Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2023
«Για το καλό μου» 
Ο Μανωλιός βόσκει καμιά διακοσαριά γιδοπρόβατα σε κάποιο Χανιώτικο χωριό. Κάθε Κυριακή κάνει λίγο παρέα στα ζώα του στη μάντρα (ταϊσμένα, ποτισμένα) και μετά κατεβαίνει στο χωριό να λειτουργηθεί, να προσευχηθεί για τα «κοπέλια» του, τη γυναίκα του, τα ζωντανά του. Ο Μανωλιός είναι πιστός άνθρωπος. Όπως σαλαγά τα πρόβατά του λέει μέσα του, την καρδιακή προσευχή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Πότε τη λέει δυνατά, πότε από μέσα του. Είτε καλό παθαίνει, είτε κακό, πάντα δοξολογεί το Θεό και λέει: «Δοξασμένο το Όνομά Σου Κύριε. Ότι μας δίδεις Εσύ, είναι ωφέλιμο».
Κάποτε βαριά αρρωσταίνει. Ο Μανωλιός αναγκάζεται να κατέβει στα Χανιά, για να βρει την υγειά του. Οι γιατροί του λένε ότι πρέπει να πάει στην Αθήνα για εγχείρηση καρδιάς. Ο Μανωλιός πάντοτε επαναλαμβάνει τη φράση: «Αυτό είναι για το καλό μου»!
Κάποια μέρα κάνει κάτι μικροψώνια, ξεχνιέται και βλέπει ότι πρέπει να τρέξει στο λιμάνι για να προλάβει το πλοίο. Απροσδόκητα σκοντάφτει σε μια πέτρα, πέφτει κάτω και σπάζει το δεξί του πόδι! Γρήγορα μεταφέρεται πάλι στο νοσοκομείο. Οι γιατροί τακτοποιούν το πόδι σε νάρθηκα και τοποθετούν τον Μανωλιό σε κάποιο κρεβάτι. Εδώ συνέχεια μονολογεί!
– Δοξασμένο τ’ όνομά Σου, Κύριε! Αυτό είναι για το καλό μου!
Μια νοσοκόμα ακούει το Μανωλιό, παραξενεύεται και περίεργα ρωτά.
– Ίντα ψουψουρίζεις, μπάρμπα;
– Να, κόρη μου, έσπασα το πρωί το πόδι μου και δοξάζω το Θεό, γιατί πιστεύω πως είναι για το καλό μου!
– Εκουζουλάθηκες, Μανωλιό; Έσπασες τον πόδα σου, έχασες το καράβι, επαδά θα μείνεις τουλάχιστον ένα μήνα! Όλα αυτά είναι για το καλό σου;
– Εγώ, κόρη μου, δεν στενοχωριέμαι καθόλου! Πιστεύω ότι όλα όσα δίνει ο καλός Θεός είναι για το καλό μας.
Την άλλη μέρα η ίδια νοσοκόμα τρέχει στο θάλαμο του αρρώστου.
– Μανωλιό! Μανωλιό!
– Ίντα φωνάζεις, αδελφή; Τρέχει τίποτε;
– Ναι, είσαι τυχερός άνθρωπος! Να πας ν’ ανάψεις μια λαμπάδα ίσαμε το μπόϊ σου!
– Γιάντα αδελφή; Ίντα ‘γινε;
– Δεν έμαθες τίποτε;
– Όϊ - Όϊ!
– Βούλιαξε στη Φαλκονέρα το «Ηράκλειο» (Δεκέμβριος 1962). Έχουν πνιγεί πολλοί άνθρωποι! Άγιο είχες, Μανωλιό, άγιο!
Ο Μανωλιός κάγκελο! Σταυροκοπιέται συνεχώς και μονολογεί.
Δοξασμένο τ’ όνομά Σου! Έσπασα το πόδι μου και γλίτωσα τη ζωή μου! Τώρα θάμουνα μακαρίτης!
Δεν στο ‘λεγα αδελφή; Δεν έχω δίκιο; Ό,τι δίνει ο Θεός είναι για το καλό μας!
(«Σ’ Ευχαριστώ», «Για το καλό μου», σελ. 151, 152)
Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2022
Δυσάρεστα Γεγονότα
Ο μικρός παραπονιέται στη μαμά του ότι όλα του πάνε στραβά. Η οικογένεια θα μετακομίσει και θα αναγκαστεί να αλλάξει σχολείο και φίλους. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να φορέσει κολάρο για να διορθώσει μια κακή κλίση της σπονδυλικής του στήλης. Ούτε να το σκέφτεται δεν θέλει. Γιατί όλα τα στραβά συμβαίνουν σ’ αυτόν; Η μητέρα εκείνη την ώρα έφτιαχνε ένα κέικ. Όπως είχε όλα τα υλικά πάνω στο τραπέζι, λέει στον γιό της:
– Θέλω να δοκιμάσεις ένα-ένα αυτά με την γλώσσα σου.
Ο γιός της την κοιτάζει απορημένος. Η ζάχαρη είναι γλυκιά στη γεύση, μα το αλεύρι, το κακάο, το ωμό αυγό!. Όπως ακριβώς εγώ ανακατεύω υλικά που είναι νόστιμα με άλλα που δεν είναι, το αποτέλεσμα όμως θα είναι ένα όμορφο μυρωδάτο γλυκό, έτσι και ο Θεός στη ζωή των παιδιών Του εργάζεται με ευχάριστα και δυσάρεστα σε μας γεγονότα, με τελικό του στόχο μια ζωή ευλογημένη, αλλά και δόξα αιώνια. Πίσω από κάθε περιστατικό της ζωής μας βρίσκεται ο Θεός, που με αγάπη ρυθμίζει τα πάντα για το καλό μας. Αυτό βέβαια αφορά εκείνους που Τον αγαπούν και Τον έχουν Κύριο τους στην καρδιά τους, αποδεικνύοντας με τις καθημερινές τους επιλογές την παραπάνω πίστη και αγάπη τους στον Θεό.
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2022
Τα Δελφίνια
Ένας άνθρωπος του Θεού που ζούσε στην Αυστραλία, κάποια μέρα είχε βγει με την βάρκα του στα ανοιχτά, όταν για κάποιο λόγο η βάρκα γύρισε ανάποδα και εκείνος βρέθηκε στη θάλασσα. Η ακτή ήταν αρκετά μακριά, μα θα μπορούσε να βγει κολυμπώντας.
Καθώς κολυμπούσε να βγει είδε τα δελφίνια να κολυμπούν δίπλα του, ακολουθώντάς τον, και χάρηκε γιατί ήξερε πως τα δελφίνια βοηθούν. Προσπάθησε να κρατηθεί σ’ ένα από αυτά, αλλά το δελφίνι δεν τον άφηνε. Απόρησε γιατί! Τα δελφίνια έφυγαν και εκείνος με έκπληξη διαπίστωσε ότι η θάλασσα γύρω ήταν γεμάτη καρχαρίες. Τότε κατάλαβε πως ο Θεός τον είχε προστατεύσει με τον θαυμαστό τρόπο, στέλνοντας δύο δελφίνια να κολυμπούν δίπλα του για να αποτρέψουν τους καρχαρίες από το να του επιτεθούν. Γονάτισε εκεί στην παραλία και ευχαρίστησε τον Θεό.
(Από χριστιανικό ημερολόγιο)
Ιούλιος - Αύγουστος 2022
Θαυμαστό Περιστατικό Ιερέα Για Την Μεταθανάτια Ζωή
(Διασκευή από το περιοδικό ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ)
Η κ. Μαρίνα Κρεμμύδα ζει πολλά χρόνια στην Αυστραλία. Ένα χαρούμενο γεγονός εδώ στην Ελλάδα την οδηγεί στο αεροδρόμιο της Μελβούρνης για να έρθει στη χώρα μας. Το αεροπορικό αυτό ταξίδι παραμένει αλησμόνητο στο μυαλό της. Νά τι διηγείται η ίδια.
Απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο της Μελβούρνης με κατεύθυνση την Αθήνα. Όταν προσγειωθήκαμε στη Σιγκαπούρη ομαλά, μείναμε περίπου μιάμιση ώρα για ν’ ανεφοδιαστεί το αεροπλάνο σε καύσιμα. Κάποια στιγμή βρισκόμασταν σε ύψος 35.000 πόδια, 625 επιβάτες. Όλα ήσυχα. Ξαφνικά ακούμε από τα μεγάφωνα.
– Προσοχή, προσοχή! Επιστρέφουμε στη Σιγκαπούρη! Ο κινητήρας έχει πάρει φωτιά!
Πανζουρλισμός στο αεροπλάνο, χαλασμός! Φωνές υστερικές, κλάματα, αλαλαγμοί. Μικρά παιδιά τσιρίζουν, μανάδες σφίγγουν μ’ απόγνωση τα βρέφη τους! Εγώ καθόμουν κοντά στα φινιστρίνι και βλέπω ολοκάθαρα τον πυρωμένο κινητήρα. Ο πιλότος αδειάζει τις δεξαμενές των καυσίμων. Σχηματίζω τη γνώμη ότι δεν θα ζήσουμε και ότι από στιγμή σε στιγμή θα τιναχτούμε στον αέρα. Στην τσάντα μου πάντα κουβαλώ ένα ξύλινο σταυρό, που έχω αγοράσει από την Παναγία της Τήνου. Ανοίγω βιαστικά την τσάντα μου, αρπάζω με τα δύο μου χέρια το σταυρό και φωνάζω δυνατά:
– Ελέησέ μας Κύριε! Σώσε μας, Κύριε! Σταυρέ του Χριστού, σώσε μας!
Σε λίγο όλοι ηρεμούμε, γιατί το αεροπλάνο προσγειώνεται ομαλά στη Σιγκαπούρη!
Ακολουθούν χειροκροτήματα παρατεταμένα, φωνές, «μπράβο», «ζήτω» και άλλα πολλά. Στον αερολιμένα με πλησιάζουν τρεις νεαροί, άγνωστοι τελείως σε μένα και μου λένε.
– Κυρία μου, ξέρετε γιατί σωθήκαμε;
– Όχι τους λέω!
– Με την προσευχή σας στο Σταυρό του Χριστού, που κρατούσατε στα χέρια σας!
– Εγώ έπραξα ότι έπρεπε. Ο Θεός έκαμε το θαύμα του. Δοξασμένο το όνομά Του!
Μερικοί ονομάζουν την προσευχή «κεραυνοβόλο λεγεώνα»! Η Παναγία της Τήνου άπλωσε τις φτερούγες της και κατέβασε ομαλά το τεράστιο φλεγόμενο αεροπλάνο!
(«Σ’ ευχαριστώ για τον πόνο», Θεόδωρος Κ. Βγόντζας, σελ. 139, 140)
Μάϊος - Ιούνιος 2022
Θαυμαστό Περιστατικό Ιερέα Για Την Μεταθανάτια Ζωή
«Θεέ μου, πάρε με!» Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε! Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού.
Το ακόλουθο περιστατικό το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα. Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας, με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο). Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα, που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: «Θεέ μου, πάρε με! Και τελικά, με πήρε».
Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας: «Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: «Δεν γίνεται τίποτα με τον παππούλη. Πάρτε τον στο νεκροτομείο!». Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει και να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν. Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής: «Πού τον πας αυτόν; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του»! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε: «Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν».
Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Άγγελός μου της έλεγε: «Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού σου»; Εκείνη απάντησε: «Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία». «Τι αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου), έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν…». «Αυτό είναι αλήθεια», απάντησε η Θεοτόκος. «Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου».
Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!… Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφθηκε τη νεκρανάστασή μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο. Σιγά σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού.
Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!
Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση.
Η πραγματική αυτή ιστορία πολλά μας διδάσκει. Η προσευχή «Θεέ μου πάρε με» είναι χιλιοειπωμένη. Από τον άγιο προφήτη Ηλία, που τόσα υπέφερε από την κακούργα Ιεζάβελ, μέχρι και σε ανθρώπους στις μέρες μας. Όμως ο Πατέρας μας ξέρει καλύτερα από εμάς πότε πρέπει να γίνει αυτό. Εκείνος, που με τη χάρη Του επιτρέπει να ζούμε την κάθε ώρα και στιγμή, ξέρει καλύτερα από εμάς πότε θα βάλει τέλος στον κάθε μας πόνο, στο κάθε βάσανο που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Η παράταση της ζωής είναι και η ευκαιρία Του για να γνωρίζουμε ποιός είναι ο Ελευθερωτής και ο Υπερασπιστής μας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός.
(+Δ.Κ.)