Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2018

Προσευχή με Ταπείνωση

Η προσευχή χωρίς ταπείνωση είναι δώρο άδωρο. Η ταπείνωση είναι η στολή της Θεότητας. Γι’ αυτό χρειάζονται πολλοί κόποι και προσευχές για την απόκτησή της. Σ’ έναν άνθρωπο εύκολα μπορείς να βρεις μερικές αρετές, δύσκολα όμως θα μπορέσεις να μυρίσεις σ’ αυτόν μυρωδιά από ταπείνωση. Ο διάβολος παντού στις Αγ. Γραφές αποκαλείται ακάθαρτο πνεύμα, γιατί έβγαλε από μέσα του την ταπείνωση και αγάπησε την περηφάνια. Εξάλλου, ποια άλλη ακαθαρσία μπορεί να βγάλει ο άϋλος και ασώματος διάβολος για να ονομασθεί απ’ αυτή ακάθαρτος; Φανερό, λοιπόν, γίνεται ότι για την υπερηφάνειά του ονομάστηκε ακάθαρτο πνεύμα και από καθαρός και φωτεινός άγγελος έγινε ακάθαρτος. «Από τον Θεό υπολογίζεται ακάθαρτος όποιος υψηλοφρονεί», λέει η Αγ. Γραφή. Γιατί πρώτη αμαρτία είναι η υπερηφάνια. Απ’ αυτή ξέπεσαν οι πρωτόπλαστοι. Υπερήφανος ήταν κι ο Φαραώ που έλεγε στο Μωυσή: «Τον Θεό σου δεν Τον ξέρω και στους Ισραηλίτες δε θα επιτρέψω να φύγουν από την Αίγυπτο». Την ταπεινοφροσύνη μάς τη διδάσκει ο Χριστός, την πραότητα ο Δαβίδ και ο Πέτρος μάς λέγει να κλαίμε με δάκρυα ζητώντας συγχώρεση για τ’ αμαρτήματα, που έχουμε κάνει.

Όσοι θέλουν ν’ αρέσουν στον Θεό, οφείλουν να ταπεινώνουν τον εαυτό τους ολόψυχα. Να πιστεύουν ότι είναι κατώτεροι απ’ όλους τους άλλους ανθρώπους και να υποβάλλονται σε θλίψεις και στενοχώριες, γιατί έτσι μόνο θ’ απολαύσουν τα μέλλοντα αγαθά στην αιώνια ανάπαυση. Για την προφύλαξη της ψυχής σου να κλείνεις στα ακάθαρτα πνεύματα την εσωτερική θύρα της καρδιάς σου και να σιωπάς μη σκεπτόμενος τίποτε άλλο από τη γαληνοφόρα ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».

«Αδιαλείπτως Προσεύχεσθε», Σελ. 66, Αγιορείτου Μοναχού