Μάιος - Ιούνιος 2018
Ο Δεκάλογος των Συζύγων
1. Μην κάνετε το δάσκαλο στο/στη σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.
2. Ο γάμος είναι μια διαρκής, αλλά ωραία περιπέτεια, που βοηθάει να ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας και να γνωρίσουμε το Θεό.
3. Το σύντροφό μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του, και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Η οικογένεια είναι παλαίστρα και γυμναστήριο.
4. Προσπαθείτε να καταλάβετε το/τη σύζυγό σας. Μην λησμονείτε ότι ο άντρας σκέφτεται περισσότερο με τη στεγνή λογική, ενώ η γυναίκα με την καρδιά.
5. Μην προσπαθείτε να επιβάλετε τη γνώμη σας και να διορθώσετε το/τη σύντροφό σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας.
6. Με την πίστη, την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζονται νικηφόρα όλες οι δυσκολίες της ζωής.
7. Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός. Δε μας σώζει η επίθεση κατά του συντρόφου μας, αλλά η επίθεση κατά του εγώ μας.
8. Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας είναι να αγαπάει ο πατέρας τη μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.
9. Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί (να χωράει μέσα του τον άλλον όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι).
10. Ο γάμος είναι «Μυστήριο μέγα», που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με τη Θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια.
Πηγή: http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=141&t=2890
Μάρτιος - Απρίλιος 2018
Οι Σύζυγοι ως Ζεύγος Αγάπης
H αγαπητική ενότητα του άνδρα και της γυναίκας μέσα στο γάμο εκφράζεται με τη φράση «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Εκείνοι που πριν το μυστήριο του γάμου ήταν δύο, τώρα γίνονται ένα σώμα. Δύο πρόσωπα που, ενώ διατηρούν τη μοναδικότητά τους, πορεύονται σε μία κοινή ζωή αγάπης και προσφοράς.
Η αγαπητική ένωση των συζύγων είναι το μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο της συμπορεύσεώς τους. «Ο πραγματικός πλούτος, η μεγαλύτερη περιουσία, είναι όταν ο άνδρας δεν βρίσκεται σε διχόνοια με τη γυναίκα του, αλλά είναι ενωμένοι σαν να είναι ένα σώμα. Έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν, λέγει. Αυτοί οι άνθρωποι, είτε φτωχοί είναι είτε άσημοι, είναι οι πιο καλότυχοι απ’ όλους, αφού κερδίζουν την αληθινή ηδονή, και περνούν τη ζωή τους με συνεχή γαλήνη». Αυτός είναι επιτυχημένος γάμος: Δύο σώματα σε μια ψυχή. Παντού και πάντα μαζί με τον Χριστό.
Με την ιερολογία του μυστηρίου του γάμου, η Εκκλησία εύχεται να δώσει ο Θεός στους συζύγους ομόνοια ψυχών και σωμάτων. Ο λόγος αυτός εκφράζει το βάθος της αγάπης που θα προσπαθήσουν να βιώσουν ο άνδρας και η γυναίκα. Αγάπη που αγκαλιάζει ολόκληρη την ύπαρξη των συζύγων: Ψυχές και σώματα.
Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας γι’ αυτή τη στενή ενότητα του ζεύγους στο γάμο, κάνει αναφορά στη σχέση του Χριστού με την Εκκλησία: «Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω, ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας… Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής,… ίνα ᾖ αγία και άμωμος. Ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά».
Από τη γυναίκα ζητείται η εν αγάπη υποταγή στην κεφαλή, που είναι ο άνδρας, σαν να υποτάσσεται στον ίδιο τον Χριστό (ως τω Κυρίω). Από τον άνδρα ζητείται αγάπη προς την γυναίκα παρόμοια με την αγάπη του Χριστού προς την Εκκλησία (καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν). Από την κεφαλή (τον άνδρα) ζητείται να αγαπά το σώμα, και από το σώμα (τη γυναίκα) να αγαπά με σεβασμό και υποταγή την κεφαλή.
(Το Μυστήριον του Γάμου, Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 31,32)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2018
Ο Άγιος Παΐσιος Μιλά για την Αντοχή της Μητέρας
Η μάνα πονάει, κουράζεται, αλλά δεν αισθάνεται ούτε τον πόνο ούτε την κούραση. Ζορίζει τον εαυτό της, αλλά επειδή αγαπά τα παιδιά της, αγαπά το σπίτι της, όλα τα κάνει με χαρά. Θυμάμαι, η μάνα μου, όταν ήμασταν μικρά, έπρεπε να κουβαλάει το νερό από την βρύση που ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μας, έπρεπε να μαγειρεύει, να ζυμώνει, να πλένει τα ρούχα, να πηγαίνει και στο χωράφι. Έκανε δηλαδή όλες τις δουλειές, είχε κι εμάς τα παιδιά να τη ζαλίζουμε και να κάνει και το ...δικαστήριο, όταν μαλώναμε. Έλεγε όμως: «Αυτό είναι το καθήκον μου, είμαι υποχρεωμένη να τα κάνω όλα, χωρίς να γογγύζω». Το έλεγε με την καλή έννοια. Αγαπούσε το σπίτι, αγαπούσε τα παιδιά της και δεν κουραζόταν με τις δουλειές. Όλα τα έκανε με την καρδιά της, με χαρά.
Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ η μητέρα αγαπά το σπίτι. Παρόλο που περνά η ηλικία, θυσιάζεται πιο πολύ για να μεγαλώσει και τα εγγονάκια της. Και ενώ οι δυνάμεις της λιγοστεύουν, επειδή όμως το κάνει με την καρδιά της, έχει περισσότερο κουράγιο και από τον άνδρα, αλλά και από το κουράγιο που είχε στα νιάτα της.
-Και στην αρρώστια, Γέροντα Παΐσιε, η γυναίκα έχει μεγαλύτερη ψυχραιμία από τον άνδρα.
-Ξέρεις τι γίνεται; Η μητέρα, με τις αρρώστιες του παιδιού, έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές την αρρώστια και έχει πολλές εμπειρίες. Θυμάται πόσες φορές ανέβηκε ο πυρετός και ξανακατέβηκε. Είδε διάφορες σκηνές, το παιδί να πνίγεται ή να λιποθυμάει και με ένα – δυό χτυπήματα να συνέρχεται κ.λ.π.
Ο άνδρας δεν τα βλέπει αυτά και δεν έχει τέτοιες εμπειρίες. Γι’ αυτό, αν δει το παιδί καμιά φορά με πυρετό ή λίγο χλωμό, πανικοβάλλεται και αρχίζει: «Το παιδί χάνεται! Τι θα κάνουμε τώρα; Τρέξτε, φωνάξτε τον γιατρό»!
(Γέροντας Παΐσιος, 1924-1994, σελ. 18)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2017
Του είπα κάποτε:
– Γέροντα, δεν μπορώ να συνεργασθώ μ’ αυτόν τον αδελφό… είναι γκρινιάρης.
– Μωρέ εσύ έχεις εγωισμό. Το ξέρεις; Απ’ αυτόν τα παθαίνεις όλα.
– Το ξέρω, Γέροντα, τον έχω από μικρός. Εύχεσθε να μου δώσει ο Θεός ταπείνωση στην καρδιά μου.
– Όταν η καρδιά έχει την αγία ταπείνωση, όλα τα βλέπει καλά και ζει στην επίγεια Άκτιστη Εκκλησία του Θεού από τώρα.
– Ταπείνωση όχι αυτή που τη λέμε με λόγια, ούτε αυτή που νομίζουμε ότι αποκτήσαμε. Η ταπείνωση, η αγία, είναι δώρο Θεού στην ψυχή. Τη δίνει ο Θεός όταν εύρει καθαρή προετοιμασία. Τότε επιβλέπει με ευχαρίστηση και έλκει την ψυχή αυτή προς Εαυτόν.
– Λοιπόν κι εσύ μη λες «αυτός είναι γκρινιάρης, αυτός ζηλιάρης, αυτός θυμώνει» κ.λ.π. Μη λες «δεν μπορώ να κάνω μαζί του, δεν κάνω ποτέ».
Αυτός δεν είναι τρόπος. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο, δεν είναι χριστιανικό. Έτσι δεν είσαι καθόλου στην αγάπη του Θεού. Έτσι ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τη χάρη του Θεού, διότι τον ξεχώρισες από τους αδελφούς σου.
Αντίθετα, θα παραβλέπεις τις αδυναμίες τους και χωρίς να τις μιμείσαι, θα γίνεσαι ένα με αυτούς στη συνεργασία. Ό,τι θέλουν και όπως το θέλουν. Έτσι το θέλουν; Έτσι. Αλλιώς; Αλλιώς.
Με αυτό τον τρόπο καταστρέφονται τα τείχη που μας χωρίζουν από τους αδελφούς μας. Έτσι συνδεόμεθα με τον Χριστό.
Όσο πιο πολύ συνδέεσαι καθημερινά με τους αδελφούς σου, τόσο περισσότερο εισέρχεσαι μυστικά μέσα στην αγάπη του Χριστού.
(«Ανθολόγιο Συμβουλών», Γερ. Πορφυρίου)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017
Στο θέμα της κοινής πνευματικής ζωής, που θεμέλιο έχει την καθημερινή κοινή προσευχή του ζεύγους και αγκαλιάζει όλες τις εκδηλώσεις της ζωής τους, είναι αλήθεια πως γίνονται πολλά και μεγάλα λάθη. Εκείνοι που είναι πιο θερμοί στα πνευματικά, είναι δύσκολο πολλές φορές να καταλάβουν ότι αρετή δεν είναι ό,τι νομίζουν ως αρετή, αλλά το να γίνουν τοις πάσι τα πάντα, για να σώσουν τον συνοδοιπόρο της ζωής τους.
Αρετή είναι να βιώνουμε σύμφωνα με τον αποστολικό λόγο: «Εγενόμην τοις ασθενέσιν ως ασθενής, ίνα τους ασθενείς κερδίσω». Και αν κάποια στιγμή χρειασθή να μιλήσουμε για κάτι στον σύντροφό μας, ας ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας υποδεικνύει ο αββάς Ισαάκ: «Πίστευε ότι για κάθε πράγμα χρειάζεσαι διδαχή, και θα βρεθής σε όλη σου τη ζωή σοφός… Αν ειπής κάτι από τα χρειαζούμενα, να μιλήσης σαν μαθητής και όχι σαν αυθέντης με αναίδεια. Να κατακρίνης τον εαυτό σου από πριν και να δηλώσης σ’ αυτόν που σε ακούει ότι είσαι κατώτερός του,… κι έτσι να τον παρακινήσης, να ακούση τα λόγια σου και να σπεύση να τα εφαρμόση… ό,τι μπορείς να πης, πες το με δάκρυα, για να ωφελήσης και τον εαυτό σου και τους ακροατές σου, και η χάρις του Θεού να είναι μαζί σου».
Ο λόγος του αββά Ισαάκ είναι οδηγός στην κοινή πορεία της αγάπης του ζεύγους. Γράφει ο μεγάλος διδάσκαλος της πνευματικής ζωής: «Σταυρώσου και μη σταυρώσης… Αδικήσου και μην αδικήσης. Συκοφαντήσου και μη συκοφαντήσης…Να ευφραίνεσαι με εκείνους που ευφραίνονται και να κλαίς με εκείνους που κλαίνε, διότι τούτο είναι γνώρισμα της καθαρότητας. Με τους αρρώστους αρρώστησε, με τους αμαρτωλούς πένθησε… Να μην ελέγχης ούτε να ονειδίζης κανένα, ούτε τους πολύ κακούς στη διαγωγή. Άπλωσε το πανωφόρι σου στον αμαρτωλό και σκέπασέ τον. Και αν δεν μπορής να πάρης επάνω σου τα πταίσματά του… τουλάχιστον δείξε υπομονή και μην τον ντροπιάσεις».
(«Το Μυστήριο του Γάμου», Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 51,52)