Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2013

  Από τα δώδεκά μου χρόνια υπέφερα από δαιμόνιο. Η ζωή μου είχε γίνει μαρτύριο. Μετά τους εξορκισμούς που μου διαβάζανε, αισθανόμουν σαν να με είχαν δείρει.

  Το πρώτο Σάββατο των Νηστειών, το έτος 1995, ο Πνευματικός μου προγραμμάτισε να κάνουμε αγρυπνία στη Σουρωτή. Πριν ξεκινήσουμε, αισθάνθηκα άγριο πόλεμο. Σε όλη την αγρυπνία δεν αισθάνθηκα καθόλου νύστα. Ήμουν στο κέντρο της Εκκλησίας καθισμένος κάτω και γύρω-γύρω οι μοναχές. Τελείωσε η αγρυπνία και άρχισαν να διαβάζουν αγιασμό. Αγρίεψα πολύ. Με πήγαν να φιλήσω τα λείψανα του αγίου Αρσενίου. Ήταν η πρώτη φορά, το λέω και ανατριχιάζω, που αισθάνθηκα και σωματικά κάψιμο. Στο τέλος γύρισα και είπα: «Παϊ…, Παϊα. ...». Με ρώτησε η Ηγουμένη: «Παΐσιος»;

   Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Τότε αγρίεψα πάρα πολύ, άρχισα να τσιρίζω, με πήγαν στον τάφο και εκεί φώναξα τρείς φορές «Άγιος». Ενώ ήθελα και προσπαθούσα να φύγω με πιάσανε και με το ζόρι με ξαπλώσανε στον τάφο του Γέροντα ανάσκελα. Είδα τότε τον γέροντα Παΐσιο να ανασηκώνεται από την μέση και πάνω, σαν να ξυπνά από τον ύπνο, όχι σαν νεκρός. Ήταν ακριβώς ο ίδιος με τα γένια και τα ράσα του. Ήταν θέμα δευτερολέπτου. Με ακούμπησε με το χέρι του στο μέτωπο και την ίδια στιγμή είδα να βγαίνει μαύρος καπνός από το στόμα μου. Ηρέμησα παντελώς, αλλά ο σωματικός πόνος δεν έφυγε αμέσως. Κοιμήθηκα και από τον πόνο ξυπνούσα λέγοντας: «Πονάω πολύ».

  Επί σαράντα μέρες όμως ένιωθα μια τέτοια χαρά, που από την χαρά μου έκλαιγα. Ίσως να ήταν παράτολμο αυτό που είπα: «Θεέ μου, έστω μια ολόκληρη ζωή να βασανίζομαι όπως πρώτα, φθάνει να αισθανθώ πάλι, έστω και για ένα λεπτό, αυτή την χαρά».

                                                                                 Γέροντας Παϊσιος