Μάρτιος – Απρίλιος 2023
Η Διπλή Γιορτή της 25ης Μαρτίου
Τον μήνα Μάρτιο γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τον ξεσηκωμό των Ελλήνων εναντίον της τουρκικής σκλαβιάς.
Ο άγγελος έφερε στην Παναγία τη χαρμόσυνη είδηση ότι θα γεννήσει τον Χριστό. Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο, με τη θυσία Του. Η Παναγία γίνεται η γέφυρα που έφερε το Χριστό στη γη, στο άνθρωπο, στο κάθε άνθρωπο. Έγινε Θεοτόκος. Υπάκουσε κατά πάντα στον Θεό. Η μάχη με τον εχθρό της ψυχής μας νικήθηκε. Αμέτρητη ευλογία για το ανθρώπινο γένος. Μέγιστο παράδειγμα που μας καλεί να την ακολουθήσουμε στα βήματα της υπακοής και της πίστης.
Ο Ελληνισμός, απ’ την άλλη μεριά, πολεμούσε πάντα για να αποκρούσει επιθέσεις ή να ανακτήσει την ελευθερία του. Ένας τέτοιος πόλεμος ήταν και η Επανάσταση του 1821. 400 χρόνια σκλαβιάς έζησαν οι Έλληνες. Με έναν δυνάστη που εκτός των άλλων, του πλήρωναν οι Έλληνες και «κεφαλικό φόρο». Στα 400 αυτά χρόνια της σκλαβιάς, πολλές φορές οι Έλληνες προσπάθησαν να επαναστατήσουν, αλλά απέτυχαν. Με το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» άρχισε η Επανάσταση του 1821, η οποία μετά από πολλά χρόνια και πολλές εκατόμβες θυμάτων, μας έφερε την ελευθερία μας. Και χρωστούμε αιώνια ευγνωμοσύνη στους ήρωες εκείνους, που με τους αγώνες τους μας χάρισαν τη νίκη.
Η σκέψη μας επικεντρώνεται στα πυκνά γεγονότα γύρω από το ‘21. Αμέσως έρχονται ονόματα στο νου μας, κυρίως ανδρών, αλλά και γυναικών, όπως της Μαντώς Μαυρογένους, της Μπουμπουλίνας, της Δέσπως Μπότσαρη. Ωστόσο η Επανάσταση του 1821, δεν είναι παρά η κατάληξη μιας μακροχρόνιας προετοιμασίας στην οποία εμπεριέχονται πράξεις αντίστασης, εξεγέρσεις και ολοκαυτώματα. Αρκεί να θυμηθούμε τον Ρήγα Φερραίο, ο οποίος με τον Θούριο ξεσήκωνε τους απανταχού Έλληνες να πάρουν το όπλο εναντίον του κατακτητή.
Στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς και στα ηρωικά χρόνια της Επανάστασης, η υπέρμαχος στρατηγός, η Παναγία, στήριξε το υπόδουλο γένος μας και το κράτησε όρθιο. Σε αυτήν προσέτρεχε, όχι μόνο ο κατατρεγμένος λαός, αλλά και οι καπεταναίοι και οι αρχηγοί του αγώνα. Ας θυμηθούμε τη θερμή ικεσία του Γέρου του Μοριά, του Κολοκοτρώνη, στην Παναγία: «Παναγιά μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν». Και ο μπουρλοτιέρης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, μόλις γύρισε από την πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας, έπεσε καταγής και ευχαρίστησε τον Θεό. Γράφει ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης: «Το χέρι, που άτρομο έσπειρε τον θάνατο με τον δαυλό, το φοβερό το χέρι, τώρα ταπεινωμένο και τρεμάμενο, στην Παναγιά ανάβει ένα αγιοκέρι».
Πολλών ανδρών ήταν καθοριστική η συμβολή τους στον αγώνα του ’21. Ο μεγάλος Κολοκοτρώνης μας επισημαίνει μεγάλες αλήθειες, διαχρονικές που ισχύουν και στα νεότερα χρόνια και στην εποχή μας. Οι Έλληνες ενωμένοι, σύμψυχοι, μεγαλουργούν. Με τη διχόνοια κινδυνεύουν να καταστραφούν. Η Πατρίδα μας δεν αντιμετωπίζει κινδύνους μόνο από εξωτερικούς εχθρούς, όσο από τον εσωτερικό διχασμό. Το Μεσολόγγι έγινε αιώνιο σύμβολο ηρωισμού και αυτοθυσίας για όλους τους λαούς. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στήριζε και ηθικά τους συμπολεμιστές του. Αφού ελευθέρωσε τη Στερεά Ελλάδα, εκτός από το Μεσολόγγι και τη Ναύπακτο, έρχεται στην Ελευσίνα. Θέλει να εμψυχώσει τους γύρω Έλληνες που φοβισμένοι απ’ τον εχθρό αναγκάζονταν να προσκυνήσουν. Ο Καραϊσκάκης ήταν ατίθασος και ορμητικός. Στην προσπάθειά του να ματαιώσει ακροβολισμούς, πληγώθηκε θανάσιμα. Μεγάλη θλίψη παντού και όχι μόνο στο στρατόπεδο του Φαλήρου. Ασπάστηκε ένα-ένα τα παλικάρια του και προσπάθησε να τα εμψυχώσει. «Εγώ πεθαίνω», τους είπε, «εσείς να είστε μονοιασμένοι για να κρατήσετε την Πατρίδα». Αλλά και στη θάλασσα πρωτοστάτησαν και αντιμετώπισαν τον τουρκικό στόλο μεγάλοι ναύαρχοι, όπως ο Μιαούλης.
Τελειώνοντας την απλή αυτή ιστορική αναδρομή, δεν μπορούμε να μην πειθαρχήσουμε στην προτροπή του ποιητή:
«Στοχάσου, μιας αθάνατης γενιάς πως είσαι θρέμμα
και εντός σου λάμπει αδούλωτη του Γένους η ψυχή».
Ο στοχασμός αυτός που θα είναι συγχρόνως και μια εκ βαθέων προσευχή, θα κρατά μέσα μας άγρυπνη την εθνική μας συνείδηση. Για να φυλάμε ανύσταχτα και ακούραστα τις Θερμοπύλες του Έθνους μας.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός