Ιούλιος – Αύγουστος 2023
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Η εμφάνιση του Χριστού (Μέρος Β’)
Στόχο από παιδί ο γέροντας Παΐσιος είχε την αιωνιότητα, τη χάρη, την αλήθεια, τον ίδιο τον Θεό. Τιμούσε την ανθρώπινη φύση του, δεν την περιφρονούσε, δεν ντρεπόταν γι’ αυτήν, δεν την αδικούσε.
Από την παιδική του ηλικία ήταν ένα μυστήριο ανεξιχνίαστο για πολλούς. Όμως η καρδιά του χωρούσε όλους χωρίς διακρίσεις. Ήταν αυθεντικός, φιλάνθρωπος, δοτικός, παρότι ζούσε στη μοναξιά, στη σιωπή. Ήταν ολόκληρος μία αγάπη για όλους, μία αγάπη για όλη την πλάση. Μέσα στην αγάπη του αυτή κρύβονταν όλες οι αρετές.
Ο Θεός δεν ήταν για τον Αρσένιο (μετέπειτα Παΐσιο), ειδικά μετά τη θεοπτία που του χαρίστηκε, μία αφηρημένη ιδέα που πρέπει να πιστέψεις. Ούτε η προσωποποίηση του καλού που πρέπει να θαυμάσεις, ούτε μία απόμακρη οντότητα που πρέπει να ανακαλύψεις. Πίστευε από παιδάκι 15 χρόνων ότι ο Θεός είναι πρόσωπο που πρέπει ο καθένας από εμάς να συναντήσει. Ότι η λογική του Ευαγγελίου διαποτίζεται από τη λογική του Σταυρού, ότι στην Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση ο Εσταυρωμένος είναι ο Βασιλεύς της Δόξης. Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και την κερδίζουν οι βιαστές της.
(Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου, Μ. Βιτάλης, σελ. 48-49)
Μαΐος – Ιούνιος 2023
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Η εμφάνιση του Χριστού
Τα όσα τώρα θα διαβάσετε παρακάτω, που είναι τόσο συγκλονιστικά, τα διηγήθηκε ο ίδιος ο γέροντας Παΐσιος:
Από 11 χρονών διάβαζα βίους Αγίων και έκανα νηστείες και αγρυπνίες. Ο αδερφός μου ο μεγαλύτερος έπαιρνε και έκρυβε τους βίους. Δεν κατάφερε όμως τίποτα. Πήγαινα στο δάσος και συνέχιζα. Κάποιος φίλος του τότε, ο Κώστας, του είπε: «Θα σου τον κάνω εγώ να τα παρατήσει όλα». Ήρθε λοιπόν και μου ανέπτυξε τη θεωρία του Δαρβίνου. Κλονίστηκα τότε και είπα: «Θα πάω να προσευχηθώ και αν ο Θεός είναι Θεός, τότε θα μου παρουσιαστεί για να πιστέψω».
Πήγα και άρχισα μετάνοιες και προσευχή για ώρες, αλλά τίποτε! Στο τέλος, τσακισμένος σταμάτησα. Μου ήρθε τότε στη σκέψη κάτι που μου είχε πει ο Κώστας: «Παραδέχομαι ότι ο Χριστός είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος, ενάρετος, τον οποίο εμίσησαν από φθόνο για την αρετή του και τον καταδίκασαν οι συμπατριώτες του». Τότε είπα: «Αφού είναι τέτοιος, και άνθρωπος να ήταν, αξίζει να τον αγαπήσω, να τον υπακούσω και να θυσιαστώ για αυτόν. Δεν θέλω ούτε παράδεισο, ούτε τίποτε. Για την αγιότητα και την καλοσύνη του αξίζει κάθε θυσία.» Ο Θεός περίμενε την αντιμετώπισή μου.
Ύστερα από αυτό παρουσιάστηκε ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε άφθονο φως! Φαινόταν από τη μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μου είπε: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται». Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοιχτό στο αριστερό του χέρι.
Η θεοπτία, η παρουσία του ίδιου του Χριστού, είναι ένα γεγονός που διέλυσε τους λογισμούς αμφιβολίας από τον 15χρονο τότε Αρσένιο. Γνώρισε με τη χάρη του Θεού τον Χριστό, ως Θεό αληθινό και Σωτήρα του κόσμου.
(Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου, σελ. 47-48, Μ. Βιτάλης)
Μάρτιος - Απρίλιος 2023
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Πόνος και Ασθένεια
Ο πόνος είχε γίνει ο μόνιμος σύντροφος της ζωής του Γέροντα Παϊσίου, ισόβιος συνοδός και συνοδοιπόρος. Δεχόταν τις επώδυνες αρρώστιες, όχι μόνο με υπομονή αλλά και με ευχαριστία, με δοξολογία. Δεχόταν με ταπείνωση τα γεγονότα με την ταπείνωση της αποδοχής του θεϊκού θελήματος. Μπορούσε να παραβλέπει τον πόνο, να μην σταματά τον κανόνα του. Έλεγε: «Εσύ (πόνε), τη δουλειά σου και εγώ τη δική μου» και συνέχιζε να προσεύχεται. Και παρότι πονούσε υπερβολικά, αντιμετώπιζε τις δοκιμασίες, τις προσωπικές του ανηφόρες και δυσκολίες, έχοντας τον Χριστό μέσα του, έχοντας τον Θεό κοντά του.
Ακόμα όμως και τις στιγμές της αδυναμίας, όταν ο πόνος γίνεται ανυπόφορος για πολλές ημέρες και είχε την αίσθηση της εγκατάλειψης του Θεού, τότε ήταν που βίωνε ξαφνικά την προσωπική του ανάσταση.
Είχε τη γλύκα, ότι και αν πονάω και αν δοκιμάζομαι και αν στερούμαι, έχω μέσα μου την αίσθηση και την εμπειρία της πνευματικής Του παρουσίας. Ότι η παρουσία του Θεού υπάρχει για να δώσει στον καθένα μας την αίσθηση της σωτηρίας. Όχι της υγείας, της δύναμης, της ατέλειωτης ζωής σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά τον πόθο της αθανασίας.
Έπασχε ο Γέροντας από εκτεταμένες βρογχεκτασίες και από λανθασμένη διάγνωση και θεραπεία είχε πολλές αιμοπτύσεις. Όταν εγχειρίστηκε στους πνεύμονες, κρυολόγησε και του έδωσαν ισχυρή αντιβίωση ενώ ήταν νηστικός. Τότε είναι που του φάνηκε σαν να ξεφλουδίστηκαν τα έντερά του. Έκτοτε απέκτησε μεγάλη ευαισθησία και είχε συχνά ενοχλήσεις.
Τον πείραζε πολύ το κρύο στην Παναγούδα και με τα πρώτα κρύα του Φθινοπώρου άναβε την κτιστή θερμάστρα που είχε φτιάξει ο ίδιος.
Αντιμετώπισε για μερικούς μήνες πρόβλημα με τη μέση του. Είχε δισκοπάθεια και πονούσε πολύ. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε στο Σινά, όπως πήγε κάποια στιγμή να σηκώσει μόνος του μία βαριά πέτρα από γρανίτη.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε συχνά αιμορραγία στα έντερα, που σταδιακά μεγάλωνε. Έφτανε να πηγαίνει συνέχεια στο μέρος όλη την νύχτα και να βγάζει μόνο αίμα. Αρνιόταν όμως να κάνει εξετάσεις και να νοσηλευτεί. Η ασθένειά του επιδεινωνόταν και η ακατάσχετη αιμορραγία δεν αναχαιτιζόταν. Παρ’ όλα αυτά υπέμενε τη δοκιμασία χωρίς να πάρει φάρμακα. Κάποιες φορές λιποθυμούσε στην αυλή της καλύβης του. Το εντυπωσιακό είναι ότι κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας η αιμορραγία σταματούσε.
(Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ.183, 184)
Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2023
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Το Υπερκόσμιο Θέαμα Στην Αγρυπνία
Ήταν 28 Σεπτεμβρίου του 1992. Σε ένα κελί της Καψάλας γινόταν αγρυπνία προς τιμήν του Οσίου Ισαάκ του Σύρου. Μεταξύ των πατέρων ήταν και ο Γέροντας Παΐσιος που ευλαβείτο ιδιαίτερα τον Άγιο Ισαάκ.
Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική και την αγρυπνία παρακολουθούσαν και δύο Ορθόδοξοι Λιβανέζοι, ένας κληρικός και ένας νέος. Σε μια στιγμή γυρίζει να πει κάτι ο κληρικός στον νέο και βλέπει τον Γέροντα Παΐσιο όρθιο, υπερυψωμένο από το έδαφος εικοσιπέντε με τριάντα εκατοστά, να κρατά με το αριστερό του χέρι το κομποσκοίνι του και να βρίσκεται ολόκληρος μέσα στο φως. Λουσμένος σε ουράνιο φως! Τα ακάλυπτα μέρη του σώματος, το πρόσωπο και τα χέρια του εξέπεμπαν φως πολύ δυνατό!
Αντικρίζοντας το ασυνήθιστο αυτό υπερκόσμιο θέαμα, του ήρθε να φωνάξει, αλλά η φωνή του δεν έβγαινε παρά την προσπάθεια του (προσωρινή αφωνία). Βλέποντας την κατάπληξη του κληρικού, ο νέος γύρισε προς τα πίσω και είδε και αυτός το θέαμα. Ο Άγιος Παΐσιος είχε λίγο σκυμμένο το κεφαλάκι του, φαινόνταν να είναι ευτυχισμένος και μειδιούσε.
Ξαφνικά το φως δυνάμωσε τόσο και θαμπωμένοι κληρικός και νέος, δεν μπορούσαν να τον αντικρύσουν. Αυτό κράτησε μερικά λεπτά και μετά επανήλθε ο Γέροντας σε φυσιολογική κατάσταση.
Το ίδιο υπερφυσικό γεγονός είδε από το Ιερό και άλλος Ορθόδοξος αλλοδαπός ιερέας. Παρευρίσκονταν στην αγρυπνία συνολικά εικοσιπέντε άνθρωποι, αλλά ο Γέροντας «μεταμορφώθηκε» ενώπιον τριών!
Στο Άγιον Όρος πολλοί είναι αυτοί που δέχτηκαν τις ευεργεσίες του Αγίου Γέροντα και κατάλαβαν, ότι ο Χριστός δεν είναι μία αόρατη δύναμη, αφηρημένη, αλλά είναι Πρόσωπο που μας αγαπά. Ότι οι προσευχές των Αγίων έχουν τη δύναμη της πύρινης φλόγας, γιατί είναι καρπός σχέσης αγαπητικής, παντοτινής. Καρπός συνεχούς επικοινωνίας μαζί Του.
«Αυτός που κατορθώνει», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, «να έχει συνεχώς τον νου του στον Θεό, νιώθει και την παρουσία του Θεού δίπλα του, με όλη τη Θεία πατρική Του στοργή».
Κάθε συνάντηση με έναν αγιορείτη γέροντα είναι μία επαφή με τον θεόπτη Μωυσή. Κάνει τη ζωή σου «Όρος Σινά», τη μεταμορφώνει σε «Όρος Θαβώρ», όπου ακούγεται η φωνή του Θεού. Την καθιστά Άγιον Όρος, που επιβεβαιώνει την αιώνια Παρουσία Του.
(Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 182, 183)
Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2022
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Βάδιζε Χωρίς Να Πατά Στη Γη
Υπάρχει μαρτυρία Αγιορείτη ιερομονάχου περί τούτου, που επισκέφτηκε τον Γέροντα (Άγιο) Παΐσιο μαζί με ένα άλλο φιλικό του πρόσωπο το 1987 στο κελλάκι του στην Παναγούδα.
Σύμφωνα λοιπόν με τη μαρτυρία αυτή βρίσκονταν έξω από τα σύρματα, χτύπησαν το σιδεράκι, φώναξαν και περίμεναν να βγει ο Γέροντας να τους ανοίξει το πορτάκι. Ξανακτύπησαν, αλλά απάντηση δεν πήραν καμία. Απόλυτη ησυχία επικρατούσε στην ερημιά. Συζητούσαν οι δυο τους για το νεκρωμένο ασκητικό σώμα του Γέροντα Παϊσίου που τους φαινόταν ως το πλησιέστερο σώμα προς το σώμα της αιωνιότητας. Περίμεναν με αγωνία να τους ανοίξει και προσπαθούσαν να ακούσουν κάποια κίνηση, κάποιον ήχο από το κελλάκι του. Είχαν τα αυτιά τους τεντωμένα και τις καρδιές τους ανοιχτές.
Ξαφνικά άκουσαν ψαλμωδίες από το κελί του. Ήταν πολλές φωνές μαζί και λεπτές. Ξεχώριζε ο ιερομόναχος που έλεγε το: «Άγιος…», «Άγιος...». Σταμάτησαν οι ουράνιες ψαλμωδίες και τότε βγήκε ο Γέροντας για να τους ανοίξει το πορτάκι της αυλής. Θυμάται ο παπάς το πρόσωπο του Γέροντα να είναι έντονα φωτεινό, τόσο που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του. Γύρω μοσχοβολά τριμμένο χόρτο και βρεγμένο χώμα. Η αγωνία τους κορυφώνεται. Οι καρδιές τους χτυπούν δυνατά. Και τότε μία νέα μεγάλη έκπληξη τους περίμενε, όταν διαπιστώνουν ότι ο Άγιος Παΐσιος βάδιζε χωρίς να πατά στη γη! Ήταν μισό μέτρο πάνω από το χώμα, ενώ τους πλησίαζε με γοργά βήματα. Τον συνόδευε μία δυνατή ευωδία που κράτησε για ώρα.
Όταν συνέβη αυτό το γεγονός, ο ιερομόναχος και ο φίλος του ήταν φοιτητές της Θεολογίας. Ήταν νέοι σε ηλικία και ήθελαν να πάρουν την ευχή του Γέροντα. Η εμπειρία της συνάντησης, τα πνευματικά λόγια, οι συμβουλές του, τους βοήθησαν να γίνουν καλοί χριστιανοί και αργότερα ευσεβείς ιερείς.
Οι μυστικές αποκαλύψεις του Αγίου, το ανέλπιστο θαύμα που βίωσαν, το ότι κολύμπησαν μέσα στη θάλασσα των ευλογιών του Θεού, τους βοήθησαν να βιώσουν τις υπερβατικές καταστάσεις, χωρίς έπαρση και αλαζονεία.
Όλο το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα, η φύση, ο χρόνος, ο τρόπος ζωής του Γέροντα, ήταν μαγνήτης για τους ανικανοποίητους πιστούς, τους κουρασμένους χριστιανούς. Το καταφύγιο κάποιων απαραμύθητων ψυχών.
(Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 180, 181, 182)