Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019

Η Πίστη Ανταμείβεται

Ο Σπότ ίσως να ήταν για όλους ένα συνηθισμένο σκυλάκι, όχι όμως και για τον Δήμο. Από τότε που ο πατέρας του το έφερε στο σπίτι, ο Δήμος τον αγάπησε και οι δυο τους έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ο Δήμος δεν είχε άλλα αδέλφια για να μοιράζεται την αγάπη του και έτσι ο Σπότ του έκλεψε όλη του την καρδιά.

Μια μέρα όμως ο Σπότ εξαφανίστηκε. Ο Δήμος γύρισε από το σχολείο και όταν το κατάλαβε, λυπήθηκε πάρα πολύ. Κοίταζε το αδειανό σπιτάκι του και τα ματάκια του βούρκωναν. Ανησυχούσε και άσχημες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Έτσι ο Δήμος βγήκε στις γειτονιές και άρχισε να ψάχνει και να ρωτάει, αλλά κανένας δεν του έδινε σημασία.

Αργά το βράδυ ο Δήμος γύρισε στο σπίτι κουρασμένος και απογοητευμένος, έτοιμος να κλάψει. Άδικα προσπάθησε η μητέρα του να τον παρηγορήσει. Έτσι, κοιμήθηκε κατάκοπος με μια κρυφή ελπίδα, ότι μόλις θα ξημέρωνε ο Σπότ θα γύριζε στο σπιτάκι του.

Η νύκτα πέρασε και το επόμενο πρωινό το σπιτάκι ήτανε άδειο. Αποφασισμένος για όλα ρώτησε τη μητέρα του: «Τι άλλο μπορώ να κάνω για τον αγαπημένο μου φίλο;». Η μητέρα του, αφού σκέφθηκε για λίγο, του απάντησε: «Από τη δική σου την πλευρά εσύ έκανες ό,τι μπορούσες. Ένα όμως δεν έκανες. Δεν προσευχήθηκες. Ο Θεός μπορεί να κάνει αυτό που εσύ δεν μπόρεσες».

Ο Δήμος γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι του και προσευχήθηκε. Αφού τελείωσε την προσευχή του, πήρε όσα χρήματα είχε στον κουμπαρά του, έτρεξε στα μαγαζιά και αγόρασε μια ωραία αλυσίδα με κολάρο.

Όταν τον ρώτησε η μητέρα του με απλότητα της απάντησε: «Αφού εμείς προσευχηθήκαμε στο Θεό να μας φέρει πίσω τον Σπότ, αγόρασα αυτήν την αλυσίδα, γιατί πιστεύω ότι ο φίλος μου ο Σπότ θα γυρίσει πίσω». Η μητέρα του συγκινημένη αγκάλιασε το μικρό παιδάκι, λέγοντάς του: «Και βέβαια. Ο Θεός θα μας τον φέρει πίσω».

Μερικές μέρες αναμονής πέρασαν, που ήταν αρκετές για να δοκιμαστεί η απλή παιδική πίστη. Έτσι, ένα πρωινό ο Δήμος ξύπνησε από τα γνώριμα γαυγίσματα του Σπότ. Επιτέλους ο Σπότ γύρισε στην αγκαλιά του μικρού αφέντη του. Φυσικά ο Σπότ, ποτέ δε μπόρεσε να διηγηθεί στο Δήμο την περιπέτειά του, ούτε ο Δήμος να εξηγήσει στον Σπότ την αγωνία του και τα δάκρυά του. Για να είναι όμως σίγουρος ο Δήμος ότι δεν θα ξανασυμβεί το ίδιο, του πέρασε στο λαιμό του καινούργιο κολάρο και την αλυσίδα.

Ο Θεός είναι αλήθεια ότι χρησιμοποιεί το καθετί που συμβαίνει στη ζωή μας, για να μας διδάξει να Τον αγαπάμε, να Τον εμπιστευόμαστε και να στηριζόμαστε στην υπόσχεσή Του: «Αφήστε όλες σας τις μέριμνες στο Θεό, γιατί αυτός φροντίζει για σάς» (Α΄ Πέτρου 5: 7).

Ιούλιος - Αύγουστος 2019

Μην Προσπαθείς να Ευαρεστήσεις τους Ανθρώπους

Ήταν μια ζεστή μέρα του Ιούλη και ο κυρ-Μήτσος ξεκίνησε για το ετήσιο πανηγύρι στο χωριό. Μαζί του πήρε το γιο του, το Στάθη και τον Κίτσο, το πιστό του γαϊδουράκι. Στο δρόμο συναντούσαν πολλούς συγχωριανούς που κατευθύνονταν στο πανηγύρι. Ένας περαστικός τότε πρόσεξε τον κυρ-Μήτσο που προχωρούσε πεζός με το γιο του και το γαϊδουράκι του και του είπε: «Γιατί τρέφεις αυτό το ζώο εφόσον δεν το καβαλάς; Εγώ φίλε μου εάν ήμουν στη θέση σου, δεν θα έκανα την ανοησία αυτή».

Σκέφτηκε ο κυρ-Μήτσος και συμφώνησε. Έβαλε λοιπόν το γιο του πάνω στο γαϊδουράκι και προχωρούσε δίπλα καμαρωτός. Δεν προχώρησαν όμως πολύ και συνάντησαν μια παρέα αντρών που κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Ο ένας από αυτούς πρόσεξε το παιδί πάνω στο γαϊδουράκι και είπε: «Για δέστε ένα τεμπέλη γιο, που καβαλάει αυτός, ενώ ο φουκαράς ο πατέρας πάει πεζός». Ο κυρ-Μήτσος, αφού σκέφτηκε λίγο, είπε στο γιο του να κατέβει για να καβαλήσει αυτός τον γάιδαρο. Ύστερα από λίγο, όπως προχωρούσαν, συναντήθηκαν με δυο γυναίκες, που κάθονταν στην αυλή και σχολίαζαν τον κάθε περαστικό. Είδαν τον κυρ-Μήτσο καβάλα στο γάιδαρο και είπαν: «Δες έναν άσπλαχνο πατέρα! Πώς του κάνει καρδιά να καβαλάει αυτός και το καημένο το παιδί να περπατά;».

Ο κυρ-Μήτσος τότε ντροπιάστηκε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Σκέφτηκε τότε για λίγο και ανέβασε και το γιο του στο γάιδαρο. Έτσι προχωρούσαν για το πανηγύρι. Όσο όμως πλησίαζαν, τόσο συναντούσαν περισσότερους, που τους κοιτούσαν παράξενα και κάτι έλεγαν μεταξύ τους. Στο τέλος κάποιος τόλμησε να μιλήσει: «Δεν ντρέπεστε εσείς δυο γάιδαροι να παραφορτώνετε έτσι το καημένο το ζώο;».

Ο κυρ-Μήτσος τότε με το γιο του πήδηξαν κάτω, τράβηξαν το ζώο στην άκρη και αλληλοκοιτάχτηκαν με απορία. Τι έπρεπε να κάνουν επιτέλους, για να τους ευχαριστήσουν όλους και να μην τους δίνουν αφορμή να τους περιγελούν;

Αυτός λοιπόν, που προσπαθεί παιδιά μου, να τους ευχαριστήσει όλους, στο τέλος δεν μπορεί να ευχαριστήσει κανέναν. Την αλήθεια αυτή ο απόστολος Παύλος ξεκάθαρα τη διατυπώνει: «Τι νομίζετε; Των ανθρώπων την εύνοια επιδιώκω τώρα ή του Θεού; Ή μήπως ζητώ να αρέσω στους ανθρώπους; Όχι, γιατί αν πράγματι ζητούσα να αρέσω στους ανθρώπους, δεν θα ήμουν υπηρέτης του Χριστού» (Γαλάτας 1:10).

Γι’ αυτό φροντίστε παιδιά μου, πρώτα τον Θεό να ευαρεστήσετε και το δικό Του το θέλημα να κάνετε στη ζωή σας. Μη σας μέλει για τους ανθρώπους, γιατί είναι αδύνατον να μπορέσετε όλους να τους ευχαριστήσετε.

Μάιος - Ιούνιος 2019

Ο Θεός Ακούει Τις Προσευχές Των Παιδιών

Ο Θεός ακούει τις προσευχές των μεγάλων, καθώς και των μικρών. Ο θείος Θωμάς ήταν άρρωστος. Υπέφερε από μια πολύ άσχημη αρρώστια. Πολλές φορές έπεφτε στο πάτωμα αναίσθητος. Είχε επιληψία. Μια μέρα ο θείος Θωμάς έμεινε στο σπίτι για κάτι δουλειές. Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι της πόρτας και, πριν προλάβει καλά-καλά ν’ ανοίξει, μπήκαν μέσα χαρούμενα τ’ ανήψια του, ο Κώστας και η Λένα. Ο θείος Θωμάς αγαπούσε πολύ τα μικρά ανηψάκια του και χάρηκε ιδιαίτερα με την επίσκεψή τους. Πέρασαν λίγες ώρες ευχάριστα μαζί. Ξαφνικά, ο θείος Θωμάς ένιωσε άσχημα και έπεσε αναίσθητος στο πάτωμα. Η Λένα κι ο Κώστας όμως δεν τρόμαξαν, γιατί πολλές φορές είχαν δει τον αγαπημένο τους θείο σ’ αυτή την κατάσταση. Τα παιδιά είχαν διαβάσει στην Αγία Γραφή ότι ο Χριστός θεράπευε όσους πήγαιναν κοντά Του κι ακόμη ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές των παιδιών Του. Έτσι, τα παιδιά ύψωσαν τη φωνή τους στον Θεό και προσευχήθηκαν με πίστη σ’ Εκείνον, να θεραπεύσει το θείο τους. Ξέρετε παιδιά ποιο ήταν το αποτέλεσμα της προσευχής; Ο θείος Θωμάς ποτέ πια δεν αρρώστησε από τότε. Ο Θεός τον θεράπευσε τέλεια και οριστικά. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του Κώστα και της Λένας, όπως ακούει και σήμερα τις προσευχές όλων των παιδιών Του.

Όσοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό έχουν το δικαίωμα να προσεύχονται, ζητώντας από τον Θεό ό,τι έχουν ανάγκη, κι Εκείνος, επειδή είναι γεμάτος έλεος και καλοσύνη, ακούει και απαντά στην κάθε προσευχή τους.

Μάρτιος - Απρίλιος 2019

Η Πέμπτη Εντολή

Στην Ελβετία, παιδιά, τη χώρα με τα χιόνια και τα ψηλά βουνά, έγινε η ιστορία που θα σας διηγηθώ. Και είναι αληθινή.

Πριν μερικά χρόνια, σ’ ένα χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στα 1.300 μέτρα, ζούσε ο Πέτρος με τη μητέρα του. Ήταν φτωχός κι ορφανός κι έτσι έπρεπε να βοηθάει όσο μπορούσε για να ζήσουν. Το καλοκαίρι, κάθε πρωί ανέβαζε τις κατσίκες του χωριού ψηλά στα όμορφα δροσερά λιβάδια για να βοσκήσουν. Εκεί πάνω, χαιρόταν ξένοιαστα τη φύση και είχε μάθει ν’ αγαπάει τον Θεό που τη δημιούργησε. Πόσο όμορφα τα είχε κάνει όλα, τον απέραντο ουρανό, τα σύννεφα, τα πανύψηλα έλατα και τα πολύχρωμα αγριολούλουδα!

Το χειμώνα, όταν το χιόνι σκέπαζε τα σπίτια και τις πλαγιές, τα ζώα έμεναν μέσα και ο Πέτρος έβρισκε τον καιρό να πάει στο σχολείο. Αγαπούσε τα γράμματα και διάβαζε πολύ για να φτάσει τα άλλα παιδιά. Ήταν υπάκουος κι ευγενικός με όλους και οι δάσκαλοι του φερόντουσαν με καλοσύνη.

Μια μέρα, στο σχολείο του μικρού χωριού έφτασε ο επιθεωρητής. Μπήκε και στην τάξη του Πέτρου. Ζήτησε από τα παιδιά να κάνουν ανάγνωση, τους ρώτησε ιστορία και αριθμητική και τέλος έφτασε και στα θρησκευτικά.

- Ποιος ξέρει να μου πει, παιδιά την πέμπτη εντολή;

Σώπασαν τα παιδιά, αλληλοκοιτάχτηκαν και κατέβασαν το κεφάλι.

Δειλά ο Πέτρος σήκωσε το χέρι του.

- Κύριε, εγώ δεν ξέρω να πω την πέμπτη εντολή όπως είναι γραμμένη, αλλά μπορώ να την πω όπως την καταλαβαίνω.

- Πες την όπως μπορείς, τον ενθάρρυνε ο επιθεωρητής.

- Μια φορά, άρχισε ο Πέτρος, είχαν έρθει στο χωριό δύο ξένοι ορειβάτες. Ήθελαν ν’ ανέβουν σε μια δύσκολη κορυφή, αλλά δεν ήξεραν το δρόμο. Ζήτησαν λοιπόν κάποιον οδηγό και τότε εγώ, επειδή ξέρω εκείνα τα μονοπάτια, προθυμοποιήθηκα να τους πάω. Όταν φτάσαμε στην κορυφή, οι ξένοι πρόσεξαν πως τα πόδια μου ήσαν γυμνά και πληγωμένα.

- Γιατί μικρέ δεν φοράς παπούτσια; με ρώτησαν.

- Δεν έχω παπούτσια, κύριε, είμαστε φτωχοί.

Οι ξένοι τότε μου έδωσαν αρκετά χρήματα για να πάρω παπούτσια. Αλλά εγώ, επειδή ήξερα ότι η μητέρα μου δεν είχε παπούτσια, αγόρασα για εκείνη παπούτσια και όχι για μένα.

Συγκινημένος ο επιθεωρητής είπε:

- Μπράβο παιδί μου, έτσι θέλει ο Θεός να εφαρμόζουμε την πέμπτη εντολή: «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στη γη».

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019

Το Μάθημα του Θωμά

Σ’ ένα μικρό χωριό ζούσε ο Θωμάς με την οικογένειά του. Οι δουλειές στο χωριό τελευταία δεν πήγαιναν καλά. Έτσι ο πατέρας του αναγκάστηκε να κλείσει το μαγαζί του και να φύγει στη μεγάλη πολιτεία, για να ζήσει την οικογένειά του. Όσο κι αν προσπάθησαν να βρουν διαφορετική λύση δεν τα κατάφεραν.

Η ημέρα που ο πατέρας θα έφευγε δεν άργησε να έρθει και ήταν η χειρότερη μέρα για το Θωμά. Ήταν πολύ στενοχωρημένος, γιατί σκεφτόταν ότι τώρα θα έβλεπε τον πατέρα του μόνο στις γιορτές ή μια φορά το μήνα. Όμως ήταν πια μεγάλος, δεν έκλαψε και αποφάσισε να είναι δυνατός και σκληρός. Αποχαιρέτησε τον πατέρα του ψύχραιμα σαν μεγάλος άντρας και κλείστηκε στο δωμάτιό του για ώρες, προσπαθώντας να μην κλαίει. Το βράδυ όμως κάθε μέρα έκλαιγε συνέχεια. Μόνο όταν ήταν δίπλα του η μητέρα του σταματούσαν τα δάκρυά του.

Οι επόμενες μέρες κυλούσαν ήσυχα, όμως η καρδιά του Θωμά ήταν γεμάτη πίκρα και απογοήτευση. Απορούσε για όλα αυτά που συνέβησαν. Γιατί ο καλός Θεός που, όπως του έλεγαν, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, τους άφησε έτσι, χωρίς να τους βοηθήσει; Οι σκέψεις του αυτές τον έκαναν να θυμώνει με τον Θεό και στο σχολείο άρχισε να φέρεται απότομα σε όλους. Ήταν συνέχεια αφηρημένος και μοναχικός. Δεν διάβαζε τα μαθήματά του, η βαθμολογία του έπεσε και η δασκάλα αποφάσισε να καλέσει τη μητέρα του για να συζητήσουν το πρόβλημα.

Το ίδιο βράδυ στο σπίτι, η μητέρα με το Θωμά συζήτησαν «όπως οι μεγάλοι». Μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως μας αρέσουν, όχι επειδή ο Θεός είναι κακός και θέλει να μας βλέπει να στενοχωριόμαστε. Θέλει όμως να μάθουμε να Τον αγαπούμε, όχι από συμφέρον ή μόνο για να μας δίνει. Θέλει ακόμη να μάθουμε να υπομένουμε για να μπορούμε έτσι να βοηθάμε και άλλους ανθρώπους που έχουν προβλήματα, ίσως μεγαλύτερα από τα δικά μας.

«Κάνε υπομονή καλέ μου Θωμά και θα δεις ότι κάτι καλό θα βγει από αυτή την περιπέτεια», είπε η μητέρα του τελειώνοντας.

Πραγματικά, μετά από μερικούς μήνες ο πατέρας επέστρεψε, έχοντας βγάλει αρκετά χρήματα, ώστε να ανοίξει πάλι το μαγαζάκι του. Όλους αυτούς τους μήνες όμως ο Θωμάς δεν έπαψε να κάνει υπομονή και να προσεύχεται, γιατί αυτά είναι τα δυο κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα της χαράς και της ευτυχίας.

* * * *

Σ΄όλα τα παιδιά ευχόμαστε χαρούμενη χρονιά

με αγάπη και πίστη στο Χριστό