Κόρη προσευχής, κόρη ικεσίας μιας στείρας γυναίκας, της Άννας, κόρη αφιερωμένης ψυχής, ζούσε μέσα στον κυρίως χώρο της λατρείας, στη καρδιά του ναού, εκεί που ορατά συμβολίζεται η αόρατη παρουσία του Θεού, η μικρή Μαρία μεγάλωσε μέσα στους ύμνους και την ανάγνωση της Γραφής.
Η καρδιά της αγάπησε το χώρο αυτόν και όλα όσα παρουσίαζε και εξέφραζε και συμβόλιζε. Τα μάτια της ψυχής της, τόσο καθαρά και γαλήνια, έβλεπαν το μεγαλείο του Θεού με τρόπο που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει. Ο νους της ταξίδευε στο μέγα παρελθόν, στην Γένεση, στην Έξοδο, στην πορεία προς τη γη της επαγγελίας. Έβλεπε μέσα στη γκρίνια των ανθρώπων και την κακία τους, την ομορφιά του Θεού να τη θαμπώνει. Άκουγε τα πουλιά να κελαηδούν, τον αέρα που φυσούσε και κουνούσε τα φύλλα, τη μυρωδιά του χώματος και των λουλουδιών και ήταν σίγουρη πως ο Θεός, πάντα μετά τη μπόρα φέρνει την ξαστεριά.
Στην καρδιά της κατοικούσε ο Θεός και ήταν πάντα εκεί, στην παρουσία Του. Σωματικά ήταν στη γη, καρδιακά και πνευματικά ήταν στους ουρανούς.
Και να, έρχεται η στιγμή που πρέπει να φύγει από το ναό, να γυρίσει στον κόσμο, ήταν γυναίκα πιά. Ανάμεσα στους ανθρώπους βρέθηκε, μα η καρδιά της ήταν ακόμα στους ουρανούς. Κι ο ουρανός την επισκέφτηκε. Ήρθε ο άγγελος και της είπε πως θα γίνει η μητέρα του Θεού….και πώς γίνεται αυτό αναφώνησε; Άνδρα δεν γνωρίζω, κι απ’ ότι γνωρίζω, χωρίς άνδρα δεν τεκνοποιεί η γυναίκα… «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν» ( Λουκ.18:26-27).
Άκουσε και υπάκουσε, και από την πολύ αγάπη δέχτηκε να ζήσει την μεγαλύτερη περιπέτεια που θα μπορούσε μια γυναίκα να ζήσει, να κυοφορεί τον Θεάνθρωπο. Να γίνει η μητέρα που φροντίζει Εκείνον που κρατά τα πάντα στα χέρια Του, να ταΐζει Εκείνον που φροντίζει να υπάρχει τροφή για όλους. Να νουθετεί ως μητέρα Εκείνον που είναι η Σοφία.
Κι όμως, αυτό το παράδοξο το βάσταξε. Μπορεί σωματικά να ήταν μακριά από το ναό, αλλά πλέον η καρδιά της έγινε ναός, έγινε η ίδια Άγια Αγίων, μιας και η παρουσία του Θεού ήταν μέσα της. Παράδοξο, μυστήριο ακατανόητο. Πώς κατάφερε μια θνητή να έχει μέσα της τον Θεάνθρωπο, να Τον γεννά, να Τον θηλάζει, να Τον φροντίζει και να Τον βλέπει να μεγαλώνει στη γειτονιά και μετά να αρχίζει τη διακονία Του στο λαό, να μιλά για την έλευση της βασιλείας του Θεού, να Τον ακολουθεί πλήθος κόσμου, κι εκείνη να βλέπει τη βασίλεια του Θεού μπροστά της και να είναι και μέσα της.
Έρχεται όμως η στιγμή που η καρδιά της λογχίζεται, σκίζεται, η βασιλεία του Θεού χάνεται, δεν την βλέπει πιά. Πώς γίνεται ο Θεός να πάσχει; Πώς γίνεται να πεθαίνει; Οι Γραφές ζωντανεύουν μπροστά της, και παρά τον πόνο της ως μητέρα, στέκεται δίπλα Του και βλέπει την εκπλήρωση των Γραφών. Και πάλι η βασιλεία του Θεού λάμπει στη καρδιά της, ανασταίνεται! Χριστός Ανέστη, ανακοίνωσαν οι μυροφόρες, αλλά για εκείνη είχε ήδη αναστηθεί, όταν Τον έβλεπε στο σταυρό, γιατί έτσι είχε πει ο Ίδιος ότι θα συμβεί. Αφού αναλήφθηκε στους ουρανούς ο Υιός της, περίμενε καρτερικά την ώρα τη δική της.
Βρισκόταν πάντα στο πλευρό των παιδιών της, των αποστόλων και όταν ήρθε η ώρα να αναχωρήσει, οι απόστολοι βρέθηκαν δίπλα της. Αλλά για ποια αναχώρηση μιλάμε; Για ποιο θάνατο μιλάμε; «Δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Ήρθε ο Υιός της να την πάρει και να φέρει τη ψυχή της «εκεί που ήταν πάντα», στους ουρανούς με τον Θεό που αγάπησε, όσο τίποτε άλλο στη ζωή. Όπου ο θησαυρός σου εκεί και η καρδιά σου, λέγει ο Κύριος (Ματθ.6:21)
Και εμείς στεκόμενοι σε αυτόν τον λόγο, γνωρίζοντας πως η μητέρα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, η Θεοτόκος Μαρία, η Παναγία μας είχε τον Θεό θησαυρό και τιμήθηκε τόσο, ώστε να είναι η Πλατυτέρα των ουρανών, η Οδηγήτρια προς τον Χριστό, μπορούμε εξετάσουμε την καρδιά μας και να δούμε ποιος είναι ο δικός μας θησαυρός; Ο εν Χριστώ άνθρωπος, εκείνος που έχει τον Χριστό θησαυρό της καρδιάς του, που η Παναγία είναι η μητέρα του, φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο πηγαίνει εκεί που πάντα ήταν, στα Άγια των Αγίων, στην παρουσία του Θεού, που βλέπει με τα μάτια της ψυχής του και Τον ασπάζεται αιώνια.
Η ανάσταση του Χριστού μπορεί να είναι και η δική μας ανάσταση. Η κοίμηση της Θεοτόκου μπορεί να είναι η φυσική πορεία της ψυχής που αγαπά τον Θεό και που παραδίδεται σε Αυτόν ολόκληρη γιατί είναι ο θησαυρός της.
Το θέλουμε, το επιθυμούμε;
Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής