Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Η Ιστορία Μιας Έκτρωσης Που Δεν Έγινε
(Irina Roxana IONESCU)
Γράφω από τη θέση μιας μητέρας που έπρεπε να διαλέξει και διάλεξε σωστά. Και αυτό υπό τις συνθήκες που είχα εγώ η ίδια δημιουργήσει, κάνοντας ό,τι χειρότερο μπορούσα για να φθάσω σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση.
Ήμουν έγκυος στην 11η εβδομάδα όταν το ανακάλυψα. Επειδή έπασχα από μανιοκαταθλιπτική ψύχωση έπαιρνα δύο δυνατά τοξικά φάρμακα (το Fluanxol και την Carbamazepine). Δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση να κάνω παιδί με τον άνδρα που είχα κοιμηθεί σαν από απόγνωση και τον οποίο δεν τον ήθελα δίπλα μου.
Σκεφτόμουν ότι ίσως η θεραπεία που έκανα θα λειτουργούσε από μόνη της ως αντισυλληπτικό. Και να που βρέθηκα έγκυος, με τον κίνδυνο να γεννήσω ένα ανάπηρο παιδί. (Το Carbamazepine που έπαιρνα τους τρεις πρώτους μήνες μπορεί να προκαλέσει βλάβη στη σπονδυλική στήλη του παιδιού.) Ήμουν υπό μεγάλη πίεση. Η γυναικολόγος μου είπε να κάνω αποβολή όσο πιο γρήγορα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα φάρμακα που πήρα και τη ψυχική μου κατάσταση. Η μητέρα μου με πίεζε κατατρομαγμένη για το τι μπορεί να επακολουθήσει, ο πατέρας του παιδιού το ίδιο. Όμως η εναλλακτική λύση –η έκτρωση– με τρόμαζε ακόμη πιο πολύ: θα γινόμουν δολοφόνος του ίδιου του παιδιού μου, στερώντας του το πιο θεμελιώδες δικαίωμα μιας ανθρώπινης ύπαρξης, το δικαίωμα να ζήσει.
Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος, έτυχε να δω στη τηλεόραση μια εκπομπή που αναφερόταν σε παιδιά με σοβαρές αναπηρίες. Άλλα είχαν σύνδρομο Down, άλλα είχαν γεννηθεί χωρίς χέρια ή πόδια, αλλά έδειχναν ευτυχισμένα που οι γονείς τους διάλεξαν για αυτά τη ζωή.
Δεν είχε σημασία που εγώ ήμουν άρρωστη, ανύπανδρη, άνεργη και με τη σκοτεινή προοπτική να γεννήσω ένα παιδί ανάπηρο.
Το παιδί που βρισκόταν στη κοιλιά μου θα διάλεγε τη ζωή ……
Γι’ αυτό ήταν η μοναδική ευκαιρία να δει το φως της ημέρας. Η γενετική το έχει αποδείξει προ πολλού: είμαστε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Έτσι, παλεύοντας πρώτα με τις φοβίες μου και τα αρνητικά μου συναισθήματα, αποφάσισα να αφεθώ στο έλεος και τη συγχώρεση του Ιησού Χριστού και της Παναγίας, στην οποία προσευχόμουν ακατάπαυστα να μην πέσουν οι αμαρτίες πάνω στο παιδί μου και να γεννηθεί υγιές.
Αν και δεν επιθυμούσα να γίνω μητέρα, από τη στιγμή που αποφάσισα να απορρίψω τη τρομακτική εναλλακτική λύση της έκτρωσης, αισθανόμουν μέσα μου ψυχική ειρήνη και ψυχική δύναμη.
Αν και μέχρι τους εννέα μήνες δεν ήταν καθόλου εύκολα (έβγαλα ένα φρονιμίτη που με πονούσε τρομερά, πέρασα δύο ιώσεις και μια βαριά γρίπη τον έβδομο μήνα, ενώ τον τελευταίο μήνα είχα τα πόδια υπερβολικά πρησμένα και ανεβασμένη τη πίεση), ωστόσο χωρίς να πάρω κάποιο φάρμακο από αυτά που έπαιρνα για τα νεύρα, η ψυχική μου κατάσταση ήταν σταθερή.
Τελικά γέννησα τον Ιανουάριο του 2004. Ο γιατρός που με είχε μαλώσει επειδή ήθελα να γεννήσω παρά τα προβλήματά μου, ανακοίνωσε πρώτα στους γονείς μου ότι είχαν μια υγιέστατη εγγονή που ζύγιζε 3,900kg.
Είδα την κόρη μου Ιωάννα την επομένη ημέρα και νόμιζα ότι ονειρεύομαι. Και όλα αυτά, επειδή από μια στιγμή και μετά χρησιμοποίησα την ελευθερία του να διαλέξω, σεβόμενη την ελευθερία μιας ανθρώπινης ύπαρξης.
(Περιοδικό Lumea Creditei, Νοέμβριος 2008)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2019
Καθήκοντα Γονέων
Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος προς τους γονείς λέει: «Εκτρέφετε αυτά (τα τέκνα) εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. 6:4) και τους προτρέπει να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους, όπως αρμόζει σε χριστιανούς. Όλοι οι χριστιανοί στο άγιο βάπτισμα αναγεννήθηκαν στην νέα, αγία χριστιανική ζωή και υποσχέθηκαν να υπηρετούν και να ευαρεστούν τον Κύριο με πίστη και συνέπεια. Αλλά για να μη διαφθαρούν οι βαπτισμένοι και πέσουν στην άθλια κατάσταση της αμαρτίας, και εφαρμοσθεί σ’ αυτούς η παροιμία, «κύων επιστρέψας επί το ίδιον εξέραμα, και, ύς λουσαμένη εις κυλισμόν βορβόρου» - «σκυλί που γύρισε στο ξέρασμά του και χοίρος, που αφού λουστεί και καθαριστεί, κυλιέται πάλι μέσα στο βούρκο» (Β’ Πέτρ. 2:22), χρειάζεται η καλή αγωγή των παιδιών, όσο ακόμη είναι μικρά. Καλή αγωγή, από ενωρίς, για να προλάβει κανείς τον κατήφορο. Με πολύ πόνο βλέπουμε να καταστρέφονται πολλά παιδιά στο άνθος της νεότητάς τους. Και η καταστροφή αυτή έχει σαν αιτία πολλές φορές την αδιαφορία των γονέων.
Πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους να μάθουν καλές τέχνες που θα τους εξυπηρετήσουν σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Άλλοι πάλι έχουν καημό να μάθουν ξένες γλώσσες και για τον σκοπό αυτό ξοδεύουν πολλά χρήματα. Για την χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους όμως κανένα ενδιαφέρον, καμία μέριμνα. Τέτοιοι γονείς γεννούν παιδιά για την πρόσκαιρη ζωή μόνο και τους κλείνουν την πόρτα της αιωνιότητας
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ομιλώντας για τους αδιάφορους γονείς και για τις ολέθριες συνέπειες της κακής αγωγής, λέει: «Οι γονείς, ο οποίοι δεν ενδιαφέρονται για την χριστιανική αγωγή των παιδιών τους, πέφτουν σε αμάρτημα σοβαρότερο από της παιδοκτονίας. Διότι οι παιδοκτόνοι χωρίζουν το σώμα από τη ψυχή, ενώ οι αδιάφοροι γονείς ρίχνουν και το σώμα των παιδιών τους και την ψυχή στην γέενα του πυρός. Μετά τον σωματικό θάνατο εξ’ άλλου έρχεται η ανάσταση και τον καταργεί, τον πνευματικό όμως τίποτε δεν μπορεί να τον νικήσει. Για τον λόγο αυτό, γονείς ακούστε τι σας ζητείται: «Ανατρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
(Πορεία προς τον ουρανό π. Τύχωνα Ζαντόνσκ, σελ. 137, 138)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019
Οι Γονείς Απαραίτητοι Για Τα Παιδιά
Ο Θεός μας δίνει τα παιδιά από την πρώτη στιγμή που γεννιούνται. Το έκανε έτσι για να μας μοιάζουν, να μιλούν όπως κι εμείς και να μας μιμούνται με φυσικότητα σε ότι κάνουμε.
Αλήθεια, τι θαυμάσια ευκαιρία να τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν σωστά. Αν φερθούμε σοφά και τα διδάξουμε με υπομονή, επιμονή και σοφία ξανά και ξανά όλα εκείνα που έχουν σχέση με τη σωστή συμπεριφορά τους στην οικογένεια, στη συντροφιά τους, στην κοινωνία, τότε θα βγουν αληθινά τα λόγια του Παροιμιαστή: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού και δεν θέλει απομακρυνθεί απ’ αυτήν ουδέ όταν γεράσει» (Παροιμ. 22:6).
Τα παιδιά μας χρειάζονται πάντοτε. Ιδιαίτερα, όταν είναι στη βρεφική ηλικία. Το βρέφος ταυτίζει τη ζωή του με τη ζωή της μητέρας του. Κάθε συμπεριφορά μας έχει καλή ή κακή επίδραση στο χαρακτήρα του βρέφους. Το μικρό καταλαβαίνει πάρα πολλά, χωρίς να μπορεί να εκφραστεί. Μαθαίνει κάθε μέρα, πληγώνεται ή χαίρεται, μαθαίνει ν’ αγαπάει ή να αντιπαθεί. Ο χαρακτήρας του διαμορφώνεται σιγά - σιγά, αλλά σίγουρα μ’ αυτά που ζει.
Ο αριθμός των κρουσμάτων φοβίας και μανίας καταδίωξης όλο και μεγαλώνει. Οι ψυχαναλυτές, οι ψυχίατροι και οι άλλοι ειδικοί ψάχνουν να βρουν την αιτία. Η αιτία όμως είναι απλή. Στην παιδική ηλικία φώλιασε ο φόβος μέσα στην τρυφερή καρδιά των παιδιών. Και ενώ το γνωρίζουν αυτό οι γονείς, εξακολουθούν να τα αφήνουν τις νύχτες μόνα τους ή συντροφιά με την γιαγιά ή με κάποια κοπέλα. Κι αυτό για να μην στερηθούν τη διασκέδαση, την κοινωνική ζωή και τις απολαύσεις του κόσμου. Το παιδάκι θα κοιμόταν πιο γρήγορα και πιο ήρεμα αν κοντά του βρισκόταν η μητέρα του, που θα του κρατούσε το χεράκι και θα χάιδευε το κεφαλάκι του.
Ίσως όλα αυτά να φαίνονται αναχρονιστικά στην εποχή που η άμβλωση αποποινικοποιήθηκε, ο θεσμός του γάμου βάλλεται και τα παιδιά γεννιούνται για να δοθεί το όνομα του παππού και της γιαγιάς ή για να αποδειχτεί στους άλλους ότι μπορεί να κάνουν παιδιά.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, αληθινούς γονείς. Χρειαζόμαστε πατέρες που θα ασκούν την πατρική εξουσία με σύνεση και σοφία. Χρειαζόμαστε μητέρες που θα παίρνουν στα γόνατά τους τα μικρά παιδιά τους για να τους μάθουν την αλήθεια, την υπομονή. Χρειαζόαστε γονείς που θα πιστεύουν στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής τους, ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τη σύνεση και τη σοφία του Θεού.
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Η Ταλαιπωρία Των Παιδιών Εξαιτίας Των Γονέων
– Γέροντα, μια μητέρα μας ρώτησε, τι να κάνει που η κόρη της βρίζει την Παναγία.
– Να εξετάσει από πού ξεκινάει το κακό. Μερικές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις φταίνε οι γονείς. Όταν οι ίδιοι δεν συμπεριφέρονται καλά, δεν βοηθούν τα παιδιά και εκείνα μιλούν με αναίδεια. Τότε δέχονται μια επήρεια δαιμονική και αντιδρούν άσχημα. Άλλοτε πάλι οι γονείς νομίζουν ότι με το ζόρι θα κάνουν καλά παιδιά. Μπαίνει και ο εγωισμός και τους μιλούν με αγανάκτηση, ενώ πρέπει να τους φέρονται πάντα με το καλό.
Σήμερα μια γυναίκα με έσκασε! Έχει ένα παιδάκι και το δέρνει αλύπητα. Από τη φοβία το κακόμοιρο τρέμει, δεν μπορεί να μιλήσει, έπαθαν τα νεύρα του. «Έχει δαιμόνιο», της λένε και αυτή το αφήνει νηστικό, για να φύγει δήθεν το δαιμόνιο. «Δεν του δίνω να φάει, μου είπε, για να φύγει το δαιμόνιο». «Βρε, είσαι στα καλά σου; Της λέω. Δώσε στο παιδί να φάει. Κοίταξε, τα δικά σου δαιμόνια να φύγουν. Εσύ έγινες αφορμή και σακατεύτηκε το παιδί. Το παιδί δεν έχει δαιμόνιο, τρέμει, γιατί φοβάται εσένα που το δέρνεις! Το κοινωνάς τακτικά;» «Όχι», μου λέει. Άντε να συνεννοηθείς!
– Γέροντα μήπως επειδή μερικές φορές βρίζει, γι’ αυτό λένε ότι έχει δαιμόνιο;
– Βρίζει! Όταν με το ζόρισμα που του κάνει η μάνα πάει να το πνίξει, δεν ξέρει κι εκείνο τι κάνει μετά. Κρίμα το καημένο! Δαιμονισμένη είναι η μάνα του, δεν είναι το παιδί.
Πάντως θα δούμε παράξενα πράγματα την ημέρα της Κρίσεως! Στα χρόνια της ειδωλολατρίας οι μητέρες έκαιγαν τα παιδιά τους μπροστά στο άγαλμα του Μολόχ (Λευιτικό 18:21 και 20:2-4, Δ΄ Βασ. 23:10,13, Ιερεμ. 39:35) για να συμμετάσχουν στην δοξολογία προς τον θεό! Αν γνώριζαν τον πραγματικό Θεό, τι θυσίες θα έκαναν! Αυτές θα έχουν ελαφρυντικά την ημέρα της Κρίσεως, γιατί παρασύρθηκαν. Οι σημερινές όμως μητέρες με την αδιαφορία που έχουν για τα παιδιά τους τι ελαφρυντικά θα έχουν; Θα τους πει ο Θεός: «Εσείς γνωρίζατε τον αληθινό Θεό, βαπτιστήκατε, τόσα ακούσατε, τόσα μάθατε, ο Ίδιος ο Θεός σταυρώθηκε για να σας σώσει και τι κάνατε; Βαριόσασταν να πάτε τα παιδιά σας να τα κοινωνήσετε στην Εκκλησία! Εκείνες νόμιζαν ότι ο Μολόχ είναι ο αληθινός Θεός και πρόσφεραν θυσία ακόμη και τα παιδιά τους. Εσείς τι κάνατε;» (Γέρων Παϊσιος, σελ. 88,89).
Μάιος - Ιούνιος 2019
Μάθε το παιδί σου να Προσεύχεται
«Είναι ώρα για ύπνο και πρέπει να προσευχηθείς» ή «ο Θεός είναι καλός, ευχαρίστησέ Τον για το φαγητό που σου έδωσε» είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες εκφράσεις των γονέων προς τα παιδιά τους. Δυστυχώς, όμως, πάρα πολύ συχνά διαπιστώνουμε τη δυσκολία των παιδιών να πουν τις μικρές παιδικές τους προσευχές. Για το λόγο αυτό αισθανόμαστε απογοητευμένοι και προβληματισμένοι, επειδή, ενώ πολλές φορές έχουμε διδάξει τα παιδιά μας να προσεύχονται, το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι γονείς και οι μεγαλύτεροι, γιαγιάδες και παππούδες, ξεχνούν μία μεγάλη αλήθεια: Τα παιδιά μιμούνται και παιδαγωγούνται σύμφωνα με αυτό που βλέπουν από τους μεγαλύτερους. Πώς θέλουμε τα παιδιά μας να προσεύχονται στο Θεό, όταν αυτά δεν έχουν δεί ποτέ εμάς να προσευχόμαστε; Πώς θα μάθουν να ευχαριστούν το Θεό για την τροφή ή την υγεία, εάν πρώτα δεν δούν εμάς να βρισκόμαστε στα γόνατα και να ευχαριστούμε το Δημιουργό για την ημέρα που πέρασε, για το φαγητό που προμήθευσε, για την υγεία μας, για την προστασία Του, για την οδηγία μέσα στη ζωή μας;
Παρακάτω δίνουμε 5 απλές συμβουλές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά να κατανοήσουν την σπουδαιότητα της προσευχής. Αφήστε τα παιδιά σας να σας δούν. Τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμα των άλλων. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας πρέπει να δούν την ημέρα μας κάτω από την προσευχή και τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Γίνε το παράδειγμα στα παιδιά σου μέσα από τη δική σου ζωή:
1. Μοιραστείτε το πρόβλημά σας μαζί τους
Τις περισσότερες φορές όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στην οικογένεια, οι γονείς προσεύχονται στο Θεό να δώσει λύση χωρίς να συμμετέχουν στην προσευχή και τα παιδιά. Προσευχηθείτε μαζί τους και δώστε τους την ευκαιρία να εκθέσουν τον πρόβλημα της οικογένειας και αυτά στο Θεό με το δικό τους τρόπο.
2. Συνοδεύστε τα παιδιά σας με μία προσευχή
Καθημερινά έχουμε την ευκαιρία να διδάξουμε την προσευχή στα παιδιά μας με απλό και σύντομο τρόπο. Προσευχηθείτε μαζί τους πριν αυτά φύγουν για το σχολείο η την εκδρομή τους, ζητώντας την προστασία και την καθοδήγησή τους από το Θεό. Ζητείστε από τα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Πολλές φορές τα λόγια της προσευχής έρχονται να τους υπενθυμίσουν αυτά που προσευχήθηκαν κατά τη διάρκεια των σχολικών μαθη-
μάτων τους και να συμπεριφερθούν κόσμια και χριστιανικά σε καθημερινές περιστάσεις.
3. Δημιουργείστε έναν κατάλογο προσευχής
Γράψτε όλα τα ονόματα συγγενών και φίλων, φτιάξτε έναν κατάλογο με άτομα που χρειάζονται την προσευχή σας. Δώστε τη δυνατότητα στα παιδιά σας να έχουν και το δικό τους κατάλογο με τα αγαπημένα τους πρόσωπα από την οικογένεια, τους συγγενείς, φίλους και συμμαθητές τους, αλλά και από ανάγκες που αυτά βλέπουν και γνωρίζουν.
4. Φτιάξτε έναν κατάλογο ευχαριστίας
Όταν οι προσευχές απαντιώνται, σε θέματα που είχαν σχέση με τα παιδιά σας, μάθετέ τα να ευχαριστούν το Θεό γι’ αυτό. Θα ήταν καλό μία φορά την εβδομάδα, να προσευχόμαστε για τα θετικά αποτελέσματα που προέκυψαν μέσα στη συγκεκριμένη εβδομάδα.
5. Συμβουλεύστε και συγχρόνως προσευχηθείτε
Όταν το παιδί μας έρχεται να μας πει ένα προβλήματα, π.χ. σε σχέση με κάποιο συμμαθητή του, συμβουλεύστε το και συγχρόνως προσευχηθείτε μαζί του για θετική έκβαση στο πρόβλημα που το απασχολεί. Συμβουλεύστε το και προσευχηθείτε συγχρόνως. Ποτέ μην κάνετε μόνο το ένα ή μόνο το άλλο.
Πηγή: Ζωντανό Ιστολόγιο (http://istologio.org/)