Ιούλιος – Αύγουστος 2023
Μπροστά Στον Ερχομό Του Καλοκαιριού
Ο Ιούνιος είναι ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού. Μεγάλες γιορτές θα θυμηθούμε και θα γιορτάσουμε τον μήνα αυτόν. 5 Ιουνίου γίνεται αναφορά στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος που στενάζει από τη συνεχή καταστροφή.
Κάποτε ρώτησαν τον αββά Ισαάκ, «Τι σημαίνει καρδία ελεήμονα;» Απάντησε ο αββάς: «Μια καρδιά που καίγεται για ολόκληρη την κτίση. Αγαπά τους ανθρώπους, τα όρνια, τα ζώα…». Μόνο μια τέτοια καρδιά θα μπορούσε να σώσει το φυσικό μας περιβάλλον. Ας προσευχόμαστε γι’ αυτό.
Μέσα στον Ιούνιο, την ημέρα της Πεντηκοστής, γιορτάζει η Εκκλησία μας τα γενέθλιά της. Είμαστε τα μικρότερα αδέλφια εκείνων των 3.000 πρώτων πιστών παιδιών της. Μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας το Άγιο Πνεύμα μας αγιάζει και μας περιφρουρεί από το διάχυτο κακό πνεύμα του διαβόλου. Τον ίδιο μήνα γιορτάζουμε τον μεγαλύτερο Απόστολο, τον Απόστολο των εθνών, τον Απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή της Εκκλησίας της Ελλάδας. Γιορτάζουμε και τιμάμε τους απλοϊκούς ψαράδες που αναδείχθηκαν πάνσοφοι δια του Αγίου Πνεύματος.
Ο Ιούνιος είναι ο μήνας που όλοι προγραμματίζουμε τις διακοπές μας, την ξεκούρασή μας από την καθημερινότητα. Υπάρχουν στην Ελλάδα μας υπέροχα μέρη, μακριά από πολυσύχναστους και πολυδιαφημισμένους τόπους, που θα άξιζε να αναζητήσουμε. Όμως όπου και να πάμε, όπου κι αν βρεθούμε, ας έχουμε στο νου μας τα τελευταία επίγεια λόγια του Χριστού: «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί, πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος…»
Ας ηρεμήσουμε λοιπόν μακριά από την πόλη, ας βρούμε ευκαιρίες για προσευχή, για περιπάτους στη φύση, ας χαρούμε τη θάλασσα και τις ομορφιές της με παράλληλη γνωριμία με άλλους ανθρώπους και μετάδοση της αγάπης του Χριστού σε όλους.
Καλό καλοκαίρι!
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Μαΐος – Ιούνιος 2023
Ποιός είμαι;
Αναρωτήθηκες ποτέ ποιος πραγματικά είμαι; Σε ενδιαφέρει ποιος στ’ αλήθεια είμαι;
Είμαι αυτός που στα 18 μου πάλεψα να καταταγώ σε μια από τις στρατιωτικές σχολές, αλλά τότε με χλεύασες, επειδή αποφάσισα να μη ζήσω ανέμελα νεανικά χρόνια.
Είμαι αυτός που βγαίνοντας από την σχολή πήρα πρώτο μισθό 800 ευρώ, χωρίς όμως να διαμαρτυρηθώ, αλλά τότε φρόντισες πάλι να με ειρωνευτείς, λέγοντάς μου «άραγε τί προσφέρεις εσύ;»
Είμαι αυτός που ανέλαβα να προσέχω στρατιώτες, τα παιδιά σου, τα αδέλφια μου, παιδιά της ηλικίας μου ή και μεγαλυτέρους μου, βλέποντας στα μάτια τους τον δικό μου αδελφό.
Είμαι αυτός που στα 22 έριχνα με πυροβόλο, έκανα πτώση με αλεξίπτωτο, έκανα κατάδυση, οδηγούσα άρμα, σήκωνα ελικόπτερο ή αεροπλάνο, ταξίδευα μήνες σε φρεγάτα, και πάλι ήμουν υπεύθυνος για άλλους εκτός από εμένα, αλλά τότε είχες μόνο να μου πεις, ότι μόνος μου το επέλεξα.
Είμαι αυτός που κάθε 2-3-4-5 χρόνια «όπου γης και πατρίς», αλλά τότε εσύ με «παρηγορείς» λέγοντάς μου, ότι αυτά τα ήξερα εξ αρχής.
Είμαι αυτός που ποτέ δεν ζήτησε αύξηση, που δεν βγήκε στον δρόμο να φωνάξει, αφήνοντας τη θέση του και το καθήκον, αλλά τότε εσύ με «καθησύχασες» ότι θα έχω παχυλή σύνταξη, όταν αποστρατευτώ.
Είμαι αυτός, που ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει, χωρίς να υπάρχουν για εμένα αργίες, γιορτές, διακοπές αλλά τότε μου έδωσες «κουράγιο», λέγοντάς μου να το δω ως εμπειρία, χωρίς μιζέρια.
Είμαι αυτός που, όταν βγει σε πρόωρη σύνταξη, μπας και προλάβω να ζήσω μερικά φυσιολογικά χρόνια, πριν πεθάνω από καρδιά και ό,τι έχει δημιουργηθεί μετά από χρόνια άγχους και εγρήγορσης, μου θυμίζεις ότι βγήκα «νεότατος» στη σύνταξη σε σχέση με άλλους.
Είμαι αυτός που ήμουνα μόνος μου σε μια βραχονησίδα, με μόνη ασπίδα την πατρίδα και το χρέος.
Είμαι αυτός που δέχεται πίεση 8g, διαλύει μέση και αυχένα, πού πέφτει από τα 1200 πόδια και μετά από 800 άλματα, δεν έχω γόνατα να ανέβω τις σκάλες του σπιτιού μου.
Είμαι αυτός που έχει χάσει την ακοή του μετά από 500 βολές στο άρμα, που καταδύεται σε ένα κομμάτι σίδερο που ταξιδεύει με φουρτούνα σε όλο το Αιγαίο μέρα και νύχτα, αλλά εσένα πάλι δεν σε απασχολεί.
Είμαι αυτός που με λες καραβανά ειρωνικά, αλλά εγώ είμαι εκεί όταν με χρειάζεσαι σε αεροδιακομιδή, πυρκαγιά, θεομηνία ή πόλεμο.
Είμαι αυτός που σκοτώθηκα εν ώρα υπηρεσίας για να σε υπερασπιστώ, κυνηγώντας τον «φίλο γείτονα».
Είμαι αυτός που πέρασε την ζωή του μέσα σε ένα πιλοτήριο, αλλά για εσένα υπάρχω μόνο στις φωτογραφίες, που πασχίζεις να τραβήξεις πλάι στο αεροπλάνο.
Είμαι αυτός που φοράει την σημαία με υπερηφάνεια στο μπράτσο, για να μπορείς εσύ να πας διακοπές. Αλλά εσύ χαίρεσαι να της βάζεις φωτιά και να την πατάς, σαν σκουπίδι.
Είμαι αυτός που θα δίνει για εσένα τα καλύτερα του χρόνια και την ζωή του ακόμα!
Είμαι ο πατέρας σου, ο γιος σου, ο αδελφός σου. Πότε θα το καταλάβεις;
Ό,τι και να λες ... όσα και να λες ... αυτός είμαι, αυτός θα είμαι...
Αφιερώνεται σε αυτούς που χάθηκαν, μη καταδεξάμενοι να παραδώσουν «τα άγια τοις κυσί» και σε αυτούς που έταξαν την ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες. Αθάνατοι.
Πηγή: https://www.alithia.gr/apopseis/anarotithikes-pote-poios-pragmatika-eimai
Μαΐος – Ιούνιος 2023
Η Άλωση της Βασιλεύουσας
Ράγισε η καρδιά του Γένους με την Άλωση της Βασιλεύουσας εκείνη την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453. Η Κωνσταντινούπολη ήταν για χίλια εκατόν είκοσι χρόνια η απόρθητη πρωτεύουσα της Οικουμένης, ακτινοβολούσε με τον πολιτισμό της και με «Φως Χριστού» διέλυε τα σκότη της βαρβαρότητας.
Θρήνησε ο Ελληνισμός την ανήκουστη συμφορά. Η τραγική κραυγή των λογίων «Εάλω η Πόλις», ξεσήκωσε κύματα οδύνης. Αλλά αναπήδησε φως μέσα από τη φουρτουνιασμένη ψυχή τους και η ελπίδα τους κράτησε όρθιους. Βρήκαν τότε διέξοδο στους θρύλους και στις παραδόσεις και είχαν δύναμη να πιστεύουν ότι τα μέρη αυτά θα ξαναγίνουν δικά τους.
Ο Βυζαντινός ιστορικός Δούκας γράφει, ότι ο βασιλιάς έμεινε μόνος ανάμεσα στους εχθρούς, βαστάζοντας σπάθη και ασπίδα, λέγοντας «Ουκ έστί τις των Χριστιανών του λαβείν την κεφαλήν μου απ’ εμού;». Χτυπήθηκε και σαν κοινό στρατιώτη τον θανάτωσαν και τον άφησαν μέσα στο πλήθος. Τον αναγνώρισαν μόνο από τις βασιλικές περικνημίδες. Η Πόλη κατακτήθηκε, αλλά δε χάθηκε η Ρωμανία, η χριστιανική οικουμένη, γιατί η Εκκλησία ήταν ο μόνος θεσμός της βυζαντινής παράδοσης που έμεινε άθικτος. Με διαταγή του Μωάμεθ στις 6 Ιανουαρίου 1454 συγκροτήθηκε Σύνοδος από τις Ασιατικές και Ευρωπαϊκές επαρχίες και εξέλεξαν Πατριάρχη τον μοναχό Γεννάδιο Σχολάριο, κάτοχο μεγάλης παιδείας. Ο νέος Πατριάρχης ανακηρύχθηκε Εθνάρχης των Ρωμιών και αναγνωρίστηκε ως η ανώτατη εκκλησιαστική και πολιτική αρχή.
Πλάθει ο λαός μας στις παραδόσεις του τη δική του αλήθεια. Με στοιχεία πραγματικά, πλαστά ή υπερφυσικά, μα ό,τι λέει το πιστεύει ως αληθινό και το διατυπώνει με βαθιά πεποίθηση, τόσο, που και η λογική μας κάπου κλονίζεται. Πιστεύει ο λαός ότι σε μία χρονική στιγμή συνέβη το παράδοξο, το ανήκουστο: Άγγελος Κυρίου μαρμάρωσε τον βασιλιά, η Αγία Τράπεζα έμεινε εκεί στη θάλασσα του Μαρμαρά, ο ιερέας με το άγιο δισκοπότηρο έγινε άφαντος. Από εκεί αρχίζει η μεγάλη προσδοκία της λύτρωσης και της αναγέννησης «όταν θα έρθει η ώρα»!
Έτσι κρατήθηκε στα 400 χρόνια σκλαβιάς ο ελληνικός λαός. Αυτή ήταν η «μεγάλη ιδέα» που αποτελούσε το εθνικό ιδεώδες των Ελλήνων από την κατάλυση της ελληνικής αυτοκρατορίας μέχρι τον περασμένο αιώνα. Μόνον όταν μας διακατέχει πνοή γενναίων ιδεών, τότε υπάρχει η ελπίδα για ανόρθωση. Αυτό διδάσκουν οι εθνικές μας παραδόσεις.
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός
Μάρτιος - Απρίλιος 2023
Η Ανάσταση Του Χριστού Κάνει Τα Πάντα Νέα
Καινούργια μέρα. Καινούργιες σκέψεις. Όλα καινούργια. “Ιδού καινά ποιώ τα πάντα”. Υπάρχει αυτή η φράση στο Ευαγγέλιο. Κι αναφέρεται στην καινούργηση που καλείται ο καθένας μας να επιτελεί κάθε στιγμή στη ζωή του. Κι αυτή την δυνατότητα μας την χαρίζει ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός μετά την ανάστασή Του. Έκανε τα πάντα νέα. Μας άνοιξε τον δρόμο να μπούμε σε μια νέα ζωή, την Εκκλησία Του. Τι ωραία μας το περιγράφει ο απ. Παύλος: «Όταν κάποιος ανήκει στον Χριστό είναι μια καινούργια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν. Όλα έχουν γίνει καινούργια».
Άρα κανείς μας δεν δικαιολογείται να γίνεται χειρότερος από πριν. Να αφήνεται έρμαιο των λογισμών, των παθών, των κακών επιθυμιών.
Είναι και για μας πολύ όμορφο όταν πετυχαίνουμε μία νίκη, μικρή ή μεγάλη, μάλιστα τη στιγμή που ο παλιός μας εαυτός μας επιδιώκει να μας παρασύρει σε άλλα μονοπάτια. Και εμείς χαιρόμαστε πρώτοι όταν λέμε ένα ΟΧΙ στο ένα ή στο άλλο πάθος, που μας κατακλύζουν όλη μέρα και μας καλούν να πάμε κόντρα στο θέλημα του Θεού. Και είναι αδύνατο να μην βοηθήσει ο Θεός στις ώρες αυτές όταν Τον παρακαλούμε.
Οπότε στόχος μας να’ ναι κάθε στιγμή να κάνουμε μία καινούργια νίκη, ένα νέο ξεκίνημα, μία νέα καινούργηση της σχέσης μας με τον άντρα μας, με τη γυναίκα μας, τα παιδιά μας, τον διπλανό μας, τον Θεό μας.
Θεέ μου δώσε μας την δύναμη κι εμείς να λέμε μαζί Σου: “Ιδού τα πάντα ποιώ καινά”. Όλα να γίνουν καινούργια στη ζωή μας.
Μάρτιος – Απρίλιος 2023
Η Διπλή Γιορτή της 25ης Μαρτίου
Τον μήνα Μάρτιο γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τον ξεσηκωμό των Ελλήνων εναντίον της τουρκικής σκλαβιάς.
Ο άγγελος έφερε στην Παναγία τη χαρμόσυνη είδηση ότι θα γεννήσει τον Χριστό. Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο, με τη θυσία Του. Η Παναγία γίνεται η γέφυρα που έφερε το Χριστό στη γη, στο άνθρωπο, στο κάθε άνθρωπο. Έγινε Θεοτόκος. Υπάκουσε κατά πάντα στον Θεό. Η μάχη με τον εχθρό της ψυχής μας νικήθηκε. Αμέτρητη ευλογία για το ανθρώπινο γένος. Μέγιστο παράδειγμα που μας καλεί να την ακολουθήσουμε στα βήματα της υπακοής και της πίστης.
Ο Ελληνισμός, απ’ την άλλη μεριά, πολεμούσε πάντα για να αποκρούσει επιθέσεις ή να ανακτήσει την ελευθερία του. Ένας τέτοιος πόλεμος ήταν και η Επανάσταση του 1821. 400 χρόνια σκλαβιάς έζησαν οι Έλληνες. Με έναν δυνάστη που εκτός των άλλων, του πλήρωναν οι Έλληνες και «κεφαλικό φόρο». Στα 400 αυτά χρόνια της σκλαβιάς, πολλές φορές οι Έλληνες προσπάθησαν να επαναστατήσουν, αλλά απέτυχαν. Με το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» άρχισε η Επανάσταση του 1821, η οποία μετά από πολλά χρόνια και πολλές εκατόμβες θυμάτων, μας έφερε την ελευθερία μας. Και χρωστούμε αιώνια ευγνωμοσύνη στους ήρωες εκείνους, που με τους αγώνες τους μας χάρισαν τη νίκη.
Η σκέψη μας επικεντρώνεται στα πυκνά γεγονότα γύρω από το ‘21. Αμέσως έρχονται ονόματα στο νου μας, κυρίως ανδρών, αλλά και γυναικών, όπως της Μαντώς Μαυρογένους, της Μπουμπουλίνας, της Δέσπως Μπότσαρη. Ωστόσο η Επανάσταση του 1821, δεν είναι παρά η κατάληξη μιας μακροχρόνιας προετοιμασίας στην οποία εμπεριέχονται πράξεις αντίστασης, εξεγέρσεις και ολοκαυτώματα. Αρκεί να θυμηθούμε τον Ρήγα Φερραίο, ο οποίος με τον Θούριο ξεσήκωνε τους απανταχού Έλληνες να πάρουν το όπλο εναντίον του κατακτητή.
Στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς και στα ηρωικά χρόνια της Επανάστασης, η υπέρμαχος στρατηγός, η Παναγία, στήριξε το υπόδουλο γένος μας και το κράτησε όρθιο. Σε αυτήν προσέτρεχε, όχι μόνο ο κατατρεγμένος λαός, αλλά και οι καπεταναίοι και οι αρχηγοί του αγώνα. Ας θυμηθούμε τη θερμή ικεσία του Γέρου του Μοριά, του Κολοκοτρώνη, στην Παναγία: «Παναγιά μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν». Και ο μπουρλοτιέρης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, μόλις γύρισε από την πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας, έπεσε καταγής και ευχαρίστησε τον Θεό. Γράφει ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης: «Το χέρι, που άτρομο έσπειρε τον θάνατο με τον δαυλό, το φοβερό το χέρι, τώρα ταπεινωμένο και τρεμάμενο, στην Παναγιά ανάβει ένα αγιοκέρι».
Πολλών ανδρών ήταν καθοριστική η συμβολή τους στον αγώνα του ’21. Ο μεγάλος Κολοκοτρώνης μας επισημαίνει μεγάλες αλήθειες, διαχρονικές που ισχύουν και στα νεότερα χρόνια και στην εποχή μας. Οι Έλληνες ενωμένοι, σύμψυχοι, μεγαλουργούν. Με τη διχόνοια κινδυνεύουν να καταστραφούν. Η Πατρίδα μας δεν αντιμετωπίζει κινδύνους μόνο από εξωτερικούς εχθρούς, όσο από τον εσωτερικό διχασμό. Το Μεσολόγγι έγινε αιώνιο σύμβολο ηρωισμού και αυτοθυσίας για όλους τους λαούς. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στήριζε και ηθικά τους συμπολεμιστές του. Αφού ελευθέρωσε τη Στερεά Ελλάδα, εκτός από το Μεσολόγγι και τη Ναύπακτο, έρχεται στην Ελευσίνα. Θέλει να εμψυχώσει τους γύρω Έλληνες που φοβισμένοι απ’ τον εχθρό αναγκάζονταν να προσκυνήσουν. Ο Καραϊσκάκης ήταν ατίθασος και ορμητικός. Στην προσπάθειά του να ματαιώσει ακροβολισμούς, πληγώθηκε θανάσιμα. Μεγάλη θλίψη παντού και όχι μόνο στο στρατόπεδο του Φαλήρου. Ασπάστηκε ένα-ένα τα παλικάρια του και προσπάθησε να τα εμψυχώσει. «Εγώ πεθαίνω», τους είπε, «εσείς να είστε μονοιασμένοι για να κρατήσετε την Πατρίδα». Αλλά και στη θάλασσα πρωτοστάτησαν και αντιμετώπισαν τον τουρκικό στόλο μεγάλοι ναύαρχοι, όπως ο Μιαούλης.
Τελειώνοντας την απλή αυτή ιστορική αναδρομή, δεν μπορούμε να μην πειθαρχήσουμε στην προτροπή του ποιητή:
«Στοχάσου, μιας αθάνατης γενιάς πως είσαι θρέμμα
και εντός σου λάμπει αδούλωτη του Γένους η ψυχή».
Ο στοχασμός αυτός που θα είναι συγχρόνως και μια εκ βαθέων προσευχή, θα κρατά μέσα μας άγρυπνη την εθνική μας συνείδηση. Για να φυλάμε ανύσταχτα και ακούραστα τις Θερμοπύλες του Έθνους μας.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός