Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2023
Αρχή του Εκκλησιαστικού Έτους
Η 1η Σεπτεμβρίου έχει θεσπιστεί να είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Με αυτή την αφορμή παραθέτουμε την παρακάτω στιχομυθία:
Με ρωτάει ένας γνωστός μου αν θα ήθελα να πάω μαζί του μια εκδρομή την Κυριακή το πρωί.
Η απάντηση μου ήταν αρνητική.
Και με ρώτησε γιατί; Η απάντηση μου ήταν πως κάπου πάω την Κυριακή.
Φυσική η απορία του, οπότε με ρώτησε, «που πας;»
«Να δω τον Θεό» του απάντησα.
«Και πως θα δεις τον Θεό; Αφού είναι αόρατος….και που πας και τον βλέπεις;»
«Στην Εκκλησία», του απάντησα εγώ.
«Μα εκεί πηγαίνει κανείς για να προσευχηθεί, πως «βλέπεις» τον Θεό; δεν καταλαβαίνω».
«Κι όμως, αν δεν δεις τον Θεό στην Εκκλησία, δεν θα τον δεις πουθενά».
«Α, κατάλαβα, θρησκόληπτος είσαι, μα ο Θεός είναι παντού…δεν μπορείς να τον κλείσεις μέσα σε ένα κτίριο».
«Μα δεν σου είπα στο ναό, αλλά στην Εκκλησία, έχει μια διαφορά».
«Με μπέρδεψες», για κάνε μου πιο λιανά τα λόγια σου να καταλάβω κι εγώ».
«Στο ναό συνάζεται, μαζεύεται η Εκκλησία, οι πιστοί του Χριστού, που αναζητούν την συνάντησή τους μαζί Του. Εκεί λοιπόν τελείται μια Θεία Λειτουργία, την οποία τελεί ο ιερέας του ναού. Αυτός εκείνη την ώρα δεν είναι ο παπά τάδε, είναι η ένσαρκη παρουσία του Χριστού, ωσάν να ήταν ο ίδιος εκεί παρών σωματικά. Γίνεται αυτό, γιατί δεν μπορούμε να τον δούμε με τα σαρκικά μας μάτια».
«Αυτό είναι που λες πως βλέπεις τον Θεό;»
«Όχι ακριβώς…βλέπω τον Θεό να μιλάει από την αρχή του χρόνου και να λέει….Σ ’Αγαπώ.
Τον βλέπω την ώρα που ο πρώτος άνθρωπος αγάπησε τον εαυτό του αντί του Δημιουργού του, να κατεβαίνει και να του λέει «Σ ‘αγαπώ».
«Βλέπω τον Θεό να κατεβαίνει με μία σκάλα και να γίνεται άνθρωπος».
«Σκάλα;» «Ναι», του λέω «την Παναγία, που έγινε η σκάλα με την οποία ο Θεός έγινε άνθρωπος».
«Για συνέχισε…»
«Βλέπω τον Χριστό να ξεκινά την δημόσια ομιλία του, να γυρνάει από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη και να λέει…μετανοείτε, έφτασε σε σας η βασιλεία των ουρανών…..
Εκείνη την ώρα η ψυχή μου αρχίζει και συνειδητοποιεί πως εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται ουράνια. Πως ένα αεροπλάνο αρχίζει να απογειώνεται….
Αφού η ψυχή αρχίζει να προσεύχεται, να ζητά το έλεός Του, να φέρνει στην καρδιά κάθε έναν από τους αγαπημένους μου, τους συνανθρώπους μου που κοπιάζουν κάθε μέρα, που βασανίζονται και ταλαιπωριούνται, ακούω μια φωνή που λέει: «ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι….»
Ωωω, ήρθε η ώρα να δω τον Χριστό ως την άκρα ταπείνωση….άραγε θα τα καταφέρω; Θα ζήσω την αυτή ταπείνωση ή έχω μείνει ακόμα στον εγωισμό μου; Θα μπορέσω άραγε να Τον ακολουθήσω στην ίδια αυτή πορεία ή θα εκνευρίζομαι με κάθε έναν που μπαίνει σφήνα στη ζωή μου με τρόπο άγαρμπο και προσβλητικό και θα του ανταποδίδω;
Ωωω, Χριστέ μου αναφωνώ, κάνε έλεος στο δούλο Σου, να γίνω σαν κι εσένα…..γιατί δεν είμαι…αλλά θέλω……
Και η φωνή Του μου λέει, αν θέλεις να με ακολουθήσεις, πάρε πάνω σου το σταυρό σου κι έλα να με ακολουθήσεις.
«Πάσαν την βιωτική μέριμνα αποθώμεθα…..
Εαυτούς κι αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»….
Κι εκεί, αν αφήσεις τη ζωή σου στα χέρια Του, τότε θα δεις που πάει….. στα άγια των αγίων, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν Σοι Κύριε..»
Εκεί, λοιπόν, βλέπω τον Θεό μου, στο Σταυρό να πεθαίνει για μένα και για σένα….και να νεκρώνει τον θάνατο, να βγαίνει νικητής και να μοιράζει σε όλους μας το σώμα της ανάστασης…
«Λάβετε, φάγετε…πίετε εξ αυτού πάντες». Και αφού γίνει αυτή η τόσο όμορφη στιγμή η ψυχή αναφωνεί. «Είδωμεν το Φως το αληθινόν»……
Κατάλαβες λοιπόν πως βλέπω τον Θεό;
Πώς λοιπόν να αρνηθώ μια τέτοια εμπειρία; Πώς να μείνω μακριά από την αγάπη του Θεού, τη ζωή Του που θέλει να γίνει και δική μου ζωή, να νικηθεί μέσα μου θάνατος και να ζήσω μαζί Του αιώνια;
Αν δεν ζήσω στην Εκκλησία τον Θεό, δεν θα μπορέσω να τον δω στον πονεμένο μου αδελφό, στον αδύνατο και στο δύστυχο, δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω θυσία, να γίνω προσευχή, να γίνω μαρτυρία ελπίδας και χαράς……
Πώς θα δω τον Δημιουργό μου όταν ο έρωτάς μου στρέφεται στον εαυτό μου; ( τον άνθρωπο)…..
Μήπως θέλεις κι εσύ να έρθεις να «δεις» τον Θεό όπως τον βλέπω; Έλα….
Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής