«Αυτό δεν το αμφισβητώ», του είπε ο ήλιος. «Μπορείς όμως να μου πεις ποιος λιώνει τους πάγους το χειμώνα; Ποιος θερμαίνει την ατμόσφαιρα και ζωογονεί τα δέντρα και τα λουλούδια την άνοιξη; Ασφαλώς όχι εσύ, κυρ-Αέρα».

«Εντάξει», είπε ο αέρας. «Αυτό δεν το αρνούμαι. Εγώ όμως φυσώ και ανεβάζω τους χαρταετούς των παιδιών. Εάν δεν ήμουν εγώ, οι χαρταετοί τους θα σέρνονταν καταγής και τα παιδιά δεν θα ένοιωθαν τη χαρά να τους βλέπουν να ανεμίζουν στα ύψη».

«Συμφωνώ», απάντησε ο ήλιος και συνέχισε. «Όμως, όταν τα παιδιά παίζουν και διασκεδάζουν στην ύπαιθρο, ποιος θερμαίνει και δυναμώνει το σώμα τους; Αν δεν ήταν οι δικές μου ζωογόνες ακτίνες δε θα είχαν τις ανάλογες βιταμίνες για να μεγαλώσουν φυσιολογικά».

Η συζήτηση έτσι συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Ο καθένας επέμενε στο επιχείρημά του, δίχως να καταφέρει ο ένας να πείσει τον άλλο.

Μήπως όμως, παιδιά μου, το ίδιο δε συμβαίνει τόσο συχνά και με μας τους ανθρώπους; Αρχίζουμε μια συζήτηση και ο καθένας μας επιμένει στο δικό του, με αποτέλεσμα να θυμώσουμε. Αυτός βέβαια είναι ο σίγουρος τρόπος για να χαλάσουμε μια καλή φιλία.

Αυτό κατάλαβε κι ο ήλιος και είπε στον αέρα: «Όλα αυτά τα χρόνια είμαστε καλοί φίλοι και συνεργαζόμαστε για το καλό των ανθρώπων. Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτή τη συζήτηση, πριν χαλάσει η φιλία μας» .

«Εντάξει φίλε», είπε ο αέρας. Μέσα του όμως είχε την επιθυμία για να αποδείξει τη δύναμή του.

«Τι έχεις πάλι στο νου σου και φαίνεσαι τόσο ανήσυχος;», ρώτησε ο ήλιος τον αέρα.

«Να, λέω να αναμετρηθούμε πριν κλείσουμε αυτή τη συζήτηση», απάντησε ο πεισματάρης αέρας.

«Πολύ ωραία. Ακούω την πρότασή σου», είπε ο ήλιος κοιτάζοντας γύρω καχύποπτα.

«Βλέπεις κάτω εκείνο τον οδοιπόρο με το παλτό του; Λέω να δοκιμάσουμε ποιος από τους δυο μας θα μπορέσει να τον κάνει να βγάλει το παλτό του».

«Εντάξει, αφού επιμένεις, άρχισε πρώτος εσύ», συμφώνησε ο ήλιος.

Έτσι ο αέρας άρχισε να φυσά με όλη του τη δύναμη. Όσο δυνατά κι από οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν φυσούσε, ο οδοιπόρος έσκυβε το κεφάλι του ενάντια στον αέρα, κούμπωνε το παλτό του και συνέχιζε το δόμο του. Στο τέλος ο αέρας απόκαμε. Στράφηκε στον ήλιο και του είπε: «Τώρα η σειρά σου. Αν εγώ με τόση προσπάθεια, δεν κατάφερα να κάνω τον οδοιπόρο να βγάλει το παλτό του, δεν μπορώ να καταλάβω πως εσύ θα το κατορθώσεις».

Έτσι ο ήλιος βγήκε αθόρυβα πίσω από τα σύννεφα κι έριξε τις ζεστές του ακτίνες πάνω στον οδοιπόρο. Ο οδοιπόρος μετά από λίγο ζεστάθηκε, έβγαλε το παλτό του, το έβαλε κάτω από τη μασχάλη του και συνέχισε το δρόμο του, σφυρίζοντας ένα χαρούμενο σκοπό και ευχαριστώντας το Θεό για την ωραία λιακάδα.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει παιδιά μου και στη ζωή μας. Η καλοσύνη και γλυκύτητα φέρνουν καλύτερα αποτελέσματα από τη γκρίνια και το πείσμα. Περισσότερα μπορείς να πετύχεις με την αγάπη παρά με την κριτική, το μίσος και την κακία.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ας Τον δεχτούμε στην καρδιά μας και ας φυλάξουμε τα λόγια Του στην καρδιά μας. Ο Ίδιος μας λέγει να προσέξουμε ότι: «Έτσι θα μας ξεχωρίζουν όλοι, εάν έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο» (Ιωάννης 13:35).