«Παρ΄ ότι είμασταν εχθροί με το Θεό, μας συμφιλίωσε μαζί του ο σταυρικός θάνατος του Υιού του. Πολύ περισσότερο τώρα που συμφιλιωθήκαμε, η ζωή του θα μας χαρίσει τη σωτηρία. Κι όχι μόνο συμφιλιωθήκαμε, αλλά και καυχιόμαστε για το Θεό που μας έδωσε τώρα αυτή τη συμφιλίωση μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Προς Ρωμαίους 5:10-11).
Ο σταυρός είναι το κέντρο της χριστιανικής πίστης και ζωής. Πολλές άλλωστε είναι και οι φορές που κάνουμε το σταυρό μας: στην προσευχή μας, στην Εκκλησία, στις δύσκολες στιγμές. Προσωπικά, ξεχωρίζω κάποιες στιγμές που θα κάνω το σταυρό μου με ιδιαίτερη ένταση και σημασία. Είναι οι στιγμές που με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και ευχαριστία για το έλεος, τις ενέργειες και τις εκβάσεις του Θεού στην καθημερινή μας ζωής, για την καλοσύνη του Θεού σε μας που δεν το αξίζουμε, αυθόρμητα θα κάνω το σταυρό μου, διακηρύττοντας ότι όλα αυτά απορρέουν από τη σταυρική θυσία του Χριστού, που άνοιξε την πόρτα του ουρανού στον άνθρωπο. Γιατί η λύτρωση του ανθρώπου, η συγχώρηση των αμαρτιών και η δικαίωσή μας ενώπιον του Θεού, όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν στο πρόσωπο και διαμέσου του Ιησού Χριστού.
Είναι συγκλονιστικό, μάλιστα, όπως αναφέρει στο παραπάνω χωρίο ο απόστολος Παύλος, ότι Αυτός, ο Θεός, μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του. Αυτός, δηλαδή, έκανε την πρώτη κίνηση. Δεν την κάναμε εμείς. Το ότι μας αγαπάει ο Θεός, αποδεικνύεται γιατί Εκείνος έκανε το πρώτο βήμα. Κι όταν κάποιος αγαπάει εκείνον που τον πονά και τον στενοχωρεί, αυτός κάνει το πρώτο βήμα. Μας συμφιλίωσε προς τον εαυτό του δια του Χριστού.
Στο σταυρό ο Χριστός χαρίζει, στον άνθρωπο που πιστεύει σ΄ Αυτόν, «ειρήνη προς τον Θεόν» (Ρωμαίους 5:1). Είναι η ειρήνη της παρουσίας του Χριστού μέσα στην καρδιά του, η βεβαιότητα της αιώνιας αγάπης του Θεού. Αρκεί ο άνθρωπος να ταπεινωθεί, να μετανοήσει και να πιστέψει στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Γιατί ο δρόμος προς τον ουρανό άνοιξε στο σταυρό. Και ο δρόμος αυτός, η οδός αυτή, είναι ο ΙΔΙΟΣ ο Χριστός.
Είθε ο καθένας μας να δεχτεί ειλικρινά το δώρο του σταυρού και να πιστέψει σ΄ Αυτόν που είναι η σωτηρία μας στον Ιησού Χριστό. Αυτός που είναι η αιώνια ζωή. Να ζητήσουμε να κατοικήσει στις καρδιές μας. Αυτό θέλει ο Πατέρας Θεός, αυτό είναι «το θέλημα του Πατρός».
«Ο σταυρός είναι το θέλημα του Πατρός, η δόξα του Μονογενούς, το στολίδι των αγγέλων, η ασφάλεια της Εκκλησίας, το καύχημα του Παύλου, το τείχος των Αγίων, το φως όλης της οικουμένης» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Ομιλία «Εις Το όνομα του κοιμητηρίου και τον σταυρό»).
Ι. Κανταρτζής
Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης. Στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.
Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.
Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μία νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρες πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη. Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου.
Μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει δογματική διαφορά σχετικά με την Κοίμηση της Θεοτόκου. Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950). Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.
Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μία νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».
Στην Ελλάδα, η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ονομάζεται δε και «Πάσχα του Καλοκαιριού».
Κόρη προσευχής, κόρη ικεσίας μιας στείρας γυναίκας, της Άννας, κόρη αφιερωμένης ψυχής, ζούσε μέσα στον κυρίως χώρο της λατρείας, στη καρδιά του ναού, εκεί που ορατά συμβολίζεται η αόρατη παρουσία του Θεού, η μικρή Μαρία μεγάλωσε μέσα στους ύμνους και την ανάγνωση της Γραφής.
Η καρδιά της αγάπησε το χώρο αυτόν και όλα όσα παρουσίαζε και εξέφραζε και συμβόλιζε. Τα μάτια της ψυχής της, τόσο καθαρά και γαλήνια, έβλεπαν το μεγαλείο του Θεού με τρόπο που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει. Ο νους της ταξίδευε στο μέγα παρελθόν, στην Γένεση, στην Έξοδο, στην πορεία προς τη γη της επαγγελίας. Έβλεπε μέσα στη γκρίνια των ανθρώπων και την κακία τους, την ομορφιά του Θεού να τη θαμπώνει. Άκουγε τα πουλιά να κελαηδούν, τον αέρα που φυσούσε και κουνούσε τα φύλλα, τη μυρωδιά του χώματος και των λουλουδιών και ήταν σίγουρη πως ο Θεός, πάντα μετά τη μπόρα φέρνει την ξαστεριά.
Στην καρδιά της κατοικούσε ο Θεός και ήταν πάντα εκεί, στην παρουσία Του. Σωματικά ήταν στη γη, καρδιακά και πνευματικά ήταν στους ουρανούς.
Και να, έρχεται η στιγμή που πρέπει να φύγει από το ναό, να γυρίσει στον κόσμο, ήταν γυναίκα πιά. Ανάμεσα στους ανθρώπους βρέθηκε, μα η καρδιά της ήταν ακόμα στους ουρανούς. Κι ο ουρανός την επισκέφτηκε. Ήρθε ο άγγελος και της είπε πως θα γίνει η μητέρα του Θεού….και πώς γίνεται αυτό αναφώνησε; Άνδρα δεν γνωρίζω, κι απ’ ότι γνωρίζω, χωρίς άνδρα δεν τεκνοποιεί η γυναίκα… «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν» ( Λουκ.18:26-27).
Άκουσε και υπάκουσε, και από την πολύ αγάπη δέχτηκε να ζήσει την μεγαλύτερη περιπέτεια που θα μπορούσε μια γυναίκα να ζήσει, να κυοφορεί τον Θεάνθρωπο. Να γίνει η μητέρα που φροντίζει Εκείνον που κρατά τα πάντα στα χέρια Του, να ταΐζει Εκείνον που φροντίζει να υπάρχει τροφή για όλους. Να νουθετεί ως μητέρα Εκείνον που είναι η Σοφία.
Κι όμως, αυτό το παράδοξο το βάσταξε. Μπορεί σωματικά να ήταν μακριά από το ναό, αλλά πλέον η καρδιά της έγινε ναός, έγινε η ίδια Άγια Αγίων, μιας και η παρουσία του Θεού ήταν μέσα της. Παράδοξο, μυστήριο ακατανόητο. Πώς κατάφερε μια θνητή να έχει μέσα της τον Θεάνθρωπο, να Τον γεννά, να Τον θηλάζει, να Τον φροντίζει και να Τον βλέπει να μεγαλώνει στη γειτονιά και μετά να αρχίζει τη διακονία Του στο λαό, να μιλά για την έλευση της βασιλείας του Θεού, να Τον ακολουθεί πλήθος κόσμου, κι εκείνη να βλέπει τη βασίλεια του Θεού μπροστά της και να είναι και μέσα της.
Έρχεται όμως η στιγμή που η καρδιά της λογχίζεται, σκίζεται, η βασιλεία του Θεού χάνεται, δεν την βλέπει πιά. Πώς γίνεται ο Θεός να πάσχει; Πώς γίνεται να πεθαίνει; Οι Γραφές ζωντανεύουν μπροστά της, και παρά τον πόνο της ως μητέρα, στέκεται δίπλα Του και βλέπει την εκπλήρωση των Γραφών. Και πάλι η βασιλεία του Θεού λάμπει στη καρδιά της, ανασταίνεται! Χριστός Ανέστη, ανακοίνωσαν οι μυροφόρες, αλλά για εκείνη είχε ήδη αναστηθεί, όταν Τον έβλεπε στο σταυρό, γιατί έτσι είχε πει ο Ίδιος ότι θα συμβεί. Αφού αναλήφθηκε στους ουρανούς ο Υιός της, περίμενε καρτερικά την ώρα τη δική της.
Βρισκόταν πάντα στο πλευρό των παιδιών της, των αποστόλων και όταν ήρθε η ώρα να αναχωρήσει, οι απόστολοι βρέθηκαν δίπλα της. Αλλά για ποια αναχώρηση μιλάμε; Για ποιο θάνατο μιλάμε; «Δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Ήρθε ο Υιός της να την πάρει και να φέρει τη ψυχή της «εκεί που ήταν πάντα», στους ουρανούς με τον Θεό που αγάπησε, όσο τίποτε άλλο στη ζωή. Όπου ο θησαυρός σου εκεί και η καρδιά σου, λέγει ο Κύριος (Ματθ.6:21)
Και εμείς στεκόμενοι σε αυτόν τον λόγο, γνωρίζοντας πως η μητέρα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, η Θεοτόκος Μαρία, η Παναγία μας είχε τον Θεό θησαυρό και τιμήθηκε τόσο, ώστε να είναι η Πλατυτέρα των ουρανών, η Οδηγήτρια προς τον Χριστό, μπορούμε εξετάσουμε την καρδιά μας και να δούμε ποιος είναι ο δικός μας θησαυρός; Ο εν Χριστώ άνθρωπος, εκείνος που έχει τον Χριστό θησαυρό της καρδιάς του, που η Παναγία είναι η μητέρα του, φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο πηγαίνει εκεί που πάντα ήταν, στα Άγια των Αγίων, στην παρουσία του Θεού, που βλέπει με τα μάτια της ψυχής του και Τον ασπάζεται αιώνια.
Η ανάσταση του Χριστού μπορεί να είναι και η δική μας ανάσταση. Η κοίμηση της Θεοτόκου μπορεί να είναι η φυσική πορεία της ψυχής που αγαπά τον Θεό και που παραδίδεται σε Αυτόν ολόκληρη γιατί είναι ο θησαυρός της.
Το θέλουμε, το επιθυμούμε;
Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής
«Μην απομακρυνθείτε από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένετε από τον Πατέρα την εκπλήρωση της υποσχέσεως για την οποία σας μίλησα, ότι, δηλαδή, ενώ ο Ιωάννης βάφτιζε με νερό, εσείς θα βαφτιστείτε σε λίγες μέρες με το Άγιο Πνεύμα. … Θα λάβετε όμως δύναμη όταν θα ’ρθει το Άγιο Πνεύμα σ’ εσάς, και θα γίνετε μάρτυρες δικοί μου, στην Ιερουσαλήμ, σε όλη την Ιουδαία και στη Σαμάρεια και ως τα πέρατα της γης» (Λόγια του Ιησού Χριστού στους μαθητές Του λίγο πριν την Ανάληψη, βλ. Πράξεις 1: 4-8).
Και πράγματι, η παραπάνω υπόσχεση πραγματοποιήθηκε όπως περιγράφεται παρακάτω:
«Όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι μαζί συγκεντρωμένοι με ομοψυχία στο ίδιο μέρος. Ξαφνικά ήρθε από τον ουρανό μια βουή σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος, και γέμισε όλο το σπίτι όπου έμεναν. Επίσης, τους παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς, που μοιράστηκαν και κάθισαν από μία στον καθένα απ’ αυτούς. Όλοι τότε πλημμύρισαν από Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Πνεύμα» (Πράξεις 2:1-4).
Αυτή είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας. Το Άγιο Πνεύμα ήρθε για να μείνει και να παραμείνει στην Εκκλησία, ώστε να είναι αυτή ο φορέας της σωτηρίας του ανθρώπου και ταμειούχος της χάριτος.
Η Εκκλησία αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη ως η βασιλεία του Θεού επί της γης, ως οίκος του Θεού, ναός άγιος του Κυρίου, ως Παρθένος αγνή, ως Σώμα Χριστού. Είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας, είναι θεοσύστατη και θεοσυντήρητη. Είναι η πραγμάτωση της αρχιερατικής προσευχής του Χριστού, λίγο πριν τον συλλάβουν, όπου ζητούσε από τον Πατέρα αυτό, που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να φαντασθεί: «Ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ’ εμένα κι εγώ μ’ εσένα. Να είναι κι αυτοί ενωμένοι μ’ εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι μ’ έστειλες εσύ» (Ιωάν. 17:21).
Έτσι, λοιπόν, ο Θεός πραγματοποίησε την παραπάνω προσευχή του Χριστού, ίδρυσε την Εκκλησία την ημέρα της Πεντηκοστής και έτσι η Εκκλησία έγινε «ο Ιησούς Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες». Δόθηκε η δυνατότητα στο άνθρωπο να ενωθεί με τον Χριστό, ουσιαστικά και οντολογικά. Δόθηκε η δυνατότητα στον άνθρωπο που ζούσε κάτω από την καταδυναστεία του σατανά, να ελευθερωθεί δωρεάν, ανοίγοντας με την πίστη και την ειλικρινή μετάνοια την πόρτα της καρδιάς του να μπει ο Ιησούς Χριστός. «Ελάτε σε Μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθ. 11:28). Ποιος άραγε μπορεί να πει ότι δεν είναι κουρασμένος σήμερα; Ποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι φορτωμένος; Και μάλιστα, τα ψυχικά βάρη γίνονται ασήκωτα. Μόνον αυτός που προσκάλεσε τον Χριστό στην καρδιά του και έγινε πλέον συνειδητός Χριστιανός, μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, αυτός ξεφορτώνεται, αυτός βιώνει την ζωή μαζί με τον Χριστό και τους αδελφούς του, τους Αγίους και τους αγωνιζόμενους χριστιανούς.
Αδελφοί, δεν υπάρχουν καλύτερα νέα από αυτά που βροντοφωνάζει το Ευαγγέλιο και τα έχει βιώσει η Εκκλησία μέσα στους αιώνες. Αμέτρητο το πλήθος των Αγίων καλούν και όλους εμάς να τους μοιάσουμε.
Όλοι όσοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό συνειδητά, γίνονται μέλη της Εκκλησίας. Αρχίζει το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Οι αδύνατοι, άσημοι και φοβισμένοι μαθητές γίνονται δυνατοί, θαρραλέοι, σοφοί, αναμορφωτές του κόσμου. Με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος αρχίζει η εκπλήρωση της εντολής του Χριστού: «Πηγαίνετε να κάνετε όλα τα έθνη μαθητές μου…» (Ματθ. 28:19). Από την ημέρα αυτή προσκαλούνται όλοι με το «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο» (Μαρκ. 1:15), τώρα είναι ο καιρός της εύνοιας, η ημέρα της σωτηρίας είναι τώρα (Β’ Κορ. 6,2).
Είμαστε στην περίοδο που το Άγιο Πνεύμα εργάζεται ακατάπαυστα με σκοπό να δεχθεί κάθε άνθρωπος το έργο της εν Χριστώ λυτρώσεως, να εισέλθει στην καρδιά του, ώστε αφού αναγεννηθεί, να γίνει μία δύναμη θείας ζωής εναντίον της αμαρτίας και του πονηρού.
Σήμερα ποιά είναι η σχέση καθενός μας με την Εκκλησία και την χάρη του Παναγίου Πνεύματος; Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει και κυβερνά την ύπαρξή μας για να είμαστε συνειδητά μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Η εντολή του Χριστού είναι «πληρούσθε Πνεύματος Αγίου». Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ μας διδάσκει πως μοναδικός σκοπός της ζωής του ανθρώπου, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Αυτόν τον άνθρωπο καλεί ο Χριστός να έρθει κοντά Του, να Τον πιστέψει με την καρδιά του και να Τον ακολουθήσει με απόλυτη εμπιστοσύνη. Τότε, αυτός ο άνθρωπος θα γνωρίσει τον Χριστό, θα αποκτήσει προσωπική σχέση μαζί Του και θα ενωθεί στο σώμα της Αγίας Εκκλησίας Του. Ζώντας μέσα στην πνευματική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας θα γεμίζει με Πνεύμα Άγιο, το οποίο θα ικανοποιεί απόλυτα όλους τους πόθους της ψυχής του, θα Τον γνωρίζει βαθύτερα, αλλά και ο ίδιος θα γίνεται μια διαρκής πνευματική πηγή που θα ικανοποιεί τις διψασμένες ψυχές άλλων ανθρώπων. Έτσι θα μεταφέρουμε το «ζωντανό νερό» στην οικογένεια μας, στους συγγενείς μας και στην κοινωνία μας γενικότερα, που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν. Ο απ. Παύλος (Γαλ. 5:22) μας διδάσκει ότι όποιος γεμίζει με το Άγιο Πνεύμα είναι γεμάτος από αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστοήθεια, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια.
Σήμερα, λοιπόν, είναι ημέρα σωτηρία, σήμερα είναι ο καιρός ο κάθε άνθρωπος να γνωρίσει τον Χριστό, να γεμίσει με το Άγιο Πνεύμα, να βιώσει σήμερα όλες τις ευλογίες του μυστηρίου της βαπτίσεώς του.
Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι’ αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι’ αυτό κι’ ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός» (Φιλιπ. 2: 8-11).
Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό Του για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πώς θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε τη ταπείνωση, αν δεν δείξουμε τη προς τους ομοφύλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ’ αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του» (Α’ Πέτρ. 2:21).
Του Αγίου Γρηγορίου Του Παλαμά