η πρώτη συντριπτική ήττα ενάντια στην σιδερόφρακτη υλική βία από τη δύναμη της ελληνικής ψυχής. Στα μαρμαρένια αλώνια της Πίνδου, ο Διγενής κονταροχτυπιέται με τον Χάροντα. Εκεί στις κορφές, η Ελλάδα - ωραία και φοβερή - υψώνεται ενάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη. Τα παιδιά της ρίχνονται στο θάνατο με βήμα ανάλαφρο, νεανικό, μ’ ένα άνθισμα καρδιάς ανοιξιάτικο. “Η ευτυχία δεν έρχεται χωρίς την ελευθερία. Γι’ αυτήν αξίζει κάθε κίνδυνος”. Είναι η πανάρχαια αυτή υποθήκη, κληρονομημένη στο αίμα του κάθε Έλληνα.

Οι Έλληνες πολεμιστές, οι Έλληνες θνητοί γίνονται αθάνατοι. Κατάπληκτος ο κόσμος παρακολουθεί τη μεταμόρφωσή μας αυτή. Ο Άγγλος πρεσβευτής διαμηνύει στην Ελληνική Κυβέρνηση: “Είμαι περήφανος έχων το προνόμιο να εκπροσωπώ κατά την στιγμήν ταύτην την χώραν μου στην Ελλάδα, η οποία βαδίζει με γοργό βήμα, κρατούσα το λάβαρον της Ελευθερίας”.

Οι ηρωικοί φαντάροι μας πολεμούν παλικαρίσια. Δεν τους φοβίζει ο κίνδυνος, δεν τους φοβίζει το χιόνι, το κρύο, οι ανεμοθύελλες. Τους ζεσταίνει στα στήθη τους η αγάπη για την Πατρίδα, το πάθος της ελευθερίας που γίνεται θύελλα ορμής. Μέρα - νύχτα πολεμούν μέσα σε ακραίες καιρικές συνθήκες, που όπως ομολογούσαν οι χωριάτες Αλβανοί, πενήντα χρόνια είχε να έρθει τέτοιος δριμύς χειμώνας. Όμως οι στρατιώτες μας επιτίθενται με τη λόγχη στο χέρι, ανεβαίνουν δύσβατες ανηφοριές, λαχανιάζουν, ξυλιάζουν από το κρύο, υποφέρουν από τα κρυοπαγήματα, αλλά αγωνίζονται γενναία.

Στην Πίνδο φυτρώνουν παντού δάφνες, για να στεφανώσουν τα παλικάρια μας. Η Πίνδος γίνεται τόπος ιερός, τόπος θυσίας και θρόνος της Ελληνικής Ελευθερίας. Κάθε εθνική αντίσταση με εθνική ενότητα και ομοψυχία είναι το τείχος που περιβάλλει και κάνει απόρθητο τον Ελληνισμό. Και αυτό γίνεται μόνο όταν οι Έλληνες ζουν ενωμένοι και αδελφωμένοι μεταξύ τους.

Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός