Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2018
Ο Άγιος Παΐσιος Μιλά για την Αντοχή της Μητέρας
Η μάνα πονάει, κουράζεται, αλλά δεν αισθάνεται ούτε τον πόνο ούτε την κούραση. Ζορίζει τον εαυτό της, αλλά επειδή αγαπά τα παιδιά της, αγαπά το σπίτι της, όλα τα κάνει με χαρά. Θυμάμαι, η μάνα μου, όταν ήμασταν μικρά, έπρεπε να κουβαλάει το νερό από την βρύση που ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μας, έπρεπε να μαγειρεύει, να ζυμώνει, να πλένει τα ρούχα, να πηγαίνει και στο χωράφι. Έκανε δηλαδή όλες τις δουλειές, είχε κι εμάς τα παιδιά να τη ζαλίζουμε και να κάνει και το ...δικαστήριο, όταν μαλώναμε. Έλεγε όμως: «Αυτό είναι το καθήκον μου, είμαι υποχρεωμένη να τα κάνω όλα, χωρίς να γογγύζω». Το έλεγε με την καλή έννοια. Αγαπούσε το σπίτι, αγαπούσε τα παιδιά της και δεν κουραζόταν με τις δουλειές. Όλα τα έκανε με την καρδιά της, με χαρά.
Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ η μητέρα αγαπά το σπίτι. Παρόλο που περνά η ηλικία, θυσιάζεται πιο πολύ για να μεγαλώσει και τα εγγονάκια της. Και ενώ οι δυνάμεις της λιγοστεύουν, επειδή όμως το κάνει με την καρδιά της, έχει περισσότερο κουράγιο και από τον άνδρα, αλλά και από το κουράγιο που είχε στα νιάτα της.
-Και στην αρρώστια, Γέροντα Παΐσιε, η γυναίκα έχει μεγαλύτερη ψυχραιμία από τον άνδρα.
-Ξέρεις τι γίνεται; Η μητέρα, με τις αρρώστιες του παιδιού, έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές την αρρώστια και έχει πολλές εμπειρίες. Θυμάται πόσες φορές ανέβηκε ο πυρετός και ξανακατέβηκε. Είδε διάφορες σκηνές, το παιδί να πνίγεται ή να λιποθυμάει και με ένα – δυό χτυπήματα να συνέρχεται κ.λ.π.
Ο άνδρας δεν τα βλέπει αυτά και δεν έχει τέτοιες εμπειρίες. Γι’ αυτό, αν δει το παιδί καμιά φορά με πυρετό ή λίγο χλωμό, πανικοβάλλεται και αρχίζει: «Το παιδί χάνεται! Τι θα κάνουμε τώρα; Τρέξτε, φωνάξτε τον γιατρό»!
(Γέροντας Παΐσιος, 1924-1994, σελ. 18)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2017
Του είπα κάποτε:
– Γέροντα, δεν μπορώ να συνεργασθώ μ’ αυτόν τον αδελφό… είναι γκρινιάρης.
– Μωρέ εσύ έχεις εγωισμό. Το ξέρεις; Απ’ αυτόν τα παθαίνεις όλα.
– Το ξέρω, Γέροντα, τον έχω από μικρός. Εύχεσθε να μου δώσει ο Θεός ταπείνωση στην καρδιά μου.
– Όταν η καρδιά έχει την αγία ταπείνωση, όλα τα βλέπει καλά και ζει στην επίγεια Άκτιστη Εκκλησία του Θεού από τώρα.
– Ταπείνωση όχι αυτή που τη λέμε με λόγια, ούτε αυτή που νομίζουμε ότι αποκτήσαμε. Η ταπείνωση, η αγία, είναι δώρο Θεού στην ψυχή. Τη δίνει ο Θεός όταν εύρει καθαρή προετοιμασία. Τότε επιβλέπει με ευχαρίστηση και έλκει την ψυχή αυτή προς Εαυτόν.
– Λοιπόν κι εσύ μη λες «αυτός είναι γκρινιάρης, αυτός ζηλιάρης, αυτός θυμώνει» κ.λ.π. Μη λες «δεν μπορώ να κάνω μαζί του, δεν κάνω ποτέ».
Αυτός δεν είναι τρόπος. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο, δεν είναι χριστιανικό. Έτσι δεν είσαι καθόλου στην αγάπη του Θεού. Έτσι ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τη χάρη του Θεού, διότι τον ξεχώρισες από τους αδελφούς σου.
Αντίθετα, θα παραβλέπεις τις αδυναμίες τους και χωρίς να τις μιμείσαι, θα γίνεσαι ένα με αυτούς στη συνεργασία. Ό,τι θέλουν και όπως το θέλουν. Έτσι το θέλουν; Έτσι. Αλλιώς; Αλλιώς.
Με αυτό τον τρόπο καταστρέφονται τα τείχη που μας χωρίζουν από τους αδελφούς μας. Έτσι συνδεόμεθα με τον Χριστό.
Όσο πιο πολύ συνδέεσαι καθημερινά με τους αδελφούς σου, τόσο περισσότερο εισέρχεσαι μυστικά μέσα στην αγάπη του Χριστού.
(«Ανθολόγιο Συμβουλών», Γερ. Πορφυρίου)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017
Στο θέμα της κοινής πνευματικής ζωής, που θεμέλιο έχει την καθημερινή κοινή προσευχή του ζεύγους και αγκαλιάζει όλες τις εκδηλώσεις της ζωής τους, είναι αλήθεια πως γίνονται πολλά και μεγάλα λάθη. Εκείνοι που είναι πιο θερμοί στα πνευματικά, είναι δύσκολο πολλές φορές να καταλάβουν ότι αρετή δεν είναι ό,τι νομίζουν ως αρετή, αλλά το να γίνουν τοις πάσι τα πάντα, για να σώσουν τον συνοδοιπόρο της ζωής τους.
Αρετή είναι να βιώνουμε σύμφωνα με τον αποστολικό λόγο: «Εγενόμην τοις ασθενέσιν ως ασθενής, ίνα τους ασθενείς κερδίσω». Και αν κάποια στιγμή χρειασθή να μιλήσουμε για κάτι στον σύντροφό μας, ας ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας υποδεικνύει ο αββάς Ισαάκ: «Πίστευε ότι για κάθε πράγμα χρειάζεσαι διδαχή, και θα βρεθής σε όλη σου τη ζωή σοφός… Αν ειπής κάτι από τα χρειαζούμενα, να μιλήσης σαν μαθητής και όχι σαν αυθέντης με αναίδεια. Να κατακρίνης τον εαυτό σου από πριν και να δηλώσης σ’ αυτόν που σε ακούει ότι είσαι κατώτερός του,… κι έτσι να τον παρακινήσης, να ακούση τα λόγια σου και να σπεύση να τα εφαρμόση… ό,τι μπορείς να πης, πες το με δάκρυα, για να ωφελήσης και τον εαυτό σου και τους ακροατές σου, και η χάρις του Θεού να είναι μαζί σου».
Ο λόγος του αββά Ισαάκ είναι οδηγός στην κοινή πορεία της αγάπης του ζεύγους. Γράφει ο μεγάλος διδάσκαλος της πνευματικής ζωής: «Σταυρώσου και μη σταυρώσης… Αδικήσου και μην αδικήσης. Συκοφαντήσου και μη συκοφαντήσης…Να ευφραίνεσαι με εκείνους που ευφραίνονται και να κλαίς με εκείνους που κλαίνε, διότι τούτο είναι γνώρισμα της καθαρότητας. Με τους αρρώστους αρρώστησε, με τους αμαρτωλούς πένθησε… Να μην ελέγχης ούτε να ονειδίζης κανένα, ούτε τους πολύ κακούς στη διαγωγή. Άπλωσε το πανωφόρι σου στον αμαρτωλό και σκέπασέ τον. Και αν δεν μπορής να πάρης επάνω σου τα πταίσματά του… τουλάχιστον δείξε υπομονή και μην τον ντροπιάσεις».
(«Το Μυστήριο του Γάμου», Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 51,52)
Ιούλιος - Αύγουστος 2017
Βασική προϋπόθεση για μια οικογενειακή ζωή είναι η προσπάθεια κάθε μέλους της οικογένειας να κάνει τα αγαπητά του πρόσωπα ευτυχισμένα και χαρούμενα.
Ο συναγωνισμός στο σπίτι πρέπει να είναι ποιος θα κάνει περισσότερο ευτυχισμένο τον άλλο. Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο: «Τόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε το Γιο Του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν, 3:16). Ο Θεός αγάπησε και έδωσε, δεν αγάπησε για να πάρει. Η αγάπη πάντοτε δίνει. Πάντοτε ψάχνει να βρει τρόπους να δείξει με έργα και σωστή συμπεριφορά την αγάπη. Έτσι, ο άνθρωπος που μαθαίνει να δίνει, όχι μό νο κάνει τους άλλους χαρούμενους, αλλά και ο ίδιος γεμίζει με χαρά. Όπως το μίσος κάνει κακό σ’ αυτόν που το έχει, έτσι και η αγάπη κάνει καλό σ’ αυτ όν που την έχει και τη δέχεται.
Άλλη βασική προσπάθεια για μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή είναι η αποδοχή όλων των μελών της οικογένειας από όλους. Ευτυχισμένος αισθάνεται ο άνθρωπος, όταν ξέρει ότι οι άλλοι τον αγαπούν και τον δέχονται όπως είναι. Ο Χριστιανός είναι ο ώριμος εκείνος άνθρωπος που δέχεται τον εαυτό του, τον κόσμο γύρω του και τον Θεό όπως είναι. Όταν ο καθένας στην οικογένεια έχει σαν βασική αρχή να αγαπά τον άλλο όπως είναι και να συμπεριφέρεται με χριστιανικό τρόπο, τότε κι αυτός ο ίδιος, αλλά και η οικογένεια, ζουν την υπέροχη χριστιανική ζωή, που είναι η φυσιολογική, η ανθρώπινη, αλλά και η θεία ζωή.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι κι εμείς έχουμε τα δικά μας μειονεκτήματα. Όπως, λοιπόν, θέλουμε οι άλλοι να μας δέχονται και να μας παραδέχονται όπως είμαστε, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς σ’ αυτούς.
Μιχάλης Κανταρτζής
Μάιος - Ιούνιος 2017
Πριν μερικά χρόνια, παρακολούθησα ένα σεμινάριο για την οικογένεια. Ο ομιλητής ήταν ένας γαλήνιος άνθρωπος, πολύ μορφωμένος, μεγάλος σε ηλικία και με κάτασπρα μαλλιά. Έλεγε εξαιρετικά πράγματα. Όταν ήρθε στο θέμα του διαζυγίου, μεταξύ άλλων είπε: «Όταν ήμουν μικρό παιδί, οι γονείς μου μάλωσαν πάρα πολύ μπροστά μου. Τα τραύματα που γέμισαν την ευαίσθητη παιδική μου ψυχή, είναι ζωντανά ακόμα και σήμερα».
Αν θέλεις να είσαι αγαπητέ μου ένας σωστός γονιός, πάρε τη δυναμική απόφαση να μη μαλώνεις ποτέ μπροστά στα παιδιά σου. Μην υβρίζεις η υποτιμάς και συκοφαντείς τον/την σύζυγό σου μπροστά στα παιδιά σου.
Κάνε υπομονή όταν τα παιδιά σου είναι μπροστά και μίλησε αργότερα, όταν θα είστε μόνοι και πιο ψύχραιμοι. Τα παιδιά μας είναι τρυφερές προσωπικότητες, που πληγώνονται ανεπανόρθωτα. Όταν μεγαλώσουν, δεν θα μπορούν να φερθούν σωστά, ούτε σε σένα που θα έχεις γεράσει ούτε στο σύζυγό τους. Όσο δίκιο κι αν έχουμε, χρειάζεται, για το καλό των παιδιών μας, να συγκρατιόμαστε.
Ο Απ. Παύλος στο θέμα αυτό μας φωτίζει με τα παρακάτω λόγια: «Όλα μου επιτρέπονται, αλλά όλα δεν συμφέρουν. Όλα μου επιτρέπονται, αλλά εγώ δεν θα αφήσω τον εαυτόν μου να εξουσιαστεί από τίποτα» (Α’ Κορινθ. 6:12). Ενώ, λοιπόν, μπορούμε να αμυνθούμε ή να επιτεθούμε στο σύζυγό μας με δυναμικό τρόπο, δεν το κάνουμε, για το καλό των παιδιών μας. Και ο Θεός που βλέπει ότι δεν ζητάμε το δίκιο μας ούτε αντιδρούμε με απρεπή τρόπο, θα μας χαρίσει οπωσδήποτε τη δική Του ειρήνη, αλλά και την ικανοποίηση ότι κάναμε το σωστό, παραμερίζοντας τον εγωισμό και την υπερηφάνεια μας.
Μιχάλης Κανταρτζής