Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020

Πάει ο Παλιός ο Χρόνος…

Ένας ακόμη χρόνος πέρασε κι ένας καινούργιος ήρθε. Τον υποδεχτήκαμε με χαρές, τραγούδια, εορτασμούς και ευχές. Ευχές για υγεία, ειρήνη σε όλον τον κόσμο, χαρά και ευλογία. Όχι πως δεν πρέπει και δεν χρειάζεται κανείς κάθε μέρα να εύχεται γι’ αυτά. Όχι πως δεν τα αποζητά πάντα. Μα, τούτες τις μέρες, τώρα που ξεφυλλισμένο έκλεισε το βιβλίο του παλιού χρόνου και άνοιξε το άγραφο του καινούργιου, τώρα όλοι προσμένουν κάτι ν’ αλλάξει και να γίνει καλύτερο και οι ευχές που δίνουμε να υλοποιηθούν.

Κάθε φορά που ένας ημερολογιακός χρόνος τελειώνει και δίνει τη σειρά του στον επόμενο, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και μια καινούργια παράμετρο. Τι είναι εκείνο που μας κάνει να δίνουμε τόση σημασία στη διαδοχή μιας στιγμής σε μία άλλη στο γυρισμό του χρόνου; Αν δούμε το θέμα στην πραγματική του διάσταση, θα παρατηρήσουμε ότι τίποτε ουσιαστικά δεν αλλάζει. Η μετάβαση από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν διαφέρει από μια άλλη στιγμή της καθημερινότητας. Ο χρόνος έχει σταθερή ροή. Στα μάτια μας ο χρόνος κινείται, φεύγει, κυλάει. Φυσικά, κάθε τι που κινείται, χρειάζεται το χρόνο του. Έτσι μετράμε το χρόνο. Ο χρόνος δεν αποθηκεύεται, δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε για να τον χρησιμοποιήσουμε αργότερα. Αν χάσουμε τον χρόνο, τότε αυτός φεύγει και δεν επανέρχεται. «Χρόνου φείδου» έλεγαν οι πρόγονοί μας, που σημαίνει μην ξοδεύεις τον χρόνο σου άσκοπα, σπαταλώντας τον σε άχρηστες και πολλές φορές επιβλαβείς ενασχολήσεις.

Τι να ζητήσουμε όμως από τη νέα χρονιά; Αλήθεια, πόσα πράγματα περιμένουμε απ’ αυτήν; Αλλά και πόσα από τους άλλους για να νιώθουμε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι; Μια απάντηση θα μπορούσαμε να δώσουμε: «Ζεστή καρδιά», που μένει πάντα ανοιχτή, να χωράει τα πάντα. Να μην στραφούμε μόνο στον εαυτό μας, αλλά και στον συνάνθρωπό μας, που τόσο μας έχει ανάγκη. Να δούμε τη ζωή και από την πλευρά του άλλου. Και καθώς θέλουμε να μας συμπεριφέρονται οι άλλοι, το ίδιο κι εμείς.

Ας έχουμε, λοιπόν, μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Κυρίως για εκείνους που ζουν ολομόναχοι στον κόσμο. Ας δώσουμε στον χρόνο αυτό νόημα και δημιουργικό σκοπό. Γνωρίζουμε τις ανάγκες των κοντινών μας και των γνωστών συνανθρώπων μας. Ας τις ικανοποιήσουμε στον βαθμό που μπορούμε. Η μεγαλύτερη και ιδιαίτερη χαρά να είναι εκείνη που πηγάζει από οποιαδήποτε προσφορά στον συνάνθρωπό μας.

Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός