Μάρτιος - Απρίλιος 2018

Ο Καλός Παππούς

Ο Δημήτρης και η Σοφούλα κάθε μέρα με αγωνία περίμεναν εκείνη την ώρα που ο καλός παππούς τους θα τους φώναζε κοντά στην πολυθρόνα του, για να τους πει τις όμορφες ιστορίες του. Τους έλεγε πώς ζούσε όταν ήταν μικρό παιδί κι αυτός, πώς σπούδασε όταν ήταν νέος και πώς δούλευε ταυτόχρονα, για να στηρίζει την οικογένειά του και τα ορφανά αδέλφια του. Προπαντός τους έλεγε πώς έζησε και συνεχίζει να ζει μέσα στις τόσες δυσκολίες μαζί με τον Θεό.

Τους μιλούσε για το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο καθημερινά, σε όλη του τη ζωή. Για την αγάπη που έδειξε ο Θεός, στέλνοντας τον Χριστό, το μοναδικό παιδί Του, να σταυρωθεί για τις δικές μας τις αμαρτίες. Τον πόνο που υπέφερε πάνω στο Σταυρό για εμάς. Το αίμα που έχυσε πάνω στο Σταυρό. Το ακάνθινο στεφάνι που φόρεσε.

Ο Δημήτρης και η Σοφούλα, προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί ο Θεός έδειξε τόση αγάπη και αξία για τον άνθρωπο. Έτσι ρώτησαν τον παππού:

– Γιατί αξίζουμε τόσο πολύ στα μάτια του Θεού; Δεν έχει ανάγκη από εμάς. Έχει τόσες χιλιάδες αγγέλους που Τον υπηρετούν. Επομένως δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για εμάς τους ανθρώπους.

– Έχεις δίκιο Δημήτρη. Δεν θα έπρεπε να μας αγαπάει, ούτε να ενδιαφέρεται για εμάς τους ανθρώπους. Αλλά Εκείνος μας αγαπάει, επειδή ο καθένας από εμάς είναι πολύτιμος γι’ Αυτόν – ο άρρωστος, ο γέρος, ο φτωχός, το κάθε αγόρι και κορίτσι – δεν έχει σημασία πόσο κακοί ή πόσο καλοί είμαστε. Ο Θεός μάς αγαπάει χωρίς να το αξίζουμε. Όλος ο κόσμος και οι ουρανοί είναι δικοί Του, όμως αγαπάει και ενδιαφέρεται ξεχωριστά για τον καθένα από εμάς. Δεν θέλει κανένας μας να χαθεί.

Καθώς άκουγαν ο Δημήτρης και η Σοφούλα τα λόγια του παππού, σιγά – σιγά κατάλαβαν την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Γονάτισαν, με τη βοήθεια του παππού, και ζήτησαν ο Χριστός να έρθει μέσα στην καρδιά τους. Έτσι έγιναν κι αυτοί παιδιά του Θεού.

«Σε όσους Τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ Αυτόν,
έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού»
(Ιωάννης 1:12).

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2018

Το Καθαρό Γουρουνάκι με τη Βρώμικη Καρδιά

Ο Λεωνίδας ήταν ένα παιδί με φόβο Θεού. Πήγαινε στο κατηχητικό σχολείο και εκεί άκουσε ότι θα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο της ζωής του. Ο καημένος ο Λεωνίδας προσπαθούσε να είναι καλός. Όμως, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν τα κατάφερνε. Η κατάστασή του τον κούρασε και τον απογοήτεψε. Έτσι πλησίασε το δάσκαλο του Κατηχητικού Σχολείου και του ζήτησε να τον βοηθήσει. Ο δάσκαλος του διηγήθηκε τότε την ιστορία με το «καθαρό» γουρουνάκι.

Η κυρά – Φωτεινή είχε ένα γουρουνάκι. Το αγαπούσε και το καμάρωνε πολύ. Ήθελε να το διδάξει να συμπεριφέρεται αλλιώτικα από τ’ άλλα γουρουνάκια και να είναι πάντοτε καθαρό. Γέμισε λοιπόν μια λεκάνη με χλιαρό νερό. Το περιέχυσε με σαμπουάν και με μια βούρτσα άρχισε να τρίβει και να τρίβει, ώσπου το έκανε να λάμπει. Στο τέλος έδεσε στο λαιμό του μια γαλάζια κορδέλα. Τώρα με το κάτασπρο δέρμα, τη γαλάζια κορδέλα και τη ροζ μουσουδίτσα του, το γουρουνάκι φαινόταν πιο ωραίο.

Η κυρά – Φωτεινή ήταν πολύ χαρούμενη με το αποτέλεσμα της προσπάθειάς της. Του έδεσε ένα λουράκι στο λαιμό του και αποφάσισε να το βγάλει περίπατο για νατο δουν οι φίλοι της.

Όλα πήγαιναν καλά, ώσπου το γουρουνάκι είδε μια γούρνα γεμάτη λασπόνερα. Τινάχτηκε απότομα, ξέφυγε από το χέρι της κυρίας του και πήγε στα λασπόνερα. Δίχως χρονοτριβή, χώθηκε στις λάσπες και με φανερή ευχαρίστηση κυλιόταν βαθύτερα και βαθύτερα.

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2017

Παραμονή Χριστουγέννων! Έξω έκανε κρύο. Στην πόλη ζούσε ένας τσαγκάρης που από χρόνια φύλαγε ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια, που τα είχε φτιάξει και τα καμάρωνε για την τέχνη του.

Μόλις τελείωσε τις τελευταίες παραγγελίες, κάθισε να διαβάσει την Αγία Γραφή. Τα μάτια του σταμάτησαν στα λόγια: «…Η Μαριάμ γέννησε τον πρωτότοκο γιο της. Τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε σ’ ένα παχνί, γιατί δε βρήκαν μέρος στο πανδοχείο». Έβγαλε τα γυαλιά του, κοίταξε γύρω στο φτωχικό του και επανέλαβε:

- Δεν βρήκαν μέρος στο πανδοχείο! Αν ζούσα τότε που γεννήθηκε ο Ιησούς, εγώ θα τους παραχωρούσα το δικό μου δωμάτιο και το δικό μου κρεβάτι. Μακάρι να ερχόταν απόψε!

Πήρε τα παπουτσάκια στο χέρι του και ψιθύρισε:

- Οι Μάγοι Του πρόσφεραν χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Εγώ δεν είμαι πλούσιος, αλλά έχω αυτά τα παπουτσάκια. Αυτά θα Του δώσω. Κι έτσι όπως σκεφτόταν, αποκοιμήθηκε. Τότε άκουσε κάποιον να του λέει:

- Είπες ότι θέλεις να με φιλοξενήσεις! Να με περιμένεις αύριο.

Πριν ακόμη χαράξει, σηκώθηκε γρήγορα και έτρεξε στην Εκκλησία. Τι υπέροχοι ύμνοι ήταν αυτοί.

Στο γυρισμό προς το σπίτι είχε συνεχώς στο μυαλό του την σκέψη ότι σήμερα θα τον επισκεφθεί ο Χριστός.

Φθάνοντας στο σπίτι, άρχισε γρήγορα να συγυρίζει το δωμάτιο, έριξε μπόλικα ξύλα στη φωτιά και ετοίμασε το πρωινό του.

- Χριστούγεννα! Σήμερα θα μ’ επισκεφτεί ο Ιησούς, είπε και χαμογέλασε χαρούμενος. Πήρε τη θέση του στο παράθυρο και περίμενε.

Σε λίγο είδε τον οδοκαθαριστή. Ο καημένος, σήμερα είναι αναγκασμένος να δουλεύει έξω στο κρύο.

- Έλα, κάτσε δίπλα στη σόμπα να ζεσταθείς, του είπε. Βιάστηκε να του προσφέρει ένα τσάι και ξαναπήρε τη θέση του στο παράθυρο.

- Ποιον περιμένεις; τον ρώτησε ο οδοκαθαριστής.

- Περιμένω τον Αφέντη μου, τον Ιησού Χριστό. Μου υποσχέθηκε πως σήμερα θα μ’ επισκεφτεί.

Ο οδοκαθαριστής τον ευχαρίστησε για όλα και φεύγοντας του είπε:

- Ίσως να μην τον δεις, όπως ακριβώς τον περιμένεις.

Ο τσαγκάρης επέστρεψε στο παράθυρο και συνέχισε να ψάχνει το Χριστό ανάμεσα στους περαστικούς. Σε λίγο πρόσεξε ένα κοριτσάκι που έκλαιγε. Έτρεξε, άνοιξε την πόρτα και το φώναξε μέσα.

- Έχασα τη μαμά μου, του λέει.

- Μη φοβάσαι, εγώ θα σε βοηθήσω να πας σπίτι σου, έλα πρώτα να ζεσταθείς.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017

«Μπράβο, τέλεια πάσα», φώναξαν τα παιδιά απ’ τις κερκίδες. Ο Νίκος φούσκωσε από υπερηφάνεια. Όμως, καθώς έκανε να κλωτσήσει τη μπάλα πρόσεξε τα πόδια του, είδε ότι ήταν ξυπόλυτος και φορούσε τις πιτζάμες του. Μάταια τότε προσπάθησε να φύγει τρέχοντας από το γήπεδο, γιατί γύρω του στέκονταν τα παιδιά της αντίπαλης ομάδας, που τον έδειχναν με το δάχτυλο και τον περιγελούσαν. Κρύος ιδρώτας τον περίλουσε. Φόβος και τρόμος τον κυρίεψαν και ανάπνεε με δυσκολία.

Τη στιγμή εκείνη όμως κάτι έγινε και ο Νίκος ξύπνησε και διηγήθηκε στην μητέρα του το φοβερό όνειρο μουρμουρίζοντας: «Ευτυχώς που ήταν όνειρο, γιατί το πραγματικό μας παιχνίδι θα γίνει το Σάββατο. Πρέπει να προπονηθώ και να φοράω και τη στολή μου».

Η μητέρα του, που καθόταν δίπλα του και διάβαζε την Καινή Διαθήκη, του διάβασε κάτι για να τον βοηθήσει. «Ντυθείτε με την πανοπλία που ο Θεός μας τη δίνει, για να μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου» και μετά του εξήγησε: «Πόσο γελοίος και ανόητος φαίνεται ένας παίχτης μέσα στο γήπεδο όταν μπει ξυπόλυτος με τις πιτζάμες του. Πριν αρχίσει το παιχνίδι φοράει πάντοτε την κατάλληλη στολή. Έτσι ακριβώς και ο κάθε πιστός Χριστιανός, πριν μπει στο στάδιο του αγώνα της ζωής, θα πρέπει να ντυθεί την κατάλληλη στολή, ώστε να μπορέσει να αντισταθεί όταν έρθει η ώρα της σατανικής επίθεσης».

Ιούλιος - Αύγουστος 2017

Η Βίκυ το έβρισκε δύσκολο ν’ αναγνωρίσει και να ομολογήσει τα σφάλματά της. Κάθε φορά που έκανε κάτι κακό, αντί να το ομολογήσει, προσπαθούσε να σκαρφιστεί μια ψεύτικη δικαιολογία για να καλύψει το σφάλμα της. Φυσικά, το ψέμα της στο τέλος αποκαλυπτόταν και η μητέρα της την τιμωρούσε.

Το καλοκαίρι οι γονείς της Βίκυς της χάρισαν ένα ρολόι. Ήταν πολύ όμορφο και όλα τα παιδιά θα το ζήλευαν.

Οι γονείς της της είπαν ότι αν το πρόσεχε, θα το είχε για πολλά χρόνια. Ακόμη της θύμισαν ότι θα πρέπει να το βγάζει κάθε φορά που κάνει μπάνιο στη θάλασσα.

Μια μέρα, ενώ έκανε μπάνιο στη θάλασσα, με τρόμο πρόσεξε ότι το ωραίο της ρολόι το είχε ακόμη στο χέρι της. Πετάχτηκε αμέσως έξω, το έβγαλε γρήγορα, το σκούπισε με την πετσέτα και το έφερε στο αφτί της. Το ρολόι όμως δεν δούλευε!

Ωχ, το αγαπημένο μου ρολόι, κλαψούρισε. Το κατέστρεψα και τώρα τι θα πω στους γονείς μου; Η Βίκυ δεν είχε το θάρρος να τους πει την αλήθεια.

Η Βίκυ φύλαγε το μυστικό της για τρεις, τέσσερεις μέρες, ώσπου ένα πρωινό ο πατέρας της τη ρώτησε:

– Βίκυ τι ώρα είναι;

Η Βίκυ τότε άλλαξε χρώμα.

– Δεν ξέρω. Το ρολόι μου σταμάτησε.

– Γιατί; είπε ο πατέρας της και το πήρε στα χέρια του. Παράξενο! Πώς δημιουργήθηκε αυτή η υγρασία κάτω από το γυαλί; αναρωτήθηκε ο πατέρας της.

– Δεν ξέρω ….Ίσως από τη χθεσινή βροχή, είπε η Βίκυ μπερδεύοντας τα λόγια της.

– Όχι Βίκυ. Χθες δεν έβρεξε καθόλου, είπε η μητέρα της που άκουγε παραδίπλα.

– Πες μου την αλήθεια, Βίκυ. Μήπως έκανες μπάνιο φορώντας το ρολόι σου;

Η Βίκυ που πιέστηκε για να πει την αλήθεια, τελικά ομολόγησε :

– Ναι, το ξέχασα στο χέρι μου.

– Γιατί δεν μου το είπες από την αρχή και προτίμησες να μου πεις ψέματα;

– Αν μας το έλεγες αμέσως, θα πηγαίναμε στο ρολογά. Φοβάμαι πως αχρηστεύθηκε.

– Αχρηστεύθηκε; Είπε η Βίκυ κλαίγοντας.

– Ποτέ, ποτέ πια ψέματα, μανούλα.

Τα ψέματα παιδιά μου είναι μια πολύ κακιά συνήθεια, που θα πρέπει να την εξομολογηθούμε στον Θεό, για να ζητήσουμε τη βοήθειά Του, ώστε να την αποβάλλουμε και να μη μας γίνει πάθος.

Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε: «Η αλήθεια μένει ζωντανή για πάντα, ενώ το ψέμα διαρκεί μονάχα μια στιγμή». «Ο Κύριος απεχθάνεται τους ψεύτες, μα Του είναι ευχάριστοι αυτοί που ζουν με την αλήθεια» (Παροιμίες 12: 19,22).

Μάιος - Ιούνιος 2017

Όταν γεννήθηκε ο Νίκος ήταν ένα τέλειο και όμορφο αγοράκι. Αργότερα όμως, συνέβη ένα ατύχημα που τον άφησε ανάπηρο για όλη του τη ζωή!

Όταν ο Νίκος ήταν στην πέμπτη τάξη του Δημοτικού, γνωρίστηκε με τον Λούη. Ο Λούης ήταν ένα πολύ ζωηρό παιδί. Ξεστόμιζε βρώμικες λέξεις και χαλούσε το παιχνίδι της παρέας με τη συμπεριφορά του. Στα διαγωνίσματα αντέγραφε και δεν άκουγε ούτε τους γονείς του ούτε τους δασκάλους του.

Ο Νίκος προσπαθούσε να τον βοηθήσει. Του έλεγε ότι ο Θεός λυπάται μ’ αυτά που κάνει και τον παρακαλούσε να πάει μαζί του στην Εκκλησία. Ο Λούης όμως αντιδρούσε και τον ειρωνευόταν λέγοντας:

– Εσύ πήγαινε κυρ-κατηχητούρη, εμένα άσε με ήσυχο!

Οι γονείς του Νίκου ανησυχούσαν και του έλεγαν να προσέχει από την κακή επιρροή του Λούη. Μια μέρα ο Λούης είπε:

– Έχω ανακαλύψει μια λίμνη που απέχει έξι χιλιόμετρα από ’δω. Έχει καθαρό νερό και είναι ό,τι πρέπει για κολύμπι. Έλα μαζί μου. Τι λες;

– Και πώς θα πάμε; ρώτησε ο Νίκος.

– Με τον ίδιο τρόπο που πηγαίνω εγώ, είπε με πονηριά ο Λούης. Κατόπιν, δείχνοντας το ρολόι του πρόσθεσε. Με το φορτηγό τρένο των δώδεκα!

– Τι εννοείς; ρώτησε με έκπληξη ο Νίκος.

– Σίγουρα είσαι καθυστερημένο! Δεν άκουσες ποτέ σου για λαθρεπιβάτες που «τρυπώνουν» στα τρένα;

– Α... αυτά δεν είναι για μένα, φίλε μου, είπε ο Νίκος κάνοντας μερικά βήματα πίσω.

– Δηλαδή, εγώ είμαι ο μόνος θαρραλέος που τολμά να πηδήξει κρυφά πάνω στα τρένα; είπε με κομπασμό ο Λούης.

– Κι εγώ θα τολμούσα, όμως….

– Μήπως φοβάσαι τους γονείς σου; τον διέκοψε ο Λούης.

– Όχι δεν τους φοβάμαι, αλλά τους αγαπώ και υπολογίζω τη γνώμη τους, είπε ο Νίκος με σταθερότητα.

– Είσαι δειλός και φοβητσιάρης, τον ειρωνεύτηκε ο Λούης.

– Ε, λοιπόν θα σου αποδείξω ότι δεν είμαι, είπε με πείσμα ο Νίκος και συμφώνησε να πάει μαζί του.

Με την κουβέντα πέρασε η ώρα και τα δύο αγόρια τρέξανε να προλάβουν το τρένο. Το τρένο όμως είχε ξεκινήσει και με ταχύτητα άφηνε το σταθμό. Ο Νίκος πρώτος κρεμάστηκε στο βαγόνι και προσπάθησε να συρθεί μέσα. Επειδή όμως το τρένο έτρεχε, γλίστρησε και ξαφνικά βρέθηκε κάτω από το βαγόνι. Τρομαγμένος τραβήχτηκε για να γλιτώσει, μα … τον πρόλαβαν οι πίσω ρόδες του βαγονιού και του έκοψαν το χέρι! Ο Λούης όταν τον είδε σωριασμένο μέσα στα αίματα, νόμισε ότι ήταν νεκρός. Τον εγκατέλειψε κι άρχισε να τρέχει πανικόβλητος. Αφού το τρένο απομακρύνθηκε, ο σταθμάρχης είδε το Νίκο και ειδοποίησε ασθενοφόρο για να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο.

Έτσι τραγικά τερματίστηκε η φιλία του Νίκου με το Λούη. Ο Νίκος όμως, επειδή ξέχασε τα λόγια των γονιών του, πλήρωσε πολύ ακριβά την κακή επιρροή του φίλου του.

Τα λόγια του Θεού, παιδιά μου, μας βοηθούν και μας προστατεύσουν. «Μην αφήνετε κανένα να σας παρασύρει. Καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία. Αυτή τον παρασύρει και τελικά τον εξαπατάει. Έπειτα, η επιθυμία αυτή συλλαμβάνει το κακό και γεννάει την αμαρτία. Και η αμαρτία όταν ολοκληρωθεί, φέρνει το θάνατο» (Ιάκωβος 1:14-15).

Μάρτιος - Απρίλιος 2017

Ήρθε η Άνοιξη! Η φύση ντύθηκε με τα ωραιότερα χρώματα. Ο κάμπος ζωντάνεψε με τα τιτιβίσματα των πουλιών και τις κραυγές των ζώων. Ήταν ηλιοβασίλεμα, όταν ένα παράξενο πλασματάκι έκανε την εμφάνισή του. Για κατοικία του είχε τη σκοτεινή ρωγμή ενός βράχου. Ήταν τετράποδο και είχε χρώμα και μέγεθος ποντικού. Όμως ποντίκι δεν ήταν. Είχε φτερά και μπορούσε να πετάξει, όμως πουλί δεν ήταν. Στις άκρες των φτερών είχε κάτι σαν γαντζάκια, μ’ αυτά πιάστηκε από ένα κλωνί και κρεμάστηκε ανάποδα. Από τη θέση αυτή παρατηρούσε όλη την κίνηση στον κάμπο.

Μπράβο, καλά το μαντέψατε. Ήταν μια νυχτερίδα. Καθώς, λοιπόν, η νυχτερίδα κουνιόταν πέρα – δώθε, παρατήρησε δυο ξεχωριστές παρατάξεις κάτω στον κάμπο. Δεν ήταν σίγουρη αν οργανώθηκαν έτσι σε δυο ομάδες για να παίξουν κάποιο παιχνίδι, ή μήπως αντιπαρατάχθηκαν για μάχη. Από τη συμπεριφορά τους κατάλαβε ότι μάλλον για μάχη συγκεντρώθηκαν.

Στη μια μεριά μαζεύτηκαν όλων των ειδών τα πτηνά, μικρά και μεγάλα, και σχημάτισαν ένα τάγμα. Φτερούγιζαν και τιτίβιζαν ανήσυχα, έτοιμα να επιτεθούν στην αντίθετη παράταξη. Από την άλλη μεριά του καταπράσινου κάμπου ήταν μαζεμένα όλων των ειδών τα ζώα, μικρά και μεγάλα. Βημάτιζαν ανυπόμονα, έτοιμα να ορμήξουν και να κατασπαράξουν τα πουλιά. Τα πουλιά πρώτα πρόσεξαν τη νυχτερίδα. Την πλησίασαν, της πρότειναν να ενωθεί μαζί τους για να βοηθήσει στη μάχη. Αλλά η νυχτερίδα απέφυγε με τη δικαιολογία:

– Εγώ ξέρετε, ανήκω στο βασίλειο των ζώων και δεν μπορώ να παραταχθώ μαζί σας.

Λίγο αργότερα, καθώς μερικά ζώα πηγαινόφερναν κάτω από το δέντρο, είδαν τη νυχτερίδα και φώναξαν:

– Ε, εσύ κατέβα κάτω και έλα να ενωθείς μαζί μας. Η νυχτερίδα και πάλι δικαιολογήθηκε:

– Εγώ, όπως βλέπετε, έχω φτερά, δεν μπορώ να έρθω μαζί σας.

Τη στιγμή που οι δυο παρατάξεις ήταν έτοιμες να ριχτούν στη μάχη και να αφανίσει η μια την άλλη, μια σοφή κουκουβάγια μπήκε στη μέση και τους συμβούλεψε:

– Ο κάμπος είναι μεγάλος και μας χωράει όλους. Ο πόλεμος δεν φέρνει καλά αποτελέσματα. Ας αφήσουμε τις κακίες και ας ζήσουμε όλοι αγαπημένοι.

Όλοι συμφώνησαν και η κάθε παράταξη αποφάσισε να γιορτάσει τη συνθήκη ειρήνης με γλέντι. Τότε η νυχτερίδα σκέφτηκε πως θα έκανε καλά να ενωθεί με μια από τις παρατάξεις και να πάρει μέρος στη γιορτή. Πρώτα πλησίασε τα πουλιά και ζήτησε να τη δεχτούν στη συντροφιά τους. Αλλά τα πουλιά δεν δέχτηκαν τη νυχτερίδα, που λίγο πριν απέκρουσε την πρότασή τους δηλώνοντας πως αυτή δεν ήταν πουλί. Κατόπιν πλησίασε τα ζώα και ζήτησε να ενωθεί μαζί τους. Τα ζώα μόνο που δεν ξέσκισαν τη νυχτερίδα, που όταν τη χρειάζονταν, αυτή δεν παρατάχθηκε μαζί τους.

Η νυχτερίδα μόνη και περιφρονημένη πέταξε πίσω στη σκοτεινή της κατοικία λέγοντας:

– Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτός που δεν ξέρει πού ανήκει, δεν ανήκει πουθενά. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να έχει φίλους.

Παιδί μου, στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν μονάχα δυο παρατάξεις ανθρώπων: του Θεού και του διαβόλου. Ο καθένας μας αποφασίζει σε ποια από τις δύο ανήκει. Αν δεν ξέρεις πού ανήκεις, σε ενθαρρύνω με αγάπη να κάνεις τον Ιησού Χριστό αρχηγό της ζωής σου και με θάρρος να Τον ομολογείς. Στο τέλος μονάχα αυτοί που ανήκουν στον Χριστό θριαμβεύουν μαζί Του. Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε τα λόγια του Θεού: «Διαλέξτε ποιον θέλετε να λατρεύετε» (Ιησούς του Ναυή 24:15 και Α΄ Βασιλέων 18:21).

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2017

Στις όχθες ενός ποταμού καμάρωνε πανύψηλη μια βελανιδιά. Μια χειμωνιάτικη μέρα, ξέσπασε τρομερή καταιγίδα και ο δυνατός αέρας που φυσούσε ξερίζωνε τα πάντα.

Η βελανιδιά όμως προσπαθούσε να αντισταθεί στον άνεμο, νομίζοντας ότι θα μπορούσε να κρατηθεί όρθια. Κάποια στιγμή, φύσηξε τόσο δυνατά, που η βελανιδιά σείστηκε ολόκληρη. Οι ρίζες της δεν την κράτησαν και τελικά, μη μπορώντας να μείνει όρθια, σωριάστηκε στο ποτάμι. Μάταια προσπαθούσε να αντισταθεί στην ορμή του ποταμιού κι έτσι άρχισε να παρασύρεται από τα ορμητικά νερά.

Μετά από λίγο συνάντησε στην άκρη του ποταμιού μερικές καλαμιές που στέκονταν αγέρωχες. Παράξενο! είπε μέσα της. Εγώ που ήμουν τόσο δυνατή, σωριάστηκα κάτω, ενώ αυτά τα καλάμια μπόρεσαν να μείνουν όρθια. Όταν η βελανιδιά, ακολουθώντας το ρεύμα του ποταμιού, πλησίασε τις καλαμιές, τις ρώτησε:

- Πώς μπορέσατε εσείς τα αδύνατα καλάμια να μείνετε όρθια μέσα σε αυτή την τρομερή καταιγίδα, ενώ εγώ η δυνατή βελανιδιά ξεριζώθηκα από τον άνεμο;

Τα καλάμια τότε απάντησαν:

– Κάθε φορά που σε έδερνε ο δυνατός άνεμος, εσύ πεισματικά σήκωνες το ανάστημά σου και πάλευες μαζί του, ενώ εμείς δεν του αντιστεκόμασταν. Όταν φυσάει δυνατά λυγίζουμε, σκύβουμε ελαφρά και τον αφήνουμε να περάσει πάνω από τα κεφάλια μας, χωρίς να τραντάξει τις ρίζες μας. Ξέρουμε ότι ο άνεμος είναι πολύ πιο δυνατός από εμάς και θα ήταν μεγάλη ανοησία αν προσπαθούσαμε να παλέψουμε μαζί του.

Παιδιά μου! Μέσα σε αυτή την ιστορία υπάρχει μια αλήθεια που θα πρέπει πάντοτε να την έχετε στο νου σας, ιδιαίτερα στα καβγαδάκια σας με τα άλλα παιδιά. Μη νομίζετε ότι εσείς έχετε μεγάλες δυνάμεις και μην υποτιμάτε τα άλλα παιδιά. «Όσο εξαρτάται από εσάς να ζείτε ειρηνικά με όλους» (Ρωμαίους 12:18). Επίσης, να είστε σίγουροι ότι εσείς που υποχωρείτε, στο τέλος θα βγείτε οι κερδισμένοι και όχι οι πληγωμένοι. Ένα ποιηματάκι λέει:

Αν αντίσταση να φέρεις

κάποτε δεν μπορείς,

προτιμότερο να ξέρεις

είναι να υποχωρείς.