Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2024
Μας Φωτίζει ο Άγιος Πορφύριος
Να λέτε στον Χριστό: «Ό,τι θέλεις Εσύ, ό,τι θέλει η αγάπη Σου, Κύριε». Εκείνος θα σας οδηγήσει. Σε Αυτόν ν’ ατενίζετε.
Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ’ αναθέτομε στον Θεό. Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «… και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όλη τη ζωή μας σ’ Εσένα, Κύριε, αφήνομε. Ό,τι θέλεις Εσύ. «Γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης».
Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει, αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ …». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά.
Όλα με την προσευχή τακτοποιούνται. Αλλά πρέπει να έχεις αγάπη, φλόγα στην προσευχή. Να μην έχεις άγχος αλλά εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού. Όλα είναι μέσα στην πνευματική ζωή. Όλα αγιάζονται, και τα καλά και τα δύσκολα και τα υλικά και τα πνευματικά και όσα αν ποιήτε, προς δόξαν Θεού ποιείτε. Πως το λέει ο απόστολος Παύλος; «Είτε ουν εσθίετε, είτε πίνετε, είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε». Όταν είσαι εν προσευχή όλα γίνονται όπως πρέπει.
Όλα συν Χριστώ είναι δυνατά.
Αυτή είναι η θρησκεία μας. Ύψος, μεγαλείο, χάρις, χαρά, αγαλλίασις! Πόσο τα ζούσε αυτά ο προφήτης Δαβίδ! Έλεγε: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Τι ωραία!
Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια κι αν είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη.
Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό. Τότε ξενοιάζετε και γίνεσθε όργανά Του.
Πηγή: διάφορες ιστοσελίδες του διαδικτύου
Ιούλιος - Αύγουστος 2024
Μας Φωτίζει ο Άγιος Πορφύριος
Υπηρέτησε Τον Άνθρωπο
(Από το βιβλίο «Βίος και Λόγοι» του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου)
Ο Γέρων Πορφύριος υπηρετούσε στον ιερό ναό του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική Αθηνών κοντά στην Ομόνοια. Στο βιβλίο του αναφέρει τα εξής:
Μετά τη θεία λειτουργία γύριζα σε όλους τους θαλάμους. Όταν δεν είχα Θεία Λειτουργία το πρωί, εξομολογούσα αυτούς που περίμεναν. Στη συνέχεια πήγαινα να επισκεφθώ τους αρρώστους. Εκεί έζησα 33 χρόνια σαν να είχε περάσει μία μέρα. Πέρασα ζωή χαρισάμενη. Τόσο ήμουν άγνωστος και αφανής εκεί στην Πολυκλινική, που το μεσημέρι όταν ήμουν πολύ κουρασμένος και είχα πολύ δουλειά το απόγευμα δεν πήγαινα στο σπίτι, αλλά παρέμενα εκεί και κανείς δεν μου έδινε σημασία. Κρυβόμουν σε ένα καμαράκι, έβαζα καρέκλες στη σειρά και έπεφτα μπρούμυτα για να μην κρυώσω και κοιμόμουν λίγο χωρίς να με πάρει κανείς είδηση. Δεν είχα δώσει πουθενά γνωριμία, γι’ αυτό ήμουν πολύ περιφρονημένος. Αγράμματος ήμουν, άσημος, φτωχός. Κι όμως έζησα εκεί 33 χρόνια. Χρόνια ευλογημένα, δοσμένος στον άρρωστο, στον πόνο.
Διαδόθηκε ότι είμαι καλός πνευματικός και γι’ αυτό ερχόντουσαν πολλοί να εξομολογηθούν. Ερχόντουσαν πολλές τσακισμένες ψυχές για να χύσουν εκεί στον Άγιο Γεράσιμο το δάκρυ της ψυχής τους. Και με τί πίστη εξομολογούντο!
Όπως σας έχω πει, εξομολογώ πάνω από 50 χρόνια. Άφηνα τον εξομολογούμενο να πει ό,τι ήθελε επί πολλή ώρα και στο τέλος έλεγα και εγώ κάτι. Την ώρα που εκείνος έλεγε πολλά και όχι μόνο προσωπικά του, εγώ έβλεπα τί ψυχή είναι αυτή. Απ’ όλη του την στάση καταλάβαινα την κατάστασή του και στο τέλος του έλεγα κάτι για να τον ωφελήσω....
Και όλοι με αγαπούσαν, επειδή δεν τους μιλούσα και λέγανε ελεύθερα ό,τι θέλανε. Κι αν ερχόταν και κανείς που δεν είχε σχέση με τη θρησκεία ή μου έλεγε κανένα παράπτωμα λίγο πιο σοβαρό, δεν του τόνιζα πολύ αυτό το πράγμα. Όταν κάνεις τον άνθρωπο να το αισθανθεί πολύ το παράπτωμά του, έρχεται μία αντίδραση για να μην μπορεί να το κόψει μετά. Έλεγα στο τέλος της εξομολογήσεως κάτι σχετικό με το σοβαρό παράπτωμά του για το οποίο και αυτός είχε πιέσει τον εαυτό του να του πει. Και στο τέλος έλεγα:
– Παιδί μου όλα αυτά που μου είπες, όλα τα συγχώρησε ο Κύριος. Ε, πρόσεχε στο εξής, προσεύχου κιόλας, έτσι να σε ενισχύσει ο Κύριος και έπειτα από τόσο ημέρες να πάεις να μεταλάβεις.
Μάιος - Ιούνιος 2024
Μας Φωτίζει ο Άγιος Πορφύριος
Σκορπίστε Την Αγάπη σας Ανιδιοτελώς
«Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη.
Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους.
Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο.
Ας αφήσομε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται.
Ας μη ζητιανεύομε την αγάπη. Επιδίωξή μας να είναι ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για κείνους.
Τότε θα προσέξομε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκομε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύομε την αγάπη τους.
Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζομε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας.»
(Πηγή: Βιβλίο «Βίος και λόγοι», Γέροντος Πορφυρίου)
Μάρτιος - Απρίλιος 2024
Μας Φωτίζει ο Άγιος Πορφύριος
Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν
Μία Τρίτη της διακαινησίμου εβδομάδας, ο γιατρός Γεώργιος Παπαζάχος βρέθηκε στο κελάκι του Αγίου Πορφυρίου. Διηγείται:
Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του και με ρώτησε:
– Ξέρεις το τροπάριο που λέει, «θανατου εορταζομεν νεκρωσιν;»
– Ναι, γέροντα το ξέρω.
– Πες το.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα να το ψάλλω: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητον των Πατέρων Θεόν και υπερένδοξον».
– Το κατάλαβες;
– Ασφαλώς το κατάλαβα.
Νόμιζα ότι με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μία απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:
– Τίποτα δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη. Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης. Άκου τί φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο. Ο Χριστός μετά την ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μία διώρυγα, από μία λίμνη ή από την Ερυθρά Θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μία άβυσσο, που ήταν αδύνατον μόνος ο άνθρωπος να το περάσει. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την απαρχή της άλλης βιωτής, της αιωνίου ζωής κοντά Του.
Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του. Τι ευτυχία η Ανάσταση!! «Και σκιρτώντες υμνούμεν των αίτιον». Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι, να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε και εμείς να χοροπηδούμε από την ανείπωτη χαρά για την ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας...
– Μπορώ να σου δώσω μία συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε σου θλίψη, σε κάθε αποτυχία σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου και στη ζωή όλου του κόσμου έγινε. Η ανάσταση του Χριστού, η Σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιήσεις ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει την διάθεσή σου».
(Πηγή: περιοδικό Σύναξη, τ. 50/1994)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2024
Μας Φωτίζει ο Άγιος Πορφύριος
Να μην έχεις κανένα θέλημα.
Αυτό έχει μεγάλη αξία, είναι το παν!
Να ζητάμε απ’ τον Θεό να γίνει το θέλημά Του στη ζωή μας. Οι προσευχές μας δεν εισακούονται, διότι δεν είμαστε άξιοι. Πρέπει να γίνεις άξιος, για να προσευχηθείς. Δεν είμαστε άξιοι, διότι δεν αγαπάμε τον πλησίον μας ως εαυτόν.
Το λέει ο ίδιος ο Χριστός:
«Εάν ουν προσφέρης τό δώρον σου επί το θυσιαστήριον, κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου και ύπαγε πρώτον, διαλλάγηθι τω αδελφώ σου και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου».
Να πάεις πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου, να συγχωρεθείς, για να γίνεις άξιος. Αν δεν γίνει αυτό, δεν μπορείς να προσευχηθείς. Αν δεν είσαι άξιος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Όταν τακτοποιήσεις όλες τις εκκρεμότητες και ετοιμασθείς, τότε πάεις και προσφέρεις το δώρο σου. Άξιοι γίνονται όσοι επιθυμούν και λαχταρούν να γίνουν του Χριστού, όσοι δίνονται στο θέλημα του Θεού.
Να μην έχεις κανένα θέλημα, αυτό έχει μεγάλη αξία, είναι το παν. Ο σκλάβος δεν έχει κανένα θέλημα. Το να μην έχομε κανένα θέλημα μπορεί να γίνει μ’ έναν τρόπο απαλό· με την αγάπη στον Χριστό και την τήρηση των εντολών Του.
«Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με· ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν».
Χρειάζεται αγώνας. Έχομε να παλέψομε «προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου». Έχομε να παλέψομε «με τον λέοντα τον ωρυόμενον». Δεν επιτρέπεται στον αγώνα να επιτύχει ο πολυμήχανος. Αυτό προϋποθέτει δάκρυα, μετάνοια, προσευχή, ελεημοσύνη, αίτηση με συνοδεία την εμπιστοσύνη στον Χριστό και όχι στην ολιγοπιστία.
Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας βγάλει απ’ τον κλοιό της ερημιάς.
Προσευχή και μετάνοια και ελεημοσύνη. Δώστε έστω κι ένα ποτήρι νερό, αν δεν έχετε χρήματα. Και να ξέρετε ότι όσο αγιάζεσθε, τόσο εισακούονται οι προσευχές σας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος και Λόγοι»