Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Θεοφάνεια
Τα Άγια Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της Εκκλησίας μας, η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού.
Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να Τον βαπτίσει, ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και Τον έπεισε να Τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στον βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού, η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»).
Από τότε, και το βάπτισμα των Χριστιανών, δεν είναι «εν ύδατι», όπως το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ο Κύριος, με το να βαπτιστεί, αγίασε το νερό, το έκανε νερό αγιασμού και συμφιλίωσης με το Θεό. Έτσι, η βάπτιση του Κυρίου άνοιξε τη θύρα του μυστηρίου του βαπτίσματος. Με την καθαρτική χάρη του αγίου βαπτίσματος ο παλαιός αμαρτωλός άνθρωπος ανακαινίζεται και με την τήρηση των θείων εντολών γίνεται κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών.
(Πηγή: www.saint.gr)
Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Αυγουστιάτικες Σκέψεις
Όλοι οι καλοκαιρινοί μήνες σημαίνουν χαρές στις θάλασσες, ανεμελιά, χαλαρότητα από το καταπιεστικό χειμωνιάτικο πρόγραμμα, αλλαγή παραστάσεων, αλλαγή τρόπου ζωής. Ανάλαφρα ρούχα και ανάλαφρα φαγητά. Πιο πολύ απ’ όλους τους καλοκαιρινούς μήνες ο Αύγουστος, ιδίως τα τελευταία χρόνια, καθιερώθηκε σαν συνώνυμο των διακοπών. Αύγουστος ο μεγαλοπρεπής, ο εκθαμβωτικός, ο αυτοκρατορικός, μιας και το όνομά του το πήρε από τον αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τον Αύγουστο.
Τι να πρωτοθαυμάσουμε, τι να πρωτοχαρούμε τον Αύγουστο! Τις υπέροχες έναστρες νύχτες του, το μεγάλο, το αγέρωχο φωτεινότατο φεγγάρι του; Οι παλιοί συνήθιζαν την παροιμία: «Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να΄ σουν δυο φορές το χρόνο», λόγω της πλούσιας καρποφορίας. Οι πρώτες συγκομιδές φρούτων έχουν ήδη γίνει και οι αποθήκες γεμίζουν. Κι η θάλασσα σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο που περιβάλλεται από καταγάλανα νερά. Ο Αύγουστος έχει την πιο ζεστή θάλασσα από όλο το χρόνο. Αναζωογονεί, αγκαλιάζει, ξεκουράζει τα σώματα που τον εμπιστεύονται.
Ας χαρούμε κι ετούτο το Καλοκαίρι στη θάλασσα ή στο βουνό. Ας θαυμάσουμε το μεγαλείο του Θεού και τον πολιτισμό της Πατρίδας μας. Να διαβάσουμε βιβλία που δεν μπορούσαμε τον χειμώνα, με όμορφες ιστορίες και περιπέτειες.
Ωστόσο υπάρχουν συνάνθρωποί μας που δεν έχουν τη δυνατότητα διακοπών. Άλλοι από οικονομική δυσχέρεια, άλλοι αναγκασμένοι από προβλήματα υγείας να μην μπορούν να μετακινηθούν. Όποια κι αν είναι η αιτία αυτής της στέρησης, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Επιβαρύνεται σημαντικά, όταν μάλιστα συνυπάρχει και η μοναξιά. Μέσα στη δική μας αυγουστιάτικη χαρά, ας μην ξεχνάμε και αυτά τα άτομα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Όταν η ψυχή θέλει, το μυαλό βρίσκει πολλούς τρόπους. Να στείλουμε μία κάρτα, να παίρνουμε τηλέφωνο, να νιώσουν ότι κάποιος τους συλλογιέται, προσεύχεται γι’ αυτούς. Έτσι ο χρόνος κυλάει και γρήγορα τα πράγματα αλλάζουν.
Αλλά η μεγαλύτερη προσφορά του Αυγούστου είναι ότι φιλοξενεί τη μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Της Παναγιάς με τα πολλά ονόματα και τα άπειρα ξωκλήσια. Η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου και οι καθημερινές παρακλήσεις που γίνονται στις Εκκλησίες, μας γεμίζουν ειρήνη και γαλήνη.
Τα πάντα στη φύση μιλούν για το μεγαλείο του Θεού. «Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε! Πάντα εν σοφία εποίησας».
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός
Μάρτιος - Απρίλιος 2019
ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΑ & ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ
Η Κατάκριση
Ο άγ. Αναστάσιος ο Σιναΐτης, παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του Κυρίου «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε», λέει σχετικά: «Όταν βλέπετε τον αδελφό σας να αμαρτάνει, να μην τον κρίνετε. Να θυμόσαστε πως ένας είναι ο κριτής, ο Θεός, που θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του. Είδες το αμάρτημα του αδελφού σου, γνωρίζεις όμως τις καλές πράξεις του; Μήπως τις αμαρτίες του τις έπλυνε κιόλας με τα δάκρυα της μετανοίας του;»
Ποτέ μη χτυπάς
Ποτέ μη χτυπάς έναν πιο αδύναμο από σένα. Είναι ανίσχυρος και θα ταπεινωθεί πιο πολύ.Ποτέ μην πολεμάς με έναν πιο δυνατό από σένα, θα σε τσαλακώσει. Πολέμα τον εαυτό σου και τότε θα νικήσεις και τους δύο, και τον αδύνατο και τον δυνατό. Θα είσαι νικητής στα μάτια του Θεού και αθώος ενώπιόν Του.
(Ο αγ. Γαβριήλ, ο δια Χριστόν σαλός)
Σταυρός και Ανάσταση
Σταυρός και Ανάσταση αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα. Ο αναστάς Χριστός είναι και ο σταυρωθείς «δι’ ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν».
Ο αναστάς είναι ο μοναδικός Κύριος του ουρανού και της γης, γιατί είναι και ο σταυρωθείς εκών (με τη θέλησή Του), για τη σωτηρία μας. Νίκησε το θάνατο με το δικό Του θάνατο.
Μάρτιος - Απρίλιος 2019
25 Μαρτίου 1821
Η θύμησή μας φορτωμένη από αναρίθμητες ιστορικές ημερομηνίες, χαραγμένες στα φύλλα τριών χιλιάδων ετών της ιστορικής μας ζωής, ας σταθεί για λίγο με στοχασμό και ευλάβεια στην 25η Μαρτίου. Η ημέρα αυτή αποτελεί ένα φωτεινό μετέωρο, μία ξεχωριστή ημέρα δύο μεγάλων εορτών.
Εδώ και 20 αιώνες αντιλάλησε στο ταπεινό σπίτι της Ναζαρέτ απ’ τη φωνή του Αρχαγγέλου, που έφερε τη χαρμόσυνη αγγελία του ουρανού προς τη γη, του Θεού προς την αγνή Μαρία: «Χαίρε Κεχαριτωμένη. Ο Κύριος μετά Σου».
Η δούλη του Θεού υποτάσσεται στην υπέροχη, τη μοναδική της κλήση. Μιλά ο ουρανός στη γη και η γη απαντά χαρούμενα στον ουρανό. Μεγαλειώδες, ασύλληπτο μυστήριο. Κι αν δούμε πιο βαθιά, θα καταλάβουμε ότι αποτελεί την εμφάνιση της θείας ευσπλαχνίας του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Την ημέρα αυτή της 25ης Μαρτίου επίσης γιορτάζουμε, με σεβασμό και ιδιαίτερη υπερηφάνεια, την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης εναντίον των Τούρκων, που για 400 χρόνια μας είχαν υποδουλώσει και ζούσαμε κάτω από τη σκλαβιά. Όταν το 1453 ακούστηκε η φοβερή κραυγή «Εάλω η Πόλις», από την ημέρα αυτή εάλω (αλώθηκε) και η ελευθερία των Ελλήνων.
Η επανάσταση του 1821 δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός της ζωής του Έλληνα. Είναι η συνέπεια πολιτιστικών, πνευματικών, κοινωνικών ζυμώσεων και εξελίξεων. Ας θυμηθούμε πώς ο στρατηγός Μακρυγιάννης χαρακτηρίζει το ξεσήκωμα εκείνο του έθνους: «Μία χούφτα απόγονοι εκείνων των παλαιών Ελλήνων, χωρίς τουφέκια και πολεμοφόδια και τα άλλα αναγκαία του πολέμου, ξεσηκωθήκαμε εναντίον μυριάδων εχθρών, μόνο με ελάχιστο οπλισμό, τις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις που υπερέχουν των άπειρων όπλων των εχθρών».
Γνωρίζαμε ότι η ελευθερία πρέπει κάπου να στηρίζεται, από κάπου να αντλεί δύναμη και να γεννά την τόλμη και το παράτολμο. «Έτσι οι Έλληνες του 1821 βγήκαν και έσυραν το χορό της Ελευθερίας και ο γύρος του χορού άνοιξε γρήγορα και μπήκε μέσα του όλο το έθνος, από το Δούναβη ως την Κύπρο», γράφει ο μεγάλος φιλόσοφος Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος.
Είναι θαυμαστή η πίστη των αγωνιστών του ’21, που στηρίζουν τον δίκαιο αγώνα τους στην πίστη στον Χριστό. Αυτός είναι το στήριγμα και η βοήθειά τους.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο μεγάλος ήρωας τονίζει στους σκλαβωμένους Έλληνες: «Αυτή η ζωή της σκλαβιάς δεν έχει αξία. Όλα, και τα παιδιά μας ακόμα, είναι στα χέρια και στη διάκριση των Τούρκων». Δύσκολα εκείνα τα χρόνια της σκλαβιάς! Χρόνια με ταπεινώσεις, αιφνίδιους θανάτους, καταστροφή περιουσιών.
Αναδείχθηκαν γενναίοι, μεγάλοι άνδρες, αληθινοί ήρωες, όσιοι, μάρτυρες και άγιοι που έπεσαν μαχόμενοι «για του Χριστού την πίστην την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν». Μέρες από μεγαλόπρεπες πράξεις των ηρώων μας ανεπανάληπτες. Πού να σταθούμε και ποιους να πρωτοθυμηθούμε!
Τον πρωτομάρτυρα Ρήγα Φερραίο που έσπειρε το σπόρο της λευτεριάς, τον συμπαθέστατο Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο, τον μεγάλο οπλαρχηγό - τον Γέρο του Μοριά - Κολοκοτρώνη, τους ναυάρχους μας Ανδρέα Μιαούλη, Κωνσταντίνο Κανάρη, τις γυναίκες Μαντώ Μαυρογένους, Μπουμπουλίνα, τις γυναίκες του Ζαλόγγου, τις Μεσολογγίτισσες, της γυναίκας της Νάουσας, του ποταμού της Αράπιτσας! Προτίμησαν ένδοξο θάνατο, παρά ταπεινωτική ζωή.
Το 1821 μας άφησε ιστορικές μαρτυρίες, σαν ένα ποτάμι αίματος και δακρύων. Πώς μπορεί να ξεπληρώσει κανείς αυτό το χρέος προς τους προγόνους μας; Αν είμαστε σήμερα ελεύθεροι, το χρωστάμε στους αθάνατους, ηρωικούς προγόνους μας!
Ας διατηρήσουμε την αγάπη, μέχρι αυτοθυσίας για την πατρίδα μας, την ελευθερία και την πίστη μας στο Θεό. Αυτά τα ιδανικά να τα μεταλαμπαδεύσουμε και στα παιδιά μας. Το έχουμε υποχρέωση. Έτσι θα χαρούν και οι ήρωες, βλέποντας πως «έπιασε τόπο» ο κόπος της αγάπης τους.
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019
Στην Αρχή του Καινούργιου Χρόνου
Ένας ακόμη χρόνος πέρασε στην άβυσσο του παρελθόντος, ενώ ο καινούργιος χρόνος, το 2019, ήρθε με όνειρα και σχέδια. Τον υποδέχτηκε ένας κόσμος με μεγάλη τεχνολογική άνθιση, αλλά και σοβαρά οικονομικά και ηθικά προβλήματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος ούτε ειρηνικός. Ταλαιπωρείται από αβεβαιότητα, διάφορες φοβίες, αγωνία, που όλα αυτά του δημιουργούν μεγάλο άγχος. Αντιμετωπίζει δυσεπίλυτα προβλήματα ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά, που δημιουργούν αδιέξοδα στο νου και την καρδιά και τον οδηγούν πολλές φορές σε απόγνωση και απελπισία.
Ο Χριστός όμως ήρθε στη γη, πήρε ανθρώπινη μορφή, με σκοπό να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα προβλήματα αυτά και να του δώσει λύση στα αδιέξοδα.
Η απελπισία είναι η τραγική όψη της ζωής. Είναι η συννεφιά στον πεντακάθαρο ουρανό, δημιουργεί αδιέξοδο, οδηγεί πολλές φορές τον άνθρωπο σε αδράνεια. Ευτυχώς όμως υπάρχει και η αισιόδοξη όψη της ζωής. Είναι ο ήλιος που διαλύει τα σύννεφα. Υπάρχει διέξοδος γιατί ο Θεός μάς έχει προικίσει με ελπίδα. «Η ελπίδα είναι για την ψυχή, ό,τι είναι η αναπνοή για το σώμα», γράφει ο φιλόσοφος Γκαμπριέλ Μαρσέλ.
Ελπίδα είναι μία δύναμη ψυχική, έμφυτη από τον Θεό, που υπάρχει μέσα μας. Είναι η τάση της ψυχής να προσμένει ένα καλύτερο αύριο. Η ελπίδα είναι από τις βασικές χριστιανικές αρετές. Αποτελεί μαζί με την πίστη και την αγάπη, το τρίπτυχο των χριστιανικών αρετών. «Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη» (Α’ Κορ. 13,13).
Η ελπίδα φανερώνεται σε δύσκολες στιγμές. Ελπίζω, σημαίνει πως έχω τη βεβαιότητα ότι, όπως και να εξελίσσονται οι καταστάσεις, τίποτε δεν είναι οριστικό και σταθερό. Υπάρχει πάντα διέξοδος προς το καλύτερο.
Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως κι όταν όλα μας εγκαταλείψουν, μένει η ελπίδα. Όπου υπάρχει ελπίδα, υπάρχει και ζωή. Αποτελεί ένα ανοιχτό παράθυρο που μπαίνει ο ήλιος σ’ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Ρώτησε κάποιος τον φιλόσοφο Θαλή, έναν από τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, ποια είναι, κατά τη γνώμη του, η πιο πιστή σύντροφος του ανθρώπου. «Η ελπίδα» απάντησε, «γιατί αυτή, κι όλα τα άλλα αν χαθούν, μένει στον ευσεβή άνθρωπο».
Η ζωή δεν έχει χρώμα, αλλά παίρνει κάθε φορά το χρώμα που της δίνει ο καθένας μας.
Το ίδιο γεγονός δίνει χαρά στον ένα, λύπη στον άλλο. Εκείνος που έχει την ελπίδα του στον Θεό, πιστεύει ότι η ζωή, παρά τις δυσκολίες της, έχει ομορφιά, νόημα και μεγάλη αξία. Η ελπίδα βρίσκεται σε όλη την πληρότητά της, όταν έχουμε πλήρη γνώση της άσχημης καταστάσεώς μας. Αυτή μας δίνει τη δύναμη να υπερνικούμε κάθε δυσκολία.
Πολλοί στηρίζουν τις ελπίδες τους σε απατηλά στηρίγματα. Γρήγορα όμως διαπιστώνουν πως η ελπίδα τους ήταν ουτοπία. Ο καταναλωτισμός και ο ευδαιμονισμός αδειάζουν την ψυχή και ικανοποιούν μόνον το σώμα. Οι Αρχαίοι Έλληνες θεοποίησαν την ελπίδα σαν κόρη του Δία και της Πίστης και αδελφή της Τύχης και της Ειρήνης. Έτσι τόνιζαν το ζωντανό σύνδεσμο της ελπίδας με τη θεότητα, με την πίστη και την αιφνίδια και απροσδόκητη τροπή στο καλύτερο των ανθρωπίνων πραγμάτων, που διασκορπίζει από την ψυχή μας τα σύννεφα της βαριάς απελπισίας.
Κάθε χρόνος είναι ένα καινούργιο όραμα δημιουργίας, που πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε με δέος και ευθύνη. Εύχομαι οι δώδεκα μήνες που μας προσφέρει το 2019, να υφαίνονται πάνω στον αργαλειό της ελπίδας.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός