Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2024
Τίμιος Εναντίον Κυρίου ο Θάνατος των Οσίων Αυτού
Έχοντας πλέον περάσει δύο χρόνια από την εκδημία των αγαπημένων μας αδελφών, του Δημήτρη και της Ράνιας, ήρθε η ώρα να γράψουμε ένα μικρό άρθρο ως μνημόσυνο για τους αδελφούς μας, που έφυγαν για τους ουρανούς.
Ο Δημήτρης και η Ράνια (Ουρανία) ήταν παντρεμένοι. Και οι δύο τα τελευταία χρόνια της ζωής τους αντιμετώπισαν σοβαρά θέματα υγείας. Ο Δημήτρης για δύο περίπου χρόνια, αλλά η Ράνια για αρκετά περισσότερα.
Αυτά που γράφω προέρχονται μέσα από την προσωπική μου επαφή μαζί τους και όχι από μαρτυρίες τρίτων. Είχα την εξαιρετική ευλογία να τους επισκέπτομαι στο σπίτι, όπου συζητούσαμε στην αρχή για τα θέματα υγείας της Ράνιας, η οποία μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Ήταν θαυμαστό το γεγονός ότι το επίκεντρο στις συζητήσεις μας, και με την Ράνια και με τον Δημήτρη, ήταν πάντοτε ο Θεός, καθώς και η πίστη στον Χριστό. Έβλεπα ολοφάνερα την καρδιά τους να είναι αμετακίνητη στον Χριστό.
Τα πράγματα άλλαξαν και εμφανίσθηκε πρόβλημα υγείας και στον Δημήτρη. Το καλοκαίρι του 2021, εν μέσω κορωναϊού, μου ζήτησε να τον πάω για εισαγωγή στο νοσοκομείο. Κατά θεία πρόνοια εκείνο το καλοκαίρι «χάλασε» το πρόγραμμα των διακοπών μας και μείναμε στην Αθήνα. Αυτό μου έδωσε την καταπληκτική ευκαιρία να μπορώ να είμαι μαζί του στο νοσοκομείο σχεδόν καθημερινά και να παρακολουθώ από κοντά την συνεχή επιβάρυνση της υγείας του. Ο Δημήτρης επέμενε επί δύο περίπου χρόνια την βαθμιαία και ανεπίστρεπτη βλάβη της υγείας τους ΧΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ να ακουστεί απ’ το στόμα του ένα παράπονο για τον Θεό ή έστω για την πολύ δύσκολη ζωή που ζούσε τελευταία.
Μάλιστα, κατά την πολύμηνη περίοδο που νοσηλευόταν, μου τηλεφώνησε η Ράνια και μου ζήτησε να την φέρω και αυτήν για εισαγωγή στο ίδιο νοσοκομείο. Ο Δημήτρης και η Ράνια στον ίδιο νοσοκομείο και στον ίδιο όροφο! Και συνέχιζε να φανερώνεται η αμείωτη ελπίδα τους στον Κύριο. Εκ των πραγμάτων, οι εμπειρίες μου ήταν κυρίως με τον Δημήτρη, τον οποίο παρατήρησα με πόση υπομονή κουβαλούσε το φορτίο της συνεχώς επιδεινούμενης υγείας τους, αλλά και της συζύγου του. Το αποκορύφωμα ήταν να δει την Ράνια τελικά να φεύγει μέσα στο νοσοκομείο και βέβαια να μην είναι εφικτό να παρίσταται στην εξόδιο ακολουθία της. Τεράστια υπομονή, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ παράπονο!
Όταν τον επισκεπτόμουν και έκανα προσευχή, σήκωνε τα χέρια του και έλεγε: «Κύριε ελέησον!!!» με μια μακρόσυρτη προσευχή. Και η καρδιά του πάντα στο έργο του Κυρίου, στους αδελφούς. Μια ημέρα του είπα πως φεύγοντας θα πάω στο σπίτι μιας αδελφικής οικογένειας όπου θα συγκεντρωνόμασταν αρκετά ζευγάρια για να προσευχηθούμε για τον Δημήτρη και τον ρώτησα: Τι θέλεις να πω στους αδελφούς από σένα; Και μου απάντησε με κάτι που ποτέ δεν θα το περίμενα: «Πες στους αδελφούς ότι ο Θεός επιτρέπει τον πόνο μας για να μαλακώνουν οι καρδιές μας». Μάλιστα, οι πόνοι ήταν τόσο μεγάλοι που δεν ήταν δυνατόν να τους αντιμετωπίσουν οι γιατροί του νοσοκομείου, ούτε με τα ισχυρότερα ενδοφλέβια καταπραϋντικά φάρμακα.
Άλλο αυτό να το λέει ένας ιεροκήρυκας και άλλο να το λέει ένας που πεθαίνει με τεράστιους πόνους.
Το τελευταίο βράδυ, ημέρα Κυριακή, που τον επισκέφθηκα για τελευταία φορά στο νοσοκομείο, η Προϊσταμένη μου είπε: «Έχω δει πολλούς ασθενείς. Σαν τον κο Δημήτρη υπομονετικό άνθρωπο δεν έχω δει».
Και της αποκρίθηκα: «Είχε βάλει τον Χριστό στην καρδιά του από τα φοιτητικά του χρόνια! Και δεν άλλαξε από τότε».
Ο Δημήτρης συνήθιζε να βοηθά πολλούς εμπερίστατους ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε τα έργα του, διότι δεν τα αποκάλυπτε. Το ίδιο και η Ράνια.
Ο Θεός τον ευλόγησε μέσα στην ασθένειά του με πολύ υπομονή και αφοσίωση στον Χριστό, παρά τις τεράστιες δυσκολίες που του προκαλούσαν οι συνεχείς μεταστάσεις.
Και λίγες μέρες πριν φύγει από την ζωή αυτή, ο Θεός τον υπέρ-ευλόγησε, στέλνοντάς του – μέσω ενός αδελφού μας - έναν ευσεβέστατο ιερέα στο νοσοκομείο. Ο Πνευματικός ξόδεψε 45 λεπτά μαζί με τον εξομολογούμενο Δημήτρη, τον οποίον στο τέλος κοινώνησε με «σώμα και αίμα Χριστού».
Όλο το διάστημα της ασθενείας του, παράλληλα και με την ασθένεια της συζύγου του Ράνιας, συζητούσα με πολλούς αδελφούς και συνομολογούσαμε την απέραντη υπομονή του σε αυτή την τεράστια δοκιμασία, η οποία μεταξύ των άλλων είχε και την εκδημία της συζύγου του, λίγους μήνες πριν την δική του εκδημία.
Διαβάζοντας τα παραπάνω αναφωνούμε: «Τίμιος Εναντίον Κυρίου ο Θάνατος των Οσίων Αυτού» και προσευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους εν σκηναίς δικαίων, κι εμείς να μιμηθούμε την πίστη τους στον Χριστό.
Κ. Γεννάδης