Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015
Ο συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός δείχνει την πίστη του με την άγια ζωή του και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος σε έργα καλά. Η επιθυμία του συνειδητού Χριστιανού είναι να δοξάζεται ο Κύριος. Όσο πιο πολύ ο Κύριος φαίνεται δυνατός στη ζωή του πιστού, τόσο πιο πολύ ο Κύριος δοξάζει τον πιστό.
Περικυκλωμένος ο συνειδητός Χριστιανός από «νέφος αγίων» (Εβρ. 12:1), της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, καθώς και της Ιεράς Παραδόσεως, αισθάνεται την ανάγκη να ζήσει, να εργαστεί και να δείξει στο σύγχρονο ταλαιπωρημένο κόσμο μας ότι, με τη δύναμη του Κυρίου, τα αδύνατα γίνονται δυνατά (Μάρκος 9:23). Η χριστιανική, λοιπόν, πίστη μαρτυρεί έναν Παντοδύναμο και Πανάγαθο Θεό, ένα μεγάλο «ευεργέτη», έναν «δοτήρα παντός αγαθού» (Ιάκ. 1:17).
Η δύναμη και η αγάπη του Θεού στη ζωή του συνειδητού Χριστιανού και στη ζωή της Εκκλησίας είναι η μεγαλύτερη μαρτυρία της χριστιανικής πίστης σε κάθε αδιάφορο, άθεο και σκεπτικιστή.
Κάθε συνειδητός Χριστιανός, που δέχεται τον Κύριο ως Σωτήρα του και Κύριό του, ζει κάθε στιγμή σε ζωντανή σχέση με τον Θεό - Πατέρα μέσα στην Εκκλησία και στην καθημερινή ζωή. Το γεγονός αυτό του δίνει τη δύναμη να βλέπει και να αντιμετωπίζει τη ζωή από την πλευρά του Θεού. Και η πλευρά του Θεού είναι η πλευρά της νίκης και του θριάμβου.
Ο Θεός ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν νικήθηκε από κανέναν και από τίποτα. Ο Θεός ποτέ δεν φοβήθηκε κανέναν. Ο Θεός πάντοτε νικούσε, νικάει και θα νικάει. Ο Θεός είναι Παντοδύναμος, Παντοκράτορας, αλλά και Πανάγαθος. Μόνον ο Θεός συνδυάζει την υπερφυσική δύναμη με την υπερφυσική αγάπη. Ο σατανάς είναι δυνατός, όχι όμως παντοδύναμος και είναι πάντοτε κακός. Ο σατανάς δεν κάνει ποτέ καλό. Ο Θεός κάνει πάντοτε καλό. Ο σατανάς κάνει μόνο κακό, ακόμα και σ’ αυτούς που του έχουν παραδοθεί. Ο Θεός κάνει πάντοτε καλό και σ’ αυτούς που Τον αγαπούν και σ’ αυτούς που δεν Τον αγαπούν. «Βρέχει σε δίκαιους και άδικους και δίνει ζωή και πνοή και τα πάντα σε όλους» (Ματθ. 5:45).
Η δύναμη, λοιπόν, και η αγάπη του Θεού, ιδιαίτερα σ’ αυτούς που Τον αγαπούν και ζουν κάθε μέρα μαζί Του, είναι πάρα πολύ μεγάλη. Όσο ο πιστός Τον εκζητεί στην Εκκλησία, στη λατρεία, στην προσευχή και στη μελέτη του Λόγου Του, τόσο πιο πολύ ο Θεός φαίνεται δυνατός στη ζωή του και με τη ζωή του. Με τη δύναμη του Κυρίου ο πιστός κάνει ανδραγαθίες (Ψαλμ. 60:12). Με την αγάπη του Κυρίου γεμίζει τον κόσμο με έργα καλά (Α’ Πέτρου 2:12).
Μιχάλης Κανταρτζής
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014
«Αποτυχία! Αποτυχία!» φώναξε απελπισμένα η δεκαοκτάχρονη κοπέλα και τσαλάκωσε με νευρικότητα το φύλλο της εφημερίδας που κρατούσε. Όσο κι αν διάβασε προσεκτικά τα ονόματα, το δικό της δεν υπήρχε στη στήλη των επιτυχόντων. Μάταιο, λοιπόν, τόσο διάβασμα, τόσα ξενύχτια, τόσες στερήσεις για τα έξοδα του φροντιστηρίου! Ένας ανείπωτος πόνος διαπέρασε σαν βέλος τη νεανική της καρδιά.
«Αποτυχία στην επιλογή μου», λέει με σπαραγμό ο νέος που είχε δώσει όλη του την αγάπη και την εμπιστοσύνη στην όμορφη και γελαστή κοπέλα, η οποία τώρα αλλού χαρίζει την αγάπη της και τα νιάτα της.
Πόσες φορές η αποτυχία δεν οδηγεί στην απελπισία και σε απεγνωσμένα διαβήματα! Γιατί η απελπισία είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να καταστρέψει τον άνθρωπο.
Ο πόνος της απελπισίας αντιμετωπίζεται με το μοναδικό και αποτελεσματικό φάρμακο, που είναι η ελπίδα. Η ελπίδα, ενωμένη με την πίστη και την αγάπη, δίνει τη χαρά στη ζωή και τη νίκη πάνω στην απελπίσία. Ο Ψαλμωδός μας φωτίζει λέγοντας: <<Γιατί είσαι περίλυπος ψυχή μου; Γιατί ταράζεσαι μέσα μου; Έλπιζε στον Θεό>>. Σήκωσε τα μάτια σου ψηλά, δες το λαμπερό ήλιο που κάποτε φτάνει στη δύση του, όμως υπάρχει ελπίδα της ανατολής του πάλι το πρωί. Μη μείνεις όμως στην ελπίδα. Προχώρησε στην πίστη στον Χριστό, τον παντοδύναμο, τον πανάγαθο, που έχει ειδικευθεί μέσα στους αιώνες να ελευθερώνει τον άνθρωπο από την απελπισία. Ζήτησε τη βοήθειά Του. Δεν θα σου την αρνηθεί.
Η εξέλιξη της σύγχρονης ζωής δεν προσφέρει καμία ελπίδα στην αντιμετώπιση της απελπισίας. Οι άνθρωποι γίνονται όλο και περισσότερο υλιστές, ιδιοτελείς, φίλαυτοι, άγριοι και εγωκεντρικοί. Η μόνη φωτεινή αχτίδα βοήθειας είναι ο Χριστός. Ο Χριστός που δίνει, χωρίς να περιμένει να πάρει. Άνθρωποι απελπισμένοι από τη ζωή, όπως ο Ζακχαίος, ο Τελώνης, η Μαρία η Μαγδαληνή και ο ληστής πάνω στο σταυρό, βρήκαν παρηγοριά και ελπίδα στον Χριστό. Η απελπισία που τους κατείχε για την αμαρτωλή ζωή που ζούσαν, εξαφανίστηκε και αναστήθηκε η ελπίδα μιας νέας ζωής εδώ κάτω στη γη, αλλά και μιας υπέροχης ζωής μετά το θάνατο.
Όποιος, λοιπόν, θέλει να ελευθερωθεί από την απελπισία που κάνει τη ζωή του αφόρητη, δεν έχει παρά να στραφεί στον Χριστό και να ζητήσει την ελευθερία του από όλα τα δεινά. Ο Θεάνθρωπος έχει τη δύναμη και τη θέληση να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την απελπισία και να του δώσει ελπίδα και δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του με το κεφάλι ψηλά.
Μιχάλης Κανταρτζής
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2014
«Άλλωστε καθένας για τις δικές του πράξεις θα δώσει λόγο στον Θεό»
(Γαλάτας 6:5)
Στη σύγχρονη ζωή αφθονούν οι πιέσεις, τα φορτία και τα βάρη που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να σηκώσουμε. Μερικά από αυτά μπορούμε να τα μοιραστούμε με άλλους. Τα πιο πολλά, όμως, πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε και να τα κουβαλήσουμε μόνοι μας, με τη μεγάλη βοήθεια του Θεού.
Αν και, πολλές φορές, οι διάφορες αυτές δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε μας φαίνονται αβάσταχτες, στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός έχει ένα υπέροχο σχέδιο για μας. Ο καλός μας Πατέρας, ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις για τις οποίες εμείς είμαστε υπεύθυνοι, δίνει λύσεις που κυριολεκτικά μας καταπλήττουν.
Υπάρχει ένας όμορφος μύθος, που δείχνει πολύ καθαρά ότι τα φορτία μας μπορούν να γίνουν «γέφυρες ευλογίας». Ο μύθος αυτός έχει τον τίτλο «Το παραφορτωμένο μυρμήγκι».
Ένα μυρμήγκι αισθανόταν πολύ άσχημα γιατί έπρεπε να κουβαλήσει ένα κομμάτι άχυρο, που ήταν μακρύ και βαρύ γι’ αυτό. Με δυσκολία σερνόταν στο έδαφος και σε κάποια στιγμή σταμάτησε, γιατί δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο μ’ αυτό το βαρύ φορτίο που σήκωνε. Καθώς η κούρασή του όλο και μεγάλωνε, άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του και να θέλει να εγκαταλείψει τον αγώνα του. Και σαν να μην έφτανε αυτό το μεγάλο βάσανο που είχε, ένας δυνατός κρότος το έφερε μέσα σε ένα άνοιγμα του πεζοδρομίου. Αβοήθητο κι απελπισμένο στεκόταν εκεί μέσα χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Ξαφνικά, μια σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό του. Το φορτίο που κουβαλούσε τόση ώρα, θα μπορούσε να αποδειχτεί μια ευλογία. Προσεκτικά, έβαλε το μακρύ άχυρο κατά μήκος της τρύπας που βρισκόταν, ανέβηκε πάνω σ’ αυτό κι έφτασε ασφαλισμένο στο άλλο άκρο του άχυρου. Το βαρύ φορτίο είχε γίνει η γέφυρα της σωτηρίας του.
Ο μύθος αυτός έχει ένα πολύ χρήσιμο δίδαγμα. Το φορτίο που σηκώνουμε, μπορούμε να το παρομοιάσουμε με το δυνατό χέρι της αγάπης του Θεού στον ώμο μας. Μέσα στις αναποδιές και τις δοκιμασίες ο καλός Θεός μας δυναμώνει για να αντιμετωπίζουμε νικηφόρα κάθε δυσκολία. Αν το αναγνωρίσουμε αυτό και Τον εμπιστευτούμε, θα δούμε πως, εκείνο που αρχικά εμείς θεωρήσαμε σαν μεγάλο φορτίο, ο Κύριος το χρησιμοποίησε για να μας διδάξει, να μας φωτίσει, να μας κάνει πνευματικούς και να μας βγάλει νικητές για μια ακόμη φορά.
Αυτό που στην αρχή σκεφτόμασταν ότι ήταν ένα ασήκωτο φορτίο που δεν μπορούμε να το κουβαλήσουμε, ο Κύριος θα το χρησιμοποιήσει, ώστε να αυξήσει την πίστη μας και την εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν και να δοξαστεί ο Παντοδύναμος και Πανάγαθος στη ζωή μας και με τη ζωή μας. Ας μάθουμε, λοιπόν, να δοξάζουμε τον Κύριο για ό,τι μας συμβαίνει. Γιατί, ό,τι κι αν μας συμβαίνει, βοηθά και συνεργεί για το καλό μας, εφ’ όσον αγαπούμε τον Θεό φυσικά.
ΤΡΟΠΑΡΙΟΝ
Ευλογητός ει, Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το Άγιον, και δι’ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας. Φιλάνθρωπε, δόξα σοι.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος, ότε του πυρός τας γλώσσας, διένειμεν, εις ενότητα πάντας εκάλεσε, και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα.
ΤΡΟΠΑΡΙΟΝ
Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους μαθητάς, τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αυτών δια της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο λυτρωτής του κόσμου.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Την υπέρ ημών πληρώσας οίκονομίαν, και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος, και βοών τοις αγαπώσι σε. Εγώ ειμί μεθ’ υμών, και ουδείς καθ’ υμών.
ΤΡΟΠΑΡΙΟΝ
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ει και εν τάφω κατήλθες, αθάνατε, αλλά του άδου καθείλες την δύναμιν, και ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί μυροφόροις φθεγξάμενος. Χαίρετε, και τοις σοις αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος, ο τοις πεσούσι παρέχων ανάστασιν.
ΤΡΟΠΑΡΙΟΝ
Εν τη Γεννήσει, την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει, τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον.
ΤΡΟΠΑΡΙΟΝ
Μετεμορφώθης εν τω Όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αϊδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα, δόξα σοι.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Επί του Όρους μετεμορφώθης, και ως εχώρουν οι Μαθηταί σου την δόξαν σου, Χριστέ ο Θεός, εθεάσαντο, ίνα όταν σε ίδωσι σταυρούμενον, το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τω δε κόσμω κηρύξωσιν, ότι συ υπάρχεις αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα.