Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2023
Τα Χριστούγεννα Της Αγάπης
Ο Θεάνθρωπος που σαρκώθηκε για τη σωτηρία μας βρίσκει και φέτος έναν κόσμο αρνητικό και αδιάφορο απέναντί του. Έναν κόσμο που αλληλοσπαράζεται από πολέμους, κομματιάζεται από τα μίση. Ο Θεός της αγάπης όμως γεννιέται και προσφέρει τον εαυτό Του για τη σωτηρία αυτού του κόσμου. Για να σωθεί όμως ο άνθρωπος από το σκοτάδι της αμαρτίας, τη φθορά και τον θάνατο, χρειάζεται ο ίδιος να πορεύεται διαρκώς για να συναντήσει τον Θεάνθρωπο.
«Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό», γράφει ο Μέγας Αθανάσιος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ταυτόχρονα Θεός και άνθρωπος. Γεννήθηκε ο άναρχος Θεός «ουκ εκ σπέρματος, αλλά εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Ήδη ο Προφήτης Ησαΐας μίλησε για την έλευση του «Άρχοντα της ειρήνης» και για την αιώνια ειρήνη που θα φέρει. Ο ύμνος των αγγέλων τη θεία εκείνη νύχτα της ενανθρωπίσεως του Κυρίου είναι σαφής: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνης, εν ανθρώποις ευδοκία».
«Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» θα λέγει συνέχεια κατά τη διάρκεια της παρουσίας Του στη γη. Πραγματικά, μόνον ο Χριστός έχει τη δύναμη να χαρίσει την ειρήνη στην ψυχή μας και σ’ όλον τον κόσμο. Νέφη Μαρτύρων και Αγίων έδωσαν τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού. Στον κόσμο επικρατούσε ειδωλολατρία και ζοφερό σκοτάδι. Η γυναίκα δεν είχε καμία οντότητα και αξία. Εκατομμύρια δούλοι σε όλη τη γη στέναζαν κάτω από την αφόρητη δουλεία. Μεγάλοι φιλόσοφοι και ποιητές, όπως ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Σοφοκλής, ο Οράτιος, ο Βιργίλιος «έβλεπαν» την έλευση του Σωτήρος εξ ουρανού. Ήταν παγκόσμια η προσδοκία για τον Θεάνθρωπο. Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο για μια ορισμένη αποστολή. Ο ενανθρωπίσας Κύριος πρόσφερε στον άνθρωπο, και συνεχίζει να προσφέρει, μια νέα ζωή, που περιγράφεται με την παρακάτω αλήθεια.
«Ο Χριστός έγινε όμοιος με εμάς, για να γίνουμε και εμείς όμοιοι με Εκείνον».
Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων.
«Εκένωσεν εαυτόν, μορφήν δούλου λαβών», γράφει ο Απόστολος Παύλος. Το πώς «εκένωσεν», δηλαδή άδειασε τον εαυτό του, αποτελεί μυστήριο.
Με βάση τα παραπάνω, είναι σημαντικό να σκεφτούμε ότι δεν είναι γνήσιος εορτασμός των Χριστουγέννων, όταν κλειστούμε στον εαυτό μας και ξεχάσουμε τον φτωχό και πονεμένο συνάνθρωπό μας. Αν δεν γεννηθεί ο Χριστός μέσα στις καρδιές μας, ποια σημασία θα έχουν για μας τα Χριστούγεννα; Ας αναζητήσουμε τον Χριστό μέσα από την πνευματική προετοιμασία των Χριστουγέννων, να ευπρεπίσουμε τη «φάτνη» της δικής μας ψυχής, ώστε να κατοικεί μέσα μας ο Θεάνθρωπος Ιησούς και να Τον δοξάζουμε με λόγια και με έργα αγάπης.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2023
Τα ιδιαίτερα Χριστούγεννα του παππού Πανώφ
Toυ Λέων Τολστόι
Πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε ένας γέρος τσαγκάρης. Το όνομά του ήταν Πανώφ. Ο μπάρμπα Πανώφ δεν ήταν πλούσιος. Όλη η περιουσία του ήταν ένα μικρό δωμάτιο που έβλεπε στον δρόμο του χωριού.
Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια και τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι του. Δεν είχε πια κανένα κοντά του...
Είναι βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Ο μοναχικός ηλικιωμένος τσαγκάρης, μπάρμπα Πανώφ, κατεβάζει από το ψηλό ράφι το παλιό καφέ βιβλίο, κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του και αρχίζει να διαβάζει...
Διαβάζει από το βιβλίο την ιστορία της γέννησης του Χριστού, την ιστορία δηλαδή των Χριστουγέννων. Καθώς διαβάζει, διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό του...
Πόσο θα ήθελε να πρόσφερε ο ίδιος καταφύγιο στον Ιωσήφ, τη Παναγία τον νεογέννητο Χριστό!
Διαβάζοντας, όμως, για τους τρεις μάγους και τα πολύτιμα δώρα που έφεραν στον Χριστό, σκέφτεται με λύπη πως, αν ο Χριστός ερχόταν στο σπίτι του, ο ίδιος δεν θα είχε τίποτα να του δώσει.
Ξαφνικά, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και τα μάτια του λάμπουν. Σηκώνεται από την πολυθρόνα του, πηγαίνει στο ψηλό ράφι και βρίσκει ένα σκονισμένο κουτί. Το ανοίγει και βγάζει από μέσα ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια.
Ήταν στ’ αλήθεια τα ωραιότερα παπούτσια που είχε ποτέ κάνει!
Αυτά θα του έδινε, αν ερχόταν στο σπίτι του!
Με την επιθυμία, λοιπόν, να τον επισκεπτόταν ο Χριστός και να του έδινε το δώρο του, ο μπάρμπα Πανώφ αποκοιμήθηκε...
Ακούει τότε τον Χριστό να του λέει: «Μπάρμπα Πανώφ, έχεις την επιθυμία να με δεις, να έλθω στο μαγαζάκι σου και να μου προσφέρεις κάποιο δώρο. Αύριο, λοιπόν, από το πρωί μέχρι το βράδυ να κοιτάζεις έξω στον δρόμο και θα με δεις να έρχομαι. Πρόσεξε να με αναγνωρίσεις!»
Χριστούγεννα! Ο μπάρμπα Πανώφ ετοιμάζεται γρήγορα και βγαίνει από το σπίτι του να πάει στην εκκλησία για τη Λειτουργία των Χριστουγέννων. Όταν επιστρέφει, κάθεται στην πολυθρόνα του και περιμένει με ανυπομονησία την επίσκεψη του Χριστού...
Κοιτάζει συνεχώς από το παράθυρο, στέκει στην πόρτα, ψάχνει με το βλέμμα, μα μόνο χωριανούς του βλέπει, τους οποίους χαιρετά με καλοσύνη...
Καθώς περιμένει με αγωνία να συναντήσει τον Χριστό, προσφέρει φιλοξενία και ζεστασιά σε διάφορους περαστικούς. Πρώτα δέχεται στο σπίτι του τον γέρο οδοκαθαριστή που εργάζεται μέσα στην παγωνιά και του δίνει να πιει ένα φλιτζάνι καφέ, για να ζεσταθεί...
Στη συνέχεια φιλοξενεί μια νέα κουρασμένη γυναίκα με ένα βρέφος στην αγκαλιά. Ο μπάρμπα Πανώφ τους προσφέρει φαγητό και παίρνει στην αγκαλιά του το μικρό παιδί. Βλέπει τα γυμνά ποδαράκια του μωρού και συγκινείται...
Αμέσως, σηκώνεται από την πολυθρόνα του, παίρνει το κουτί από το ράφι, βγάζει τα παπουτσάκια που προόριζε για τον Χριστό και τα χαρίζει στο μικρό παιδί... Η γυναίκα τον ευχαρίστησε πάρα πολύ, πήρε το παιδί στην αγκαλιά της και έφυγε...
Ο μπάρμπα Πανώφ στάθηκε και πάλι στο παράθυρο και κοιτούσε να δει τον Χριστό...
Οι ώρες περνούσαν και οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν στον δρόμο. Όλους τους χαιρετούσε ο μπάρμπα Πανώφ. Άλλους τους χαμογελούσε και στους ζητιάνους έδινε κάποιο νόμισμα ή ένα κομμάτι ψωμί. Ο Χριστός, όμως, δεν φαινόταν να έρχεται...
Ο μπάρμπα Πανώφ ήταν πολύ λυπημένος. Με βαριά καρδιά κάθισε στην πολυθρόνα του και σκέφτηκε πως όλα τελικά ήταν μόνο ένα όνειρο...
Τότε ακούγεται η φωνή του Χριστού, για να του αποκαλύψει: «Εγώ είμαι που πεινούσα και μου έδωσες να φάω. Διψούσα και μου έδωσες να πιώ. Κρύωνα και με πήρες μέσα και με ζέστανες… Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βοήθησες σήμερα, ήμουνα Εγώ! Εμένα βοήθησες. Εμένα δέχθηκες σήμερα, μπάρμπα Πανώφ!»
«Ω, Θεέ μου», σιγομουρμούρισε ο γερο-τσαγκάρης, με μάτια που έλαμπαν από χαρά και ευτυχία... «Ήρθε τελικά! Ήταν εδώ, λοιπόν, όλη τη μέρα!»
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2023
Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού
Πατρός Anthony Bloom
Την ημέρα που θυμόμαστε τον Σταυρό του Κυρίου, πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στο τι είναι η θεϊκή αγάπη. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο που θυσίασε τον Μονογενή του Υιό, ώστε κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και ν’ αγνοηθεί.
Αν είναι αλήθεια αυτό, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον; Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, ο θάνατός Του είναι ευπρόσδεκτος- πώς θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας;
Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε εκ φύσεως, που με τόσους πολλούς τρόπους μοιάζουν με μας στο μυαλό, το συναίσθημα – αλλά είναι αυτό αγάπη;
Και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που τους φερόμαστε με αδιαφορία, δεν ευχόμαστε κάτι κακό γι’ αυτούς – δεν υπάρχουν για μας! Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε τούτη τη συνάθροιση και για μήνες ας αναρωτηθούμε: «Τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για μένα;» - Τίποτα. Απλά κάποιος που παρευρίσκεται στην ίδια Εκκλησία, που πιστεύει στον ίδιο Θεό, που λαμβάνει την ίδια θεία κοινωνία- και λησμονούμε ότι εκείνοι που λαμβάνουν την ίδια θεία κοινωνία, έχουν γίνει μέρος του σώματος του Χριστού, ότι ο ίδιος ο Χριστός ζει μέσα τους, ότι θα πρέπει να στραφούμε σ’ αυτούς, να τους κοιτάξουμε, και να δούμε ότι αποτελούν ναό του Αγίου Πνεύματος, μια συνέχεια της Ενσάρκωσης.
Ας θέσουμε στον εαυτό μας σοβαρά και κρίσιμα ερωτήματα για το πώς φερόμαστε και πώς βλέπουμε τον διπλανό μας. Ας αφιερώσουμε όλη την εβδομάδα για να σκεφτούμε το ένα πρόσωπο μετά το άλλο και ας αναρωτηθούμε: «Υπάρχει αγάπη στην καρδιά μου;» Όχι μια συναισθηματική αγάπη, αλλά μια αγάπη που μέσα στο φως του Θεού κάνει έναν άνθρωπο πολύτιμο, πολύτιμο στο βαθμό που θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος να δώσω την ζωή μου γι’αυτό το πρόσωπο. Και όταν την επόμενη εβδομάδα προσέλθουμε στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, ανάμεσα στα άλλα, ας φέρουμε, ενώπιον του Θεού, αυτό το ερώτημα: «Υπάρχει για μένα ο πλησίον; Τι σημαίνει για μένα;» Για τον Θεό είναι τα πάντα· εάν για μένα δεν είναι τίποτα, ποια είναι η θέση μου ενώπιον του Θεού;
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2023
28η Οκτωβρίου 1940
Η Εποποιΐα Του Ελληνικού Στρατού Στη Βόρεια Ήπειρο
Όσο παρέρχονται τα χρόνια, τόσο η μέρα αυτή αποκτά βαθύτερο νόημα και μεγαλύτερη σημασία. Η 28η Οκτωβρίου δεν αποτελεί μόνο μία κρίσιμη καμπή στην ιστορία του ελληνικού έθνους, αλλά αποτελεί και έναν σταθμό στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας. Την ημέρα αυτή δεν διακυβεύτηκε απλώς η ελευθερία και η ανεξαρτησία μιας χώρας, αλλά παίχτηκε η τύχη και το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Δευτέρα, 28η Οκτωβρίου 1940, έξι η ώρα το πρωί, οι σειρήνες αντήχησαν ξυπνώντας την Αθήνα και αντιλάλησαν σε κάθε ελληνική ψυχή. «Οι Ιταλοί εισβάλλουν» ήταν η είδηση που έτρεχε από στόμα σε στόμα. Και ο ευσεβής λαός μας ύψωνε τα μάτια του στον ολοκάθαρο ουρανό και ζητούσε από τη Θεία Δίκη να αποκαταστήσει την τάξη που διασαλεύτηκε προ ολίγων μηνών από τον τορπιλισμό της Έλλης στο λιμάνι της Τήνου. Και ο καθένας μέσα του άκουγε τον εθνικό ύμνο να ανακρούεται σαν προσκλητήριο και προσευχή. Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου έδωσε λακωνικά τον τόνο: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 πρωινής της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Εκεί στα ιερά σύνορα βροντούσε το κανόνι και συγκλόνιζε την εθνική συλλογική συνείδηση. Τώρα η ιστορία γινόταν πράξη ζωής και καλούσε για το χρέος. Η Ελλάδα πολεμούσε και αντιστεκόταν. Ο εχθρός διέθετε αριθμητική υπεροχή. Οκτώ μεραρχίες τάγματα μελανοχιτώνων και Αλβανών, μεγάλο όγκο πυροβολικού, αρμάτων μάχης και αεροπλάνων, απέναντι σε λιγότερο από 3 ελληνικές μεραρχίες, αναπτυγμένες σε αμυντικές θέσεις, μήκους 250 χιλιομέτρων. Αγώνες κόπων και αντοχής έδινε ο στρατός μας στα απρόσιτα βουνά της Ηπείρου με βροχές, λάσπες, χιόνια και στερήσεις κάθε είδους. Μάχες με τη φωτιά και το σίδερο στα καταράχια και τις χαράδρες της Πίνδου, με ατίθασες καιρικές συνθήκες και ελλείψεις. Η πολεμική κραυγή «ΑΕΡΑ» με ενθουσιώδη σφυρίγματα φούσκωνε τα σωθικά τους και ένα γλυκύτατο όραμα τους εμψύχωνε. «Έβλεπε τις νύχτες ο στρατός μας μία γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη». Την αναγνώριζε ο στρατός, την ήξερε από πάντα… Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Υπέρμαχος στρατηγός.
Το χιόνι πύκνωνε, το κρύο δυνάμωνε. Ο χειμώνας έμπαινε βαρύς και ο στρατός μας αναλαμβάνει τώρα πια από τις 14 Νοεμβρίου επιθετικές επιχειρήσεις. Αγώνας σώμα με σώμα, με ξιφολόγχη και χειροβομβίδες. Κυριεύονται τα υψώματα το ένα μετά το άλλο, η γέφυρα του Δεβόλη, τα βουνά της Μοράβας και του Ιβάν, κάτω από υπερβολικά δύσκολες συνθήκες με πυκνή καταχνιά. Στις 22 Νοεμβρίου ένας λόχος απελευθερώνει την Κορυτσά. Ήταν η πρώτη, πέρα από τα σύνορά μας, μεγάλη πολιτεία, η μεγαλύτερη της Βορείου Ηπείρου, που κυρίευε ο ελληνικός στρατός.
Και οι νίκες συνεχίζονται. Μπροστά η σημαία στου συντάγματος και πίσω οι σαλπιγκτές σαλπίζουν το εμβατήριο της ορμής: «Προχωρείτε, προχωρείτε!». Οι μάχες που δίνουν οι Έλληνες είναι τεράστιες. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός ελευθερώνει την Πρεμετή. Την ίδια ημέρα μπαίνει στο συμμαχικό λιμάνι, στους Αγίους Σαράντα. Μετά οι Ιταλοί εκκενώνουν το Τεπελένι. Την ίδια μέρα εκκενώνουν το Αργυρόκαστρο. Η είδηση αυτή πως ελευθερώθηκε το Αργυρόκαστρο ξεσηκώνει κύμα ενθουσιασμού σε όλη τη χώρα μας. Και οι ελληνικές νίκες έχουν τεράστιο διεθνή αντίκτυπο. Αιματηρές μάχες εκτυλίχθηκαν στα στενά της Κλεισούρας και τελικά ο στρατός φθάνει στην Αυλώνα, την οποία και καταλαμβάνει.
Εμείς, απόγονοι εκείνων των ηρώων, δεν λησμονούμε ποτέ πως αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας, χάρη στην αυτοθυσία της γενιάς του Σαράντα, των ενόπλων δυνάμεων και του λαού που συνεχώς τις υποστήριζε.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2023
Αρχή του Εκκλησιαστικού Έτους
Η 1η Σεπτεμβρίου έχει θεσπιστεί να είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Με αυτή την αφορμή παραθέτουμε την παρακάτω στιχομυθία:
Με ρωτάει ένας γνωστός μου αν θα ήθελα να πάω μαζί του μια εκδρομή την Κυριακή το πρωί.
Η απάντηση μου ήταν αρνητική.
Και με ρώτησε γιατί; Η απάντηση μου ήταν πως κάπου πάω την Κυριακή.
Φυσική η απορία του, οπότε με ρώτησε, «που πας;»
«Να δω τον Θεό» του απάντησα.
«Και πως θα δεις τον Θεό; Αφού είναι αόρατος….και που πας και τον βλέπεις;»
«Στην Εκκλησία», του απάντησα εγώ.
«Μα εκεί πηγαίνει κανείς για να προσευχηθεί, πως «βλέπεις» τον Θεό; δεν καταλαβαίνω».
«Κι όμως, αν δεν δεις τον Θεό στην Εκκλησία, δεν θα τον δεις πουθενά».
«Α, κατάλαβα, θρησκόληπτος είσαι, μα ο Θεός είναι παντού…δεν μπορείς να τον κλείσεις μέσα σε ένα κτίριο».
«Μα δεν σου είπα στο ναό, αλλά στην Εκκλησία, έχει μια διαφορά».
«Με μπέρδεψες», για κάνε μου πιο λιανά τα λόγια σου να καταλάβω κι εγώ».
«Στο ναό συνάζεται, μαζεύεται η Εκκλησία, οι πιστοί του Χριστού, που αναζητούν την συνάντησή τους μαζί Του. Εκεί λοιπόν τελείται μια Θεία Λειτουργία, την οποία τελεί ο ιερέας του ναού. Αυτός εκείνη την ώρα δεν είναι ο παπά τάδε, είναι η ένσαρκη παρουσία του Χριστού, ωσάν να ήταν ο ίδιος εκεί παρών σωματικά. Γίνεται αυτό, γιατί δεν μπορούμε να τον δούμε με τα σαρκικά μας μάτια».
«Αυτό είναι που λες πως βλέπεις τον Θεό;»
«Όχι ακριβώς…βλέπω τον Θεό να μιλάει από την αρχή του χρόνου και να λέει….Σ ’Αγαπώ.
Τον βλέπω την ώρα που ο πρώτος άνθρωπος αγάπησε τον εαυτό του αντί του Δημιουργού του, να κατεβαίνει και να του λέει «Σ ‘αγαπώ».
«Βλέπω τον Θεό να κατεβαίνει με μία σκάλα και να γίνεται άνθρωπος».
«Σκάλα;» «Ναι», του λέω «την Παναγία, που έγινε η σκάλα με την οποία ο Θεός έγινε άνθρωπος».
«Για συνέχισε…»
«Βλέπω τον Χριστό να ξεκινά την δημόσια ομιλία του, να γυρνάει από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη και να λέει…μετανοείτε, έφτασε σε σας η βασιλεία των ουρανών…..
Εκείνη την ώρα η ψυχή μου αρχίζει και συνειδητοποιεί πως εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται ουράνια. Πως ένα αεροπλάνο αρχίζει να απογειώνεται….
Αφού η ψυχή αρχίζει να προσεύχεται, να ζητά το έλεός Του, να φέρνει στην καρδιά κάθε έναν από τους αγαπημένους μου, τους συνανθρώπους μου που κοπιάζουν κάθε μέρα, που βασανίζονται και ταλαιπωριούνται, ακούω μια φωνή που λέει: «ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι….»
Ωωω, ήρθε η ώρα να δω τον Χριστό ως την άκρα ταπείνωση….άραγε θα τα καταφέρω; Θα ζήσω την αυτή ταπείνωση ή έχω μείνει ακόμα στον εγωισμό μου; Θα μπορέσω άραγε να Τον ακολουθήσω στην ίδια αυτή πορεία ή θα εκνευρίζομαι με κάθε έναν που μπαίνει σφήνα στη ζωή μου με τρόπο άγαρμπο και προσβλητικό και θα του ανταποδίδω;
Ωωω, Χριστέ μου αναφωνώ, κάνε έλεος στο δούλο Σου, να γίνω σαν κι εσένα…..γιατί δεν είμαι…αλλά θέλω……
Και η φωνή Του μου λέει, αν θέλεις να με ακολουθήσεις, πάρε πάνω σου το σταυρό σου κι έλα να με ακολουθήσεις.
«Πάσαν την βιωτική μέριμνα αποθώμεθα…..
Εαυτούς κι αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»….
Κι εκεί, αν αφήσεις τη ζωή σου στα χέρια Του, τότε θα δεις που πάει….. στα άγια των αγίων, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν Σοι Κύριε..»
Εκεί, λοιπόν, βλέπω τον Θεό μου, στο Σταυρό να πεθαίνει για μένα και για σένα….και να νεκρώνει τον θάνατο, να βγαίνει νικητής και να μοιράζει σε όλους μας το σώμα της ανάστασης…
«Λάβετε, φάγετε…πίετε εξ αυτού πάντες». Και αφού γίνει αυτή η τόσο όμορφη στιγμή η ψυχή αναφωνεί. «Είδωμεν το Φως το αληθινόν»……
Κατάλαβες λοιπόν πως βλέπω τον Θεό;
Πώς λοιπόν να αρνηθώ μια τέτοια εμπειρία; Πώς να μείνω μακριά από την αγάπη του Θεού, τη ζωή Του που θέλει να γίνει και δική μου ζωή, να νικηθεί μέσα μου θάνατος και να ζήσω μαζί Του αιώνια;
Αν δεν ζήσω στην Εκκλησία τον Θεό, δεν θα μπορέσω να τον δω στον πονεμένο μου αδελφό, στον αδύνατο και στο δύστυχο, δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω θυσία, να γίνω προσευχή, να γίνω μαρτυρία ελπίδας και χαράς……
Πώς θα δω τον Δημιουργό μου όταν ο έρωτάς μου στρέφεται στον εαυτό μου; ( τον άνθρωπο)…..
Μήπως θέλεις κι εσύ να έρθεις να «δεις» τον Θεό όπως τον βλέπω; Έλα….
Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής