Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2024
Πώς Έγινα Χριστιανός
Του π. Μεθόδιου Sri Gunarjo (της Ιεράς Μητροπόλεως Σιγκαπούρης, ιεραποστολικό Κλιμάκιο Κεντρικής Ιάβας)
Ονομάζομαι Sri Gunarjo και γεννήθηκα το 1961 στην Ινδονησία. Ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν Μουσουλμάνοι και είχαν άλλα 8 παιδιά.
Όταν ενηλικιώθηκα, αρρώστησα σοβαρά και χρειάστηκε να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο επί ένα μήνα. Οι γιατροί έλεγαν πως είναι δύσκολο να συνέλθω και πώς δεν έχω πια καμιά ελπίδα να ζήσω. Όμως, ο Θεός είχε άλλα σχέδια...
Προσευχήθηκα μέσα μου και είπα πώς, αν συνέλθω, θα σπουδάσω θεολογία. Δόξα τω Θεώ! Εκείνος άκουσε την προσευχή μου και πραγματικά θεραπεύτηκα. Επειδή θεραπεύτηκα, όπως είπα, άρχισα να σπουδάζω στο Ινδονησιακό Ευαγγελικό Κολλέγιο. Έτσι έγινα Χριστιανός.
Λίγο αργότερα, ο Θεός μου αποκάλυψε την ορθόδοξη πίστη. Βαπτίστηκα και προσκάλεσα και τους γονείς μου να ασπαστούν τον χριστιανισμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο πατέρας μου πήρε το όνομα Χαράλαμπος και η μητέρα μου το όνομα Ελισάβετ.
Ιερέας χειροτονήθηκα στις 4 Δεκεμβρίου 1996 στην Κορέα από τον Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας Ευθύμιο. Τώρα υπηρετώ τέσσερις ενορίας στην Ιάβα: της Αγίας Αικατερίνης, των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, του Αγίου Φανουρίου και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Έχουμε 350 πιστούς, 50 κατηχουμένους και τέσσερις ακόμη κοινότητες χωρίς ναούς. Ο Θεός να σας έχει καλά.
(Πηγή: Περιοδικό Εξωτερική Ιεραποστολή, Τ. 265, σελ. 7)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2024
Ο Δημήτρης
Στο πέρασμα των πολλών ετών που λειτουργεί η Αδελφότητά μας την έχουν επισκεφθεί πολλοί άνθρωποι, νέοι και μεγαλύτεροι.
Άνθρωποι που ήταν συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, άλλοι με τυπική σχέση με την Εκκλησία και άλλοι που δεν είχαν καμία σχέση με την Εκκλησία.
Ένας από τους πολλούς νέους που πέρασαν ήταν και ο Δημήτρης Κ., από τον αναρχικό χώρο. Δεν είχε καμία σχέση με την Εκκλησία και την χριστιανική ζωή, γενικότερα.
Τον πρώτο καιρό που ερχόταν ήταν άπλυτος, δεν άλλαζε ρούχα, δεν φορούσε παπούτσια, αλλά κάποια πέδιλα, χειμώνα-καλοκαίρι. Ήταν όμως ευγενικός, ήρεμος και χαμογελαστός. Τον ιερέα που ήταν στην Αδελφότητα μας δεν μπορούσε να τον αποκαλέσει πατέρα Νικόλαο, αλλά τον αποκαλούσε κυρ-Νίκο.
Παρακολουθούσε όμως με ενδιαφέρον τις ομιλίες που γίνονταν και κάναμε πολύωρες συζητήσεις μαζί του για το πρόσωπο του Χριστού, την Εκκλησία Του και την εν Χριστώ ζωή, γενικότερα.
Σιγά-σιγά άρχισε να μαλακώνει η καρδιά του, να κατανοεί τα μηνύματα του Ευαγγελίου, τον ιερέα να τον προσφωνεί πατέρα Νικόλαε, να συναναστρέφεται με τους αδελφούς. Άρχισε, μάλιστα, να εργάζεται στην επιχείρηση του πατέρα του. Ήταν πλέον καθαρός, περιποιημένος, χαρούμενος, αισιόδοξος,
ευγενικός με όλους. Διέκοψε όλες τις παλαιές συναναστροφές του.
Η μητέρα του ήταν άνθρωπος που αγαπούσε τον Θεό, άνθρωπος της Εκκλησίας, της πίστης και της προσευχής.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Δημήτρης αρρώστησε πολύ βαριά. Προσβλήθηκε από καρκίνο στο κεφάλι. Οι γιατροί δεν ήταν αισιόδοξοι. Νοσηλεύθηκε αρκετές φορές για μικρά χρονικά διαστήματα. Η κατάσταση της υγείας του όλο και επιδεινωνόταν. Ο ίδιος όμως ήταν χαρούμενος. Δόξαζε τον Θεό. Σαν να χαιρόταν για το πρόβλημά του. Η μητέρα του αντιμετώπιζε το δύσκολο αυτό θέμα με χαρακτηριστική υπομονή και πάντοτε δόξαζε το Θεό.
Την τελευταία φορά που μπήκε στο Νοσοκομείο, η κατάστασή του επιβαρυνόταν καθημερινά. Οι γιατροί είπαν ότι σε λίγες ημέρες θα φύγει.
Η μητέρα του ήταν ήρεμη. Ας γίνει το θέλημα του Θεού, έλεγε, αρκεί να βρεθεί στην αγκαλιά Του, γαλήνια.
Στο Νοσοκομείο τον επισκεπτόμουν αρκετές φορές. Τον επισκέφθηκα και την παραμονή της αναχωρήσεώς του. Έξω από τον θάλαμο ήταν η μητέρα του, ήρεμη, γαλήνια. Την ρώτησα πώς είναι. Μου απάντησε: “Δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να μιλήσεις μαζί του, διότι είναι σε λήθαργο. Φεύγει”.
Πήρα την άδεια και μπήκα στο θάλαμό του. Μαζί του νοσηλεύονταν έξι ή επτά ακόμη ασθενείς, όλοι με καρκίνο. Παρατήρησα τα πρόσωπά τους να είναι κιτρινόμαυρα και απέπνεαν απαισιοδοξία, θλίψη και φόβο. Άσχημη εικόνα.
Προχώρησα στο κρεβάτι του Δημήτρη. Τον είδα με τα μάτια κλειστά, το πρόσωπό του χαρωπό και ρόδινο. Καμία σχέση με εικόνα ετοιμοθάνατου καρκινοπαθή, αλλά ανθρώπου που για κάποιο λόγο είναι χαρούμενος και αισιόδοξος. Συνήλθε για λίγο, με αναγνώρισε, μου έδωσε το χέρι του και μου είπε: «Νίκο, μην στενοχωριέσαι, δεν είμαι μόνος, ήρθε ο Χριστός και μου είπε: Μη φοβάσαι, Εγώ είμαι μαζί σου». Με κοίταξε με χαμόγελο, με αγάπη και με μία ανείπωτη εσωτερική χαρά, με βαθιά ειρήνη και σιγά-σιγά βυθίστηκε πάλι στον λήθαργο.
Ευχαρίστησα τον Θεό για όσα ζούσα εκείνη την ώρα. Συναισθήματα ανάμικτα. Χαρά και συγκίνηση και αγαλλίαση ψυχής, βλέποντας την αναχώρηση του αδελφού μου Δημήτρη, με πόση βεβαιότητα και ειρήνη παρέδιδε το πνεύμα του στον Αρχηγό της Ζωής.
Λίγες ώρες αργότερα αναχώρησε ειρηνικά για να συναντήσει Εκείνον, που με τόσο θαυμαστό τρόπο τον προσκάλεσε μερικά χρόνια νωρίτερα να ζήσει μαζί Του.
Αιωνία η μνήμη του!
Νίκος
Ιούλιος - Αύγουστος 2024
Ο Κουλουράς
Πριν από πολλά χρόνια, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης ήταν ο αείμνηστος Χρυσόστομος, ο οποίος μαζί με τον π. Παντελεήμονα, τον μετέπειτα μητροπολίτη Θήρας, διέσχιζαν ένα πρωϊνό την οδό Ακαδημίας και είδαν έναν Κουλουρά. Πλησίασε ο Δεσπότης και φαίνεται πώς ήταν ο πρώτος του πελάτης.
– Καλημέρα, χριστιανέ μου. Μου δίνεις, σε παρακαλώ, δυο κουλούρια;
Αγρίεψε ο Κουλουράς και του λέει:
– Δεν κάνω «σεφτέ» με παπάδες, πρωί-πρωί.
Ο Δεσπότης τον κοίταξε με καλοσύνη και του είπε:
– Ευλογία είναι, μην κάνεις έτσι!
– Δεν σας πιστεύω, είστε γρουσούζηδες. Φύγετε από δω πέρα!
Τότε ξαφνικά σηκώθηκε ένας ανεμοστρόβιλος που έριξε όλα τα κουλούρια στο πεζοδρόμιο! Ο δυστυχισμένος τραβούσε τα μαλλιά του μπροστά στην δυστυχία που τον βρήκε!
Ο ανεξίκακος Δεσπότης έβγαλε τότε 1000 δραχμές και του είπε:
– Λυπούμαστε για τη ζημιά που έπαθες. Πάρε αυτό το μικρό ποσό για τις ζημιές που υπέστης.
– Αδύνατον να τα πάρω, είπε ντροπιασμένος τώρα ο Κουλουράς.
– Από πού είσαι; Πώς σε λένε;
– Χρήστο, με λένε και είμαι από τον Κορυδαλλό.
– Έχεις οικογένεια; Πού μένεις; Δώσε μου τη διεύθυνσή σου. Δώσε μου και τα ονόματά σας να τα μνημονεύσουμε.
Ο Κουλουράς, σαν χαμένος, χωρίς να το καταλάβει, τα έδωσε όλα και οι δυο ρασοφόροι έφυγαν.
Ο Δεσπότης με τον π. Παντελεήμονα πηγαίνουν κατευθείαν στον Κορυδαλλό, στο σπίτι αυτού του ανθρώπου. Κατάπληκτη η γυναίκα του, τους υποδέχθηκε. Αφού έκανε διάφορες ερωτήσεις για την οικογενειακή τους κατάσταση ο Δεσπότης, βρήκε μια ευκαιρία και κάτω από το πετσετάκι του δίσκου έβαλε ένα φάκελο με δυο πεντοχίλιαρα.
Ο Δεσπότης με τον αρχιμανδρίτη σηκώθηκαν και φεύγοντας της λένε:
– κ. Ελένη, να αγαπήσετε τον Θεό, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογηθείτε. Να θυμάστε ότι όσοι προσεύχονται με πίστη, ελκύουν άμεσα τη βοήθεια Του Θεού.
Είχαν περάσει χρόνια, και ο π. Παντελεήμων είχε ήδη γίνει Μητροπολίτης Θήρας. Θέλησε λοιπόν να ξαναπεράσει από το ίδιο σημείο της οδού Ακαδημίας, που είχαν συναντήσει πριν χρόνια τον Κουλουρά.
Ο κ. Χρήστος στη θέση του. Η παλιά σκληρότητα του προσώπου του είχε εξαφανιστεί. Τον πλησιάζει και του λέει:
– Καλημέρα, κ. Χρήστο, με θυμάστε;
– Και βέβαια σας θυμάμαι, πάτερ! Δεν μπορώ να σας ξεχάσω ποτέ. Ο άλλος παπάς που είναι;
– Δεν ήταν παπάς, Δεσπότης ήταν, αλλά έφυγε, δεν ζει πια, είναι στους ουρανούς.
– Δεσπότης, έ;
Βούρκωσαν τα μάτια του Χρήστου και ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν συνήλθε, του είπε:
– Να ξέρεις, πάτερ μου, ο Δεσπότης αυτός με έβαλε στην Εκκλησία. Η καλοσύνη του και οι συμβουλές του σε μένα και στην οικογένειά μου, μας άλλαξαν τη ζωή. Τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, γιατί με έβαλε στην Εκκλησία, στην κιβωτό της σωτηρίας.
Πηγή: https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1674802580.html
Μάιος - Ιούνιος 2024
Ο Περουβιανός Ιερομόναχος του Αγίου Όρους, Συμεών de la Jara
Υπάρχει μια συγκλονιστική μαρτυρία από έναν Αγιορείτη, τον πατέρα Συμεών, που κατάγεται από το Περού.
Όταν ήταν μικρός, η μητέρα του στο Περού του έλεγε:
– Εσύ, όταν θα μεγαλώσεις, θα φορέσεις μαύρα. Δεν ξέρω τι θα είναι αυτά τα μαύρα. Θα ζήσεις σ’ ένα μέρος, που δεν θα είναι νησί, και μόνο με βάρκα θα πηγαίνεις εκεί.
Οι γονείς του, του μετέδιδαν την αίσθηση ότι δεν ήταν δικό τους παιδί, αλλά παιδί του Θεού.
Μεγάλωσε, σπούδασε και γύρισε όλον τον κόσμο. Πήγε και στο Παρίσι. Εκεί γνώρισε έναν Ορθόδοξο μοναχό, και ελκύστηκε στην Ορθοδοξία, γιατί ήταν Καθολικός. Διηγείται ο ίδιος το περιστατικό ως εξής:
Στο Παρίσι, μια μέρα συνάντησα σ’ ένα εστιατόριο έναν ορθόδοξο μοναχό που επρόκειτο ν’ αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μου. «Η ορθοδοξία ανακεφαλαιώνεται σ’ αυτά τα λόγια», μου είπε. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος θεός κατά χάριν και μετοχήν. Και αυτό σημαίνει ότι έτσι όπως όταν βάλεις ένα σίδερο στη φωτιά το σίδερο γίνεται φωτιά δια της συμμετοχής στο πυρ, έτσι κι όταν ο άνθρωπος μετέχει του θείου πυρός γίνεται κι αυτός και πυρ και φως και θεός κατά χάριν». Αυτός μου είπε τότε ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια χερσόνησος, όπου οι μοναχοί επαναλαμβάνουν το όνομα του Ιησού ώσπου να γραφτεί στις καρδιές τους. Τον ρώτησα τότε αν υπάρχουν ποιητές στην Ορθοδοξία και μου απάντησε ότι υπάρχουν πολλοί, κι ένας απ’ αυτούς είναι ο Άγιος Συμεών, ο Νέος Θεολόγος, που έγραψε ύμνους έρωτος για τον Θεό.»
Ταξίδεψε στο Άγιον Όρος κι εκεί ο Θεός έκαμε το θαύμα του! Βαπτίσθηκε, έγινε μοναχός με το όνομα Συμεών και αργότερα χειροτονήθηκε ιερεύς.
Ύστερα από αρκετά χρόνια, πήγε στην πατρίδα του, στο Περού, όπου κατήχησε και βάπτισε τη μητέρα του σε μια λίμνη. Τρεις φορές την έπιασε, την βούτηξε μέσα στο νερό και την σήκωσε. Μετά την τρίτη ανάδυση, σηκώθηκε η μητέρα του ψηλά και φορούσε έναν ωραιότατο λευκό χιτώνα, έμεινε για μια στιγμή ακίνητη… κι ύστερα έπεσε κάτω και λιποθύμησε.
Τα αδέλφια του, όρμησαν να τον λυντσάρουν, γιατί νόμισαν ότι την έπνιξε τη μάνα τους ο αδελφός τους, ο καλόγερος. Μόλις όμως πλησίασαν κοντά, άρχισε να σηκώνεται η γυναίκα και είπε τα εξής:
– Μετά την τρίτη κατάδυση και ανάδυση, όταν σηκώθηκα, άστραψε όλος ο τόπος και γέμισε όλος από φως, μια υπέρλαμπρη φωτοχυσία. Αυτό το φως με έντυσε με ενδύματα ολόχαρα, ολοφώτεινα, ολόλαμπρα. Αυτό το φως μπήκε και μέσα μου, με πλημμύρισε ολόκληρη, με έπνιξε, με κατέφαγε, με εξαΰλωσε, μέσα και έξω και με έκανε κυριολεκτικά φωτοφόρο.
Ήταν δε τόσο δυνατό το φως και τόσο δυνατή η συγκίνησης που την κυρίευσε από αυτήν την πλημμύρα της φωτοχυσίας, που δεν άντεξε και λιποθύμησε.
Αυτά τα διηγείτο ο ίδιος ο πατήρ Συμεών, σε ευλαβείς προσκυνητές.
Να τα θαύματα, πού γίνονται στο Μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος.
(Πηγή: «Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου Πίστεως»,
π. Στεφάνου Κ. Αναγνωστοπούλου)
Μάρτιος - Απρίλιος 2024
Κατέβηκε Στο Τέρμα Γι' Αυτόν!
Ο Αλέξης θα κατέβαινε στην επόμενη στάση. Όμως ένα απότομο φρενάρισμα ταρακούνησε όλους μέσα στο λεωφορείο και μία βλαστήμια ακούστηκε από το στόμα του οδηγού. Βλασφήμησε το όνομα του Χριστού, καθώς βιαστικός διαβάτης πετάχτηκε μπροστά του στο δρόμο για να προλάβει στη στάση το λεωφορείο που πλησίαζε. Κι ο οδηγός νευρίασε.
Οι επιβάτες φαίνονταν ανενόχλητοι. Ο Αλέξης όμως προβληματίστηκε έντονα. Θα μπορούσε να μιλήσει αυτός; Κι αν βρει το μπελά του; Αν χλευαστεί από τους άλλους και γελοιοποιηθεί;
Έφτανε η στάση στην οποία θα κατέβαινε. Έπρεπε να βιαστεί να προλάβει το μάθημα. Όμως ο Αλέξης κοντοστάθηκε και αποφάσισε να κατέβει στο τέρμα. Εκεί θα πλησιάσει τον οδηγό, που θα είναι μόνος, για να του μιλήσει... Και ας χάσει το μάθημα στο Φροντιστήριο.
Αυτό και έγινε. Όταν κατέβηκε και ο τελευταίος επιβάτης, ο Αλέξης τόλμησε και πλησίασε τον οδηγό.
– Οδηγέ μας, κουράζεστε πολύ για μας στους δρόμους τόσες ώρες. Έχετε τόσο μεγάλη ευθύνη. Σας ευχαριστούμε! Όμως, επιτρέψτε μου να σας πω κάτι. Στη δύσκολη ώρα που πετάχτηκε μπροστά σας ο άνθρωπος στο δρόμο, είπατε κάτι που δεν έπρεπε να ακουστεί.
– Ω! Ναι! Βλασφήμησα. Το κατάλαβα. Δεν το εννοούσα. Ξέρω πως είναι βαρύ το αμάρτημα. Σ’ ευχαριστώ φίλε μου. Δεν θα το ξαναπώ.
Ο Αλέξης γλυκοχαιρέτησε τον άγνωστο οδηγό και του έδωσε μία εικονίτσα της Παναγίας της Πορταΐτισσας που είχε πάνω του. Οδηγός χαμογέλασε ευτυχισμένος. Έπειτα ο Αλέξης έτρεξε να προλάβει το μπροστινό λεωφορείο να γυρίσει πίσω. Ένιωσε τόσο μεγάλη χαρά για την ομολογία του για το Χριστό!
Κατέβηκε στο τέρμα γι’ Αυτόν!
Πηγή: Περιοδικό, ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ, Τ. 880