Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2014
Μαρτυρία Χρήστου Νικολ., Πολιτικού Μηχανικού από το Αγρίνιο:
«Ήταν Ιούλιος του 1995. Προετοιμαζόμουν για την τελευταία εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου για το τμήμα Πολιτικών Μηχανικών στο Πολυτεχνείο Αθηνών. Όμως η κατάστασή μου ήταν στην κυριολεξία απελπιστική. Χρωστούσα δέκα μαθήματα και είχα υποσχεθεί στους συγγενείς και φίλους να πάρω το πτυχίο τον Σεπτέμβριο. Ήταν αδύνατη η εκπλήρωση της υποσχέσεώς μου. Το άγχος με βασάνιζε και μου προκαλούσε πολύ λύπη.
Μετά από προτροπή της μητέρας μου αγόρασα το βιβλίο «Ο Γέρων Παΐσιος» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου και το διάβαζα. Μου έκανε εντύπωση η καλοσύνη του Γέροντα.
Ήταν μεσημέρι κάποιας Κυριακής του Ιουλίου, εν μέσω αφόρητου καύσωνα και, ενώ ήμουν μόνος στο πατρικό μου σπίτι και διάβαζα το εν λόγω βιβλίο, σκεπτόμουν με μεγάλη λύπη τις εξετάσεις μου στο Πολυτεχνείο και την επικείμενη αποτυχία μου, όταν άκουσα την μπαλκονόπορτα να κλείνει δυνατά. Αμέσως σκέφθηκα: «Πώς είναι δυνατόν, αφού δεν κουνιέται φύλλο να κλείσει τόσο δυνατά η μπαλκονόπορτα»; Πριν καλά-καλά τελειώσω την σκέψη μου, ένιωσα πως κάποιος μπήκε στο σπίτι. Τότε αυτόματα γέμισα με πολλή ειρήνη, απερίγραπτη γλυκύτητα και χαρά πρωτόγνωρη. Έλεγα μέσα μου: «Μην τελειώσει ποτέ αυτή η κατάσταση, τι πράγμα είναι αυτό»; Και τότε γύρισα και είδα τον άγιο γέροντα Παΐσιο, σαν να με ευλόγησε και εξαφανίστηκε. Μαζί έφυγε και η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Νόμιζα ότι έφυγε από τις σκάλες. Πετάχτηκα και άρχισα να τρέχω σαν τρελός στις σκάλες. Κατέβηκα κάτω, τις ξανανέβηκα, τίποτα. Ανέβηκα στην ταράτσα, δεν τον είδα ούτε εκεί.
Τότε κάθισα και σκεφτόμουν το γεγονός και συνειδητοποίησα καλύτερα τι είχε συμβεί. Μ’ έπιασε δέος και με τρεμάμενο χέρι κατέγραψα την ίδια στιγμή ό,τι μου συνέβη για να μην το ξεχάσω.
Τον Σεπτέμβριο πέρασα όλα τα μαθήματα και πήρα το πτυχίο. «Πώς έγινε;», με ρωτούσαν. «Αυτό είναι απίστευτο». «Και όμως» έλεγα από μέσα μου, «άλλα είναι απίστευτα» (η κατάσταση που βρέθηκα τότε). Δόξα τω Θεώ.
(Ο Γέροντας Παΐσιος σελ. 108,109)