Μάϊος - Ιούνιος 2022
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Η Δοξολογική Προσευχή
Περνούσε ο π. Παΐσιος αρκετές ώρες κάνοντας το εργόχειρό του και προσευχόμενος λέγοντας το «Δόξα σοι ο Θεός». Ήθελε ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό να ζητήσει συγνώμη από το Θεό για τις αμαρτίες του και να τον δοξολογεί όπως οι Άγγελοι του Κυρίου. Με το «Δόξα σοι ο Θεός» ευχαριστούσε για το ότι ζούσε, αλλά και για το ότι θα πέθαινε και θα πήγαινε κοντά Του. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Γέροντας, τα περισσότερα χρόνια του βίου του, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά ποτέ δεν προσευχήθηκε για την ίαση των ασθενειών. Είχε μάθει να ζει συντροφιά με τον πόνο που μερικές φορές γινόταν ανυπόφορος. Σαν χάπι για τον πόνο, σαν ασπιρίνη, σαν αναλγητικό χρησιμοποιούσε την προσευχή και κυρίως το «Δόξα σοι ο Θεός».
Ακολουθώντας τον πνευματικό του, τον παπά Τύχωνα, τον Ρώσο, θεωρούσε το «Δόξα σοι ο Θεός» ανώτερο από την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν δηλαδή δοξάζει κανείς τον Θεό από φιλότιμο, αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από το να ζητά το έλεος του Θεού από ανάγκη. Η δοξολογία στον Θεό εμπεριέχει μετάνοια και ταπείνωση και φέρνει θεία παρηγοριά.
Δίδασκε ο Γέροντας Παΐσιος την ανάγκη να ευχαριστούμε και να ευγνωμονούμε καθημερινά τον Θεό για τα πολλά δώρα Του. Ακόμα όμως και σε περιόδους πίκρας, ασθενειών, δοκιμασιών, ακυρώσεων, η ευχαριστία στον Δημιουργό θα πρέπει να υπάρχει αδιατάραχτη.
Είναι συγκλονιστική η εμπειρία που βίωσε ο ασκητής της ερήμου, ο π. Παΐσιος, όταν παρακάλεσε τον Θεό να του μάθει να προσεύχεται με δάκρυα. Ως νέος, αρχικά εξομολογούνταν στον Θεό το πόσο αμαρτωλός, το πόσο αχάριστος ήταν και το πόσο θα ήθελε να διορθωθεί, να αλλάξει ζωή. Ζητούσε τη βοήθεια Του, προκειμένου να διορθωθεί. Στη συνέχεια, με δάκρυα μετάνοιας και συντριβής, ως νέος κατέθετε τα αιτήματά του προς τον Θεό.
Αυτό συγκλόνισε τον Γέροντα Παΐσιο. Τον συγκίνησε, τον δίδαξε πως είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Πονώντας, να προχωράς σ’ έναν δρόμο που μοιάζει ατέλειωτος, αλλά δεν είναι. Στο τέρμα του δρόμου, της επίγειας διαδρομής μας, υπάρχει Εκείνος που μας περιμένει με αγάπη. Αυτός που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον μετανοούντα, τον αμαρτωλό, τον αχάριστο.
Στον μοναχό, στον ασκητή, έλεγε ο Γέροντας, αρμόζει το να βρίσκεται μόνος του και να αναπαύεται περισσότερο στην προσευχή. Άλλωστε γι’ αυτό λέγεται και Μοναχός. Να ζει μόνος του με τον Θεό, να συνομιλεί αδιάλειπτα μαζί Του, παρά να κουβεντιάζει με τους ανθρώπους.
Όσο αποφεύγει κανείς τις άσκοπες και μάταιες συνομιλίες με τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο βοηθιέται από την προσευχή και βοηθάει με την προσευχή του τους ανθρώπους. Οι κοσμικές συζητήσεις συχνά είναι πνευματικά παράσιτα και χαμένος χρόνος και κόπος. Έλεγε ο π. Παΐσιος, ότι η πνευματική μελέτη θερμαίνει την ψυχή. Η μελέτη του εαυτού μας φέρνει την ταπείνωση, την ανάγκη της προσευχής, του ελέους του Θεού. Η πολλή εργασία με την κόπωση που προκαλεί και τον περισπασμό, ιδίως όταν γίνεται με βιασύνη από τον Μοναχό, παραμερίζει τη νίψη και αγριεύει την ψυχή. Με το μυαλό δεν μπορεί, έλεγε ο Γέροντας, να καταλάβει κανείς τις θείες ενέργειες, εάν δεν ασκηθεί πρώτα να τις ζήσει, για να ενεργήσει μέσα του η Χάρη του Θεού.
Όσοι ασκούνται Πατερικά, γίνονται πρακτικοί Θεολόγοι με την επίσκεψη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Όσοι βιάζονται να κάνουν τον πνευματικό πατέρα, τον δάσκαλο στους άλλους, ενώ έχουν πολλές τοξίνες ακόμη, μοιάζουν με τα άγουρα στυφά κυδώνια που όση ζάχαρη και εάν ρίξουμε, πάλι γλυκό της προκοπής δεν γίνεται.
(Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 174, 176)