Ιούλιος - Αύγουστος 2013

Παρότι το κάπνισμα επιβαρύνει με υπέρογκες δαπάνες υγείας τον δημόσιο κορβανά, η πολιτεία εξακολουθεί να μη λαμβάνει σοβαρά μέτρα για τον περιορισμό του και η χώρα μας κατατάσσεται έκτη στον κόσμο σε κατανάλωση προϊόντων καπνού. «Οι Έλληνες παραμένουν θεριακλήδες σε πείσμα της οικονομικής κρίσης, με το 63% των ανδρών και το 41% των γυναικών να καπνίζουν, όταν το αντίστοιχο ποσοστό των καπνιστών στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη δεν υπερβαίνει το 36% για τους άνδρες και το 8% για τις γυναίκες», δηλώνει στην “ F.S.” ο αντιπρόεδρος της ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας, Στέφανος Φούσας, με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του καπνίσματος. Ο κ. Φούσας επισημαίνει πως, εξίσου ανησυχητικά είναι τα στοιχεία για τη διάδοση του καπνίσματος στη νέα γενιά, καθώς το 14% των κοριτσιών και το 17% των αγοριών στην Ελλάδα ηλικίας μόλις 13-15 ετών ανάβουν τακτικά τσιγάρο, όταν για τα κορίτσια το αντίστοιχο ευρωπαϊκό ποσοστό είναι 11%.

Η νικοτίνη σε αριθμούς:

Το 13% του πληθυσμού της Ελλάδας είναι ενεργοί καπνιστές. Το κάπνισμα πενταπλασιάζει τον κίνδυνο αθηροσκλήρωσης.

5-10 χρόνια ζωής χάνει κάθε καπνιστής.

4.000 ουσίες περιέχει η κάφτρα του τσιγάρου, εκ των οποίων οι 250 είναι καρκινογόνες.

3,5 εκατομμύρια ανθρώπους σκοτώνει ετησίως το κάπνισμα στον κόσμο, εκ των οποίων οι 600.000 είναι παθητικοί καπνιστές.

3,27 % δις ευρώ κοστίζει ετησίως το κάπνισμα στον ελληνικό δημόσιο κορβανά.

Το συνολικό άμεσο ιατρικό κόστος ανέρχεται σε: 1.76 δις ευρώ ετησίως.

1.800 ευρώ το χρόνο εξοικονομεί ένας καπνιστής που κάπνιζε ένα πακέτο την ημέρα, αν το κόψει.

Μάιος - Ιούνιος 2013

Η υποταγή στην εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δοσμένη από τον Θεό εντολή, όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω» (Ρωμ.13,1). Είναι όμως και ένα από τα πνεύματα της κακίας, όπως ένα βλοσυρό βλέμμα κατά του πλησίον, μία αυθαιρεσία εναντίον του, την οποία χρησιμοποιεί ο εξουσιαστής ως μέσον προσωπικής του αισχροκερδείας. Ο Σωτήρ μας αποκαλύπτει ότι αυτό το πνεύμα είναι ειδωλολατρικό και τελείως ξένο προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, διδάσκοντας τα εξής στους μαθητάς Του. «Και ός εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ός εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος, ώσπερ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. 20:27-28). Αυτό το έδειξε με το έργο, όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του και θυσίασε την ζωή Του για την σωτηρία μας. Από εδώ καταλαβαίνουμε ότι η αληθινή εξουσία δεν είναι για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά για την διακονία των άλλων, για την βοήθεια του πλησίον με αγάπη, μέχρι προσφοράς και της ζωής μας ακόμη για την σωτηρία του.

Ο άνθρωπος έχει μεγάλη αξία, διότι είναι κατ’ εικόνα Θεού. Είναι εξαγορασμένος με το ανεκτίμητο Αίμα του Σωτήρος Χριστού και αξίζει όσο η τιμή αυτού του Αίματος. Γι’ αυτό η διακονία του ανθρώπου είναι υψίστης αξίας και τιμής, διότι γίνεται ως διακονία σ’ αυτό το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού. «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25:40), θα μας ειπή ο Κύριος στην φοβερά Κρίσι. Η υπηρεσία του πλησίον είναι ευαγγελική αρετή, ανεκτίμητο έργο και τελεία οδός για την σωτηρία, ενώ το πνεύμα της φιλαρχίας εξευτελίζει τον άνθρωπο και τον καταβιβάζει στην τάξιν των τα επίγεια φρονούντων και τον αποστερεί των αγαθών που πηγάζουν από τις αρετές. Αυτό το πνεύμα είναι στενά ενωμένο με το πνεύμα της ακράτου βιοτικής μερίμνης. Πράγματι, όταν κάθε φροντίς του ανθρώπου κατευθύνεται μόνο προς τα υλικά αγαθά, είναι φυσικό να μεταβληθή ο άνθρωπος σε όργανο για την απόκτηση αυτών των αγαθών, που η αξία τους περιορίζεται μόνο στην μικρή ανθρώπινη ωφέλεια που του προσφέρουν.        

(«Οι πύλες της Μετανοίας»,

Γέρον. Πετρωνίου Τάσε, σελ. 66,67)

Μάιος - Ιούνιος 2013

Ο άνθρωπος είναι αυτό που σκέφτεται και αυτό που αισθάνεται. Η ζωή μας κατευθύνεται από το περιεχόμενο και τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας.

Με τη σκέψη μας μπορούμε να αρρωστήσουμε, αν σκεφτόμαστε ότι θα αρρωστήσουμε. Μπορούμε να ζούμε νύχτα μέρα με το φόβο κάποιου ανύπαρκτου κακού, όταν συνεχώς σκεφτόμαστε το κακό αυτό. Μπορούμε να δημιουργήσουμε άγχος και να το μεγαλώνουμε κάθε μέρα, όταν κάνουμε σκέψεις άγχους.

Μάρτιος - Απρίλιος 2013

«Και διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψουσιν Αυτόν».

Άνοιξη! Ο ήλιος δεν έχει ακόμη ανατείλει πίσω από τις αχνές σιλουέτες των βουνών, όταν οι τρεις γυναίκες γρήγορες και σιωπηλές περνούν μέσα από τον κήπο του Ιωσήφ, εκείνο το πρωινό, και φέρνοντας αρώματα φτάνουν στο μνημείο, για να αλείψουν με αυτά το σώμα του Διδασκάλου τους.

Δεν τις τρόμαξε η ερημιά του μακρινού τούτου τόπου, της νύχτας το σκοτάδι που ακόμη δεν είχε διαλυθεί, τα πιθανά συναπαντήματα, η κουστωδία.

Στις ψυχές τους υπάρχει πόνος ανείπωτος, ενώ ακόμη αντηχεί η φοβερή βοή του πλήθους «άρον άρον σταύρωσον Αυτόν», το μαρτύριο του Γολγοθά, η μεγάλη κραυγή του «Τετέλεσται» που σαν πέτρα βαραίνουν αφάνταστα την ψυχή τους.

Σε απάντηση αυτής της κίνησης λατρείας και αφοσίωσης δέχονται την Καλή Είδηση της Αναστάσεως. «Ζητείτε Ιησού τον Ναζαρηνόν, τον Εσταυρωμένον. Ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε, ιδέ ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν». Τα αρώματα πια δεν χρειάζονται, γιατί όλη η γη αρωματίστηκε με την Ανάσταση. Η Ανάσταση του Χριστού έρχεται να μας επανατοποθετήσει στο αρχικό κάλλος του Παραδείσου. Να μας χαρίσει την αιωνιότητα μακριά από το φάσμα του πραγματικού θανάτου. Καταργείται το κράτος του θανάτου και ο διάβολος καταπατάται. Τα πάντα, ορατά και αόρατα γιορτάζουν την έγερση του Χριστού. Και το πρώτο μήνυμα της Αναστάσεως είναι «Χαίρετε».

Έτσι, η χαρά της Αναστάσεως είναι συνδεδεμένη με την αναγέννηση της ζωής του ανθρώπου. Ζητάει ο Κύριος από τους μαθητές Του να χαίρονται που πορεύεται προς τον Πατέρα. Και τούτο γιατί: «Συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω, εάν γάρ εγώ μη απέλθω, ο Παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς».

Έτσι η λύπη των μαθητών μετατράπηκε σε χαρά. Η χαρά στο Χριστιανισμό είναι τρόπος ζωή που πηγάζει από τη βεβαιότητα της Αναστάσεως. Η Εκκλησία μας με τους λαμπρούς ύμνους μας ενώνει με τον Πατέρα Θεό. «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;» «Χαίρετε λαοί και αγαλιάσθε». «Θανάτου κράτος λέλυται και διαβόλου η πλάνη κατείργειται». Όπως οι Μυροφόρες εκείνες, έτσι κι εμείς καλούμαστε να σταθούμε εκεί, στη θέση μας, όχι με αρώματα υλικά, αλλά με πνευματικά, για να τιμήσουμε τον Εσταυρωμένο Χριστό και να δοξάσουμε την Ανάσταση.

Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός

Μάρτιος - Απρίλιος 2013

Τα προβλήματα είναι οι μεγάλες ευλογίες του Θεού και οι μοναδικές ευκαιρίες της ζωής μας για να γίνουμε καλύτεροι και δυνατότεροι.

Ο Κάρολος Κέττερινγκ, φημισμένος ερευνητής της Φυσικής, έλεγε: «Δεν μπορώ να κάνω χωρίς προβλήματα. Τα προβλήματα κάνουν το μυαλό μου να δουλεύει. Τους βοηθούς μου τους συμβουλεύω να μου φέρνουν τα προβλήματά τους, γιατί αυτά με δυναμώνουν».

Ένας σοφός άνθρωπος είπε: «Δώσε μου έναν άνθρωπο με δέκα προβλήματα, μη μου δίνεις έναν με πέντε. Αυτός που έχει δέκα προβλήματα είναι πιο δυνατός και πιο ζωντανός από αυτόν που έχει πέντε». Όταν, λοιπόν, μας παρουσιάζονται κάποια ροβλήματα, αντί να παραπονιόμαστε, να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό γι’ αυτή την ευκαιρία που μας δίνει να μάθουμε καινούργια πράγματα.

Κάθε πρόβλημα ανοίγει κι ένα νέο δρόμο για να διδαχθούμε καινούργιες αλήθειες. Κάθε πρόβλημα είναι μια καινούργια μέθοδος του Θεού για ν’ αποκτήσουμε ειδικές γνώσεις πάνω στο θέμα αυτού του προβλήματος. Γι’ αυτό, όταν μας «χτυπάει» ένα πρόβλημα, αντί να παραπονιόμαστε να ρωτάμε τον Κύριο: «Κύριε τι θέλεις να με διδάξεις με το πρόβλημα αυτό; Ποιο είναι το βαθύ μάθημα που πρέπει να πάρω»; Με την προσδοκία, λοιπόν, της μοναδικής αυτής ευκαιρίας για κάτι μεγάλο και καινούργιο, με τη δύναμη και βοήθεια του Θεού, να αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία κάθε πρόβλημα.

Όσο και να θέλουμε να ζούμε χωρίς προβλήματα, η πραγματικότητα της ζωής μάς διδάσκει ότι τα προβλήματα, σαν ζωντανοί οργανισμοί που είμαστε, πάντοτε θα υπάρχουν. Αυτοί που δεν έχουν πρόβλημα βρίσκονται κάτω από τα κυπαρίσσια, στα νεκροταφεία. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα, είναι όμως νεκροί. Ένα, λοιπόν, απλό συμπέρασμα που βγαίνει από αυτή την αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα είναι αποδείξεις ζωής. Και μάλιστα, όσο πιο πολλά έχουμε, τόσο πιο ζωντανοί είμαστε. Έτσι, αντί να παραπονιόμαστε, να χαιρόμαστε που είμαστε ζωντανοί και να δοξάζουμε τον Θεό που είναι πρόθυμος και δυνατός να μας βοηθήσει να τα λύσουμε.

Ένας σύγχρονος σοφός, όταν έρχονταν οι νέοι να παραπονεθούν για κάποιο πρόβλημα τους έλεγε: «Ω! Πώς έχεις αυτό το πρόβλημα; Συγχαρητήρια. Από το πρόβλημά σου αυτό μεγάλα και υπέροχα πράγματα θα έρθουν στη ζωή σου»!

Κάθε πρόβλημα έχει το αδύνατό του σημείο. Για να το βρεις, πρέπει να κάνεις το πρόβλημά σου μικρά-μικρά κομματάκια. Καθώς το αναλύεις, θα διαπιστώσεις, πρώτον, ότι δεν είναι και τόσο τρομερό όσο νόμιζες. Δεύτερον, θα βρεις κάτι υπέροχο στο πρόβλημα αυτό. Κάθε πρόβλημα φέρνει και ένα ανεκτίμητο δώρο, μια εμπειρία και μια βαθύτερη κατανόηση κάποιου τομέα της ζωής, που για σένα ήταν άγνωστο μέχρι τότε. Και τρίτον, θα βρεις οπωσδήποτε τη λύση. Κανένα πρόβλημα δεν είναι πιο μεγάλο από τον Θεό. Αν ήταν, τότε το πρόβλημα αυτό θα ήταν ο Θεός. Η βοήθεια του Θεού στο πρόβλημα είναι μεγαλύτερη από το πρόβλημα. Κάποιος έλεγε: «Με τον Θεό είναι αδύνατον να αποτύχεις!» Με τον Θεό στη ζωή σου μπορείς να λύσεις οποιοδήποτε πρόβλημα. Πρέπει, λοιπόν, να ζητήσεις ο Θεός, ο Παντοδύναμος και Πανάγαθος, να έρθει στη ζωή σου. Πρέπει να παραδεχτείς ότι έζησες μακριά από τον Θεό όλη σου τη ζωή, παρά τις κάποιες «εκλάμψεις πνευματικότητας» που έχεις κατά καιρούς. Θα πρέπει να ζητήσεις ο Κύριος Ιησούς Χριστός να γίνει ο δικός σου Σωτήρας και Κύριος, ώστε ο Θεός να βάλει μέσα σου το Πνεύμα το Άγιο, το Τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Το Άγιο Πνεύμα, λοιπόν, που είναι Θεός, θα σε βοηθήσει πάρα πολύ να καταλάβεις το πρόβλημα και θα σου δώσει τη δύναμη να το λύσεις. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Ζωντανός Θεός που ενεργεί δυναμικά σε κάθε δύσκολο πρόβλημα και σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής σου.

Τα προβλήματα, λοιπόν, δεν είναι για να κάνουν τη ζωή μας δύσκολη. Τα προβλήματα είναι ευκαιρίες που μας δίνει ο Θεός για να γίνουμε σοφότεροι και δυνατότεροι. Τα προβλήματα είναι υπέροχα και ανεκτίμητα, γιατί μας φανερώνουν πόσο ζωντανοί και δυνατοί είμαστε, όταν τα λύνουμε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Τα προβλήματα, όσο και να μας στεναχωρούν και να μας πιέζουν, είναι ευκαιρίες που ο Θεός μας δίνει για να δείξουμε την πίστη μας σ’ Αυτόν.

Όσο μεγάλο κι αν είναι το πρόβλημα, δεν είναι πιο μεγάλο από τον Θεό. Ο Θεός τα νικάει όλα. 

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013

"Στο όνομα Του θα στηρίξουν τα έθνη την ελπίδα τους" (Ματθ. 12:21)

Το παραπάνω χωρίο αποτελεί τμήμα της προφητείες του Ησαΐα, αναφερόμενος στον επερχόμενο Χριστό, 700 χρόνια πριν έρθει. 
Σ' αυτή την δεινή περίοδο κρίσης που διέρχεται η Πατρίδα μας όλοι αναζητούμε κάποια ελπίδα, που θα μας βγάλει απ' την διαρκώς συνεχιζόμενη κατάπτωση της χώρας. Ορισμένοι αναμένουν να έρθει η λύση από κατάλληλους πολιτικούς. Πλην όμως κάθε τόσο αποκαλύπτονται ατασθαλίες που έγιναν από πολιτικά πρόσωπα, που ήταν μάλιστα υπεράνω υποψίας. Έχουμε κουραστεί να βλέπουμε εναλλαγές στη διακυβέρνηση της χώρας από "κήρυκες" και "υπέρμαχους" της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανάπτυξης της χώρας.

Μα το λέει η Γραφή: "Επικατάρατος ο άνθρωπος που ελπίζει επί άνθρωπον" (Ιερεμίας 17:5). Όποτε στηριχτήκαμε σε ανθρώπους, ίσως για μια μικρή περίοδο να πήραμε λύση στο πρόβλημα μας, όμως χωρίς την οδηγία και τη βοήθεια του Θεού, χωρίς πίστη στον Πλάστη και Δημιουργό μας, η λύση δεν έχει διάρκεια ή φαντάζει να είναι σωστή και με το χρόνο αποδεικνύεται κίβδηλη.

Αντίθετα, όποιος έλπισε στον Χριστό, βγήκε πάντα κερδισμένος. Μια γρήγορη ματιά στις αγιογραφίες μιας εκκλησίας θα μας πείσει για τη σωρεία των αγίων που πίστεψαν στον Χριστό, πολλές φορές άνθρωποι άσημοι - όπως πολλοί από μας - που όμως έλαμψαν με τα έργα της πίστης τους στον Χριστό και μνημονεύονται ασταμάτητα μέχρι σήμερα. Και το πιο ωραίο είναι πως ο κατάλογος των αγίων όλο και μεγαλώνει, με προσθήκες νεοφανών αγίων, όπως ο σε όλους γνωστός άγιος Νεκτάριος αλλά και πολλοί άλλοι!

Αυτό μας αυξάνει ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη να ελπίζουμε στον Χριστό ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, προσωπικό και εθνικό, όπως προφήτεψε ο Ησαΐας. 
Ας προσκαλέσουμε, λοιπόν, το Σωτήρα Χριστό στη ζωή μας και στο έθνος μας, Αυτός να μας σώσει από το λαβύρινθο που ρίξαμε τη ζωή μας και δεν ξέρουμε πώς να βγούμε. Αυτός ξέρει. Είναι ο Σωτήρας. Τη ζωή Του έδωσε για μας και τώρα αναστημένος μεσιτεύει για μας. Αρκεί εμείς να στραφούμε με πίστη σ' Αυτόν, να μετανοήσουμε για ό,τι βαραίνει την καρδιά μας, να αλλάξουμε.

Πολλοί έχουν γίνει κήρυκες της αλλαγής στην Πατρίδα μας. Η αληθινή αλλαγή, όμως, έρχεται από τον Χριστό. "Όποιος ανήκει στον Χριστό είναι μια καινούργια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν. Όλα έχουν γίνει καινούργια. Κι όλα αυτά προέρχονται από τον Θεό που μας συμφιλίωσε μαζί Του δια του Χριστού" (Β΄ Κορινθ. 5:17-18).

Κυριάκος Γεννάδης

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013

Αξίζει και πάλι να τονιστεί πως οι ποικίλες δυσχέρειες της ζωής παρουσιάζονται για να αντιμετωπιστούν και να πολεμηθούν. Ο άνθρωπος όμως δεν επιθυμεί να αγωνίζεται κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος που καταστρέφει τη ζωή του. Οι δοκιμασίες δοκιμάζουν τους αδόκιμους, μας «λιχνίζουν» και μας κάνουν διακριτικούς. Είναι ασύλληπτο για τον σημερινό ορθολογιστή το ότι ο Θεός ευλογεί ιδιαίτερα αυτούς που αγαπούν να ακολουθούν το μαρτυρικό δρόμο, αφού με τους πόνους κατακτούμε επώδυνα την αρετή και τότε την εκτιμάμε και τη διατηρούμε σωστά.                                                

Δεν παραδινόμαστε ανεπίγνωστα στον πόνο και τη συμφορά, αλλά με τη βαθιά γνώση ότι είναι ένας τρόπος να παραδοθούμε στον Θεό. Είναι μία ακόμη ευκαιρία να διδαχθούμε πως δεν αυτοσωζόμαστε. Τα παθήματα γίνονται βοηθήματα και μαθήματα στο να σταθούμε σωστά απέναντι του Θεού.   Η νίκη των πειρασμών είναι το ενδεικτικό ότι μπορεί να μας εμπιστευθεί ο Θεός και τα χαρίσματά Του. Άρα, οι δυσκολίες υπάρχουν για να μας ευκολύνουν την πνευματική ωρίμανση, για να μας ετοιμάσουν για την ενώπιον του Θεού παράστασή μας.

Ο πόνος είναι το νυστέρι του Θεού στη διαφθορά, την αναισθησία, την οκνηρία και την πώρωση, την αναλγησία και την αδιαφορία. Ο πόνος τελικώς καθαρίζει τον άνθρωπο και τον κάνει από ευτυχισμένο, ελεύθερο. Μα θα ήταν δυνατόν να υπάρξει ελεύθερος που να μην είναι ευτυχισμένος; Μέχρι να φθάσει κανείς στην ελευθερία, θα πονά. Θα πονά από τότε που η αμαρτία έλαβε κυρίαρχη θέση στη ζωή του. Η κατάχρηση της ελευθερίας φέρνει πόνο. Ο πόνος αυτός δεν έρχεται από έναν δυνάστη και εκδικητή Θεό, αλλά είναι φυσικό αποτέλεσμα της απομακρύνσεως κι απομονώσεως του ανθρώπου από τον Θεό. Ο κάθε φιλάρετος και φιλόπονος είναι αδύνατον να είναι αφιλάνθρωπος. Ο πόνος μας βοηθά να πλησιάσουμε τον πονεμένο αδελφό μας, να σπάσουμε τα δεσμά της ατομικότητας και η ζωή μας να γίνει αυθεντική και υπεύθυνη.

Ο Χριστός, κενούμενος, αποκαλύπτει μία νέα ζωή. Ο Χριστός στον σταυρό απλώνει τα χέρια Του και αγκαλιάζει την ανθρωπότητα. Με τον πόνο Του στο σταυρό σταύρωσε τον πόνο, με το θάνατό Του νίκησε το θάνατο. Αγίασε έτσι τον πόνο μας. Μας έκανε άφοβους. Μας έκανε ελπιδοφόρους. Μας πλησίασε και μας είπε το πόσο πολύ μας αγαπά.
                                                                                                             
(«Η ευλογία του πόνου και ο πόνος της αγάπης» Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου σελ.23,24,25)